Op de een of andere manier waren mijn leerlingen erachter gekomen dat het die dag mijn verjaardag was. Ik zag ze het schoolterrein oplopen in hun mooiste kleren. Een kadootje in de handen geklemd.

Van de één kreeg ik een mooie pen, een ander gaf me een misboekje, weer een ander een etui en weer een ander een mooie bos bloemen. Ik voelde me getroost en verdrietig tegelijk door deze aanblik. Getroost, omdat elk gebaar van dankbaarheid en affectie van deze lieve kinderen me diep ontroerde en me mijn opofferingen deed vergeten. Verdietig, omdat ik dacht dat het benodigde geld voor deze kadootjes beter besteed had kunnen worden. Hoe dan ook, dankbaar nam ik deze uitingen van liefde aan.

Één van de kinderen, de allerarmste, kwam niet naar me toe met een kadootje. Zijn verlegen houding en zijn verdrietige gezichtje verraadden dat hij hier erg onder leed. Ik riep hem bij me en toen hij eenmaal dichtbij me stond, trok ik hem naar me toe en kuste hem op beide wangen. Aangemoedigd door deze liefkozingen drukte het arme jongetje een klein pakje in mijn hand en maakte zich vervolgens beschaamd uit de voeten.

Verrast en nieuwsgierig opende ik het pakje zonder dat iemand het zag. Het waren... raad maar!.. Drie suikerklontjes!

Snel riep ik hem weer bij me.

--'Wist je dat ik zo van suiker houd?’, vroeg ik hem lachend.

--‘Dat dacht ik al! Ik vind dat zelf heel lekker!’

--‘En jij’, ging ik ontroerd verder, ‘je hebt het zeker aan je moeder gevraagd en...’

--‘Nee, mevrouw!’, haastte hij zich te antwoorden, ‘Ik heb niemand niks gevraagd. ik heb ze helemaal zelf gespaard! Van mijn eigen...’

--‘Toe maar!...’

--‘Wanneer mijn oma koffie met melk voor me maakt, dan doet ze altijd een paar suikerklontjes in mijn kopje, om het lekker zoet te maken. Ik heb de klontjes eruit gehaald...’

--‘En de koffie met melk?’, vroeg ik hem met een brok in mijn keel.

--‘Die heb ik zonder suiker gedronken!’

Mario, kleine Mario, waar ben je nu? Heeft de rook van de fabriek je engelengezicht zwart gekleurd? Werk je nu op het veld, waar de zon het koren goud kleurt en de wijnstokken doet rijpen? Of kies je voor het avontuur op zee, waar het leven pas echt hard is en hoop echt bedrieglijk?

Of je nu arbeider, landbouwer of zeeman geworden bent, jou plaats is tussen de de grootmoedigen, voor wie liefde gelijk staat aan opoffering, zelfverloochening en plicht.

Mario, kleine Mario, als je nu mijn werkkamer in zou kunnen lopen, dan zou je daar, tussen de vele kaarten, boeken en snuisterijen, een glazen stolp zien, met daaronder drie suikerklontjes, een naam en een datum.

Ik weet niet hoe, maar mijn pupilletjes waren aan de weet gekomen dat het die dag mijn verjaardag was. Ik zag ze op school aankomen in hun feestkledij met een cadeautje in de handen geklemd.
De een gaf me een elegante pen, de ander een misboekje, een etui of een mooie bos verse bloemen. Ik werd blij en bedroefd bij de aanblik. Blij omdat ieder teken van dank of genegenheid van die lieve hummeltjes me diep raakten, waardoor iedere opgaaf mij nietig leek. Bedroefd omdat ik wist dat het uitgegeven geld aan belangrijkere doeleinden besteed had zullen worden. Hoe het ook zij, berustend nam ik al die uitingen van liefde in ontvangst.
Alleen één jongetje, de armste van het stel, had geen cadeautje bij zich. Uit zijn verlegen houding en zijn droevige snoetje maakte ik op hoe verdrietig hij was. Ik riep hem bij me en toen hij in mijn buurt was, omarmde, kuste en knuffelde ik hem. Aangemoedigd door de aanhaling drukte de stumper mij een pakje in mijn handen en nam verlegen snel weer de benen.
Verrast en nieuwsgierig maakte ik het pakje open zonder dat iemand het zou zien. Raad eens wat er in zat? Nou…..? Drie suikerklontjes!
Ik riep hem meteen terug.
Glimlachend vroeg ik: “ Wist je dat ik zo gek op suiker ben?”
” Dat vermoedde ik, ik vind het zelf zo lekker”, antwoordde hij.
“En toen heb je ’t zeker aan je moeder gevraagd en….”vervolgde ik ontroerd.
“Nee juf!” riep hij prompt, “ik heb niets aan niemand gevraagd, ik heb het zelf opgespaard van mijn….”.
“Ook dat nog!”
“Ja, want als oma koffie verkeerd voor me maakt doet zij er altijd twee of drie suikerklontjes bij op het schoteltje om het zoeter te maken. En ik heb de suiker…..”.
“En de koffie verkeerd?” vroeg ik hem met dichtgeknepen keel.
“Die heb ik ongezoet gedronken!”.
Mario, kleine Mario, waar ben je? Misschien is je engelensnoetje zwartgeblakerd door de fabrieksrook of werk je op het land, tussen de goudgele korenvelden of in de wijngaarden die in de zon rijpen. Of ben je aangemonsterd op een gevaarlijk schip waar het werk net zo zwaar is als de valse hoop….
Wat je ook bent, arbeider, boer of zeeman, jouw plek is tussen de nobele zielen voor wie liefde opoffering betekent en zelfopoffering een plicht is.

Mario, kleine Mario, als je voor één tel mijn studeerkamertje binnen zou kunnen stappen zou je een hoop papierwerk, boeken en snuisterijen zien; maar ook een kleine glazen stolp, met drie suikerklontjes, een naam en een datum!

Ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier waren mijn leerlingetjes erachter gekomen dat het die dag mijn verjaardag was. Ik zag ze op school aankomen in feestkleding en met een kadootje in hun handen.

De een gaf me een sierlijke pen, de ander een misboekje, nog een ander een schooletui en weer een ander een mooi boeket verse bloemen. Ik voelde me getroost en ook verdrietig door dit vertoon; getroost, omdat elk teken van dankbaarheid of genegenheid van deze lieve kinderen mijn hart goed deed en omdat het leek of elk offer minuscuul was; verdrietig, omdat ik bedacht dat het geld dat met deze aankopen gemoeid was, bestemd had kunnen zijn voor waardiger doeleinden. Hoe dan ook, ik ontving deze liefdevolle gebaren met volmaakte kalmte.

Er was slechts een kind, het armste, dat mij niets aanbood, maar zijn verlegen houding en zijn triest gezichtje deden me beseffen hoeveel hij daaronder leed. Ik riep hem en toen hij dicht bij me was, sloot ik hem, terwijl ik hem een kus gaf, steeds opnieuw in mijn armen. Aangemoedigd door deze liefkozingen, drukte het arme schaap een pakje in mijn handen om daarna vol schaamte op de vlucht te slaan.

Verrast en nieuwsgierig geworden opende ik het pakje zonder dat iemand het kon merken. In het pakje zaten.... kun je het je voorstellen!.... Drie suikerklontjes!

Ik vroeg hem meteen bij me te komen.

-- Wist je dat ik van suiker houd? vroeg ik hem met een glimlach.

-- Ik dacht het wel! Ikzelf houd er heel veel van!

-- En jij, hernam ik ontroerd, hebt zeker aan je moeder gevraagd...

-- Nee juffrouw! antwoordde hij meteen. Ik heb niets gevraagd aan niemand; ik heb ze zelf bewaard...

-- Maar hoe...

-- Als mijn oma me koffie met melk geeft, doet ze altijd twee of drie suikerklontjes naast mijn kopje om het te zoeten. Ik nam de suiker...

-- En de koffie met melk?... vroeg ik met een dichtgesnoerde keel.

-- Dronk ik zonder suiker!

Mario, kleine Mario, waar ben je? Misschien heeft de rook van de werkplaats je engelengezicht zwart gemaakt, misschien werk je nu op het land waar de oogst bloost en de wijnstokken tot wasdom komen in de zon, misschien lokken schepen vol avontuur je, schepen waar het werk hard is en elke hoop bedrog...

Maar wat je ook bent, arbeider, landbouwer of zeeman, jouw plaats is tussen de zielen van adel voor wie liefde opoffering betekent, zelfontkenning en plicht.

Mario, kleine Mario, als je voor een moment mijn studeerkamer zou kunnen binnentreden, zou je veel papieren zien, veel boeken en veel snuisterijen, maar je zou ook in een kleine, glazen bel drie suikerklontjes zien met een naam en een datum!

Ik weet niet hoe, maar mijn leerlingen waren te weten gekomen dat het die dag mijn verjaardag was. Ik zag ze op school verschijnen in hun zondagse pak, met een cadeautje in de hand.

De een had een chique pen meegebracht, de ander een misboekje, een ander een naai-etui, en weer een ander een mooie bos verse bloemen. Ik voelde me getroost en bedroefd door die aanblik: getroost omdat elk teken van dankbaarheid en genegenheid dat ik kreeg van die lieve kinderen me ontroerde en de opofferingen minder zwaar deed lijken; bedroefd omdat ik dacht dat het geld dat voor die aankopen nodig was geweest aan een nobeler doel had kunnen worden besteed. Hoe dan ook, die lieve uitingen van genegenheid nam ik sereen in ontvangst.

Slechts één kind, het armste van allemaal, gaf me niets, maar uit zijn beschaamde houding en zijn weemoedige gezichtje leidde ik af hoezeer hij daaronder leed. Ik riep hem en toen hij vlak bij me stond, omhelsde ik hem herhaaldelijk en gaf hem kusjes. Aangemoedigd door mijn liefkozingen legde het arme kind een pakje in mijn hand en vluchtte verlegen weg.

Verbaasd en nieuwsgierig maakte ik het open zonder dat iemand het kon zien. Raad eens wat er in zat? Drie suikerklontjes!

Ik riep hem meteen weer bij me.

‘Wist je dat ik dol ben op suiker?’ vroeg ik hem met een glimlach.

‘Dat dacht ik wel! Ik ben er ook dol op!’

‘En,’ ging ik ontroerd verder, ‘ je hebt het toch zeker aan je moeder gevraagd en…’

‘Nee, mevrouw!’ antwoordde hij meteen. ‘Ik heb niemand iets gevraagd. Ik heb ze zelf voor u bewaard, van mijn eigen suiker…’

‘Ook dat nog…’

‘Als ik koffie verkeerd van mijn oma krijg, doet ze er altijd twee of drie suikerklontjes in om hem zoeter te maken. Ik heb de suiker eruit gehaald…’

‘En je koffie verkeerd dan?’ vroeg ik met dichtgeknepen keel.

‘Die heb ik zonder suiker gedronken!’

Mario, kleine Mario, waar ben je? Misschien heeft de rook van de fabrieken jouw engelengezicht zwart gekleurd, misschien bewerk je nu de velden waar het koren goudgeel kleurt en de druiven rijpen in de zon, misschien zullen de schepen van de avonturiers je verwelkomen, waar het werk zó zwaar is, de hoop zó bedrieglijk…

Maar wie je ook bent - arbeider, boer of zeeman – jij hoort bij de nobele zielen voor wie liefde opoffering, onbaatzuchtigheid, plicht betekent.

Mario, kleine Mario, als jij even in mijn studeerkamertje kon kijken, dan zou je talloze papieren, talloze boeken, talloze snuisterijen zien; en je zou ook, beschermd onder een kleine glazen stolp, drie klontjes suiker zien, met een naam en een datum!

Ik weet het niet precies hoe ze het te weten zijn gekomen, maar mijn kleine leerlingen wisten dat ik op die dag jarig was. Ze kwamen in hun feestkleding en met een cadeautje in hun hand naar school.

De ene bracht een elegante pen mee, de andere een misboekje, de volgende kwam met een pennenetui, en weer een andere met een mooie bos bloemen. Tegelijkertijd werd ik hierdoor blij en verdrietig: blij omdat elke bedankje of lieflijk gebaar van die lieve kinderen mijn hart raakte en al mijn offers goed maakte: verdrietig omdat ik vond dat al het geld voor die cadeautjes op een andere manier besteed had kunnen worden. Toch, nam ik kalmpjes al die liefdesuitingen aan.

Alleen één kind, de armste, die had niets bij zich: maar vanuit zijn verlegen gedrag en zijn treurige gezicht zag ik dat hij leed. Ik riep hem en toen hij bij me kwam, hield ik hem stevig in mijn armen, terwijl ik hem uitgebreid knuffelde. Aangemoedigd door die knuffels, drukte dat arme kleintje een pakketje in mijn handen en rende hij vol schaamte weg.

Verrast en nieuwsgierig, maakte ik stiekem het pakketje open. En daarin zat... raad eens!... Drie suiker bolletjes!

Ik riep hem meteen weer bij me.

-- Wist je dat ik van suiker houd? vroeg ik hem glimlachend.

-- Ik dacht het al! Ik vind het ook zo lekker!

-- En jij, zei ik ontroerd, dat heb je zeker aan je moeder gevraagd en...

-- Nee mevrouw! antwoordde hij direct, ik heb aan niemand iets gevraagd; ik heb het zelf bewaard, van mijn...

-- Maar toch...

-- Wanneer oma me melk met koffie geeft, doet ze altijd twee of drie suikerklontjes in het kopje om het zoeter te maken. Ik heb die suiker eruit gehaald...

--En de melk met koffie?....vroeg ik met een brok in mijn keel.

--Die heb ik bitter gedronken!


Mario, kleine Mario, waar ben jij? Misschien zal de rook van de fabrieken jouw engelengezicht zwart hebben gemaakt, misschien zul je nu op het platteland werken waar, onder de zon, de oogst goudkleurig wordt en de druiven rijpen. Misschien zullen schepen vol met avonturen jou verwelkomen, daar waar hard gewerkt moet worden en de hoop zo misleidend is....

Maar wie jij nu ook bent, arbeider, boer of zeeman, jouw plek is tussen de edelste harten, voor wie de liefde opoffering, onbaatzuchtigheid en plicht betekent.

Mario, kleine Mario, als jij even in mijn studeerkamer zou kunnen kijken dan zou je veel papieren, boeken, heel veel snuisterijen zien; en je zou ook, bewaard onder een glazen stolp, drie kleine suikerbolletjes, een naam en een datum zien!

Ik weet niet op wat voor manier, maar mijn leerlingetjes waren er achter gekomen, dat die dag mijn verjaardag was. Ik zag ze aankomen op school in feestkledij en met een cadeautje in hun handen.

Wie mij een elegante pen bracht, wie een misboekje, wie een etui, wie een mooie bos verse bloemen. Ik was getroost en verdrietig door die aanblik: getroost omdat welk teken van dankbaarheid of genegenheid dan ook dat mij bereikte van die goede kinderen mijn hart raakte en mij ieder offer licht deed lijken: verdrietig, omdat ik dacht dat het benodigde geld voor die aankopen, bestemd kon worden voor een nobeler gebruik. Hoe dan ook, ik nam deze getuigenissen van genegenheid kalm aan.

Slechts één kind, de armste, bood mij niets aan: maar door zijn verlegen houding en zijn weemoedige gezichtje begreep ik hoezeer hij moest lijden. Ik riep hem en toen ik hem dichtbij had omhelsde en kuste ik hem meerdere malen. Aangemoedigd door die knuffels, plaatste de arme ziel een pakje in mijn handen en vluchtte schuchter.

Verrast en nieuwsgierig, opende ik het zonder dat iemand het kon opmerken. Er waren…. raad eens!.. Drie suikerklontjes!

Ik riep hem meteen bij me.

-- Wist jij dat ik van suiker houd? vroeg ik hem glimlachend.

-- Dat stelde ik mij voor! Ik houd er erg van!

-- En jij, ging ik ontroerd verder, hebt het zeker aan je moeder gevraagd en….

-- Nee mevrouw! antwoordde hij prompt, ik heb niemand iets gevraagd; ikzelf heb ze bewaard, van mijzelf….

- Maar werkelijk….

- Mijn oma, wanneer zij mij koffie verkeerd geeft, doet altijd twee of drie suikerklontjes in het kopje om het te zoeten. Ik heb de suiker eruit gehaald….

- En de koffie verkeerd?...vroeg ik met een dichtgeknepen keel.

-- Die heb ik bitter gedronken!

Mario, kleine Mario, waar ben je? Misschien heeft de rook van werkplaatsen jouw engelgezicht zwart gemaakt, misschien bewerk jij op dit moment de velden waar het koren goudgeel is en waar, in de zon, de wijnrank rijpt, misschien vaar jij op avontuurlijke schepen waar het werk zo zwaar, de hoop zo bedrieglijk is….

Maar wie jij ook bent, arbeider, landbouwer of zeeman, jouw plaats is tussen de edelste harten, voor wie de liefde opoffering, zichzelf wegcijferen, plicht is.

Mario, kleine Mario, indien jij toch even in mijn kleine studeerkamer kon binnenkomen, zou jij vele papieren, vele boeken, vele snuisterijen zien; en dan zou jij ook zien, bewaard onder een kleine glazen stolp, drie suikerklontjes, een naam, een datum!

Ik weet niet hoe, maar mijn kleine leerlingen waren te weten gekomen dat het die dag mijn verjaardag was. Ik zag hen in feestkledij en met een cadeautje in de handen aan de school toekomen.

Eentje bracht me een elegante pen, een andere een klein missaaltje, een andere een werktas, weer een andere een mooie ruiker verse bloemen. Ik werd getroost en bedroefd door dit zicht: getroost omdat elk teken van dankbaarheid of genegenheid vanwege deze goede kindjes me diep raakte en elk offer verlichtte: bedroefd, omdat ik vond dat het geld voor deze aankopen aan een nobeler doel kon worden besteed. In elk geval ontving ik sereen deze dierbare tekenen van liefde.

Slechts een kind, het armste, bood me niets aan: maar uit zijn gegeneerde houding en zijn melancholische gezichtje leidde ik af hoezeer hij moest lijden. Ik riep hem en toen hij vlakbij stond, hield ik hem meermaals in mijn armen en kuste hem. Aangemoedigd door deze liefkozingen, drukte de arme jongen een rolletje in mijn handen en vluchtte beschaamd weg.

Verbaasd en nieuwsgierig, opende ik het zonder dat iemand het kon zien. Er zaten ... raad eens!... Drie bolletjes suiker in!

Ik riep hem meteen bij me.

--Wist je dat ik van suiker hield? vroeg ik hem lachend.

--Ik dacht het wel! Ik vind het zelf zo lekker!

--En jij, hernam ik ontroerd, hebt het zeker aan je mama gevraagd en...

--Nee mevrouw! antwoordde hij snel, ik heb niets aan niemand gevraagd; ik heb ze zelf gespaard, van mijn...

--Maar toch...

--Mijn grootmoeder doet steeds, wanneer ze me koffie en melk geeft, twee of drie bolletjes suiker in mijn kopje om hem zoeter te maken. Ik heb de suiker weggenomen...

--En de koffie en melk?... vroeg ik met dichtgesnoerde keel.

--Ik heb hem bitter gedronken!


Mario, kleine Mario, waar ben je? Misschien zal de rook van de fabrieken jouw engelengezichtje zwart hebben gemaakt, misschien zal je rond dit uur op de velden werken waar het graan kleurt en de druivenrank in de zon rijpt, misschien wordt je verwelkomd door avonturenschepen waar het werk zo hard is, de hoop zo ijdel...

Maar wie je ook weze, arbeider, landbouwer of zeeman, je verdient een plaats tussen de nobele harten voor wie liefde offer, onthouding, plicht is.

Mario, kleine Mario, als je een moment in mijn studiootje kon binnenkomen, zou je veel kaarten, boeken, speelgoedjes zien; en je zou ook, bewaakt in een kleine glazen stolp, drie stukjes suiker, een naam, een datum zien!

Ik weet niet op welke manier, maar mijn leerlingen waren te weten gekomen dat het die dag mijn verjaardag was. Ik zag hen aankomen aan de schoolpoort in feestkledij en met cadeautjes in de hand.

Iemand gaf me een elegante pen, iemand anders een misboekje, een ander een pennenzak, nog een ander een mooi boeket verse bloemen . Ik werd getroost en tegelijkertijd triest bij het zien van dit alles: getroost omdat om het even welk teken van dankbetuiging of genegenheid ook, dat van deze goede rakkers kwam, mij tot diep in het hart raakte en elke opoffering lichter maakte: triest omdat ik dacht dat al het geld dat in de aankopen was gestopt voor een veel nobeler doel gebruikt had kunnen worden. In ieder geval ontving ik deze aandoenlijke liefdesbetuigingen onbewogen.

Enkel één kind, het armste, gaf me niets: maar uit zijn beschaamde houding en vanop zijn melancholisch gezicht kon ik afleiden dat hij verschrikkelijk moest lijden. Ik riep hem bij mij en toen hij dicht bij me was, omarmde ik hem verschillende keren terwijl ik hem overlaadde met zoenen. Aangemoedigd door deze knuffels stak het stakkertje mij een pakje tussen de handen en vluchtte daarop beschaamd weg.

Verrast en nieuwsgierig, opende ik het zonder dat iemand het merkte. En er zaten .... raad eens! ... Drie klontjes suiker in!

Ik riep hem meteen terug bij mij.

-- Wist je dat ik van suiker hou? Vroeg ik glimlachend aan hem

-- Ik dacht al zoiets! Ook ik, vind het erg lekker!

-- En jij, hernam ik bewogen, je hebt het zeker aan je mama gevraagd en ...

-- Nee mevrouw! Antwoordde hij pienter, ik heb niets aan niemand gevraagd; ik heb ze zelf opgespaard, ikzelf ....

-- Echt waar...

-- Mijn oma, wanneer ze mij koffie en melk geeft, doet ze altijd drie of twee klontjes suiker in de beker om deze zoeter te maken. Ik heb de suiker eruit gehaald.....

-- En de koffie met melk? ... Vroeg ik met droge keel.

-- Die heb ik bitter gedronken!


Mario, kleine Mario, waar ben je nu? Waarschijnlijk zal de rook van de fabrieken je engelengezicht zwart gemaakt hebben, op dit uur zal je waarschijnlijk op de velden werken waar de oogst goudgeel kleurt en onder de zon de wijngaard, rijpt, waarschijnlijk verwelkomen je de avontuurlijke schepen waar het zo hard werken is en de hoop zo ijdel.

Maar wie je ook bent, arbeider, landbouwer of zeeman, jouw plaats is tussen de nobele harten, voor welke de liefde : opoffering, toewijding en plicht is.

Mario, kleine Mario, moest jij maar voor even in mijn kleine studiekamer binnengaan, dan zou je veel papieren, boeken, snuisterijen zien; maar dan zou je ook, bewaard in een kleine glazen stolp, drie klontjes suiker, een naam en een datum zien!

Ik weet niet op welke manier, maar mijn scolarini was gekomen om te weten dat die dag was mijn verjaardag. Ik zag ze aankomen op school met de partijen en kleding met een gift in haar handen.

Wie ik droeg een elegante pen, anderen een boekje door de massa, een zaak van degenen die werken, die een mooi boeket van verse bloemen. Ik werd getroost en bedroefd door de aanblik: troostte vanwege enig teken van dankbaarheid of genegenheid dat ik kwam van die goede kinderen raakte mijn hart en maakte me lichte mening ieder offer: bedroefd, omdat ik dacht dat het geld het nam in die aankopen, kunnen worden toegewezen aan edeler gebruik. Anyway, ik aanvaard sereen die lieve demonstraties van liefde.

Een enig kind, de armste, me niets aangeboden, maar in verlegenheid gebracht door zijn gedrag en zijn droevig gezichtje als ik betoogd moeten lijden. Ik belde hem en toen ik naast me omhelsde hem herhaaldelijk in zijn armen, kuste hem. Aangemoedigd door deze strelingen, de arme man vroeg me een bundel in zijn handen, en vluchtte beschamend.

Verrast en nieuwsgierig, ik opende het en niemand kon het zien. Er werden .... wat denk je! .. Drie ballen van suiker!

Ik belde hem meteen terug van mij.

- Wist je dat ik graag suiker? vroeg ik glimlachend.

- Ik heb het bedacht! Ik hou zo veel voor me!

- En jij, hervat verplaatst, moet je zeker hebben gevraagd de moeder en ....

- Nee mevrouw! antwoordde snel, ik heb niemand iets te vragen; wij zullen zijn ego hebben gehouden, mijn ....

- Maar toch ....

- Oma, als het geeft me de koffie en melk, zet me altijd in Chicchera twee of drie ballen van suiker voor indolcirlo. Ik heb suiker verhoogd ....

- En de koffie en melk ... Ik vroeg haar keel aangescherpt.

- L'ho nam bitter!


Mario, Mario Bros, waar ben je? Misschien is de rook zwartgeblakerde de workshops zal uw engel gezicht, misschien werk je op dit biondeggia gebieden waar de oogst is rijp en de zon, de schroef, misschien zult u blij met de schepen avontuur waar het werk is zo moeilijk, de bedrieglijke hoop dus ....

Maar wie je ook bent, arbeider, boer of man van de zee, uw plaats is een van de edelste harten, voor wie de liefde is opoffering, onbaatzuchtigheid, plicht.

, Mario, Mario Bros, als je voor een moment dat ik kon krijgen in mijn kamer om te studeren, zou je veel kaarten, veel boeken, veel prullaria zien en ook u zou zien, bewaard in een kleine stolp drie klontjes suiker, een naam, een datum!