Аеродромот Хитроу е едно од неколкуте места во Англија, каде што со сигурност ќе видите пиштол. Пиштолите ги носат полицајци во маици на кратки ракави и црни панцири, кои со будно око бараат терористи подготвени да ја кренат во воздух продавницата „Тај-Рак“. Малку е веројатно дека ќе се соочат директно со мене, но доколку го сторат тоа, ќе им ја кажам вистината. Ќе им кажам што работам. Планирам да останам на аеродромот Хитроу сè додека не наидам на некој познат. (...)

Зачудувачки, но чекам веќе триесет и девет минути и не гледам никого што познавам. Ниту еден, и никој не ме познава мене. Анонимен сум исто како и возачите со нивните стандардни картички со имиња (некои од презимињата ги знам), освен што возачите се подобро облечени. Откако имам деца, сè што ќе облечам, личи на пижами: палта, маици, фармерки, костими; како пижами во кои сум преспал. (...)

Се слушам себеси како размислувам за сите познаници кои ме изневерија, кои не заминале рано наутро во вторник кон некоја гламурозна дестинација во Европа. Моите бивши колеги од осигурителната компанија се сигурно сè уште приковани на нивните работни маси како што отсекогаш и велев дека ќе бидат, кога и јас бев прикован таму, губејќи го своето време и не можејќи да се скрасам, додека Али одеше сигурно напред, стекнувајќи се со титула доктор на науки и со својата прва истражувачка стипендија на Универзитетот Рединг, нејзиното прво унапредување.

Нашите најнови пријатели кои се возрасни луѓе со сериозни вработувања, токму и затоа делумно очекувам половината од нив да ги видам секој момент, ми велат дека водење домаќинство е совршено пристојно занимање за маж, дека е смело и, да, дури е машки да се остане дома со децата. Овие наши пријатели се претежно пријатели на Али. Се чини дека не познавам повеќе никого, и далеку од децата и авионите кои ми надлетуваат над главата, се слушам себеси како размислувам, слушам мисли на еден плачко. Не се надевав дека ќе го слушнам тоа.

Почнувам да плачам, нема гримаси или липање, само големи, нечујни солзи се тркалаат по моите образи. Не сакам да ме види дека плачам никој што го познавам, бидејќи не сум од оние кои за ништо ќе доживеат нервен слом на аеродромот Хитроу во некое вторничко утро. Јас го водам беспрекорно нашиот дом, како фирма. Тоа е сериозна работа. Имам табели за следење на состојбата на ќесата во правосмукалката и испечатени кодови во боја за етичките последици од носење пелени. Утрово, ова не сум јас. Не знам кој сум.

Аеродромот Хитроу е едно од малкуте места во Англија каде сигурно може да видите оружје. Тоа оружје го носат полицајци во кошули на кратки ракави и црни панцири, предупредување за терористите кои планираат да ја кренат во воздух продавницата Tie-Rack. Директно нема да се соочат со мене но, ако тоа се случи ќе им ја кажам вистината. Ќе им кажам што мислам. Планирам да останам во аеродромот Хитроу додека не сретнам некого што познавам. (...)

Чудно, чекам триесет и девет минути и не сретнав ни еден. Никој, а и никој не ме знае. Анонимен сум исто како возачите со нивните универзални картички со имињата (некои презимиња знаев), со тоа што возачите се подобро облечени. Откога станав татко, што и да носам личи на пиџами. Палта, кошули, маици, фармерки, костуми; личат на изгужвани пиџами. (...)

Се слушам себеси како мислам на сите луѓе што ме разочарале зашто не заминале рано наутро во вторник кон прекрасните европски дестинации. Моите поранешни колеги од одделот за осигурување мора да се заглавени на своите бироа, тоа секогаш и го кажував, кога и јас заглавував таму, трошејќи го своето време и кога не можев да се средам додека Ели продолжи сигурно напред, докторира и ја доби својата прва стипендија за истражување од Универзитетот во Рединг и своето прво унапредување.

Нашите поблиски пријатели на иста возраст, имаат сериозни работи и кои скоро и не очекувам да ги видам, ми кажуваат дека средувањето на дом е совршено достојна занимација за еден маж, дури и храбра - да, машки е да останеш дома со децата. Тие наши пријатели се воглавно пријатели на Ели. Јас не познавам никого веќе и настрана од децата и од авионите над мојата глава, се слушам, себеси како мислам, слушам мисли на еден плачко. Тоа не беше тоа што се надевав да го слушнам.

Почнав да плачам, без гримаси или липање, само големи тивки солзи се слеваа по моите образи. Не сакам никој што ме знае да ме види како плачам, бидејќи не сум таков човек кој полудува на аеродромот Хитроу во некое вторничко утро. Нашата куќа ја одржувам беспрекорно, како фирма. Тоа е сериозна работа. Имам табеларни пресметки за следење на статусот на вреќичката од правосмукалката и шифрирани листови во боја за етичките последици на пелените. Утрово не сум при себе. Не знам кој сум.

Аеродромот Хитроу е едно од малкуте места во Англија каде што сигурно може да видите пиштол. Пиштолите ги носат полицајците со маици со кратки ракави и црни панцири, на готовс за терористи спремни да го кренат Тај Рек во воздух. Не е веројатно дека ќе ми се обратат директно, но ако го направат тоа, ќе им ја кажам вистината. Ќе си кажам што ми е работата. Планирам да седам на аеродромот Хитроу додека не видам некој познат. (...)

За чудо, чекам триесет и девет минути и не гледам ниту еден познат. Ниту еден, а и никој не ме познава мене. Анонимен сум како возачите со универзални беџови (некои од презимињата ги знам), освен што возачите се подобро облечени. Од децата наваму, што и да носам личи на пижами. Палта, кошули, маици, фармерки, костуми; како пижами во кои се спиело. (...)

Се слушам како мислам на сите луѓе кои ги знам кои ме разочарале со тоа што не заминале рано наутро во вторник за некоја гламурозна европска дестинација. Моите поранешни колеги од осигурителното друштво мора да се заглавени на нивните бироа, како што реков дека ќе бидат кога и јас без заглавен, трошејќи си го времето и не можејќи да се средам додека Ели сигурно се движеше нагоре, доби докторска титула и стипендија за своето прво истражување на Универзитетот Рединг, прво унапредување.

Нашите неодамнешни возрасни пријатели, кои имаат сериозни работи и кои затоа не очекувам да ги видам во моментов, ми велат дека домаќинството е сосема пристојно занимање за маж, дури и храбро, да, машки е да седиш дома со децата. Овие наши пријатели се пред сè пријатели на Ели. Ми се чини дека веќе никого не познавам, и далеку од децата и авионите горе, се слушам како размислувам, ги слушам мислите на еден плачко. Не се надевав дека ова ќе го слушнам.

Почнувам да плачам, не со гримаси или липање, туку големи солзи тивко ми се тркалаат по образите. Не сакам никој познат да ми види како плачам, бидејќи не сум тип на човек кој се скренува на аеродромот Хитроу некое никакво вторничко утро. Ја водам куќата беспрекорно, како фирма. Тоа е сериозна работа. Имам табели за следење на состојбата на вреќата од правосмукалката и отпечатени листови со кодови во боја за етичките последици од пелените. Не сум при себе ова утро. Не знам кој сум.

Aerodromot Hitrou e edno od malkute mesta vo Anglija kade može da bidete sigurni deka kje vidite pištol. Pištolite se na policajci so kratki maici i crni panciri, spremni za teroristi da ja dignat vo vozduh prodavnicata za mašni. Malku e verojatno deka tie direktno kje mi se obratat, no ako toa se sluči kje im ja kažam vistinata. Kje im kažam što pravam. Planiram da ostanam na Hitrou se dodeka ne vidam nekogo što go poznavam. (…)

Začuduvački, čekam trieset I devet minuti i ne gledam nitu eden čovek što go poznavam. Nitu eden, i tuka nikoj ne me znae. Jas sum tolku anonimen kako i vozačite i nivnite univerzalni kartici so iminjata (nekoi preziminja gi znam), samo što tie se podobro oblečeni od mene. Otkoga dobiv deca, se što nosam izgleda kako pižama. Palta, košuli, maici, farmerki; kako pižami vo koi sum spiel. (…)

Se slušam sebesi kako mislam na poznanicite što me razočaraa so toa što ne otidoa vo vtornik nautro kon glamurozni evropski destinacii. Moite bivši kolegi od kancelarijata za osiguruvanje se sigurno se ušte zaglaveni na rabota, kako što i sekogaš velev deka kje bidat, dodeka i jas bev tamu zaglaven, go trošev svoeto vreme i ne možev da se smiram dodeka Eli čvrsto čekoreše napred, go dobi svojot doktorat i svojata prva stipendija za istražuvanje na univerzitetot Reding, svoeto prvo unapreduvanje.

Našite prijateli koi neodamna porasnaa, so svoite seriozni raboti i koi sega napola gi očekuvam da se pojavat, mi velat deka rabotata po doma e česno zanimanje, hrabro duri, navistina, da se ostane doma so decata. Tie “naši” prijateli se voglavno prijateli na Eli. Izgleda deka povekje ne znam nikogo i sega daleku od decata i avionite što mi proletuvaat nad glavata, dodeka se slušam kako mislam, gi slušam mislite na nekoj što samo kuka. Ova ne e toa što se nadevav deka kje go slušnam.

Počnuvam da plačam, bez grimasi ili lipanje, samo golemi tivki solzi koi se trkalaat po moite obrazi. Ne bi sakal da me vidi nekoj kako plačam, bidejkji ne sum tip što se raspagja na aerodromot Hitrou, nekoe nikakvo vtornik nautro. Go vodam našeto domakjinstvo besprekorno, kako biznis. Toa e seriozna rabota. Vršam analizi na situacijata so kesite za pravosmukalkata i obeležuvam so boja otpečatenite tekstovi za etičkite posledici na pelenite. Ne sum pri sebe ova utro. Ne znam koj sum.