We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Hier in Londen SE26 is ons gewoond aan glitterati: Kelly Brook en Jason Statham het op 'n tyd bokant die tandards gewoon. Maar toe Anouska Hempel se hoëhakskoene op die gekraakte sement van die parkeerterrein buitekant my woonstel grondvat, was dit moeilik om nie herinner te word nie aan daardie foto's in die Picture Post van die lede van die koningshuis wat tydens die Tweede Wêreldoorlog gesinne besoek het wat deur bomaanvalle uit hulle huise verdryf is. Die doel van haar beoek aan my beskeie voorstedelike buurt was egter meer as om te simpatiseer. Hempel - die vrou wat die boetiekhotel uitgedink het nog voordat dit so 'n eiendomsregtelike betiteling gekry het - het opgedaag om my inligting te gee waarna, te oordeel aan die artikels in binnehuisversieringstydskrifte en bekommerde navrae op aanlyn-selfdoenforums, die helfte van die Westerse wêreld se huiseienaars desperaat op soek is: hoe om 'n gewone tuiste die voorkoms en gevoel van 'n vyfsterhotelsuite teen R10 000 per nag te gee. Hoe om, in hierdie geval, 'n beskeie woonstel wat oorspronklik die middelste verdieping van 'n Victoriaanse drieverdieping-skakelhuis was, te hempeliseer. "Jy sou dit kan doen," sê sy, terwyl sy my kombuis deurkyk. "Enigeen sou dit kan doen. Absoluut geen rede hoekom dit nie gedoen kan word nie. Maar daar moet kontinuïteit tussen die kamers wees. Een enkele idee moet deurgaans gevolg word." Sy kyk verlangend oor die brandtrap. "En jy sal natuurlik die huis langsaan moet koop." Grappie. Dink ek. .... Dis nietemin die moeite werd om oor die eienaardigheid van hierdie ingewing te besin. 'n Hotelkamer is 'n kamer van vegetelheid. Ons sou omgekrap wees as daar enige tekens van 'n vorige bewoner was, veral aangesien baie van ons hotel toe gaan om dinge te doen wat ons nie tuis sou doen nie. Ons verwag dat 'n hotelkamer so deeglik skoongemaak moet word asof daar pas 'n lyk uit die bed gesleep is. (In sommige gevalle sal dit inderdaad gebeur het). DIe huishoudelike binneruimte beliggaam egter die teenoorgestelde gedagte: dis 'n stoorplek van herinneringe. Die lewensverhaal van die bewoners behoort teenwoordig te wees in die foto's op die kaggelrak, die prente teen die muur en die boeke op die boekrak. As hotelkamers mense was, sou hulle glimlaggende lobotomiepasiënte of oortuigende psigopate wees. |