Ik stel het volgende fragment uit de recensie van de film 'Parasite' voor om mee te doen aan de vertaalwedstrijd van ProZ.com:

Om te zeggen dat Parasite me van begin tot eind boeide, is een understatement; De filmstijl met tracking shots is boeiend. Ik heb verschillende Koreaanse films gezien tijdens het London Koreaan Film Festival en was bekend met de gebruikelijke genres in dergelijke films, maar Parasiet leek ze allemaal te trotseren! Parasiet is komisch, op een eigenzinnige manier, het is ook een thriller, doorkruist klassentegenstellingen en toont ook een familieverhaal naast andere genres en zal daarom waarschijnlijk alle leeftijden aanspreken.

Parasiet verdient het echt om in de bioscoop bekeken te worden om de nuances en de stijlvolle cinematografie te waarderen. Om spoilers te voorkomen: Parasiet vertelt het verhaal van de interactie tussen de Park familie en de Kim's, een werkloze familie, wiens contrasterende werelden botsen met langdurige gevolgen.

[...]Bong Joon-Ho slaagt erin om de interesse van het publiek te wekken met helder belichte shots in combinatie met een effectief gebruik van de binnenruimte. Het is verrassend om te beseffen, na de 2 uur en 12 minuten die de film duurt, dat de meeste scènes zich afspelen in het huis van de familie Park. De alledaagse elementen van huiselijkheid worden getoond met een intrigerend perspectief dat Bong Joon-Ho's flair laat zien. Het is een trage film, maar je zult genieten van de schoonheid en vindingrijkheid ervan. Parasiet overtuigt je ervan dat het slechts op één niveau opereert, maar het is in feite gelaagd en verbeeldt sociaal realisme met empathie en pathos.

De cast is betoverend om naar te kijken, elke gezichtsbeweging en actie wordt geaccentueerd, zelfs alleen al het op- of aflopen van een trap kan een verborgen betekenis overbrengen, die de camera fragmenteert. Er wordt ook een zekere mate van onbehagen gecreëerd door het effectieve gebruik van de ruimte, waarbij ongebruikelijke camerahoeken en dramatische weersomstandigheden die sensatie versterken. Parasiet heeft een surreëel karakter, dat wordt benadrukt door de score, en verder neemt de film elementen van het absurde over die op zo'n ingenieuze manier zijn bedacht dat het echt cinematografische magie is. De schijnbare griezeligheid van Parasiet houdt je zeker geboeid en zou niet vreemd aanvoelen voor de Twilight Zone-school van filmmaken.

De acteurs zijn zeer indrukwekkend en geven hun rollen meer diepgang waardoor ze betrouwbaar overkomen en tegelijkertijd moeiteloos cool overkomen. Toen Ki-Woo en Ki-Jeong Kim in het huis van de familie Park werkten als privéleraren, belichaamden ze zeker dit niveau van nonchalante, ingetogen autoriteit en creëerden ze een mystiek aura met de onuitgesproken, bijna mythische technieken die ze gebruikten. De acteurs Park So-Dam en Choi Woo-Sik, als Ki-Woo en Ki-Jeong, zijn gewoonweg meeslepend om naar te kijken in de verschillende richtingen die Parasiet volgt en ze dragen deze optredens naadloos, waardoor het publiek wordt uitgenodigd om aan hun kant te staan.

[...]Parasiet is een opmerkelijk staaltje van uiterst kundig filmmaken, het is gewoon een film die je gezien moet hebben, en ik kijk er dan ook naar uit om de film opnieuw te bekijken als hij in het Verenigd Koninkrijk uitkomt.