De winters waren vroeger altijd koud in Engeland. Wij, en dan vooral mijn ouders, brachten de tijd door met het kijken naar worstelen. De worstelwedstrijden waarnaar ze op zaterdagmiddagen keken op hun zwartwittelevisies vormden een korte, levendige en kleurrijke onderbreking van hun monochrome levens. Hun werkkleding was versleten, de al jarenlang onveranderde bekleding van de bank was versleten en hun herinneringen aan de mensen die ze vroeger waren, voor hun tocht naar Engeland, waren ook langzaam maar zeker aan het verslijten. Mijn ouders hebben, samen met hun gehele generatie, de beste jaren van hun leven verspeeld al zwoegend in fabrieken voor miserabele loonstrookjes. Het was een leven vol geestdodend werk, kromme ruggen, chronische pijn in gewrichten en afgehakte handen. Ze beten op hun tanden en negeerden de pijn. Er bestond geen andere mogelijkheid. Van binnen trachtten ze zich af te schermen, probeerden ze de kleineringen van andere werkers te negeren, niet vol verontwaardiging te reageren op het nooit aflatende gekakel van de ploegbazen en, in het geval van Indiase vrouwen, niet geïrriteerd te raken wanneer ze door hun echtgenoot werden geslagen. De pijn negeren, zeiden ze tegen zichzelf, proberen om te gaan met de pijn: de pijnscheuten in de armen, de weggeteerde heupgewrichten, de rugpijn van het jaar na jaar leunen over naaimachines, het eelt op de knokkels van het handwassen van kleding en knieën vol reuma van het schrobben van de keukenvloer met de gebruikte onderbroeken van hun echtgenotes.

Zodra mijn ouders gingen zitten om op zaterdagmiddagen naar het worstelen te kijken, een kop kardemomthee met melk in de hand, wilden ze vermaakt worden en lekker kunnen lachen. Maar ze wilden ook, al was het maar voor één keer, dat de goedaardige worstelaar de slechte versloeg. Ze wilden dat de snoevende, luidruchtige bullebak zijn verdiende loon kreeg. Ze hoopten vurig dat de vriendelijke deelnemer, die daar op het canvas lag met twee van zijn vingers in een klem of die vol pijn naar zijn nieren greep, het niet op zou geven. Als hij het maar iets langer vol kon houden, de pijn kon verbijten, de wedstrijd kon vervolgen. Als hij hiertoe in staat was, dan bestond de kans dat hij, gezien het gangbare verloop van worstelwedstrijden, de overwinning op zou kunnen strijken. Maar het was niets meer dan een overwinning in naam. Je zag de winnar staan, uitgeput en nauwelijks nog in staat om naar het publiek te zwaaien: de overwinning school voornamelijk in het overleven.