Vroeger waren de winters koud in Engeland. Wij, en dan vooral mijn ouders, keken dan naar worstelen. De worstelwedstrijden waar ze op zaterdagmiddag op hun zwart-wittelevisie naar keken vormden een korte onderbreking vol levendigheid en kleur in een leven dat zich verder in zwart-wit afspeelde. Hun werkkleding was verschoten, het kleed op de bank—al jaren hetzelfde—was verschoten, hun herinneringen aan wie ze waren voordat ze naar Engeland kwamen begonnen ook te vervagen. Mijn ouders, hun hele generatie, brachten de beste jaren van hun leven door met geestdodend werk in een fabriek voor een schamel salaris. Een leven dat bestond uit eentonig werk, rugklachten, chronische artritis, afgehakte handen. Ze beten op hun tanden en verbeten de pijn. Ze hadden geen keus. In gedachten probeerden ze het allemaal uit te schakelen—om de minachting van collega's te negeren, om niet te reageren op het vlotte geklets van de ploegbazen en, in het geval van Indiase vrouwen, om niet te klagen als ze door hun man werden geslagen. Verbijt de pijn, prentten ze zichzelf in, leer ermee leven—de pijnscheuten in de armen, de versleten heupgewrichten, de aanvallen van rugpijn doordat ze veel te veel jaren over naaimachines gebogen hadden gezeten, de eeltknobbels van de handwas, de slechte knieën van al die keren dat ze de keukenvloer hadden geschrobd met een oude onderbroek van hun man.

Als mijn ouders op zaterdagmiddag de televisie aanzetten voor het worstelen, met een kop kardemomthee met melk in de hand, dan verwachtten ze amusement, ze wilden lachen. Maar ze wilden ook dat de goeden het voor de verandering eens van de slechteriken wonnen. Ze wilden dat de arrogante bullebak met zijn grote mond zijn verdiende loon kreeg. Ze baden dat die aardige kerel die daar op het canvas lag, met twee vingers klem gezet of creperend van de pijn naar zijn nieren grijpend, het niet opgaf. Als hij het nou nog net wat langer kon volhouden, de pijn kon verdragen, het einde van de ronde kon halen. Als dat hem zou lukken, dan kon hij winnen, want zo ging dat bij worstelen. Maar het was maar een schamele overwinning. Daar stond de winnaar, uitgeput, nauwelijks in staat om naar het publiek te zwaaien. De overwinning was voornamelijk een kwestie van overleven.