ProZ.com translation contests »
Bon voyage: "Stories about travel" » English to Greek » Entry by rokotas


Source text in English

Translation by rokotas (#27466)

The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.

The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.

The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.

[ … ]

It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems.
Η στιγμή κατά την οποία ο Νιλ Άρμστρονγκ πάτησε το πόδι του πριν από 50 χρόνια στο έδαφος της Σελήνης ενέπνευσε στον κόσμο δέος, περηφάνεια και θαυμασμό. Η εφημερίδα αυτή υποστήριξε ότι «από σήμερα, ο άνθρωπος μπορεί να πάει σε οποιοδήποτε μέρος του σύμπαντος θέλει ο νους του και καταφέρνει με την εφευρετικότητά του… στους πλανήτες, είναι σίγουρο ότι αρκετά σύντομα θα πάει ο άνθρωπος.» Όμως όχι. Η προσσελήνωση ήταν μια στιγμή εκτροπής, ένας στόχος που επιτεύχθηκε όχι ως ένας σκοπός αυτός καθαυτός, αλλά ως ένας τρόπος να δείξει η Αμερική τις εξαιρετικές της δυνατότητες. Άπαξ και αυτό αποδείχθηκε, δεν υπήρχε λόγος να επαναληφθεί. Μόνο 571 άτομα έχουν βγει σε διαστημική τροχιά. Και από το 1972 και μετά, κανένας δεν τόλμησε να απομακρυνθεί στο διάστημα περισσότερο από την απόσταση μεταξύ Σικάγου και Ντε Μόιν.
Τα επόμενα 50 χρόνια θα είναι τελείως διαφορετικά. Τα κόστη που πέφτουν, οι νέες τεχνολογίες, οι φιλοδοξίες των Κινέζων και των Ινδών, καθώς και μια νέα γενιά επιχειρηματιών προοιωνίζουν μια εποχή επιθετικής ανάπτυξης στο διάστημα. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα περιλαμβάνει τουρισμό για τους έχοντες και καλύτερα δίκτυα επικοινωνιών για όλους. Μακροπρόθεσμα μπορεί να περιλαμβάνει εξόρυξη ορυκτών και ακόμα και μαζικές μεταφορές. Το διάστημα θα γίνει ακόμα περισσότερο κάτι σαν μια προέκταση της Γης – ένα πεδίο μάχης για επιχειρήσεις και ιδιώτες επιχειρηματίες, και όχι μόνο για κυβερνήσεις. Για να γίνει όμως αυτό πραγματικότητα, ο κόσμος πρέπει να δημιουργήσει ένα σύστημα νόμων που θα διέπουν τα ουράνια – τόσο σε καιρό ειρήνης, όσο και σε καιρό πολέμου, αν φτάσουμε σε κάτι τέτοιο.
Μέχρι τώρα, η ανάπτυξη στο διάστημα έχει εστιάσει στη διευκόλυνση της ζωής εδώ κάτω – κυρίως δορυφορικές επικοινωνίες για ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές και για πλοήγηση. Τώρα δύο πράγματα αλλάζουν. Πρώτον, τα γεωπολιτικά τροφοδοτούν μια νέα ώθηση για αποστολή ανθρώπων πέρα από τα αβαθή των χαμηλών τροχιών γύρω από τη Γη. Η Κίνα σχεδιάζει να στείλει ανθρώπους στη Σελήνη μέχρι το 2035. Η κυβέρνηση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ θέλει να επιστρέψουν εκεί πάνω οι Αμερικανοί μέχρι το 2024. Τα κόστη που πέφτουν κάνουν αυτή την προσπάθεια επίδειξης πιο προσιτή από πριν. Το πρόγραμμα Απόλλων κόστισε (σε σημερινά χρήματα) εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Τώρα το εισιτήριο κοστίζει δεκάδες δισεκατομμύρια.
[ … ]
Είναι λάθος να παρουσιάζεται το διάστημα ως μια ρομαντική μυθοπλασία του Άγριου Γουέστ, ως άναρχα σύνορα όπου η ανθρωπότητα μπορεί να ξεφορτωθεί τα δεσμά της και να ανακαλύψει ξανά τη μοίρα της. Για να πραγματοποιήσει το διάστημα την υπόσχεσή του, είναι απαραίτητη μια διακυβέρνηση. Σε καιρούς όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους κανόνες για το επίγειο εμπόριο χαλύβδινων ράβδων και σόγιας, αυτό μάλλον ακούγεται σαν να ζητάμε πολλά. Χωρίς αυτήν όμως, οι προσδοκίες για όλα αυτά που βρίσκονται πέρα από τη Γη, στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί να περιμένουν άλλα 50 χρόνια. Στη χειρότερη, το διάστημα θα προσθέσει νέα προβλήματα στη Γη.


Discuss this entry