ProZ.com translation contests »
Bon voyage: "Stories about travel" » Spanish to Dutch » Entry by Astrid de Bruin


Source text in Spanish

Translation by Astrid de Bruin (#27262)

Antes de que continúes, querido lector, debo advertirte que la peregrinación a Roma que estoy a punto de relatarte fue un perfecto desastre. Si esperas encontrar en este libro una historia de superación, hazañas físicas, fuerza de voluntad y victoria sobre uno mismo, es mejor que dejes ya la lectura, para evitar una decepción. Como sabiamente decía Aristóteles (digo yo que sería Aristóteles, porque era un señor muy sabio y decía muchas cosas): «Dichoso quien ocupa su tiempo en meditar sobre sus propios logros, porque tendrá mucho tiempo libre».

La triste realidad es que apenas hubo plan o propósito que no rompiéramos a lo largo del camino mis dos compañeros y yo. De hecho, empezamos incumpliendo la primera norma de toda peregrinación y esta primera transgresión marcó el tono general de todo nuestro viaje. Lo dicho, un desastre de peregrinación.

La primera norma de toda peregrinación dice, sencillamente, que el camino debe comenzar en la puerta de la propia casa. De otro modo, apenas puede hablarse de peregrinación. Cuando un peregrino medieval decidía caminar hasta Santiago (o era amablemente invitado a hacerlo por su confesor, para purgar sus pecados), no iba en carroza hasta Roncesvalles para comenzar allí su camino. No. Se calzaba las alpargatas, tomaba el cayado y el zurrón, se despedía de la familia entre las abundantes lágrimas de sus parientes más próximos y echaba a andar los meses que hicieran falta hasta llegar a su destino (si los bandidos, los animales salvajes, el frío, el hambre o las pestes no acortaban sensiblemente la peregrinación, claro).

Nosotros, sin embargo, no teníamos los tres meses que habríamos tardado en hacer el viaje entero hasta Roma desde nuestra casa a base de alpargata y carretera. Así pues, decidimos hacer lo más parecido posible. Como no podíamos salir andando desde España, fuimos en avión hasta una de las antiguas Españas, para salir desde allí. Es decir, viajamos hasta Nápoles. Porque Nápoles y Sicilia, aunque parezca mentira, fueron un tiempo Españas. Cuando las monedas de Felipe II decían Hispaniarum Rex, era una forma abreviada de decir Rey de Nápoles, de Sicilia y de otros muchos sitios. La bella ciudad de Nápoles fue una de las joyas de la Corona española (o aragonesa) durante dos siglos y medio, poco menos tiempo que Argentina, por ejemplo. Es una muestra del triste estado de nuestro sistema educativo que casi nadie sea consciente de ello.
Voordat je verder leest, beste lezer, moet ik je erop attenderen dat de bedevaart naar Rome waarover ik je zo ga vertellen, een totale ramp was. Als je in dit boek een verhaal verwacht over fysieke huzarenstukjes, wilskracht en zelfoverwinning, is het beter dat je nu stopt met lezen om jezelf een teleurstelling te besparen. Zoals Aristoteles het zo treffend zei (ik ga er maar even vanuit dat het Aristoteles was, want dat was tenslotte een zeer wijs man die heel veel dingen zei): "Vervloekt zij degene die zijn tijd besteedt aan het overdenken van zijn eigen successen, want die zal over veel vrije tijd beschikken".

De trieste werkelijkheid is echter dat er bijna geen plan of voornemen was dat mijn kameraad en ik tijdens onze tocht niet zouden herzien. In feite hielden we ons vanaf het begin al niet aan de eerste regel van elke bedevaart; een overtreding die vervolgens de algehele teneur van onze hele reis zou bepalen. Zoals ik al zei: een desastreuze bedevaart.

De eerste regel van elke bedevaart stelt namelijk dat de tocht moet beginnen bij de deur van je eigen huis. Anders kun je nu eenmaal niet echt spreken van een bedevaart. Wanneer een middeleeuwse pelgrim besloot te wandelen naar Santiago de Compostella (of hiertoe vriendelijk werd uitgenodigd door zijn biechtvader om zich te reinigen van zijn zonden), ging hij niet per koets naar het gebruikelijke vertrekpunt Roncesvalles om van daaruit zijn tocht te beginnen. Nee. Hij trok zijn espadrilles aan, pakte zijn stok en knapzak, nam afscheid van zijn familie door de overvloedige tranen van zijn meest nabije familieleden heen, en begon aan een maandenlange wandeltocht om zijn bestemming te bereiken (mits rovers, wilde dieren, kou, honger of de pest de bedevaart niet aanmerkelijk inkortte).

Wij beschikten echter niet over de benodigde drie maanden voor onze reis naar Rome vanaf ons eigen huis op basis van espadrilles en paden. En dus besloten we een tocht te maken die het voorgaande zo dicht mogelijk zou benaderen. Omdat we niet aan onze wandeling konden beginnen vanuit Spanje namen we het vliegtuig naar een van de voormalige Spaanse koninkrijken om van daaruit te beginnen. Naar Napels om precies te zijn. Napels en Sicilië behoorden namelijk, geloof het of niet, gedurende een periode tot Spanje. Toen op de daalders met het borstbeeld van Filips II "Hispaniarum Rex" stond, was dit een verkorte vorm om te zeggen: Koning van Napels, Sicilië, en nog veel meer andere plekken. De prachtige stad Napels was een van de juwelen van de Spaanse (of Aragonese) kroon gedurende tweeënhalve eeuw, nauwelijks minder lang dan Argentinië bijvoorbeeld. Dat bijna niemand dit weet, bewijst hoe droevig het gesteld is met het Spaanse onderwijssysteem.


Discuss this entry