ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Galician » Entry by Cristian Marcote Lobelos


Source text in English

Translation by Cristian Marcote Lobelos (#23099) — Winner

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
Un aspecto da época, cando menos no mundo desenvolvido, é que a xente devece polo silencio e mais non encontra ningún. O ruxir do tráfico, os tons incesantes dos teléfonos, os anuncios dixitais en buses e trens e os televisores atronadores mesmo en oficinas baleiras conforman unha batería interminable de distraccións. A raza humana estase a derrear a si mesma con ruído e ansía o oposto —ben sexa na natureza, no vasto océano ou nalgún retiro dedicado ó sosego e á concentración—. Alain Corbin, profesor de historia, escribe desde o seu refuxio na Sorbona e Erling Kagge, explorador noruegués, desde as súas memorias sobre os residuos da Antártida, onde ámbolos dous tentaron evadirse.

E aínda así, tal como sinala Corbin en «A History of Silence» (Historia do silencio), probablemente non haxa máis ruído do que había antes. Antes das rodas neumáticas, as rúas das cidades estaban cheas do enxordecedor resoar das rodas de bordes metálicos e das ferraduras dos cabalos na pedra. Antes de chegar ó illamento voluntario nos teléfonos móbiles, nos autobuses e trens reinaba a conversa. Os vendedores de periódicos non deixaban as súas mercadorías feitas unha montaña de silencio, senón que as promocionaban ó máximo volume, cousa que facían os comerciantes de cereixas, de violetas e de xarda fresca. O teatro e a ópera eran un caos de hurras e apupadas. Mesmo no campo, os campesiños cantaban mentres traballaban coma burras de carga. Agora xa non cantan.

O que mudou foi non tanto o nivel de ruído, do que tamén se queixaban nos séculos anteriores, senón o nivel de distracción, que ocupa o espacio que podería estar invadido polo silencio. Avecíñase outro paradoxo, pois cando chega a súa invasión —nas profundidades dun piñeiral, no deserto nu, nun cuarto desocupado de súpeto—, a miúdo se amosa desacougante máis ca benvida. O temor vaise achegando: o oído aférrase instintivamente a calquera cousa, ben á crepitación do lume, ó piar dos paxaros, ben ó susurro das follas, que se tornará a salvación deste baleiro descoñecido. A xente quere silencio, mais non tanto.


Discuss this entry