Non so in qual modo, ma i miei scolarini erano venuti a sapere che quel giorno era il mio compleanno. Me li vidi arrivare alla scuola col vestito delle feste e con un regalino tra le mani.
Chi mi portava una penna elegante, chi un libriccino da messa, chi un astuccio da lavoro, chi un bel mazzo di fiori freschi. Io fui consolata e attristata da quella vista: consolata perchè qualunque segno di gratitudine o d'affetto che mi venisse da quei buoni figliuoli mi toccava il cuore e mi faceva parer leggiero ogni sacrifizio: attristata, poichè pensavo che i denari occorsi in quelle compre, potevano venir destinati a più nobile uso. A ogni modo, accolsi serenamente quelle care dimostrazioni d'amore.
Un bambino solo, il più povero, non mi offrì nulla: ma dal suo contegno imbarazzato e dal suo visetto malinconico argomentai quanto dovesse soffrire. Lo chiamai e quando l'ebbi vicino me lo strinsi ripetutamente fra le braccia, baciandolo. Incoraggiato da quelle carezze, il poverino mi pose tra le mani un involtino e fuggì vergognoso.
Sorpresa e incuriosita, lo aprii senza che nessuno potesse accorgersene. Vi erano.... indovinate!.. Tre pallottoline di zucchero!
Lo richiamai subito da me.
--Lo sapevi che mi piacesse lo zucchero? gli chiesi sorridendo.
--Me lo sono figurato! Mi piace tanto a me!
--E tu, ripresi commossa, l'hai certo chiesto alla mamma e....
--No signora! replicò prontamente, non ho chiesto nulla a nessuno; glie l'ho serbato proprio io, di mio....
--Ma pure....
--La nonna, quando mi dà il caffè e latte, mi mette sempre nella chicchera due o tre pallottoline di zucchero per indolcirlo. Io ho levato lo zucchero....
--E il caffè e latte?... chiesi con la gola serrata.
--L'ho preso amaro!
Mario, piccolo Mario, dove sei tu? Forse il fumo delle officine avrà annerito il tuo viso d'angelo, forse a quest'ora lavorerai i campi dove biondeggia la messe e si matura, al sole, la vite, forse ti accoglieranno le navi avventurose dove il lavoro è sì duro, la speranza sì fallace....
Ma chiunque tu sii, operaio, agricoltore o uomo di mare, il tuo posto è fra i nobili cuori, per quali l'amore è sacrifizio, l'abnegazione, dovere.
Mario, piccolo Mario, se tu per un momento potessi entrare nella mia stanzetta da studio, vedresti molte carte, molti libri, molti ninnoli; e vedresti anche, custoditi in una piccola campana di vetro, tre pezzetti di zucchero, un nome, una data! | Unë nuk e di në çfarë mënyre, por scolarini ime kishte ardhur për të dini se atë ditë ishte ditëlindja ime. I pashë ata arrijnë në shkollë me palët dhe fustan me një dhuratë në duart e saj. Kush I veshur një stilolaps elegante, të tjerët një libër të vogël me masë, një rast nga ata që punojnë, që një buqetë të bukur me lule të freskëta. Unë u ngushëlluar dhe i trishtuar nga sytë: ngushëlloi sepse çdo shenjë e mirënjohjes apo dashuri që kam ardhur nga ata fëmijë të mirë preku zemrën time dhe më bëri opinion të vogël çdo fli: pikëllohen, sepse kam menduar paratë që u desh në ato blerjet, do të mund të ndahen për përdorimin më fisnike. Gjithsesi, unë pranoi serenely demonstratat dashur të dashurisë. Një fëmijë i vetëm, më të varfërit, nuk më ofroi asgjë, por i zënë ngushtë nga sjellja e tij dhe fytyrën e tij të trishtuar pak si kam argumentuar duhet të vuajnë. I quajtur atë dhe kur unë kam pranë meje përqafoi atë në mënyrë të përsëritur në krahët e tij, kissing atë. Të inkurajuar nga këto përkëdheljet, djalë i varfër pyeti mua një pako në duart e tij, dhe ikën turpshme. Habitur dhe kurioz, unë e hapi atë dhe askush nuk mund ta shohin atë. Nuk u .... me mend se çfarë! .. Tre topa sheqer! I quajtur atë përsëri menjëherë nga unë. - A e dini se unë si sheqer? I pyetur, duke buzëqeshur. - Unë kam realizuar artistikisht atë! Më pëlqen aq shumë për mua! - Dhe ju, rifilloi lëvizur, ju keni kërkuar siguri nënën dhe .... - Jo zonjë! përgjigjur menjëherë, unë nuk kërkoj asgjë askujt; ne do të kemi mbajtur vetja e tij, im .... - Por ende .... - Gjyshe, kur kjo më jep kafe dhe qumësht, gjithmonë e vë më në Chicchera dy ose tre topa të sheqerit për indolcirlo. Unë kam ngritur sheqer .... - Dhe kafe dhe qumësht ... pyeta fytin e saj shtrënguar. - L'ho mori hidhur! Mario, Mario Bros, ku jeni? Ndoshta tymi nxirë seminaret do të ketë fytyrën tuaj angel, ndoshta ju punoni në këtë fusha biondeggia ku të korrat janë gati dhe diellit, vidhos, ndoshta ju do të mirëpresim aventurë anijet ku puna është aq e vështirë, shpresa e gabuar kështu .... Por kushdo që jeni, punëtor, bujk ose njeriu i detit, vendi juaj është një nga zemrat fisnike, për të cilët dashuria është sakrificë, sakrificën, detyrë. Mario, Mario Bros, nëse për një moment unë mund të marrë në dhomën time për të studiuar, ju do të shihni një shumë të kartave, shumë libra, shumë knick-knacks; dhe gjithashtu ju do të shihni, mbajtur në një zile qelqi vogël tre gunga të sheqerit, një emër, një datë! |