Non so in qual modo, ma i miei scolarini erano venuti a sapere che quel giorno era il mio compleanno. Me li vidi arrivare alla scuola col vestito delle feste e con un regalino tra le mani.
Chi mi portava una penna elegante, chi un libriccino da messa, chi un astuccio da lavoro, chi un bel mazzo di fiori freschi. Io fui consolata e attristata da quella vista: consolata perchè qualunque segno di gratitudine o d'affetto che mi venisse da quei buoni figliuoli mi toccava il cuore e mi faceva parer leggiero ogni sacrifizio: attristata, poichè pensavo che i denari occorsi in quelle compre, potevano venir destinati a più nobile uso. A ogni modo, accolsi serenamente quelle care dimostrazioni d'amore.
Un bambino solo, il più povero, non mi offrì nulla: ma dal suo contegno imbarazzato e dal suo visetto malinconico argomentai quanto dovesse soffrire. Lo chiamai e quando l'ebbi vicino me lo strinsi ripetutamente fra le braccia, baciandolo. Incoraggiato da quelle carezze, il poverino mi pose tra le mani un involtino e fuggì vergognoso.
Sorpresa e incuriosita, lo aprii senza che nessuno potesse accorgersene. Vi erano.... indovinate!.. Tre pallottoline di zucchero!
Lo richiamai subito da me.
--Lo sapevi che mi piacesse lo zucchero? gli chiesi sorridendo.
--Me lo sono figurato! Mi piace tanto a me!
--E tu, ripresi commossa, l'hai certo chiesto alla mamma e....
--No signora! replicò prontamente, non ho chiesto nulla a nessuno; glie l'ho serbato proprio io, di mio....
--Ma pure....
--La nonna, quando mi dà il caffè e latte, mi mette sempre nella chicchera due o tre pallottoline di zucchero per indolcirlo. Io ho levato lo zucchero....
--E il caffè e latte?... chiesi con la gola serrata.
--L'ho preso amaro!
Mario, piccolo Mario, dove sei tu? Forse il fumo delle officine avrà annerito il tuo viso d'angelo, forse a quest'ora lavorerai i campi dove biondeggia la messe e si matura, al sole, la vite, forse ti accoglieranno le navi avventurose dove il lavoro è sì duro, la speranza sì fallace....
Ma chiunque tu sii, operaio, agricoltore o uomo di mare, il tuo posto è fra i nobili cuori, per quali l'amore è sacrifizio, l'abnegazione, dovere.
Mario, piccolo Mario, se tu per un momento potessi entrare nella mia stanzetta da studio, vedresti molte carte, molti libri, molti ninnoli; e vedresti anche, custoditi in una piccola campana di vetro, tre pezzetti di zucchero, un nome, una data! | Unë nuk e di në çfarë mënyre, por shokët e mi të shkollës kishin zbuluar se atë ditë ishte ditëlindja ime. I pashë të vinin në shkollë të veshur për festë e me dhurata nëpër duar. Dikush më sillte një stilolaps elegant, dikush tjetët një libër të vogël lutje, një rast tjetër një punim dore, e dikush një buqetë të bukur me lule të freskëta. Unë u ngushëllova dhe u trishtova nga ajo situatë: u ngushëllova sepse çdo shenjë mirënjohje apo dashurie që më erdhi nga ata fëmijë të mirë e preku zemrën time dhe më bëri të më duket e vogël çdo sakrificë: u pikëllova, sepse mendova që paratë që u harxhuan në ato blerje, do të mund të përdoreshin për gjëra më fisnike. Gjithsesi, unë pranova me qetësi demonstrimet e tyre të dashurisë. Një fëmijë i vetëm, ndër më të varfërit, nuk më ofroi asgjë: por nga sjellja e tij e turperuar dhe fytyra e tij e trishtuar argumentoi sa po vuante.E thirra dhe erdhi pranë meje e përqafova atë në mënyrë të përsëritur në krahët e mi, duke e puthur. I inkurajuar nga këto përkëdhelje, djali i varfër me dha mua një pako, dhe iku i turperuar. E habitur dhe kurioze, unë e hapa atë në mënyrë që askush nuk mund ta shihte . Nuk e .... merrni me mend se çfarë! .. Tre topa sheqeri! E rithirra atë menjëherë. - A e dije që më pëlqen sheqeri? e pyeta, duke buzëqeshur. - Unë e imagjinova! Mua më pëlqen shumë! - Dhe ti, rifillova e prekur, ja keni kërkuar me siguri nënës dhe .... - Jo zonjë! u përgjigj menjëherë, unë nuk i kërkoj asgjë askujt; I kam ruajtur unë, nga .... - Mos më thuaj .... - Gjyshja, kur më jep kafe dhe qumësht, gjithmonë më vë më në filxhan dy ose tre topa sheqeri për ta ëmbëlsuar. Unë e kam hequr mënjanë sheqerin .... - Po kafen e qumështin ... pyeta me fytin e shtrënguar. - E kam pirë të hidhur! Mario, i vogli Mario, ku je? Ndoshta tymi i ofiçinave ta ka nxirë fytyrën tënde ëngjëllore, ndoshta tani ti po punon nëpër fusha ku të korrat janë gati dhe rriten ,nën diellin, plot me jetë, ndoshta do të të pikasin e mirëpresin ne bord anijet aventuriere ku puna është aq e vështirë, e shpresa venitet.... Por kushdo që je, punëtor, bujk ose njeri i detit, vendi juaj është ndër zemrat më fisnike, për të cilët dashuria është sakrificë, e sakrifica, detyrë. Mario, i vogli Mario, nëse për një moment ti mund të hysh në dhomën time të studimit, do të shohësh shumë letra, shumë libra, shumë xhingla; dhe gjithashtu do të shohësh, të mbajtura në një zile qelqi të vogël tre toptha sheqeri, një emër, një datë! |