This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Greek: The Hedge Knight General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - English It seemed as though every lordly house of the west and south had sent a knight or three to Ashford to see the fair maid and brave the lists in her honor.
Yet however fine their pavilions were to look upon, he knew there was no place there for him. A threadbare wool cloak would be all the shelter he had tonight. While the lords and great knights dined on capons and suckling pigs, Dunk's supper would be a hard, stringy piece of salt beef. He knew full well that if he made his camp upon that gaudy field, he would need to suffer both silent scorn and open mockery. A few perhaps would treat him kindly, yet in a way that was almost worse.
A hedge knight must hold tight to his pride. Without it, he was no more than a sellsword. I must earn my place in that company. If I fight well, some lord may take me into his household. I will ride in noble company then, and eat fresh meat every night in a castle hall, and raise my own pavilion at tourneys. But first I must do well. Reluctantly, he turned his back on the tourney grounds and led his horses into the trees.
On the outskirts of the great meadow a good half mile from town and castle he found a place where a bend in a brook had formed a deep pool. Reeds grew thick along its edge, and a tall leafy elm presided over all. The spring grass there was as green as any knight's banner and soft to the touch. It was a pretty spot, and no one had yet laid claim to it. This will be my pavilion, Dunk told himself, a pavilion roofed with leaves, greener even than the banners of the Tyrells and the Estermonts.
His horses came first. After they had been tended, he stripped and waded into the pool to wash away the dust of travel. "A true knight is cleanly as well as godly," the old man always said, insisting that they wash themselves head to heels every time the moon turned, whether they smelled sour or not. Now that he was a knight, Dunk vowed he would do the same.
He sat naked under the elm while he dried, enjoying the warmth of the spring air on his skin as he watched a dragonfly move lazily among the reeds. Why would they name it a dragonfly? he wondered. It looks nothing like a dragon. Not that Dunk had ever seen a dragon. The old man had, though. Dunk had heard the story half a hundred times, how Ser Arlan had been just a little boy when his grandfather had taken him to King's Landing, and how they'd seen the last dragon there the year before it died. She'd been a green female, small and stunted, her wings withered. None of her eggs had ever hatched. "Some say King Aegon poisoned her," the old man would tell. "The third Aegon that would be, not King Daeron's father, but the one they named Dragon-bane, or Aegon the Unlucky. He was afraid of dragons, for he'd seen his uncle's beast devour his own mother. The summers have been shorter since the last dragon died, and the winters longer and crueler."
The air began to cool as the sun dipped below the tops of the trees. When Dunk felt gooseflesh prickling his arms, he beat his tunic and breeches against the trunk of the elm to knock off the worst of the dirt, and donned them once again. On the morrow he could seek out the master of the games and enroll his name, but he had other matters he ought to look into tonight if he hoped to challenge.
He did not need to study his reflection in the water to know that he did not look much a knight, so he slung Ser Arlan's shield across his back to display the sigil. Hobbling the horses, Dunk left them to crop the thick green grass beneath the elm as he set out on foot for the tourney grounds.
In normal times the meadow served as a commons for the folk of Ashford town across the river, but now it was transformed. Α second town had sprung up overnight, a town of silk instead of stone, larger and fairer than its elder sister. Dozens of merchants had erected their stalls along the edge of the field, selling felts and fruits, belts and boots, hides and hawks, earthenware, gemstones, pewterwork, spices, feathers, and all manner of other goods. Jugglers, puppeteers, and magicians wandered among the crowds plying their trades ... as did the whores and cutpurses. Dunk kept a wary hand on his coin.
The man he needed was all the way down at the end of the row, a shirt of fine chain mail and a pair of lobstered steel gauntlets displayed on the table before him. Dunk inspected them closely. "You do good work," he said.
"None better." A stumpy man, the smith was no more than five feet tall, yet wide as Dunk about the chest and arms. He had a black beard, huge hands, and no trace of humility.
“I need armor for the tourney," Dunk told him. "A suit of good mail, with gorget, greaves, and greathelm." The old man's halfhelm would fit his head, but he wanted more protection for his face than a nasal bar alone could provide.
The armorer looked him up and down. "You're a big one, but I've armored bigger." He came out from behind the table. "Kneel, I want to measure those shoulders. Aye, and that thick neck o' yours." Dunk knelt. The armorer laid a length of knotted rawhide along his shoulders, grunted, slipped it about his throat, grunted again. "Lift your arm. No, the right." He grunted a third time. "Now you can stand." The inside of a leg, the thickness of his calf, and the size of his waist elicited further grunts. "I have some pieces in me wagon that might do for you," the man said when he was done. "Nothing prettied up with gold nor silver, mind you, just good steel, strong and plain. I make helms that look like helms, not winged pigs and queer foreign fruits, but mine will serve you better if you take a lance in the face."
"That's all I want," said Dunk. "How much?" "Eight hundred stags, for I'm feeling kindly."
"Eight hundred?" It was more than he had expected. "I ... I could trade you some old armor, made for a smaller man ... a halfhelm, a mail hauberk...
***
For the rest of the morning and well into the afternoon, it was more of the same, as challengers took the field in twos and threes, and some-times five together. Trumpets blew, the heralds called out names, war-horses charged, the crowd cheered, lances snapped like twigs, and swords rang against helms and mail. It was, smallfolk and high lord alike agreed, a splendid day of jousting. Ser Humfrey Hardyng and Ser Humfrey Beesbury, a bold young knight in yellow and black stripes with three beehives on his shield, splintered no less than a dozen lances apiece in an epic struggle the smallfolk soon began calling "the Battle of Humfrey."
Ser Tybolt Lannister was unhorsed by Ser Jon Penrose and broke his sword in his fall, but fought back with shield alone to win the bout and remain a champion. One-eyed Ser Robyn Rhysling, a grizzled old knight with a salt-and-pepper beard, lost his helm to Lord Leo's lance in their first course, yet refused to yield. Three times more they rode at each other, the wind whipping Ser Robyn's hair while the shards of broken lances flew round his bare face like wooden knives, which Dunk thought all the more wondrous when Egg told him that Ser Robyn had lost his eye to a splinter from a broken lance not five years earlier. Leo Tyrell was too chivalrous to aim another lance at Ser Robyn's unprotected head, but even so Rhysling's stubborn courage (or was it folly?) left Dunk astounded. Finally the Lord of Highgarden struck Ser Robyn's breastplate a solid thump right over the heart and sent him cartwheeling to the earth.
Ser Lyonel Baratheon also fought several notable matches. Against lesser foes, he would often break into booming laughter the moment they touched his shield, and laugh all the time he was mounting and charging and knocking them from their stirrups. If his challengers wore any sort of crest on their helm, Ser Lyonel would strike it off and fling it into the crowd. The crests were ornate things, made of carved wood or shaped leather, and sometimes gilded and enameled or even wrought in pure silver, so the men he beat did not appreciate this habit, though it made him α great favorite of the commons. Before long, only crestless men were choosing him. As loud and often as Ser Lyonel laughed down α challenger, though, Dunk thought the day's honors should go to Ser Humfrey Hardyng, who humbled fourteen knights, each one of them formidable.
Meanwhile the Young Prince sat outside his black pavilion, drinking from his silver goblet and rising from time to time to mount his horse and vanquish yet another undistinguished foe. He had won nine victories, but it seemed to Dunk that every one was hollow. He is beating old men and upjumped squires, and α few lords of high birth and low skill. The truly dangerous men are riding past his shield as if they do not see it.
Translation - Greek Φαινόταν πως κάθε αρχοντικός οίκος της δύσης και του νότου, είχε στείλει έναν ή τρεις ιππότες στο Άσφορντ για να δουν την όμορφη κόρη και να αγωνιστούν γενναία προς τιμήν της.
Όμως όσο ωραίες κι αν ήταν οι σκηνές τους στην όψη, ήξερε ότι δεν υπήρχε χώρος γι’ αυτόν εκεί. Ένας ξεφτισμένος μάλλινος μανδύας θα ήταν το μοναδικό του καταφύγιο απόψε. Την ώρα που οι άρχοντες και οι σπουδαίοι ιππότες έτρωγαν κόκορες και γουρουνόπουλα, το δείπνο του Ντανκ θα ήταν ένα σκληρό κομμάτι παστού βοδινού. Γνώριζε πολύ καλά ότι αν κατασκήνωνε σε εκείνον τον πολυτελή αγρό, θα έπρεπε να υπομείνει και τη σιωπηλή περιφρόνηση και τη φανερή χλεύη. Μερικοί ίσως να του φέρονταν με ευγένεια, τέτοια όμως που να τον κάνουν να αισθάνεται χειρότερα.
Ένας περιπλανώμενος ιππότης δεν πρέπει να αποχωρίζεται την περηφάνια του. Χωρίς αυτήν δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν πουλημένο. Πρέπει να κερδίσω τη θέση μου ανάμεσά τους. Αν πολεμήσω καλά, κάποιος άρχοντας μπορεί να με δεχτεί στον οίκο του. Τότε θα ιππεύω πλάι σε ευγενείς και θα τρώω κάθε βράδυ φρέσκο κρέας μέσα σε κάστρα και θα στήσω τη δική μου σκηνή στους αγώνες. Αλλά πρώτα πρέπει να τα πάω καλά. Απρόθυμα γύρισε την πλάτη του στις εγκαταστάσεις των αγώνων και οδήγησε τα άλογά του προς στα δέντρα.
Στις παρυφές του μεγάλου λιβαδιού, μισό μίλι από την πόλη και το κάστρο, βρήκε ένα μέρος όπου η καμπή από ένα ρυάκι είχε σχηματίσει μια βαθιά λιμνούλα. Κατά μήκος της άκρης είχαν φυτρώσει πυκνές καλαμιές και τις σκέπαζε μια ψηλή φυλλώδης φτελιά. Το ανοιξιάτικο γρασίδι ήταν πράσινο σαν το λάβαρο οποιουδήποτε ιππότη και μαλακό στο άγγιγμα. Ήταν ένα όμορφο σημείο και κανείς δεν το είχε διεκδικήσει μέχρι τώρα. Αυτή θα είναι η σκηνή μου, είπε ο Ντανκ στον εαυτό του, μια σκηνή στεγασμένη με φύλλα πιο πράσινα ακόμα κι από τα λάβαρα των Τάιρελ και των Έστερμοντ.
Προτεραιότητα είχαν τα άλογά του. Αφού τα φρόντισε, γδύθηκε και βούτηξε στη λιμνούλα για να ξεπλύνει τη σκόνη του ταξιδιού. «Ένας αληθινός ιππότης είναι τόσο καθαρός όσο κι ευσεβής», έλεγε πάντα ο γέροντας, επιμένοντας ότι πρέπει να πλένονται από την κορφή ως τα νύχια κάθε νέο φεγγάρι, είτε βρωμούσαν είτε όχι. Τώρα που ήταν ιππότης, ο Ντανκ ορκίστηκε να κάνει το ίδιο.
Κάθισε γυμνός κάτω από τη φτελιά για να στεγνώσει, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά του ανοιξιάτικου αέρα στο δέρμα του, καθώς έβλεπε μια δρακόμυγα να πετάει νωχελικά ανάμεσα στις καλαμιές. Αναρωτήθηκε γιατί την ονόμασαν δρακόμυγα. Δε μοιάζει καθόλου με δράκο. Όχι ότι ο Ντανκ είχε δει ποτέ του δράκο. Αν και ο γέροντας είχε δει. Ο Ντανκ είχε ακούσει πενήντα φορές την ιστορία που ο Σερ Άρλαν ήταν ένα μικρό αγόρι όταν ο παππούς του τον πήγε στο Κινγκς Λάντινγκ, όπου είδαν τον τελευταίο δράκο τη χρονιά πριν πεθάνει. Ήταν ένα πράσινο θηλυκό, μικρό και υπανάπτυκτο, με ζαρωμένα φτερά. Κανένα από τα αυγά της δεν είχε εκκολαφθεί. «Κάποιοι λένε ότι ο Βασιλιάς Έγκον την δηλητηρίασε», έλεγε ο γέροντας. «Ο Έγκον ο τρίτος, όχι ο πατέρας του Βασιλιά Ντέρον, αλλά ο επονομαζόμενος Δρακοφάγος ή Έγκον ο Άτυχος. Φοβόταν τους δράκους, καθώς είχε δει το κτήνος του θείου του να καταβροχθίζει την ίδια του τη μητέρα. Τα καλοκαίρια έγιναν μικρότερα από τότε που πέθανε ο τελευταίος δράκος κι οι χειμώνες μακρύτεροι και σκληρότεροι».
Ο αέρας έγινε ψυχρός καθώς ο ήλιος βυθιζόταν κάτω από τις κορυφές των δέντρων. Όταν ο Ντανκ ένιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνά τα χέριά του, τίναξε τον χιτώνα και το παντελόνι του στον κορμό της φτελιάς για να διώξει την περισσότερη βρωμιά και τα ξαναφόρεσε. Αύριο θα μπορούσε να ψάξει τον υπεύθυνο των αγώνων και να εγγραφεί, αλλά είχε άλλα θέματα να τακτοποιήσει απόψε αν ήθελε ν’ αγωνιστεί.
Δε χρειαζόταν να μελετήσει το είδωλό του στο νερό για να δει ότι δεν έμοιαζε και πολύ με ιππότη, έτσι έριξε την ασπίδα του Σερ Άρλαν στην πλάτη του ώστε να φαίνεται το έμβλημα. Αφού έδεσε τα άλογα, τα άφησε να βοσκήσουν στο πυκνό πράσινο χορτάρι κάτω από τη φτελιά, καθώς εκείνος ξεκίνησε πεζός για τις εγκαταστάσεις των αγώνων.
Υπό κανονικές συνθήκες, το λιβάδι ήταν ανοιχτό στον λαό της πόλης του Άσφορντ, πέρα από το ποτάμι, όμως τώρα είχε μεταμορφωθεί. Μια δεύτερη πόλη είχε ξεπήδησει μέσα σε μια νύχτα, μια πόλη από μετάξι αντί για πέτρα, μεγαλύτερη κι ωραιότερη από τη μεγάλη της αδελφή. Δεκάδες εμπόρων είχαν στήσει τους πάγκους τους γύρω από τον αγρό, πουλώντας τσόχες και φρούτα, ζώνες και μπότες, δορές και γεράκια, πήλινα σκεύη, πολύτιμους λίθους, σκεύη από κασσίτερο, μπαχαρικά, φτερά και όλων των ειδών τα αγαθά. Ταχυδακτυλουργοί, μαριονετοπαίκτες και θαυματοποιοί περιπλανιόνταν ανάμεσα στα πλήθη κάνοντας τη δουλειά τους… όπως επίσης και οι πόρνες κι οι λωποδύτες. Ο Ντανκ είχε το νου του στο νόμισμά του.
Ο άντρας που έψαχνε ήταν στην άλλη άκρη, με έναν θώρακα από λεπτή αλυσίδα κι ένα ζευγάρι ατσαλένια γάντια πάνω στο τραπέζι μπροστά του. Ο Ντανκ τα επιθεώρησε προσεκτικά.
«Κάνεις καλή δουλειά», είπε.
«Δεν υπάρχει καλύτερος». Ο σιδεράς, ένας κοντόχοντρος άντρας, δεν ήταν πάνω από ενάμισι μέτρο, αλλά ήταν φαρδύς σαν τον Ντανκ στο στήθος και στα μπράτσα. Είχε μαύρο μούσι, τεράστια χέρια και κανένα ίχνος μετριοφροσύνης.
«Χρειάζομαι οπλισμό για τον αγώνα», του είπε ο Ντανκ. «Μια καλή πανοπλία με περιλαίμιο, περικνημίδες και περικεφαλαία». Το κράνος του γέροντα θα τον έπαιρνε στο κεφάλι, αλλά ήθελε μεγαλύτερη προστασία για το πρόσωπό του από αυτή που θα του παρείχε μια απλή μπάρα στη μύτη.
Ο οπλοποιός τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. «Είσαι μεγαλόσωμος αλλά έχω οπλίσει και μεγαλύτερους». Βγήκε πίσω από το τραπέζι. «Γονάτισε, θέλω να μετρήσω τους ώμους σου. Κι αυτόν τον χοντρό λαιμό που έχεις». Ο Ντανκ γονάτισε. Ο οπλοποιός τέντωσε έναν βούρδουλα με κόμπους στους ώμους του, γρύλισε, τον πέρασε γύρω από το λαιμό του και γρύλισε ξανά. «Σήκωσε το χέρι σου. Όχι, το δεξί». Γρύλισε για τρίτη φορά. «Τώρα μπορείς να σηκωθείς». Το εσωτερικό του ποδιού του, το πάχος της κνήμης του και το μέγεθος της μέσης του προκάλεσαν παραπάνω γρυλίσματα. «Έχω μερικά κομμάτια στο κάρο μου που μπορεί να σου κάνουν», είπε ο άντρας μόλις τελείωσε. «Να ξέρεις, όχι στολισμένα με χρυσό κι ασήμι, μόνο καλό ατσάλι, γερά κι απλά. Φτιάχνω κράνη που μοιάζουν με κράνη, όχι με φτερωτά γουρούνια και περίεργα εξωτικά φρουτάκια, που θα σου χρησιμεύσουν όμως περισσότερο αν φας μια λόγχη στη μούρη.»
«Αυτό ακριβώς χρειάζομαι», είπε ο Ντανκ. «Πόσο κάνει;». «Οχτακόσια ασημένια ελάφια επειδή είμαι καλός».
«Οχτακόσια;». Περισσότερα από όσα υπολόγιζε. «Θα… θα μπορούσα να ανταλλάξω παλιό οπλισμό, φτιαγμένο για πιο μικρόσωμο άντρα… ένα κράνος, ένα μακρύ θώρακα…
***
Για το υπόλοιπο της ημέρας και μέχρι αργά το απόγευμα, τα πράγματα δεν άλλαξαν με τους μονομάχους να αγωνίζονται σε δυάδες και τριάδες και καμιά φορά πεντάδες. Οι σάλπιγγες ηχούσαν, οι κήρυκες φώναζαν ονόματα, τα άλογα μάχης ετοιμάζονταν, το πλήθος ζητωκραύγαζε, οι λόγχες έσπαγαν σαν κλαδάκια και τα ξίφη χτυπούσαν πάνω στα κράνη και τις πανοπλίες. Λαός και άρχοντες συμφώνησαν ότι ήταν μια έξοχη μέρα κονταρομαχίας. Ο Σερ Χάμφρεϊ Χάρντινγκ και ο Σερ Χάμφρεϊ Μπίσμπουρυ, ένας νεαρός τολμηρός ιππότης με κίτρινες και μαύρες ρίγες και τρεις κυψέλες στην ασπίδα του, έσκισαν περισσότερες από μια ντουζίνα λόγχες ο καθένας, σε έναν επικό αγώνα που ο λαός σύντομα άρχισε να αποκαλεί «η Μάχη των Χάμφρεϊ.»
Ο Σερ Τζον Πένροουζ έριξε τον Σερ Τάιμπολτ Λάνιστερ από το άλογό του που έσπασε το ξίφος του κατά την πτώση και πέρασε στην αντεπίθεση μόνο με την ασπίδα του κερδίζοντας τον αγώνα, παραμένοντας πρωταθλητής. Ο μονόφθαλμος Σερ Ρόμπιν Ρίσλινγκ, ένας ψαρός ηλικιωμένος ιππότης με γκρίζο μούσι, έχασε το κράνος του από τη λόγχη του Άρχοντα Λίο στον πρώτο τους γύρο, αρνούμενος όμως να υποχωρήσει. Μονομάχησαν ακόμα τρεις φορές, με τον άνεμο να μαστιγώνει τα μαλλιά του Σερ Ρόμπιν, ενώ τα θραύσματα των σπασμένων λογχών πετούσαν γύρω από το γυμνό του πρόσωπο σαν ξύλινα μαχαίρια, γεγονός που ο Ντανκ θεώρησε ακόμα πιο εκπληκτικό όταν ο Έγκ του είπε πως ο Σερ Ρόμπιν έχασε το μάτι του από μια σκλήθρα σπασμένης λόγχης πριν από πέντε χρόνια περίπου. Η ευγένεια του Λίο Τάιρελ δεν του επέτρεψε να στοχεύσει άλλη λόγχη στο απροστάτευτο κεφάλι του Σερ Ρόμπιν, αλλά ακόμα κι έτσι, το επίμονο θάρρος (ή μήπως η μωρία) του Ρίσλινγκ, άφησε τον Ντανκ κατάπληκτο. Τελικά, ο Άρχοντας του Χάιγκαρντεν κατάφερε ένα ισχυρό χτύπημα στο θώρακα του Σερ Ρόμπιν, ακριβώς πάνω από την καρδιά και τον έστειλε κατρακυλώντας στη γη.
Ο Σερ Λάιονελ Μπάραθιον αγωνίστηκε εξίσου αξιοσημείωτα. Απέναντι σε λιγότερο δυνατούς αντιπάλους, ξέσπαγε συχνά σε ηχηρά γέλια τη στιγμή που άγγιζαν την ασπίδα του και γελούσε καθώς ίππευε και επιτίθεντο και τους έριχνε από τις σέλες τους. Αν οι μονομάχοι του φορούσαν κάποιο είδος λοφίου στο κράνος τους, ο Σερ Λάιονελ το ξεκολλούσε και το εκσφενδόνιζε στο πλήθος. Τα λοφία ήταν στολίδια φτιαγμένα από σκαλιστό ξύλο ή δέρμα και μερικές φορές επιχρυσωμένα κι επισμαλτωμένα ή ακόμα κατεργασμένα με καθαρό ασήμι. Έτσι οι άντρες που νικούσε δεν εκτιμούσαν ιδιαίτερα αυτήν τη συνήθεια, αν και τον έκανε αγαπητό στο λαό. Κατέληξε να τον διαλέγουν μόνο άντρες χωρίς λοφία. Όμως όσο δυνατά και συχνά κι αν γελούσε ο Σερ Λάιονελ εις βάρος κάποιου μονομάχου, ο Ντανκ πίστευε ότι τα εύσημα της ημέρας ανήκαν στον Σερ Χάμφρεϊ Χάρντινγκ που ταπείνωσε δεκατέσσερις ιππότες, δεινοί όλοι τους. Εν τω μεταξύ, ο Νεαρός Πρίγκιπας καθόταν έξω από τη μαύρη σκηνή του, πίνοντας από το ασημένιο κύπελλό του και σηκωνόταν πού και πού για ν’ ανέβει στο άλογό του και να νικήσει ακόμα έναν τυχαίο αντίπαλο. Είχε εννιά νίκες, αλλά όλες φαίνονταν κάλπικες στον Ντανκ. Νικάει ηλικιωμένους άντρες και πρωτάρηδες τσιφλικάδες και μερικούς άρχοντες καλών οικογενειών αλλά με λίγες ικανότητες. Οι αληθινά επικίνδυνοι άντρες προσπερνούν την ασπίδα του σαν να μην τη βλέπουν.
More
Less
Translation education
Master's degree - University of Surrey
Experience
Years of experience: 12. Registered at ProZ.com: Jun 2012.
Portfolio