This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation, Editing/proofreading
Expertise
Specializes in:
Social Science, Sociology, Ethics, etc.
Science (general)
Medical (general)
Marketing
Journalism
Finance (general)
Poetry & Literature
Environment & Ecology
Economics
Business/Commerce (general)
Also works in:
Tourism & Travel
Textiles / Clothing / Fashion
Sports / Fitness / Recreation
Advertising / Public Relations
Psychology
Printing & Publishing
Philosophy
Medical: Pharmaceuticals
Media / Multimedia
Management
Linguistics
Law (general)
IT (Information Technology)
Internet, e-Commerce
International Org/Dev/Coop
Human Resources
History
Medical: Health Care
Photography/Imaging (& Graphic Arts)
Government / Politics
Cinema, Film, TV, Drama
Energy / Power Generation
Education / Pedagogy
Cosmetics, Beauty
Cooking / Culinary
Computers (general)
Telecom(munications)
More
Less
Rates
Portfolio
Sample translations submitted: 1
Greek to English: The chic and the cheerless General field: Bus/Financial Detailed field: Marketing
Source text - Greek The chic and the cheerless
Feb 8th 2007
From The Economist print edition
Below a shiny crust of top companies, business in France is in a sorry state
THE number of millionaires in South Korea, India, Russia and South Africa is rising at 15-21% a year. According to calculations by Merrill Lynch, an investment bank, the Asia Pacific area already has 2.4m millionaires, compared with 2.8m in Europe and 2.9m in America. Soon China will be producing its own contingent, in addition to those in Hong Kong. That is of considerable interest to France. Consultants at McKinsey calculate that with the number of super-rich worldwide growing by 8% a year, annual sales of French luxury goods could double to €42 billion over the next ten years.
France dominates the world market for luxury goods, with a share of 36%. Wherever the rich or super-rich pop up, they seem to want French luxury brands such as Cartier, Chanel, Hermès, Hennessy, Louis Vuitton and Moët et Chandon. Most other countries can only envy that glittering range. America has got Tiffany and not much else; Switzerland has Rolex and other expensive watches; Germany has Porsche. Only Italy offers much competition, with labels such as Armani, Bulgari, Gucci and Prada. But France's dominance goes far beyond perfumes, champagne and crystal chandeliers; just think of Dassault Falcon private jets, Catana yachts and the deluxe hotels of the Côte d'Azur. France has a leading contender in every segment of the luxury market.
Now, however, the prestigious French labels face new competition. Except for Longchamp, a fancy leather-goods company that started in 1948 and took off in the 1980s, most of France's luxury firms have been around for a long time. Still, they are doing well in new markets. Louis Vuitton, for instance, which is famous for its monogrammed luggage, has opened a dozen shops in ten Chinese cities since 1992.
In recent years, though, Italy has sprouted new luxury-goods firms to challenge France, such as Tod's and Dolce & Gabbana. In the category of affordable luxury, newcomers such as Paul Smith, a British menswear company, and Hugo Boss in Germany have come to the fore. Hugo Boss claims that one suit in six in the €700 range has its name sewn into the jacket. It has widened its product range and is particularly strong in the male-perfume business. It does not trade on being “made in Germany”, whereas for luxury goods from France their Frenchness is part of the essence of the brand.
In some sectors France has lost ground. Its luxury-shoe sector is declining, not because of the cheap Asian footwear that is wiping out many European mass-market producers but because of a loss of design flair. And even French winemakers can no longer take their pre-eminence for granted. In a recent blind tasting by famous wine experts from America, Britain and France Californian wines did better than French ones, even in the higher price ranges.
France's noisy anti-Americanism suggests that France is a reluctant participant in the global economy. But half the companies in France's top 20—such as Total, AXA, Bouygues, Carrefour, Saint Gobain, Renault, PSA Peugeot Citroën and Sanofi-Aventis—are world leaders in their sectors. Most do the bulk of their business outside France. But this does not prove that France is doing as well as it might in global business. A new McKinsey study shows that the country's share of world trade in manufactured goods fell from 6.1% in 1995 to 5.1% in 2004. Germany is doing a lot better: its companies have 6.1% of the American market, against France's 2.6%, and 8.6% of the Chinese market, compared with France's 2.2%.
Things started to go wrong for France in the mid-1990s. According to McKinsey, average annual productivity growth in 1995-2003 was only 2.1%, half the rate in 1990-95. Over the same period employment in industry fell by 5%, margins slipped by 12% and investment was down 27%. One explanation may be that France is not doing much offshoring. In 2003 imports from low-wage countries made up only 11% of France's total, compared with 39% for Japan, 35% for America, 24% for Germany and 15% for the EU 15.
But France itself, says Philippe Favre, the new boss of the official Invest in France agency, is growing more international. One French worker in seven works for one of the 20,000 foreign firms that have set up in the country; ten years ago it was one in 14. In 2005 alone 421 French companies were bought by foreigners for a total of €37 billion; most of them were medium-sized businesses rather than famous French names. Nearly half the investment in the leading share index, the CAC 40, is by foreign funds. One-third of France's exports are generated by foreign companies. A new generation of French managers is internationally respected; a Frenchman, Carlos Ghosn, is the most admired figure in the world car industry. GSK, an Anglo-American pharmaceuticals giant, is run by an expatriate Frenchman, Jean-Pierre Garnier. And a recent list of Europe's top ten business schools featured seven French establishments.
Soft underbelly
Yet beneath the upper crust of French international companies French business is inward-looking and timid. One man who worries about this is Hugues-Arnaud Mayer, chief executive of a small French company making health-care products and head of the regional-development committee of Medef, the French employers' organisation. He thinks small business is the Achilles heel of the French economy. There are only 1m small firms, less than half the number in Germany; and some 500,000 of these are really just self-employed people. Moreover, they export far less than Germany's famously outward-looking Mittelstand firms. “I think this explains a great deal of our trade deficit,” says Mr Mayer. He thinks small businesses rely too heavily on local customers and are afraid to venture into the English-speaking world of exports.
According to the McKinsey study, French companies with fewer than 2,000 employees account for 99% of all companies, 70% of all jobs, 60% of industrial value added but only 50% of exports. Their operating margins average 7.8%, compared with 9.2% for big firms, which suggests that the corporate giants are better at coping with the pressures of global competition.
France needs more entrepreneurs like Stephane Ledoux, a fast-talking salesman in his early 30s who started work straight after leaving school at 18. Today he owns a specialist photo-processing company, Cité de l'Image, which employs 67 people at its labs on the south-western fringes of Paris. Mr Ledoux borrowed money and bought the business from a larger group for which he had been working. He considered moving the labs to low-wage Poland or Romania but quickly realised that would be counter-productive.
Cité de l'Image is a photo-processing and pre-press production house for an international clientele that runs from Guerlain and Yves Rocher to Xerox, Henkel and Air France. The work requires expensive, sophisticated equipment and highly skilled staff. Some simple work has been passed to Poland and Romania for overnight processing, but the core of the business has stayed in Paris. To cut costs, Mr Ledoux has outsourced functions such as IT and payroll processing. Last month a French private-equity group, Green Recovery, recruited him to run a much bigger business: the collection of photo agencies and image-processing firms (including famous names such as Gamma, Keystone and Jacana) that it had bought from the Hachette Filipacchi publishing group.
Medef's Mr Mayer has ideas about how to foster such entrepreneurialism. He himself used to be a middle manager at Abeil, a small health-care firm that was part of the big Suez conglomerate, until he borrowed money and bought the company. He wants the government and the financial sector to encourage more people to do likewise. For example, executives in big firms could get tax breaks to put aside capital for launching their own firm in the future. He thinks too many French managers are deterred from starting their own business by the red tape involved. He envies an online service set up by Portugal, not usually known for being the most entrepreneurial of places, that allows anyone to set up a company in 60 minutes.
Mr Mayer worries, too, about the future of the small and medium-sized companies that grew up in the post-war boom in France known as les trente glorieuses—the three decades of growth that ended in 1975. Many of these firms will simply fold as their founders retire. More generally, he is concerned about the law limiting working time in France to 35 hours a week. Although it has become more flexible, it is still a big handicap for French companies.
The Medef, chaired by Laurence Parisot since 2005, has transformed itself into a lobby group, particularly for small and medium-sized businesses. Ms Perisot is campaigning to improve industrial relations, which took a turn for the worse with the introduction of the 35-hour week. She wants further relaxation in the law to make it more flexible for small companies. Tax changes have already made France more attractive to venture capitalists and private-equity firms: it has just shot up from tenth to second place, behind Ireland, in the list of good companies to invest in compiled by the European Venture Capital Association. That is a good start.
Translation - English Τα φαινόμενα απατούν
Πίσω από τη λάμψη των κορυφαίων εταιριών της, κρύβεται η απογοητευτική κατάσταση της Γαλλικής επιχειρηματικότητας
Ο αριθμός των εκατομμυριούχων στη Νότιο Κορέα, την Ινδία, τη Ρωσία και τη Νότιο Αφρική αυξάνεται με ρυθμό 15-21% ετησίως. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της τράπεζας επενδύσεων Merrill-Lynch, η περιοχή του νοτίου Ειρηνικού διαθέτει ήδη περί τους 2,4 εκατ. εκατομμυριούχους, ενώ η Ευρώπη και η Αμερική 2,8 εκατ. και 2,9 εκατ. αντιστοίχως. Σύντομα, η Κίνα θα παράγει τη δική της φουρνιά εκατομμυριούχων, μαζί με εκείνους του Χονγκ-Κονγκ. Αυτό ενέχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη Γαλλία. Οι σύμβουλοι της McKinsey εκτιμούν ότι με τον αριθμό των εκατομμυριούχων ανά τον κόσμο να αυξάνεται κατά 8% ετησίως, οι ετήσιες πωλήσεις των Γαλλικών ειδών πολυτελείας θα μπορούσαν να διπλασιαστούν, αγγίζοντας τα 42 δισ. ευρώ μέσα στην μέσα στην επόμενη δεκαετία.
Η Γαλλία κυριαρχεί στη διεθνή αγορά ειδών πολυτελείας, με μερίδιο 36%. Κάθε νέο κύμα πλουσίων ή υπερ-πλουσίων που γεννάται, προφέρει Γαλλικά ονόματα όπως Chanel, Cartier, Hermes, Hennessy, Louis Vuitton και Moet et Chandon. Οι περισσότερες χώρες δεν μπορούν παρά να ζηλεύουν από απόσταση αυτήν την λαμπερή ποικιλία ονομάτων. Η Αμερική δεν έχει να προσφέρει κάτι πέρα από τα Tiffany. Η Ελβετία έχει τα Rolex και μερικές άλλες ακριβές μάρκες ρολογιών. Η Γερμανία έχει την Porsche. Η μόνη που μπορεί να συναγωνιστεί τη Γαλλία σε αίγλη είναι η Ιταλία, με ονόματα όπως Armani, Bulgari, Gucci και Prada. Όμως η κυριαρχία της Γαλλίας δεν περιορίζεται σε αρώματα, σαμπάνια και κρυστάλλινους πολυελαίους. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα ιδιωτικά τζετ της Dassault Falcon, τα γιωτ της Catana και τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία Cote d’ Azur. Η Γαλλία διαθέτει ένα κυρίαρχο όνομα για κάθε τομέα της αγοράς ειδών πολυτελείας.
Τώρα, όμως, η Γαλλική υπεροχή αντιμετωπίζει έναν νέο ανταγωνισμό. Πέρα από τη Longchamp, μια εταιρία με ακριβά δερμάτινα είδη που ξεκίνησε το 1948 και απογειώθηκε τη δεκαετία του ’90, οι περισσότερες από τις Γαλλικές εταιρίες ειδών πολυτελείας υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό. Παρ’ όλα αυτά, κερδίζουν ακόμη νέες αγορές. Η Louis Vuitton, για παράδειγμα, που έγινε διάσημη για τα είδη ταξιδίου που φέρουν το μονόγραμμά της, έχει ανοίξει πάνω από δέκα καταστήματα σε δέκα πόλεις της Κίνας από το 1992.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η Ιταλία προκαλεί τη Γαλλία με νέες εταιρίες ειδών πολυτελείας, όπως η Tod’s και η Dolce & Gabbana. Στην κατηγορία των «προσιτών» ειδών πολυτελείας, κερδίζουν έδαφος νέες αφίξεις, όπως η Βρετανική Paul Smith και η Γερμανική Hugo Boss. Η Hugo Boss ισχυρίζεται ότι το ένα στα έξι κουστούμια της κατηγορίας των 700 ευρώ που πωλούνται, φέρει το σήμα της. Η εταιρία έχει επεκτείνει τη γκάμα των προϊόντων της και σημειώνει ιδιαίτερη επιτυχία στα ανδρικά αρώματα. Δεν «πουλά» το γεγονός ότι προέρχεται από τη Γερμανία, αντίθετα με τα Γαλλικά προϊόντα πολυτελείας, για τα οποία η καταγωγή αποτελεί μέρος της αίγλης του ονόματός τους.
Σε κάποιους τομείς, η Γαλλία έχει χάσει έδαφος. Ο τομέας των πολυτελών Γαλλικών υποδημάτων παρουσιάζει ύφεση, όχι λόγω των φθηνών Ασιατικών υποδημάτων που έχουν κατακλείσει την αγορά, τα οποία έχουν κατατροπώσει πολλούς Ευρωπαίους της μαζικής παραγωγής, αλλά επειδή φαίνεται να έχει χάσει το σχεδιαστικό της ταλέντο. Ακόμη και οι παραγωγοί Γαλλικού κρασιού δεν μπορούν, πλέον, να θεωρούν δεδομένη την υπεροχή τους. Πρόσφατα, σε μια «τυφλή» δοκιμή κρασιού στην οποία μετείχαν ειδικοί από την Αμερική, τη Βρετανία και τη Γαλλία, τα Καλιφορνέζικα κρασιά ξεπέρασαν τα Γαλλικά, ακόμη και στις πιο ακριβές κατηγορίες.
Ο έντονος αντι-αμερικανισμός που διακρίνει τη Γαλλία μαρτυρά ότι οι Γάλλοι δεν έχουν ενστερνιστεί με ζέση τη φιλοσοφία της παγκόσμια οικονομίας. Όμως οι μισές από τις 20 κορυφαίες εταιρίες της Γαλλίας, όπως οι Total, AXA, Bouygues, Carrefour, Saint Gobain, Renault, PSA Peugeot Citroen και Sanofi Aventis, κυριαρχούν στο είδος τους στη παγκόσμια αγορά. Για τις περισσότερες, το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητάς τους σημειώνεται εκτός της Γαλλίας. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι η Γαλλία αποδίδει τόσο καλά όσο θα μπορούσε σε διεθνές επίπεδο. Μια νέα μελέτη της McKinsey έδειξε ότι το μερίδιο της Γαλλίας στο παγκόσμιο εμπόριο κατασκευασμένων αγαθών μειώθηκε από 6,1% που ήταν το 1995 σε 5,1% το 2004. Η επιδόσεις της Γερμανίας είναι πολύ καλύτερες: οι εταιρίες της έχουν κερδίσει το 6,1% της Αμερικανικής αγοράς, αντί του 2,6% της Γαλλίας και το 8,6% της Κινεζικής αγοράς αντί του 2,2% της Γαλλίας.
Για τη Γαλλία, η μαγιά άρχισε να χαλάει στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Σύμφωνα με τη McKinsey, η μέση ετήσια παραγωγική ανάπτυξη στην περίοδο 1995-2003 κυμαινόταν μόλις στο 2,1%, ενώ στην περίοδο 1990-95 το ποσοστό ήταν διπλάσιο. Την ίδια περίοδο, η απασχόληση στον βιομηχανικό τομέα μειώθηκε κατά 5%, τα επίπεδα παραγωγής κατά 12% και οι επενδύσεις κατά 27%. Ίσως αυτό εξηγείται εν μέρει από το γεγονός ότι η Γαλλία δεν συνηθίζει το offshoring. Το 2003, οι εισαγωγές από χαμηλόμισθες χώρες αποτελούσαν μόλις το 11% της συνολικής παραγωγής της χώρας, εν συγκρίσει με το 39% της Ιαπωνίας, το 35% της Αμερικής, το 24% της Γερμανίας και το 15% των 15 της ΕΕ.
Ωστόσο η ίδια η Γαλλία, ισχυρίζεται ο νέος επικεφαλής του επίσημου πρακτορείου Invest in France, Philippe Favre, γίνεται πιο «διεθνής». Ένας στους επτά εργαζόμενους στη Γαλλία απασχολείται σε κάποια από τις 20.000 ξένες εταιρίες που έχουν ανοίξει στη Γαλλία. Πριν από δέκα χρόνια, το ποσοστό ήταν μόλις ένας στους 14. Μόνο το 2005, 421 Γαλλικές εταιρίες εξαγοράστηκαν από ξένες για το συνολικό ποσό των 37 δισ. ευρώ. Οι περισσότερες από αυτές ήταν εταιρίες μεσαίου μεγέθους και όχι ηχηρά Γαλλικά ονόματα. Σχεδόν οι μισές από τις επενδύσεις του κυρίαρχου μετοχικού δείκτη CAC 40 προέρχονται από ξένα κεφάλαια. Το ένα τρίτο των Γαλλικών εξαγωγών παράγεται από ξένες εταιρίες. Η νέα γενιά Γάλλων managers έχει κερδίσει διεθνή αναγνώριση. Ο Γάλλος Carlos Ghosn αποτελεί το μεγαλύτερο όνομα στην παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία. Ο Αγγλο-αμερικάνικος κολοσσός φαρμακευτικών GSK διευθύνεται από έναν εκπατρισμένο Γάλλο, τον Jean-Pierre Garnier. Και η πρόσφατη λίστα με τις δέκα καλύτερες σχολές διοίκησης επιχειρήσεων στην Ευρώπη, περιλάμβανε επτά Γαλλικά ιδρύματα.
Η αχίλλειος πτέρνα
Ωστόσο, πέρα από την ελίτ των Γαλλικών διεθνών εταιριών, οι Γαλλικές επιχειρήσεις είναι εσωστρεφείς και άτολμες. Το γεγονός αυτό ανησυχεί τον Hugues-Arnaud Mayer, CEO μιας μικρής Γαλλικής εταιρίας που κατασκευάζει προϊόντα υγιεινής φροντίδας και περιποίησης και επικεφαλής της επιτροπής περιφερειακής ανάπτυξης του Medef, του οργανισμού των Γάλλων εργοδοτών. Πιστεύει ότι οι μικρές επιχειρήσεις αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα της Γαλλικής οικονομίας. Υπάρχουν μόλις 1 εκατ. μικρές εταιρίες, αριθμός μικρότερος κατά το ήμισυ από τις αντίστοιχες της Γερμανίας -και περίπου οι μισές από αυτές αφορούν στην πραγματικότητα σε ελεύθερους επαγγελματίες. Επιπλέον, οι εξαγωγές τους είναι κατά πολύ χαμηλότερες από αυτές των περίφημων Γερμανικών εταιριών της Mittelstand. «Πιστεύω ότι αυτό εξηγεί κατά ένα μεγάλο μέρος το εμπορικό μας ελλειμματικό», αναφέρει ο κ.Mayer. Θεωρεί ότι οι μικρές επιχειρήσεις βασίζονται υπέρ του δέοντος στους ντόπιους πελάτες και φοβούνται να δοκιμάσουν την τύχη τους στον αγγλόφωνο κόσμο των εξαγωγών.
Σύμφωνα με έρευνα της McKinsey, οι Γαλλικές εταιρίες με λιγότερους από 2.000 υπαλλήλους αποτελούν το 99% του συνόλου των εταιριών και σε αυτές αποδίδεται το 70% των θέσεων απασχόλησης και το 60% της βιομηχανικής προστιθέμενης αξίας, αλλά μόλις το 50% των εξαγωγών. Τα λειτουργικά τους περιθώρια κυμαίνονται στο 7,8%, εν συγκρίσει με το 9,2% των μεγάλων εταιριών, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι εταιρικοί κολοσσοί ανταπεξέρχονται καλύτερα στην πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού.
Η Γαλλία χρειάζεται περισσότερους επιχειρηματίες σαν τον Stephane Ladoux, έναν 30χρονο φλύαρο πωλητή που ξεκίνησε να εργάζεται αμέσως μόλις τελείωσε το σχολείο, σε ηλικία 18 ετών. Σήμερα, είναι ιδιοκτήτης μιας εξειδικευμένης εταιρίας επεξεργασίας φωτογραφίας, της Cite de l’Image, η οποία απασχολεί 67 υπαλλήλους στα εργαστήριά της, στα νοτιο-δυτικά προάστια του Παρισιού. Ο κ.Ledoux δανείστηκε χρήματα και αγόρασε την εταιρία από έναν μεγαλύτερο όμιλο, για τον οποίο εργαζόταν. Αρχικά σκέφτηκε να μεταφέρει τα εργαστήρια στη χαμηλόμισθη Πολωνία ή τη Ρουμανία, όμως γρήγορα αντιλήφθηκε ότι αυτό θα ήταν αντιπαραγωγικό.
Η Cite de l’Image είναι μια εταιρία που προσφέρει υπηρεσίες pre-press και επεξεργασίας φωτογραφίας με διεθνές πελατολόγιο που περιλαμβάνει μια γκάμα ονομάτων από τη Guerlain και την Yves Rocher, μέχρι τη Xeror, τη Henkel και την Air France. Η δουλειά αυτή απαιτεί ακριβό εξοπλισμό αιχμής και εξειδικευμένο προσωπικό. Ένα μέρος των απλούστερων εργασιών έχει μεταφερθεί στην Πολωνία και τη Ρουμανία για ολονύχτια επεξεργασία, όμως ο πυρήνας της επιχείρησης έχει παραμείνει στο Παρίσι. Για να μειώσει τα κόστη, ο κ.Ledoux έχει προχωρήσει σε outsourcing κάποιων εργασιών, όπως η επεξεργασία του μισθολογίου. Τον περασμένο μήνα, o Γαλλικός χρηματιστηριακός όμιλος Green Recovery τον προσέλαβε για να διευθύνει μια πολύ μεγαλύτερη επιχείρηση: τη συλλογή της από φωτογραφικά πρακτορεία και εταιρίες επεξεργασίας εικόνας (που περιλαμβάνουν κάποια διάσημα ονόματα όπως οι Gamma, Keystone και Jacana) τις οποίες είχε αγοράσει από τον εκδοτικό όμιλο Hachette Filipacchi.
Ο κ.Mayer της Medef είχε κάποιες ιδέες για να προάγει αυτού του είδους την επιχειρηματικότητα. Ο ίδιος, κατείχε παλαιότερα μια μέση διευθυντική θέση στην Abeil, μια μικρή εταιρία προϊόντων υγιεινής φροντίδας και περίθαλψης, που ανήκε στον μεγάλο όμιλο Suez, μέχρι που δανείστηκε χρήματα και αγόρασε την εταιρία. Η επιθυμία του είναι να ενθαρρύνει η κυβέρνησης και ο οικονομικός τομέας και άλλους να κινηθούν ανάλογα. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να προσφέρουν φορολογικές απαλλαγές στα στελέχη των μεγάλων εταιριών, για να αποταμιεύσουν κεφάλαια τα οποία στη συνέχεια θα τους επιτρέψουν να ξεκινήσουν τις δικές τους εταιρίες. Πιστεύει ότι πολλοί Γάλλοι managers αποθαρρύνονται από τη γραφειοκρατία που συνεπάγεται μια νέα επιχείρηση. Θαυμάζει μια on-line υπηρεσία που ίδρυσε η Πορτογαλία -που παρεμπιπτόντως δεν φημίζεται για το επιχειρηματικό της πνεύμα- η οποία επιτρέπει σε οποιονδήποτε να ιδρύσει μια εταιρία σε 60 λεπτά.
Ο κ.Mayer ανησυχεί επίσης για το μέλλον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αναπτύχθηκαν στη μεταπολεμική άνθηση της Γαλλίας, οι οποίες είναι γνωστές σαν «les trente glorieuses» -οι τρεις δεκαετίες ανάπτυξης που έλαβε τέλος το 1975. Πολλές από αυτές τις εταιρίες απλά κλείνουν όταν αποσύρονται οι ιδρυτές τους. Γενικότερα, ανησυχεί για τον νόμο που περιορίζει την εργασιακή εβδομάδα σε 35 ώρες. Αν και ο περιορισμός αυτός έχει γίνει πιο χαλαρός, αποτελεί ακόμη ένα βασικό μειονέκτημα για τις Γαλλικές εταιρίες.
Η Medef, στην οποία από το 2005 προεδρεύει η Laurence Parisot, έχει εξελιχθεί σε ομάδα πίεσης, ιδίως για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Η κα.Parisot προσπαθεί να βελτιώσει τις βιομηχανικές σχέσεις, οι οποίες επιδεινώθηκαν με την εισαγωγή της εργασιακής εβδομάδας των 35 ωρών. Στόχος της είναι να χαλαρώσει περισσότερο αυτός ο νόμος, ώστε να είναι πιο ελαστικός για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Η φορολογικές μεταρρυθμίσεις έχουν ήδη καταστήσει τη Γαλλία περισσότερο δελεαστική για τους επιχειρηματίες και τις χρηματιστηριακές. Η Γαλλία σκαρφάλωσε από τη δέκατη στη δεύτερη θέση, κάτω από την Ιρλανδία, των καλύτερων εταιριών για επένδυση, που συντάσσεται από την European Venture Capital Association. Είναι μια καλή αρχή.
More
Less
Experience
Years of experience: 22. Registered at ProZ.com: Oct 2010.