Source text in English | Translation by Ann Gasparyan (#25175) |
Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing. Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input. Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world. That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Երկար տարիներ ,առանց որևէ աղմուկ հանելու , Նյու-Յորքի իշխանությունները հանել էին հսկողության կոճակների մեծ մասը,որոնք երբեմն քաղաքում հետապնդում էին հետիոտնային լույսերը:Նրանք կարծում էին,որ համակարգչային ժամաչափերը գրեթե միշտ ավելի լավ են աշխատում: 2004թ-ից 3250-ից ավելի քան 750 այդպիսի կոճակներ աշխատում էին:Թեպետ քաղաքապետարանը չհեռացրեց անջատված կոճակները՝թողնելով որ անհաշիվ մատներ անընդհատ սեղմեն: Սկզբում կոճակները փրկվեցին՝դրանք վերացնելու արժեքի պատճառով.սակայն պարզվեց,որ նույնիսկ չաշխատող կոճակները ծառայում են նպատակին:Ըստ Նեգևի Բեն-Գուռիոն համալսարանի Թալ Օրիոն-Գիլադի,Իսրայել՝հետիոտները , սեղմելով կոճակը,ավելի քիչ հավանականությամբ անցնում են մինչ կանաչ մարդու հայտվելը:ՈՒսումնասիրելով անցումային շրջաններում նրանց վարքագիծը՝նա մատնանշում է .որ մարդիկ պատրաստակամությամբ ենթարկվում են այն համակարգին,որը իրենց կարծիքը հաշվի է առնում: ,,Ոչ ֆունկցիոնալ կոճակները առաջացնում են այն աստիճանի պլացեբային ազդեցություն,քանի որ մարդկանց դուր է գալիս համակարգերի նկատմամբ վերահսկողությունը,որոնք նրանք օգտագործում են,,-ասում է Էյթան Ադարը՝մարդու և համակարգչի համագործակցության գծով մասնագետը՝Միչիգանի համալսարանից:Դոկտոր Ադարը նշում է.որ իր աշակերտները սովորաբար զարգացնում են ծրագրեր,,Պահել,, կոճակի միջոցով որը ոչ մի դեր չի խաղում ,քան օգտագործողներ ապահովելը,որոնք նույնիսկ չգիտեն,որ իրենց հպումը ավտոմատ կերպով պահպանվում է:Նա ասում է՝մտածեք այն՝որպես բարեխոս, խաբեության դրսևորում՝դիմադրելու մեքենայական աշխարհի սառնությանը: Սա մի տեսակետ է:Բայց գոնե ճանապարհները հատելու ժամանակ պլացեբային կոճակները թաքնված կողմ ունեն:Factum-ի ղեկավար Ռալֆ Ռիսերի Վիեննիսի ինստիտուտի ուսումնասիրությունը տրանսպորտային համակարգում հոգեբանական ֆակտուրայի դերում,գտնում է,որ հետիոտնի իրազեկումը ՝նրանց հայտնաբերելու,և արդյունքում ՝խաբեության միավորումը ,օգուտներ է բերելու: |