This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Freelance translator and/or interpreter, Verified site user
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Greek: Stonehedge General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - English Stonehenge
Moonrise over dark, rolling fields.
The hooded Lookers tilt their heads towards the sliver of silver shining through sombre clouds. Tonight the moon is in the third phase—a subtle shift from Waxing Crescent to the fulfilment of the First Quarter.
In the distance, a pale face turns in its cowl. A fiery rag torch is raised. Hushed words scuttle from Looker to Looker.
The sacrifice is ready. He has been brought from his fact—seven days without food, light, touch. His body is cleansed of the impurities he has ingested. His senses are sharpened. His mind is focused on his fate.
The Lookers are robed in hand-woven sackcloth belted with string plaited from plants, their feet shod in rough animal skins. It is the way of the Ancients, the Creators of the Craft. And now they boldly hold their designated positions: No one will pass.
Their primitive torches form a perfect circle of light that flickers as a wind whips across the desolate Wiltshire plains.
The ritual begins.
It is a ceremony stretching back thousands of years—one predating all chronicles of history. And as their forebears did, the Cleansers approach the sacrifice and remove the tattered, grimy rags clinging to his body; he will leave this world with no more than he entered it. They pull a ring from his finger. A watch from his wrist. And from his neck, a crude gold chain and symbol honouring some false god.
They carry him wriggling to the river and immerse him.
The cold water fills his mouth, gurgling and frothing in his corrupted lungs. He fights like a startled fish. And then, purified, he is dragged coughing to shore, where the Bearers fall upon him and bind him with slivers of tree bark to a litter made from pine, the noble tree that stepped with them from the age of ice. They lift him high onto their shoulders and carry him like loving brothers would bear a coffin. He is precious to them.
Their walk is long—more than two miles. South from the ancient encampment of Durrington, then west onto the great avenue, down to where the bluestones and the forty-tonne sarcens are sited. But the Bearers make no complaints. They know the pain suffered by their forefathers carrying the mighty Stones for hundreds of miles—the ancestors who trekked through hills and valleys, crossed storm-tossed seas, and then with antlers of red deer and shoulder-blades of cattle dug the pits where the great circles now stand.
They approach them now, and behind them trail the Followers, all dressed in hooded, rough brown robes. They have gathered from across Britain, across Europe, across the globe. For tonight is the new Henge Master’s first sacrifice: an overdue offering to the gods. One that signals a change in leadership. One that will rejuvenate the Stones.
The Bearers pause at the Heel Stone, the chunk of leaning sandstone, eight feet thick and twice as tall, the home of the Sky God; it dwarfs all around it, except the gigantic sarcens looming eighty yards away.
In the centre of the megalithic portal, a bonfire stretches its orange limbs into the darkness, smoking fingers grasping at the moon, illuminating the Henge Master as he raises his hands. He pauses, and then sweeps his arms in a low arc, pressing back against the horseshoe of giant trilithons, the hooded horde ranged before him.
‘Great gods, I feel your eternal presence. Earth Mother most eternal—Sky Father most supreme—we gather in your adoration and kneel before you.’
The secret congregation sinks silently to the soil; they spread their fingers wide and turn their cheeks to the ground.
‘We, your obedient children, the Followers of the Sacreds, assemble here on the bones of our ancestors to show you our devotion.’
He claps his hands and leaves them joined above his head, fingers aimed in prayer directly at the heavens.
The Bearers rise from their knees and once more lift upon their shoulders the naked young man tethered to the rough litter.
‘We thank you, all you great gods who look over us and who bless us. We dedicate this sacrifice to you, and to the Ancients.’
The Bearers advance. They take their final steps. They lay the young man upon the Altar Stone.
And the Henge Master lowers his locked hands so his fingertips touch the forehead of the sacrifice.
He is not afraid to look into the blue eyes beneath him. He has learned to banish compassion, just as a king would exile a traitor. Slowly, he wreathes the man’s face with his hands, intoning the words of the ritual. ‘In the names of our fathers, our mothers, our protectors and our mentors,’ he says, benignly, ‘we absolve you from your earthly sins and through your mortal sacrifice we purify your spirit and speed you on your journey to life everlasting.’
Only now does the Henge Master separate his palms. He spreads his wands wide. Half of him is lit bone-white by the moon, half blood-red by the fire. His body is in balance with the lunar quarter; his silhouette against the stones is that of a cruciform.
Into each outstretched hand the Bearers place the sacred tools. The Henge Master grips them; his fingers tighten on the wooden shafts carved centuries ago, searching them, caressing them.
The sacrifice tries to scream. He convulses against his bonds. His eyes are streaming.
And then the first flint axe strikes his head, and the next, and the blows rain until his skull collapses like an eggshell and his heart stutters to a halt and the blood slows in his veins.
And then silence.
And then a colossal cheer.
They sing and shout as the Master presents himself anew, his robes and flesh drenched in sacrificial blood. ‘Just as you shed blood and broke bones to assemble this place,’ he screamed to the stars, ‘so too do we shed our blood and break our bones for you.’ He wheels away from the mutilation.
The Beareres move quickly and grasp the corners of the litter; they hoist the body waist high and carry it through the tide of revelling Followers. They set it down at the Heel Stone.
One by one, the Followers approach; one by one, they dip their fingers in the blood of the sacrifice and mark their own foreheads.
They walk past the Master and kiss the trilithons beside him.
They turn and disappear into the wild darkness of night.
They are to be saved.
2
Tollard Royal, Salisbury
Professor Nathaniel Chase sits at his desk in the oak-walled study of his country house and through the leaded windows watches morning twilight yield, submissive, to a spring sunrise. It’s a daily battle that he never misses.
A spectacularly colorful male pheasant struts across his lawn as the first shaft of sunshine splashes on the grass. Dull females follow in his wake, pecking at coconut shells the gardener has scattered.
The male proudly spreads his wings to form a cape of iridescent copper. His head, ears, and neck are the deep green of a tropical sea, his throat a glossy purple. A distinctly white band around his neck lends him a priestly stature while his face and wattle are as red as a drunk’s nose. The bird is melanistic—some kind of mutation of the common pheasant. Not for the first time, Nathaniel wonders if, a few generations back, there mightn’t have been some rather spectacular shenanigans with a rare green pheasant or two.
Nathaniel Chase is hailed as one of Cambridge’s finest minds. His books on art and archaeology have sold globally, even commanding a readership beyond academia. But his fortune—his vast fortune—has nothing to do with scholarship. When he left Cambridge many years ago, he devoted himself to sourcing, identifying, buying, and selling some of the rarest artifacts in the world. It is a practice that has earned him a regular place on the Rich List and a reputation as something of a grave robber.
Now he puts his pen down, removes his reading glasses. The Mer in hand is pressing, but it can wait until the floor show outside his window is finished.
The pheasant’s humble harem break from their feeding to pay the cock the attention he craves. He stomps out a short, jerky dance and leads the buff brown females towards a stretch of manicured privets. Nathaniel picks up a pair of small binoculars that he keeps by the window; at first he sees nothing but grey-blue sky, but then he tilts his gaze downward and finds the birds filling the frame. The male is totally surrounded now and is warbling short bursts of song. Nearby, Nathaniel spots a shallow nest of leaves hollowed out at the foot of the hedge.
This particular morning, Nathaniel Chase is feeling more sentimental than usual. The ritual beyond the window touches him almost to the point of tears: the male with his many admirers, at the peak of his life, vibrant in color, preparing to raise a family. Nathaniel remembers those days. That feeling. That warmth.
All gone.
Inside the house, no pictures of Nathaniel’s dead wife cling to the seventeenth-century walls. Nor any of his son Gideon. The place is empty—hollow.
Nathaniel sighs as he sets the binoculars down beside the fine casement window and returns to his desk. He picks up a vintage fountain pen, a limited-edition Pelikan Caelum—one of only five hundred and eighty ever made. The number, Nathaniel knows, is an allusion to Mercury’s fifty-eight-million-kilometre orbit of the sun. Astronomy has played a vital role in his life. Too vital a role, he reflects.
He fills the instrument with brown ink from a solid brass antique inkwell and resumes his chore.
An hour later, he reviews every line, then blots the paper, folds it with precision, tucks it into an envelope, and seals it with wax and a stamp. Ceremony is important to Nathaniel. Especially today.
He places the letter in the middle of the grand desk and reclines for a moment, relieved.
The sun is now rising above the orchard at the far side of the garden. On another day, he would walk over there later in the morning, perhaps take lunch in the summerhouse; he might read a book or enjoy a nip of Irish whiskey and even a nap.
Another day.
He opens the bottom drawer of the desk, takes out the First World War revolver, puts the barrel to his temple, and pulls the trigger.
Blood spatters the window, as beyond it, pheasants squawk and scatter into the morning sky.
Translation - Greek Στόουνχεντζ
Η σελήνη ανατέλλει πάνω από συνεχόμενα λιβάδια.
Οι κουκουλωμένοι Μάρτυρες γυρίζουν τα κεφάλια τους προς την ασημή σχίζα που λάμπει μέσα από την σκοτεινή συννεφιά. Απόψε η σελήνη βρίσκεται στην τρίτη φάση της – μία λεπτή μετατόπιση από την Νέα Σελήνη προς την εκπλήρωση του Πρώτου Τετάρτου.
Σε απόσταση, διακρίνεται ένα χλωμό πρόσωπο να γυρίζει στην κουκούλα του. Μία λαμπερή δάδα ανυψώνεται. Λέξεις ψιθυρίζονται βιαστηκά μεταξυ των Μαρτύρων.
Η θυσία είναι έτοιμη. Τον έχουν φέρει από την νηστεία του – επτά μέρες χωρίς φαγητό, φώς και σαρκική επαφή. Το σώμα του έχει εξαγνιστεί από τις ακαθαρσίες που είχε καταναλωσει. Οι αισθήσεις του έχουν οξυνθεί. Το μυαλό του επικεντρώνεται στην μοίρα του.
Οι Μάρτυρες είναι ντυμένοι με λινές υφαντές ρόμπες ζωσμένες με κορδόνι πλεγμένο από φυτό, τα υποδήματα τους είναι από ακατέργαστα δέρματα ζώων. Αυτός είναι ο τρόπος των Αρχαίων, οι δημιουργοί της Τέχνης. Και τώρα στέκονται με τόλμη στις καθορισμένες θέσεις τους – κανένας δεν θα περάσει.
Οι πρωτόγονες δάδες τους σχηματίζουν έναν τέλειο κύκλο φωτός που αναβοσβήνει καθώς ένας άνεμος μαστιγώνει τις ερημωμένες πεδιάδες του Γουίλτσαιρ.
Η τελετουργία αρχίζει.
Είναι μία τελετή που εκτείνεται χιλιάδες χρόνια πίσω - μία τελετή προγενέστερη αυτών που αναφέρονται στα χρονικά της ιστορίας. Και όπως κάνανε οι πρόγονοί τους, οι Εξαγνιστές πλησιάζουν την θυσία και αφαιρούν τα βρώμικα κουρέλια που κολλάνε στο σώμα του – θα αφήσει τον κόσμο αυτόν όπως ήρθε σε αυτόν. Τραβάνε ένα δαχτυλίδι από το δάχτυλό του. Ένα ρολόι από τον καρπό του. Και από τον λαιμό του, μία ακατέργαστη χρυσή αλυσίδα και σύμβολο τιμώντας κάποιον ψεύτικο θεό.
Τον φέρνουν προς το ποτάμι, ενώ αυτός σπαρταράει και τον βυθίζουν.
Το στόμα του γεμίζει με κρύο νερό, κάνοντας γαργάρες και αφρό μέσα στα κατεστραμμένα πνευμόνια του. Παλεύει σαν ένα τρομαγμένο ψάρι. Και τότε, εξαγνισμένος, τον τραβάνε στην στεριά καθώς βήχει, όπου οι Μεταφορείς πέφτουν πάνω του και τον δένουν με λωρίδες από το φλοιό δέντρων σε ένα φορείο από πεύκο, το ευγενές αυτό δέντρο που υπάρχει μαζί τους από την εποχή τον παγετώνων. Τον σηκώνουν ψηλά στους ώμους τους και τον κουβαλάνε όπως θα κουβαλούσαν αγαπημένα αδέρφια έναν φέρετρο. Είναι πολύτιμος για αυτούς.
Ο δρόμος τους είναι μακρύς – πάνω από δύο μίλια. Νότια από τον αρχαίο καταυλισμό του Ντούρρινγκτον, στην συνέχεια, δυτικά πάνω στην μεγάλη λεωφόρο, κάτω όπου χωροθετούνται οι Μπλε Πέτρες και οι ψαμμίτες των σαράντα τόνων. Αλλά οι Μεταφορείς δεν παραπονιούνται. Γνωρίζουν τον πόνο που υπέστησαν οι πρόγονοί τους μεταφέροντας αυτές τις τεράστιες πέτρες για εκατοντάδες μίλια - οι πρόγονοι που πέρασαν πάνω από λόφους και μέσα από κοιλάδες, που διέσχισαν θυελλώδεις θάλασσες, και στην συνέχεια με τα κέρατα του ελαφιού και τις λεπίδες από ώμους βοοειδών, έσκαψαν τους λάκκους όπου τώρα βρίσκονται οι μεγάλοι κύκλοι.
Τις πλησιάζουν τώρα, και από πίσω τους ακολουθούν οι Ακόλουθοι, όλοι ντυμένοι με καφέ ακατέργαστες ρόμπες με κουκούλα. Έχουν συγκεντρωθεί από όλη την Βρετανία, όλη την Ευρώπη, και όλη την υφήλιο, γιατί απόψε είναι η πρώτη θυσία του νέου Άρχοντα του Χέντζ - μία επιβαλλόμενη προσφορά στους θεούς. Μία που σηματοδοτεί μια αλλαγή στην ηγεσία. Μία που θα αναζωογονήσει τις Πέτρες.
Οι Μεταφορείς σταματάνε στο Χήλ- στοουν, ο οίκος του Θεού του Ουρανού, που είναι ένα μεγάλο κομμάτι από γερμένο ψαμμίτη, που έχει πάχος οκτώ πόδια και είναι το διπλάσιο σε ύψος. Τα πάντα φαίνονται ολίγιστα μπροστά του, πέρα από τους γιγαντιαίους ψαμμίτες που φαίνονται από ογδόντα γιάρδες μακριά.
Στο κέντρο της μεγαλιθικής πύλης, μια εορταστική φωτιά απλώνει τα πορτοκαλί άκρα της στο σκοτάδι και αρπάζει την σελήνη με δάχτυλα από καπνό, φωτίζοντας τον νέου Άρχοντα του Χέντζ καθώς σηκώνει τα χέρια του. Κάνει μία παύση, και στην συνέχεια ανοίγει τα χέρια του μεγαλοπρεπώς ακουμπώντας πίσω στο πέταλο των γίγαντιαίων τριλίθων, με την κουκουλοφόρα ορδή να κυμαίνεται μπροστά του.
‘Μεγάλοι θεοί, αισθάνομαι την αιώνια παρουσία σας. Αιώνια Μητέρα Γη – ύψιστε Πατέρα Ουρανό - συγκεντρωνόμαστε για την λατρεία σας και να γονατίζουμε μπροστά σας.’
Η μυστική λατρευτική συνάθροιση ξαπλώνει σιωπηλά στο χώμα. Ανοίγουν τα δάχτυλά τους και γυρίζουν τα μάγουλά τους στο έδαφος.
‘Εμείς, τα υπάκουα παιδιά σας, οι Ακόλουθοι των Ιερών, συγκεντρώνομαστε εδώ πάνω στα οστά των προγόνων μας για να σας δείξουμε την αφοσίωσή μας.’
Χτυπαέι τα χέρια του και τα ενώνει πάνω από το κεφάλι του, τα δάχτυλα αποσκοπώντας στην προσευχή προς τους ουρανούς.
Οι Μεταφορείς σηκώνονται από την γονατιστή θέση τους και σηκώνουν για μία άλλη φορά τον γυμνό νεαρό άνδρα δεμένο στο ακατέργαστο φορείο.
‘Σας ευχαριστούμε, όλοι εσείς οι μεγάλοι θεοί που μας προστατεύετε και μας ευλογείτε. Αφιερώνουμαι αυτήν την θυσία σε σας και τους Αρχαίους.’
Οι Μεταφορείς προχωρούν μπροστά. Κάνουν τα τελευταία βήματά τους. Ξαπλώνουν τον νεαρό άνδρα πάνω στον Λίθινο Βωμό.
Και ο Άρχοντας του Χέντζ χαμηλώνει τις ενωμένες παλάμες ώστε τα άκρα των δαχτύλων του αγγίζουν το μέτωπο της θυσίας.
Δεν φοβάται να εξετάσει τα μπλε μάτια από κάτω του. Έχει μάθει να εξορίζει την συμπόνια, ακριβώς όπως ένας βασιλιάς θα εξόριζε έναν προδότη. Με αργό τρόπο καλύπτει το πρόσωπο του άνδρα με τα χέρια του, απαγγέλωντας τις τελετουργικές λέξεις. ‘Στο όνομα των πατέρων, μητέρων, προστάτιδων μας και μέντορων μας,’ λέει με εύνοια, ‘σε απαλλάσσουμε από τις γήινες αμαρτίες σου και μέσα από την θνητή σου θυσία εξαγνίζουμε το πνεύμα σου και επιταχύνουμε το ταξίδι σου στην αιώνια ζωή.
Τώρα ο Άρχοντας του Χέντζ ελευθερώνει τις παλάμες του. Ανοίγει τα χέρια του. Το μισό του φωτίζεται άσπρο σαν το οστό από την σελήνη και το άλλο μισό του πορφυρό σαν το αίμα από την φωτιά. Το σώμα του βρίσκεται σε αρμονία με την φάση της σελήνης. Η σκιά του επάνω στις πέτρες κάνει το σχήμα σταυρού. Στα απλωμένα χέρια του οι Μεταφορείς τοποθετούν τα ιερά εργαλεία. Ο Άρχοντας του Χέντζ τις λαβώνει. Νοιώθει και χαιδεύει τις ξύλινες λαβές που σκαλίστηκαν αιώνες πριν καθώς τα δάχτυλά του τις σφίγγουν .
Η θυσία αρχίζει να ουρλιάζει. Παλεύει να ξεφύγει από τα δεσμά του. Ποτάμι από δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του.
Και τότε το πρώτο πυρόλιθο τσεκούρι χτυπάει το κεφάλη του, και μετά το δεύτερο, και τα χτυπήματα πέφτουν σαν βροχή μέχρι που σπάει το κρανίο του σαν κέλυφος αυγού και η καρδιά του σταματαέι και το αίμα σταματαέι να κυλάει στις φλέβες του.
Και τότε σιωπή.
Και στην συνέχεια μια κολοσσιαία ευθυμία.
Τραγουδούν και φώναζουν καθώς ο Άρχοντας παρουσιάζει τον εαυτό του ανανεωμένο, οι ρόμπες του και η σάρκα του μούσκεμα με το αίμα της θυσίας. ‘Όπως χύνετε αίμα και σπάτε κόκκαλα συγκεντρώνοντας αυτό το μέρος,’ φωνάζει στα άστρα, ‘έτσι και εμείς χύνουμαι το δικό μας αίμα και σπάμε τα δικά μας κόκκαλα για σας.’ Γυρίζει απότομα από τον ακρωτηριασμό.
Οι Μεταφορείς κινούνται γρήγορα και αρπάζουν τις γωνίες του φορείου. Ανυψώνουν το σώμα ψηλά και το κουβαλάνε μέσα από το κύμα των οργιαστικών Ακολούθων. Το τοποθετούν στo Χήλ- στοουν.
Ένας ένας, οι Ακόλουθοι πλησιάζουν. Ένας ένας βουτάνε τα δάχτυλά τους στο αίμα της θυσίας και σημαδεύουν το μέτωπό τους.
Περνάνε από τον Άρχοντα και φίλανε τους τρίλιθους που είναι δίπλα του.
Γυρίζουν και εξαφανίζονται στο άγριο σκοτάδι της νύχτας.
Αυτοί πρόκειται να σωθούν.
Τόλλαρντ Ρόγιαλ, Σάλισμπουρι
Ο καθηγητής Ναθάνιελ Τσέις κάθεται στο γραφείο του με τους δρύινους τοίχους στην εξοχική του κατοικία και κοιτάει μέσα από μολυβδούχα παράθυρα το πρώτο λυκόφως της ημέρας να υποχωρεί, υποκύπτοντας σε μία ανοιξιάτικη αυγή. Είναι μια καθημερινή μάχη που ποτέ δεν χάνει.
Ένας εκπληκτικά πολύχρωμος αρσενικός φασιανός βαδίζει επιδεικτικά σε όλο το γκαζόν του καθώς η πρώτη αχτίδα ηλιοφάνειας πέφτει στο χορτάρι. Ανιαρά θηλυκά τον ακολουθούν, τσιμπώντας τα τσόφλια από καρύδια πού άφησε ο κηπουρός.
Το αρσενικό περήφανα ανοίγει τα φτερά του σχηματίζοντας μια κάπα ιριδίζουσα χαλκού. Το κεφάλι, αυτιά και λαιμός είναι το βαθύ πράσινο μίας τροπικής θάλασσας, το λαρύγγι του ένα γυαλιστερό μώβ. Μια ευδιάκρητη λευκή λωρίδα γύρω από το λαιμό του του δίνει ιερατικό ανάστημα ενώ το πρόσωπό και λειρί του είναι κόκκινο σαν την μύτη ενός μεθύστακα. Το πουλί έχει υπερβολική μελανίνη – κάποια μορφή μετάλλαξης στους κοινούς φασιανούς. Ο Ναθάνιελ αναρωτιέται, και όχι για πρώτη φορά, εάν μερικές γενιές πριν μπορεί να υπήρξε ένα θεαμτικό τρίκ με έναν ή περισσότερους σπάνιους πράσινους φασιανούς.
Ο Ναθάνιελ Τσέις αναγνωρίζεται ως ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά του Καίμπριτζ. Τα βιβλία του πάνω στην τέχνη και αρχαιολογία έχουν πουληθεί παγκοσμίως, ελκύοντας και αναγνωστικό κοινό πέρα από τον ακαδημαϊκό χώρο. Αλλά η περιουσία του – η τεράστια περιουσία του - δεν έχει καμία σχέση με το ακαδημαϊκό. Όταν έφυγε από το Καίμπριτζ πριν από πολλά χρόνια, αφοσιώθηκε στην προμήθεια, εντοπισμό, αγορά, και πώληση ορισμένων από τα πιο σπάνια εκθέματα του κόσμου. Είναι μια εξάσκηση που του έχει κερδίσει μια τακτική θέση στην Λίστα Πλουσίων και την φήμη ως ένα είδος τυμβωρύχου.
Τώρα βάζει το στυλό του κάτω και βγάζει τα γυαλιά του. Το Μερ πίεζει μέσα στο χέρι του, αλλά μπορεί να περιμένει μέχρι η παράσταση έξω από το παράθυρό του έχει τελειώσει.
Το ταπεινό χαρέμι του φασιανού κάνει ένα διάλειμα από την τροφή τους για να δείξουν στον κόκκορα την σημασία που ποθεί. Βαρυπερπατώντας κάνει έναν σύντομο και πεταχτό χορό και οδηγεί τα στιλβωμένα καφέ θηλυκά προς ένα κομμάτι περιποιημένης αγριομυρτιάς. Ο Ναθάνιελ πιάνει ένα ζευγάρι από μικρά κυάλια που φυλάει στο παράθυρο. Στην αρχή δεν βλέπει τίποτα παρά τον γκριζογαλάζιο ουρανό, αλλά στρέφει το βλέμμα το προς τα κάτω και βρίσκει τα πουλιά να γεμίζουν το πλάισιο. Το αρσενικό τώρα περιβάλλεται εντελως και τιτιβίζει μικρά ξεσπάσματα τραγουδιού. Σε κοντινή απόσταση, ο Ναθάνιελ εντοπίζει μία μικρή φωλιά από φύλλα βαθουλωμένο στους πρόποδες του φράχτη.
Το πρωί αυτό, ο Ναθάνιελ νοιώθει περισσότερο συναισθηματικά από το συνηθισμένο. Η ιεροτελεστία πέρα από το παράθυρό του τον συγκινεί μέχρι δακρύων : το αρσενικό με τις θαυμάστριές του, στο απόγειο της ζωής του, ζωντανό στο χρώμα, ετοιμάζοντας να αναθρέψει μια οικογένεια. Ο Ναθάνιελ θυμάται αυτές τις μέρες. Το συναίσθημα. Η ζεστασιά.
Όλα αυτά έφυγαν.
Μέσα στο σπίτι, καμία φωτογραφία της νεκρής γυναίκας του Ναθάνιελ δεν υπάρχει στους τοίχους του δεκάτου έβδομου αιώνα. Ούτε καμία του γιού του Γκίντεον. Το μέρος είναι άδειο – κενό.
Ο Ναθάνιελ αναστενάζει καθώς βάζει τα κυάλια κάτω δίπλα στα ωραίο δίφυλλο παράθυρο και επιστρέφει στο γραφείο του. Πιάνει μία σπάνια πέννα – μια ειδική έκδοση Πέλικαν Καέλουμ – ένα από τα πεντακόσια ογδόντα που φτίαχθηκαν ποτέ. Ο αριθμός, γνωρίζει ο Ναθάνιελ, είναι ένας υπαινιγμός της τροχιάς των πενηνταοχτώ εκατομμυρίων χιλιομέτρων του Ερμή γύρω από τον ήλιο. Η αστρονομία έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ζωή του. Πάρα πολύ σημαντικό ρόλο, αντανακλά ο ίδιος.
Γεμίζει το εργαλείο με καφέ μελάνι από ένα στέρεο και ορείχαλκο μελανοδοχείο αντίκα και συνεχίζει με την αγγαρεία του.
Μια ώρα αργότερα, επιθεωρεί κάθε γραμμή, και έπειτα μουτζουρώνει την σελίδα, την διπλώνει με ακρίβεια, την βάζει σε ένα φάκελο και το σφραγίζει με κερί και μια στάμπα. Η τελετουργία έχει μεγάλη σημασία για τον Ναθάνιελ. Ειδικά σήμερα.
Βάζει το γράμμα στην μέση του μεγάλου γραφείου και αναπαύεται για μια στιγμή, ανακουφισμένος.
Ο ήλιος τώρα υψώνενται πάνω από την οπωρώνα στην μακρινή πλευρά του κήπου. Μια άλλη μέρα θα περπατούσε προς τα εκεί αργότερα το πρωί, ίσως να πάρει το γεύμα του στο περίπτερο κήπου. Μπορεί ακόμη να διάβαζε ένα βιβλίο ή να απολαύσει μία γουλιά ιρλανδικού ουίσκι, ακόμα και έναν υπνάκο.
Για άλλη μέρα αυτά.
Ανοίγει το κάτω συρτάρι του γραφείου, βγάζει ένα περίστροφο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, βάζει την κάννη στον κρόταφό του, και τραβάει την σκανδάλη.
Αίμα πιτσιλάει το παράθυρο, καθώς πέρα από αυτό, φασιανοί πεταρίζουν και σκορπίζονται στον πρωινό ουρανό.
More
Less
Experience
Years of experience: 18. Registered at ProZ.com: Feb 2007.
Up until September 2010 I taught Religious Studies, Philosophy and Classical Civilisations in the United Kingdom and also worked as a freelance translator and interpreter. I currently work as a full-time freelance translator of specialist and non-specialist texts in social sciences, religion, philosophy, education/pedagogy, film and literature from English into Greek and Greek and into English. I also offer interpretation services, proofread and edit translations from and into these languages. I use both English and Greek as my primary languages within a professional context and I am a native speaker in both English and Greek. In addition, I work as a freelance partner with Livanis Publications in Athens as a translator and proofreader.
This user has earned KudoZ points by helping other translators with PRO-level terms. Click point total(s) to see term translations provided.
Expertise