This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Polish: Translation of a feature story for my bachelor's thesis General field: Social Sciences Detailed field: Games / Video Games / Gaming / Casino
Source text - English The Sporting Scene
November 20, 2017 Issue
How to Get Rich Playing Video Games Online
For the stars of the streaming service Twitch, success means working around the clock.
By Taylor Clark
One humid morning this past summer, Omeed Dariani drove his black Tesla sedan through the foothills east of San Diego, looking apprehensive. Dariani is the founder and C.E.O. of Online Performers Group, a talent-management company dedicated to professional video-game streamers, who broadcast their game play and commentary live over the Internet. He is thirty-eight, with a dry, ironic wit and a nervous habit of twirling his goatee, which is rapidly going gray; his clients are, for the most part, young, boisterous, and unpredictable. That day, he was on his way to meet the streamer Roberto Garcia, who was supposed to be at home but had instead gone to a casino outside the city to celebrate his girlfriend’s birthday. Dariani’s speedometer crept toward ninety miles per hour. “We just need to get there before he starts to drink,” he said.
Garcia, known online as Towelliee, is a star broadcaster on Twitch, a streaming platform whose popularity has turned recreational gaming into an improbably viable career. Each month, a hundred million visitors watch their favorite personalities play video games on Twitch, spending an average of nearly two hours a day there. This audience is large enough to make the site one of the twenty most trafficked in the U.S., yet it’s perhaps more apt to measure Twitch against a different medium. With viewership numbers that rival those of MSNBC or CNN, Twitch is less like a conventional Web site than like a kaleidoscopic television network: thousands of channels at once, broadcasting live at every hour of the day.
Shortly before noon, Dariani pulled up in front of the Viejas Casino & Resort and handed his keys to a valet. He strode inside, eyes scanning the acres of slot machines. Though Dariani is chummy and non-judgmental with clients, he’s seen enough drunk streamers fall off balconies at industry parties to inspire an almost parental anxiety. He glanced at his phone, and then showed me an eclectically punctuated text from Garcia. “That’s probably not a good sign of sobriety,” he said. Yet when Garcia appeared—bearded, stout, and wearing aviator sunglasses—he was convivial but composed. “I just watched my girlfriend lose nine hundred dollars in about three minutes,” he announced cheerfully.
Garcia led us up to the casino’s Presidential Suite, where his girlfriend, Aracely, was waiting at the bar. When Garcia started streaming, in 2010, he’d recently been laid off from a quality-assurance job at a pharmaceutical-software company; he and Aracely scraped by on unemployment checks and her wages from Costco. Game broadcasting was new, and the business model all but nonexistent. Still, Garcia thought that he could make it work, so he sat Aracely down to convince her. “Imagine telling your girlfriend, ‘I’m going to stop looking for a job and play video games for a living,’ ” he told me. Aracely, sitting beside him, nodded. “It was a hard conversation,” she said.
Game streaming, Garcia discovered, required non-stop work. The only way to attract viewers, and to prevent the ones you had from straying to other broadcasters, was to be online constantly, so he routinely streamed for eighteen hours a day. “That’s what I had to do to grow the viewership,” he said. His ankles swelled from sitting at his computer. His weight grew to four hundred and twenty pounds.
Garcia’s specialty is the multiplayer fantasy game World of Warcraft. While he isn’t its best player, he has a knack for talking entertainingly over his play: he is funny, brash, and filled with stories about his delinquent childhood in Newark. (“I was so bad, I got kicked out of the dare program,” he told me.) After a year of broadcasting, he had a steady audience of seven hundred, but he was still desperately broke. During a stream, he asked viewers to help him hang on a little longer. One sent him fifteen hundred dollars—a gift that reduced Garcia to tears. “I had to shut my mike off and walk away,” he said. “Everyone was, like, ‘Where’d he go? Is he dead from the donation?’ ”
Six years later, Garcia makes several times that amount on a good day. Since 2011, he has been one of Twitch’s “partners,” an élite group that includes some twenty-five thousand streamers, of the 2.2 million active on the site. Between his thousands of subscribers—who pay a monthly fee for access to perks such as ad-free viewing—and his sponsorships, appearance fees, and tips, he earns a “low- to mid-six-figure” income. His streaming schedule has become more manageable, though it remains arduous: sixty hours a week, no days off except occasional Saturdays. He has devoted nearly thirty thousand hours to World of Warcraft. “I’m a grinder, man,” he told me.
To sponsors, Twitch offers a novel opportunity: access to a generation that resists traditional advertising media but is steeped in video games. Young people watch game streaming in huge numbers (Twitch claims to reach half of the millennial males in the United States) and often in prodigious quantities. “This year, Towelliee’s viewers have watched five hundred and ninety-four years of his content,” Dariani said. In 2016, Garcia sold nearly three million dollars’ worth of his sponsors’ products through links on his Twitch channel.
For all the traffic and revenue that Twitch generates, the game-streaming market remains a free-for-all, its driven, rambunctious broadcasters struggling to manage their newfound success. Dariani aims to become streaming’s William Morris—a pioneering talent manager who leads a new class of entertainer into professionalism. Already, his best-paid clients can earn two million dollars a year; some command twenty thousand dollars to play a studio’s game for a single three-hour stream. Executives both covet and fear Twitch broadcasters’ influence. “This eighteen-year-old punk kid shows up,” Dariani told me, describing a typical meeting with potential sponsors, “and he’s talking about how things are ‘retarded’ and making fart jokes and not listening to your team with a hundred years of experience. And you’re sitting there going, ‘This is the guy who makes the decision about whether my company succeeds or fails?’ ” Dariani smiled. “First you’re angry. But then you’re terrified.”
Online Performers Group’s office sits on the top floor of a putty-gray building in San Diego’s Point Loma neighborhood, less than a mile from the airport; the roar of plane traffic frequently interrupts conversation. “We call it the Point Loma pause,” Dariani said. “It gives you time to reflect.” One recent afternoon, Oliver Pascual, an account manager, stood at his desk watching a client’s stream of a game called Farming Simulator 17. Onscreen, a grimy blue tractor hauled a trailer through an autumnal pasture. “People like watching him farm stuff,” Pascual explained, shrugging. “He’s literally looking for a place to dump grass right now.”
Nearby, a whiteboard listed dozens of pending deals, including projects with Intel and Logitech. On the opposite wall, a huge television showed a client called ProfessorBroman broadcasting the sci-fi blockbuster Destiny 2 for an audience of six thousand. (A few days later, another client, KingGothalion, would play Destiny 2 in a marathon stream that attracted more than half a million viewers.) Meanwhile, on a love seat in the waiting area, the streamer Cinthya Alicea, who broadcasts as CinCinBear, toyed idly with her blue hair extensions as she chatted with employees about an upcoming cruise to Mexico to which O.P.G. was treating its clients and staff.
Outside a doorway warning “KEEP OUT: Omeed’s Private Volcano Lair,” Dariani stood in his typical outfit of T-shirt, jeans, and sandals. His wife, Jennifer, a Harvard history-of-science Ph.D. who is O.P.G.’s chief operating officer, emerged from the adjacent office with news that another streamer had just signed—the tenth in the past week, nearly doubling their client count, to twenty-four. The two paused a moment, mulling the extra work that this would entail. “That’s great,” Dariani said, uncertainly.
Dariani’s usual demeanor is one of skeptical diligence. The son of an Iranian father and an Oklahoman mother, he dropped out of the University of Virginia in 2000 and spent years working for the companies that make the card games Magic: The Gathering and Yu-Gi-Oh!. In 2012, he joined Sony Online Entertainment as a global brand manager. On his first day there, he recalled, the president of his division spoke with the marketing team: “He starts yelling at us, ‘If you marketing fuckers don’t figure out this Twitch thing, we’re going to get buried!’ ”
But Twitch resisted easy figuring out. The service began less as a commercial venture than as a piece of performance art. In 2007, a group of recent Yale graduates concocted the idea of broadcasting every moment of the co-founder Justin Kan’s life, through a Web site that they called Justin.tv. For nine months, from a camera attached to his hat, Kan beamed out live video of everything he did (except for bodily necessities), using a streaming tool that the group had developed. The stunt eventually wore thin, but viewers kept asking for a way to live-stream their own exploits. To the founders’ surprise, what users wanted most was to broadcast themselves playing video games. “It became the tail that wagged the dog,” Emmett Shear, a co-founder and Twitch’s current C.E.O., later told the Times. “It ended up taking over our whole company.” In 2014, Amazon acquired the service, which had been renamed Twitch, for nine hundred and seventy million dollars. It now has more than twelve hundred employees.
Generally speaking, a Twitch stream is not riveting entertainment—or even, to the uninitiated, all that comprehensible. Click on a channel, and what you will encounter is routine game play, along with two other frames: a miniature box showing the face of the streamer, who provides occasional commentary; and, to the right, a chat window that scrolls with the indecipherable speed of a spinning game-show wheel. The streamer, seated before his computer, might grow animated as he reacts to the game, but just as often he is fixated and still, his expressionless face blue-lit by monitor glow. Even Dariani struggled at first to make sense of the site. “I started watching a lot of streams,” he recalled, “and it was, like, Guy with a beard, another guy with a beard, another guy with a beard. They’re all heads in boxes playing the same game.”
The central mystery of Twitch, at least to newcomers, is why anyone would choose to watch such a thing, when he could play the game instead. Twitch’s spokesman, who goes only by Chase, argued, “That’s like saying to a chef, ‘Why are you watching the Food Network? Shouldn’t you be in the kitchen, cooking?’ Or to an athlete, ‘Why are you watching ESPN? Shouldn’t you be out shooting hoops?’ No. People enjoy watching others who are good at what they do.”
The deeper draw to Twitch, however, is its capacity for interactivity. It was this function that intrigued Dariani. When he gave presentations on Twitch to Sony executives, he often displayed a stream behind him—and then, after a while, sent a chat message to the broadcaster, who returned his greeting on camera: “Hey, Omeed!” This invariably made the executives sit up. “All of a sudden, you see the power of the medium,” Dariani said. “Imagine you watch a television show and the show literally talks back to you, customized to what you want to hear.”
Dariani e-mailed dozens of broadcasters, asking what they would charge to play Sony’s games on their streams. “They were completely random numbers,” he recalled. “The smallest guy wanted twenty-five thousand dollars. The biggest guy said, ‘I’ll do it for free—just send me a copy.’ I was, like, ‘There’s no plan here.’ ” In order to make contacts, Dariani set up shop in dive bars near gaming conventions and invited broadcasters to talk over free food and drinks. What they all told him, he remembers, was, “We don’t know what we’re doing, we don’t know anybody, and we’re terrified.” In 2014, Dariani left Sony and began representing a few streamers part time.
At the beginning of last year, Dariani had one employee, and worked from his dining-room table. The company now has a staff of thirteen, along with an array of analytics tools. Its software can tell clients what hours are best for them to stream (Twitch’s viewership peaks before noon, when the North American and European crowds intersect), what their audiences’ viewing habits are, and what their sponsorship time is worth (1.1 cents per viewer per minute). One morning, Jennifer Dariani showed me a widget that they’d created which ranks, in live time, the best games for clients to play in order to maximize viewers.
O.P.G. earns its commission from clients’ sponsorships. A healthy Twitch channel, Dariani says, should make about half its revenue from subscriptions and tips and the other half from promotional work. In recent months, this pool of sponsorship money has deepened considerably, as companies, from game studios to energy-drink brands and fast-food chains, rush to purchase streamers’ influence. When I visited O.P.G., a studio had just signed a deal for two hundred thousand dollars a month. In the car one evening, Dariani fumed that a company had asked to fly a client to Japan for an event, offering a four-thousand-dollar fee for a week’s work. “No,” Dariani had replied. “That’s the rate he gets per day.”
Translation - Polish Świat sportu
Taylor Clark
20 listopada, 2017 r.
Jak zbić fortunę grając w gry wideo online?
Dla gwiazd Twitcha – serwisu do streamowania na żywo – sukces oznacza pracę na okrągło
W pewien wilgotny poranek minionego lata Omeed Dariani jechał swoją czarną teslą przez podnóże gór wschodniego San Diego i wyglądał na zmartwionego. Dariani jest założycielem i prezesem Online Performers Group (O.P.G), firmy zajmującej się wspieraniem młodych talentów wśród „streamerów”, czyli ludzi, którzy na żywo przez Internet prowadzą transmisje z gier, i komentują swoją rozgrywkę. Ma 38 lat i ma dość sarkastyczne poczucie humoru oraz zwyczaj nerwowego wykręcania swojej koziej, szybko siwiejącej bródki. Jego klienci to w większości ludzie młodzi, niesforni i nieprzewidywalni. Tamtego dnia jechał na spotkanie ze streamerem Robertem Garcią, który miał być w domu, ale zamiast tego pojechał do kasyna za miastem, aby świętować urodziny swojej dziewczyny. Wskazówka prędkościomierza Darianiego zbliżyła się do stu czterdziestu pięciu kilometrów na godzinę.
— Musimy tylko dostać się tam zanim zacznie pić — odpowiedział.
Garcia, znany w sieci jako Towelliee, jest gwiazdą Twitcha, platformy do transmitowania wideo, której popularność zmieniła granie dla rozrywki w nieprawdopodobnie dochodowe zajęcie. Co miesiąc setki milionów widzów ogląda na Twitchu jak grają ich ulubione gwiazdy serwisu, spędzając tam średnio prawie dwie godziny dziennie. Taka grupa odbiorców jest na tyle duża, że ta strona internetowa należy już do dwudziestki stron generujących największy ruch w USA; jednak może bardziej właściwie jest porównać Twitcha z innym medium. Przy oglądalności porównywalnej z MSNBC lub CNN, Twitch jest nie tyle typową stroną internetową, co kalejdoskopową siecią telewizyjną: tysiące kanałów jednocześnie, nadających na żywo przez całą dobę.
Tuż przed południem Dariani zatrzymał się przed Viejas Casino & Resort i przekazał kluczyki pracownikowi hotelu. Wszedł pospiesznie do środka, omiatając oczami rzędy automatów do gry. Chociaż Dariani jest serdeczny i bezkrytyczny w stosunku do swoich klientów, to widział już dość pijanych streamerów spadających z balkonów podczas imprez dla pracowników, aby wzbudzić u niego niemalże rodzicielską trwogę. Popatrzył w telefon i pokazał mi wiadomość od Garcii z dość eklektyczną interpunkcją.
— To raczej nie jest oznaka trzeźwości — powiedział Dariani.
Gdy Garcia się jednak pojawił – brodaty, tęgi i w okularach lotnika – był wesoły, ale nie było po nim znać, że jest pijany.
— Po prostu zobaczyłem jak moja dziewczyna traci dziewięćset dolarów w niecałe trzy minuty — oznajmił wesoło.
Garcia zaprowadził nas do Apartamentu Prezydenckiego, gdzie jego dziewczyna, Aracely, czekała przy barze. Zanim Garcia zaczął streamować w 2010, został wyrzucony z działu kontroli jakości w firmie zajmującej się tworzeniem oprogramowania dla farmaceutów; Garcia i Aracely ledwo wiązali koniec z końcem na zasiłkach dla bezrobotnych (w postaci czeków) i jej marnej pensji z pracy w sieci supermarketów Costco. Transmitowanie gier było czymś nowym, a model biznesowy prawie nie istniał. Pomimo to Garcia pomyślał, że to mogłoby się udać, a więc zasiadł z Aracely do rozmowy i próbował ją przekonać.
— Wyobraź sobie, że mówisz swojej dziewczynie: „Przestaję szukać pracy, zamierzam grać w gry wideo, i z tego będę żył” — powiedział.
Aracely, która siedziała obok niego, powiedziała kiwając:
— To była trudna rozmowa.
Garcia odkrył, że streamowanie gier wymaga nieustannej pracy. Jedynym sposobem na przyciąganie widzów i zapobieganie odchodzeniu tych, których już zdobyłeś, było bycie online przez cały czas, więc regularnie streamował po 18 godzin dziennie.
— To właśnie musiałem robić, aby zdobyć oglądalność — powiedział Garcia.
Jego kostki spuchły od siedzenia przy komputerze. Jego waga wzrosła do stu dziewięćdziesięciu kilogramów.
Specjalnością Garcii jest wieloosobowa gra fantasy World of Warcraft. Choć nie jest on najlepszym graczem, to ma zacięcie do gadania w zajmujący sposób podczas gry: jest zabawny, krzykliwy, i pamięta dużo historii o swoim chuligańskim dzieciństwie w Newmark. Jak sam powiedział:
— Byłem tak trudnym przypadkiem, że wyrzucili mnie z edukacyjno-poprawczego programu D.A.R.E.
Po roku transmitowania miał siedmiuset stałych oglądających, ale wciąż był kompletnie spłukany. Podczas streamowania poprosił publiczność, by pomogła mu się utrzymać przez jeszcze trochę. Jeden z nich wysłał mu pięćset dolarów – ten prezent doprowadził go do łez.
— Musiałem wyłączyć mikrofon i oddalić się — powiedział Garcia. — No i wszyscy sobie myśleli: „Gdzie on jest? Umarł od tej darowizny?”
Sześć lat później Garcia w dobry dzień zarabia kilkakrotnie więcej. Od 2011 roku należy do „partnerów” Twitcha, elitarnej grupy zrzeszającej około dwadzieścia pięć tysięcy streamerów spośród 2,2 miliona aktywnych w serwisie. Dzięki tysiącom subskrybentów, którzy płacą co miesiąc, aby otrzymać takie korzyści jak oglądanie bez reklam, oraz pieniądzom ze sponsoringu i darowizn, Garcia zarabia od stu do sześciuset tysięcy dolarów miesięcznie. Jego harmonogram streamowania stał się znośniejszy, chociaż wciąż jest napięty: sześćdziesiąt godzin tygodniowo, bez jakichkolwiek dni wolnych, za wyjątkiem okazjonalnych sobót. Garcia poświęcił niemal trzydzieści tysięcy godzin grze World of Warcraft. Jak mówił:
— Gościu, ja jestem grinderem.
Twitch daje sponsorom nowe możliwości: możliwości „dotarcia” do pokolenia, które odrzuca tradycyjne media reklamowe, ale jest „zanurzone” w świecie gier. Mnóstwo młodych ludzi ogląda transmisje gier (Twitch podaje, że skorzystała z niego połowa mężczyzn z pokolenia amerykańskich milenialsów), i często spędza przy na tym dużo czasu.
—Tego roku widzowie Towelliee obejrzeli łącznie pięćset dziewięćdziesiąt cztery lata jego treści — powiedział Dariani.
W 2016 roku Garcia dzięki linkom na swoim kanale na Twitchu sprzedał produkty sponsorów o łącznej wartości prawie trzech milionów dolarów.
Pomimo całego tego ruchu jak i przychodów, które Twitch generuje, rynek transmitowania gier pozostaje wolną amerykanką, a zdeterminowani, nieokiełznani streamerzy dążą za wszelką cenę do pokazania, że ich niedawny sukces na tym rynku nie był przypadkowy. Dariani chce zostać Williamem Morrisem dla streamerów – pionierskim instruktorem zawodowym prowadzącym na wyżyny profesjonalizmu nową klasę ludzi dostarczających ycieli rozrywkęi. Już teraz jego najlepiej opłacani klienci zarabiają dwa miliony dolarów rocznie; niektórzy żądają dwudziestu tysięcy dolarów za zagranie w grę jakiegoś studia podczas trzygodzinnej transmisji. Szefostwo zarówno zazdrości jak i boi się wpływu streamerów z Twitcha.
— Pojawia się taki osiemnastoletni gnój gnojek — Dariani opisywał mi typowe spotkanie z potencjalnymi sponsorami — i mówi ci, jakie to i to jest „porąbane”, opowiada żarty o pierdzeniu, i nie słucha twojego zespołu, który ma sto lat doświadczenia. A ty sobie siedzisz i myślisz: ,,To ma być ten gość, który zadecyduje o tym czy moja firma odniesie sukces czy upadnie?”
Dariani uśmiechnął się.
— Najpierw jesteś zły. Ale potem jesteś przerażony.
Biuro Online Performers Group znajduje się na najwyższym piętrze szarawego budynku w dzielnicy Point Loma w San Diego, około półtorej kilometra od lotniska, gdzie hałas przelatujących samolotów często przerywa rozmowy.
— Nazywamy to „przerwą dla na Point Loma” — kontynuował Dariani. — Daje ci ona czas do namysłu.
Nie tak dawno temu, pewnego popołudnia, doradca klienta Oliver Pascual, stał przy swoim biurku oglądając transmisję klienta z gry zwanej Symulator Farmy 17. Na ekranie brudny, niebieski traktor ciągnął przyczepę przez jesienne pastwisko.
— Ludzie lubią oglądać jak on uprawia różne rzeczy —wyjaśniał Pascual, wzruszając ramionami. — Teraz dosłownie szuka miejsca do wyrzucenia trawy.
Na pobliskiej tablicy suchościeralnej były widoczne dziesiątki oczekujących umów, w tym projekty współpracy z Intelem i Logitechem. Na przeciwnej ścianie wielki telewizor wyświetlał jak klient zwany ProfessorBroman transmituje przed sześcioma tysiącami ludzi przebój wśród gier o tematyce science fiction – Destiny 2. (Kilka dni później inny klient, KingGothalion, byłby tu widoczny jak gra w Destiny 2 podczas maratonowej transmisji która przyciągnęła ponad milion widzów.) Tymczasem, na małej kanapie w poczekalni, streamerka Cinthya Alicea, która transmituje jako CinCinBear, leniwie bawiła się swoimi niebieskimi dopinkami do włosów podczas rozmowy z pracownikami o zbliżającym się rejsie do Meksyku, fundowanym przez O.P.G dla klientów i pracowników.
Dariani stał w swoim typowym ubraniu składającym się z t-shirta, dżinsów i sandałów przed znakiem na drzwiach na którym było napisane: „NIE WCHODZIĆ: Prywatna Wulkaniczna Kryjówka Omeeda.”. Jego żona Jennifer, doktor historii nauki na Uniwersytecie Harvarda i dyrektor operacyjny O.P.G., wyłoniła się z sąsiedniego biura z wieściami, że kolejny streamer właśnie podpisał kontrakt – to już dziesiąty w tym tygodniu. Podpisanie tego kontraktu niemal podwaja ich liczbę klientów do dwudziestu czterech. Oboje zatrzymali się na chwilę, zastanawiając się ile dodatkowej pracy to ze za sobą pociągnie.
— To świetnie — Ppowiedział Dariani z niepewnością.
Typowa postawa Darianiego w stosunku do pracy to sceptyczna sumienność. Jako Będąc synem irańskiego ojca i matki z Oklahomy, rzucił studia na Uniwersytecie w Virginii w 2000 roku, a potem spędził kilka lat pracując dla firm tworzących gry karciane: Magic: The Gathering i Yu-Gi-Oh!. W 2012, dołączył do Sony Online Entertainment jako globalny dyrektor ds. kreowania wizerunku marki. Przypomniał sobie, że pierwszego dnia w Sony prezes jego działu mówił do specjalistów z działu marketingu:
— Zaczyna się na nas drzeć: „Jeśli wy, pierdoleni marketingowcy nie rozpracujecie tego całego Twitcha, to pójdziemy z torbami!”
Ale Twitch nie dawał się łatwo rozpracować. Serwis rozpoczynał działalność nie tyle jako komercyjne przedsięwzięcie, ile bardziej jako rodzaj performance’u. W roku 2007 grupka świeżo upieczonych absolwentów Uniwersytetu Yale wysnuła pomysł, aby transmitować każdą chwilę życia Justina Kana przez Justin.tv, współzałożyciela strony internetowej, którą tak nazwali. Dzięki kamerze przyczepionej do jego czapki i narzędziu do transmitowania, które stworzyła grupa, Justin Kan przez dziewięć miesięcy transmitował na żywo wszystko co robił (oprócz czynności fizjologicznych). Sensacja w końcu przestała być sensacją, ale widzowie ciągle pytali o możliwość transmitowania na żywo swoich własnych wyczynów. Ku zaskoczeniu założycieli, to, czego co widzowie chcieli najbardziej, to robić własne transmisje z gier.
— To zaczął być tak jakby ogon, który merdał psem, — Emmett Shear, współzałożyciel i obecny dyrektor operacyjny Twitcha powiedział później dziennikarzowi Timesa. — Skończyło się to na przejęciu naszej całej firmy.
W roku 2014 Amazon przejął serwis, który przemianowano wcześniej na Twitch, za dziewięćset siedemdziesiąt milionów dolarów. Teraz ma ponad tysiąc dwustu pracowników.
Ogólnie mówiąc, transmisja na Twitchu nie jest jakoś obłędnie wciągająca, a nawet w ogóle zrozumiała dla kogoś niewtajemniczonego. Klikasz na kanał, i widzisz rutynową rozgrywkę z jakiejś gry wraz z dwoma innymi ramkami: miniaturowe pole pokazujące twarz streamera, który od czasu do czasu komentuje, a po prawej okienko czatu, które przewija się z niedającą się odczytać szybkością, jak koło fortuny w teleturnieju. Streamer siedząc przed komputerem czasami ożywia się w czasie gry, ale równie często jest skupiony i nieruchomy, a jego obojętna twarz jest oświetlana tylko przez niebieskie światło monitora. Nawet Dariani miał problem ze zrozumieniem sensu tej strony.
— Zacząłem oglądać dużo streamów — przypomina sobie — i tak sobie myślałem: „Gość z brodą, kolejny gość z brodą, jeszcze jeden gość z brodą. Oni wszyscy to głowy w ramkach, grające w te same gry”.
Główną tajemnicą Twitcha, przynajmniej dla niewtajemniczonych, jest sens oglądania czegoś takiego, zamiast zagrania samemu. Rzecznik Twitcha znany tylko z imienia Chase tłumaczy:
— To jak powiedzieć kucharzowi: ,,Dlaczego oglądasz Food Network? Czy nie powinieneś być w kuchni i gotować?” Albo do atlety: „Czemu oglądasz ESPN? Czy nie powinieneś właśnie grać w kosza?” Nie. Ludzie lubią oglądać tych, którzy są dobrzy w tym co robią.
Większą atrakcją Twitcha jest jednak jego interaktywność. To właśnie ta funkcja intrygowała Darianiego. Kiedy prowadził prezentacje Twitcha kierownictwu Sony, często wyświetlał za sobą transmisję… i wtedy po chwili wysyłał wiadomość na czacie do streamera, który odpowiadał przywitaniem się przed kamerą:
— Hejka Omeed!
To zawsze powodowało, że całe kierownictwo poruszyło się na swoich fotelach.
— Nagle widzisz moc tego medium — powiedział Dariani. — Wyobraź sobie, że oglądasz program w telewizji i program dosłownie ci odpowiada, w zależności od tego co chcesz usłyszeć.
Dariani wysłał maile do dziesiątek streamerów z zapytaniem ile by chcieli za zagranie w gry od Sony na swoich streamach.
— To były zupełnie losowe kwoty — przypominał sobie — najskromniejszy gość chciał dwadzieścia pięć tysięcy dolarów, najbogatszy powiedział:
— Zrobię to za free, tylko wyślijcie mi kopię.
— I sobie pomyślałem: „tu nie ma żadnej reguły”.
Aby nawiązać kilka kontaktów, Dariani założył sklepik w pewnej knajpie w pobliżu konwentu gier i zaprosił streamerów do dyskusji przy darmowym jedzeniu i napojach. Pamięta, że wszyscy mu mówili:
— Nie wiemy co robimy, nikogo nie znamy i boimy się.
W 2014 roku Dariani opuścił Sony i zaczął dorywczo reprezentować kilku streamerów.
Na początku minionego roku Dariani miał jednego pracownika, i pracował przy swoim stole jadalnymw jadalni. Teraz firma zatrudnia trzynastu pracowników, i ma cały wachlarz narzędzi analitycznych. Jej oprogramowanie może mówić klientom kiedy są najlepsze pory dla nich do streamowania (liczba użytkowników Twitcha jest największa przed południem w USA, kiedy to tłumy oglądających z Ameryki Północnej i Europy nachodzą na siebie), jakie są nawyki ich widzów, i ile jest wart ich sponsoring (1,1 centra na widza na minutę). Pewnego poranka Jennifer Dariani pokazała mi widżet który stworzyli, i który w czasie rzeczywistym klasyfikuje najlepsze gry, w które klienci powinni grać, aby zmaksymalizować oglądalność.
O.P.G. dostaje swoją prowizję ze sponsoringu klientów. Zdrowy kanał na Twitchu, jak podaje Dariani, powinien około połowę swojego przychodu stanowić z subskrypcji i darowizn, a drugą połowę z działań promocyjnych. W ostatnich miesiącach ta pula z pieniędzmi od sponsorów znacząco się powiększyła, gdyż firmy od studiów produkujących gry, po marki napojów energetycznych i sieci fast-foodów ściągają, aby kupić wpływ streamera. Gdy odwiedziłem O.P.G., studio właśnie podpisało kontrakt na dwieście tysięcy dolarów miesięcznie. Pewnego wieczora Dariani siedział wkurzony w aucie, bo firma chciała podrzucić klienta do Japonii na jakieś wydarzenie, oferując zapłacenie czterech tysięcy dolarów za tydzień pracy.
— Nie — odpowiedział im Dariani — on tyle dostaje codziennie.
More
Less
Translation education
Bachelor's degree - Akademia Techniczno-Humanistyczna w Bielsku-Białej
Experience
Years of experience: 7. Registered at ProZ.com: May 2019.