This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation, Editing/proofreading
Expertise
Specializes in:
Linguistics
Law (general)
Also works in:
Certificates, Diplomas, Licenses, CVs
International Org/Dev/Coop
Government / Politics
Advertising / Public Relations
Transport / Transportation / Shipping
General / Conversation / Greetings / Letters
More
Less
Portfolio
Sample translations submitted: 2
English to Greek: The Hierarchy of UK Courts General field: Law/Patents Detailed field: Law (general)
Source text - English The Hierarchy of UK Courts
The court system in England and Wales can be considered as consisting of 5 levels:
• Supreme Court (formerly the House of Lords) and the Judicial Committee of the Privy Council
• Court of Appeal
• High Court
• Crown Court and County Courts
• Magistrates’ Courts and the Tribunals Service
There is a similar court system in Northern Ireland and a different court system in Scotland.
Judicial Committee of the Privy Council
The Judicial Committee of the Privy Council is the court of final appeal for Commonwealth countries that have retained appeals to either Her Majesty in Council or to the Judicial Committee. It is also the court of final appeal for the High Court of Justiciary in Scotland for issues related to devolution. Some functions of the Judicial Committee were taken over by the new Supreme Court in 2009.
Supreme Court (formerly the House of Lords)
In 2009 the Supreme Court replaced the House of Lords as the highest court in England, Wales and Northern Ireland. As with the House of Lords, the Supreme Court hears appeals from the Court of Appeal and the High Court (only in exceptional circumstances). It also hears appeals from the Inner House of the Court of Session in Scotland. Appeals are normally heard by 5 Justices (formerly Lords of Appeal in Ordinary, or Law Lords), but there can be as many as 9.
Court of Appeal
The Court of Appeal consists of 2 divisions, the Criminal Division and the Civil Decision. Decisions of the Court of Appeal may be appealed to the Supreme Court (formerly the House of Lords).
Civil Division
The Civil Division of the Court of Appeal hears appeals concerning civil law and family justice from the High Court, from Tribunals, and certain cases from the County Courts.
Criminal Division
The Criminal Division of the Court of Appeal hears appeals from the Crown Court.
High Court
The High Court consists of 3 divisions, the Chancery Division, the Family Division, and the Queen’s Bench Division. Decisions of the High Court may be appealed to the Civil Division of the Court of Appeal.
Chancery Division: Companies Court
The Companies Court of the Chancery Division deals with cases concerning commercial fraud, business disputes, insolvency, company management, and disqualification of directors.
Chancery Division: Divisional Court
The Divisional Court of the Chancery Division deals with cases concerning equity, trusts, contentious probate, tax partnerships, bankruptcy and land.
Chancery Division: Patents Court
The Patents Court of the Chancery Division deals with cases concerning intellectual property, copyright, patents and trademarks, including passing off.
Family Division: Divisional Court
The Divisional Court of the Family Division deals with all matrimonial matters, including custody of children, parentage, adoption, family homes, domestic violence, separation, annulment, divorce and medical treatment declarations, and with uncontested probate matters.
Queen’s Bench Division: Administrative Court
The Administrative Court of the Queen’s Bench Division hears judicial reviews, statutory appeals and application, application for habeas corpus, and applications under the Drug Trafficking Act 1984 and the Criminal Justice Act 1988. It also oversees the legality of decisions and actions of inferior courts and tribunals, local authorities, Ministers of the Crown, and other public bodies and officials.
Queen’s Bench Division: Admiralty Court
The Admiralty Court of the Queen’s Bench Division deals with shipping and maritime disputes, including collisions, salvage, carriage of cargo, limitation, and mortgage disputes. The Court can arrest vessels and cargoes and sell them within the jurisdiction of England and Wales.
Queen’s Bench Division: Commercial Court
The Commercial Court of the Queen’s Bench Division deals with cases arising from national and international business disputes, including international trade, banking, commodities, and arbitration disputes.
Queen’s Bench Division: Mercantile Court
The Mercantile Court of the Queen’s Bench Division deals with national and international business disputes that involve claims of lesser value and complexity than those heard by the Commercial Court.
Queen’s Bench Division: Technology and Construction Court
The Technology and Construction Court of the Queen’s Bench Division is a specialist court that deals principally with technology and construction disputes that involve issues or questions which are technically complex, and with cases where a trial by a specialist TCC judge is desirable.
County Courts
The County Courts deal with all except the most complicated and the most simple civil cases (including most matters under the value of £5000), such as claims for repayment of debts, breach of contract involving goods or property, personal injury, family issues (including adoption and divorce), housing issues (including recovery of mortgage and rent arrears, and re-possession), and enforcement of previous County Court judgments. Cases are heard by a judge, without a jury. Decisions of the County Courts may be appealed to the appropriate Division of the High Court.
Crown Court
The Crown Court deals with indictable criminal cases that have been transferred from the Magistrates’ Courts, including hearing of serious criminal cases (such as murder, rape and robbery), cases sent for sentencing, and appeals. Cases are heard by a judge and a jury. Decisions of the Crown Court may be appealed to the Criminal Division of the Court of Appeal.
Magistrates’ Courts
The Magistrates’ Courts deal with summary criminal cases and committals to the Crown Court, with simple civil cases including family proceedings courts and youth courts, and with licensing of betting, gaming and liquor. Cases are normally heard by either a panel of 3 magistrates or by a District Judge, without a jury. Criminal decisions of the Magistrates’ Courts may be appealed to the Crown Court. Civil decisions may be appealed to the County Courts.
Tribunals Service
The Tribunals Service makes decisions on matters including asylum, immigration, criminal injuries compensation, social security, education, employment, child support, pensions, tax and lands. Decisions of the Tribunals Service may be appealed to the appropriate Division of the High Court.
Translation - Greek Η ιεραρχία των δικαστηρίων του Ηνωμένου Βασιλείου
Το δικαστικό σύστημα στην Αγγλία και την Ουαλία, μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελείται από 5 επίπεδα:
• Το Supreme Court (ανώτατο δικαστήριο και παλαιότερα τη Βουλή των Λόρδων) και τη δικαστική επιτροπή του Privy Council (ανώτατο εφετείο)
• Το Court of Appeal (Εφετείο)
• Το High Court
• Το Crown Court και τα County Courts (επαρχιακά δικαστήρια)
• Τα Magistrates’ Courts και τη Δικαστική Υπηρεσία
Παρόμοιο είναι το δικαστικό σύστημα στη Βόρειο Ιρλανδία και διαφορετικό στη Σκωτία.
Δικαστική επιτροπή του Privy Council
Η δικαστική επιτροπή του Privy Council είναι το ανώτατο εφετείο για τις χώρες της Κοινοπολιτείας, που έχουν προσφύγει είτε στην εκτελεστική εξουσία της Αυτού Μεγαλειότητας (Her Majesty in Council) είτε στη δικαστική επιτροπή. Είναι, επίσης, το ανώτατο εφετείο για το High Court of Justiciary (εφετείο για ποινικές υποθέσεις) της Σκωτίας, για θέματα που σχετίζονται με τη μεταβίβαση περιουσίας. Ορισμένες λειτουργίες της δικαστικής επιτροπής ανατέθηκαν στο νέο Supreme Court το 2009.
Supreme Court (παλαιότερα Βουλή των Λόρδων)
Το 2009 το Supreme Court αντικατέστησε τη Βουλή των Λόρδων ως το ανώτατο δικαστήριο στην Αγγλία, την Ουαλία και τη Βόρειο Ιρλανδία. Όπως συνέβαινε και με τη Βουλή των Λόρδων, το Supreme Court εκδικάζει εφέσεις από το Court of Appeal και το High Court (μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις). Είναι, επίσης, αρμόδιο να εκδικάζει εφέσεις από το Inner House of the Court of Session (ανώτατο αστικό δικαστήριο) της Σκωτίας. Οι εφέσεις συνήθως εκδικάζονται από 5 Δικαστές (πρώην Lords of Appeal in Ordinary ή Law Lords), αλλά μπορεί να υπάρχουν μέχρι και 9.
Court of Appeal
Το Court of Appeal αποτελείται από 2 τμήματα, το ποινικό τμήμα και το αστικό τμήμα. Μπορεί να ασκηθεί έφεση για τις αποφάσεις του Court of Appeal στο Supreme Court (παλαιότερα στη Βουλή των Λόρδων).
Αστικό τμήμα
Το αστικό τμήμα του Court of Appeal εκδικάζει προσφυγές του αστικού και του οικογενειακού δικαίου από το High Court και κάποια οιονεί δικαιοδοτικά όργανα και ορισμένες υποθέσεις των County Courts.
Ποινικό τμήμα
Το ποινικό τμήμα του Court of Appeal εκδικάζει προσφυγές από το Crown Court.
High Court
Το High Court αποτελείται από 3 τμήματα, το τμήμα Chancery (Καγκελαρίας), το τμήμα οικογενειακών υποθέσεων και το τμήμα Queen’s Bench. Για τις αποφάσεις του High Court μπορεί να ασκηθεί έφεση στο αστικό τμήμα του Court of Appeal.
Τμήμα Chancery: Δικαστήριο εταιρειών
Το δικαστήριο εταιρειών του τμήματος Chancery ασχολείται με υποθέσεις που αφορούν την εμπορική απάτη, τις οικονομικές αντιδικίες, τη χρεωκοπία, τη διοίκηση εταιρειών και την απόλυση υπευθύνων.
Τμήμα Chancery: Divisional Court (Δευτεροβάθμιο δικαστήριο)
Το Divisional Court του τμήματος Chancery ασχολείται με υποθέσεις που αφορούν το μετοχικό κεφάλαιο, τα τραστ, τις αμφισβητούμενες διαθήκες, το φόρο κεφαλαιουχικών εταιρειών, την πτώχευση και την έγγειο ιδιοκτησία.
Τμήμα Chancery: Δικαστήριο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας
Το δικαστήριο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας του τμήματος Chancery ασχολείται με υποθέσεις που αφορούν την πνευματική ιδιοκτησία, τα πνευματικά δικαιώματα, τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας, τα εμπορικά σήματα καθώς και την υφαρπαγή φήμης ("passing off").
Τμήμα οικογενειακών υποθέσεων: Divisional Court (Δευτεροβάθμιο δικαστήριο)
Το Divisional Court του τμήματος οικογενειακών υποθέσεων ασχολείται με όλα τα γαμικά θέματα, συμπεριλαμβανομένης της επιμέλειας των τέκνων, της σχέσης γονέα και τέκνου, της υιοθεσίας, της οικογενειακής κατοικίας, της ενδοοικογενειακής βίας, του χωρισμού, της ακύρωση γάμου, του διαζυγίου και της δήλωσης βούλησης ασθενούς καθώς και με τις μη αμφισβητούμενες διαθήκες.
Τμήμα Queen’s Bench: Administrative Court (Διοικητικό δικαστήριο)
Το Διοικητικό δικαστήριο του τμήματος Queen’s Bench ασχολείται με το δικαστικό έλεγχο, τις έννομες προσφυγές και αιτήσεις, τις αιτήσεις για habeas corpus (νόμος προστασίας του πολίτη από την παράνομη κράτηση), και τις αιτήσεις που υπάγονται στο νόμο του 1984 περί λαθρεμπόριου ναρκωτικών και στο νόμο του 1988 περί ποινικής δικαιοσύνης. Επίσης, επιβλέπει τη νομιμότητα αποφάσεων και δράσεων των κατώτερων δικαστηρίων, των τοπικών αρχών, των υπουργών, και άλλων δημόσιων οργανισμών και υπαλλήλων.
Τμήμα Queen’s Bench: Admiralty Court
Το Admiralty Court του τμήματος Queen’s Bench ασχολείται με αντιδικίες σχετικές με τη ναυτιλία και τη θάλασσα, συμπεριλαμβανομένων των αντιδικιών που αφορούν συγκρούσεις, ναυαγιαίρεση, μεταφορά φορτίου, περιορισμό και ενυπόθηκα δάνεια. Το δικαστήριο μπορεί να ασκήσει συντηρητική κατάσχεση πλοίου και φορτίων και να τα πουλήσει εντός της δικαιοδοσίας της Αγγλίας και της Ουαλίας.
Τμήμα Queen’s Bench: Εμποροδικείο
Το Εμποροδικείο του τμήματος Queen’s Bench ασχολείται με υποθέσεις που απορρέουν από εθνικές και διεθνείς επιχειρηματικές αντιδικίες, συμπεριλαμβανομένων των αντιδικιών που αφορούν το διεθνές εμπόριο, τις τράπεζες, τα αγαθά, και τη διαιτησία.
Τμήμα Queen’s Bench: Εμπορικό δικαστήριο
Το εμπορικό δικαστήριο του τμήματος Queen’s Bench ασχολείται με εθνικές και διεθνείς επιχειρηματικές αντιδικίες που αφορούν αξιώσεις μικρότερης αξίας και πολυπλοκότητας από αυτές που εξετάζει το εμποροδικείο.
Τμήμα Queen’s Bench: Technology and Construction Court (Δικαστήριο τεχνολογίας και κατασκευής)
Το δικαστήριο τεχνολογίας και κατασκευής του τμήματος Queen’s Bench είναι ένα ειδικό δικαστήριο που ασχολείται κυρίως με αντιδικίες που αφορούν την τεχνολογία και την κατασκευή και περιλαμβάνουν τεχνικώς πολύπλοκα ζητήματα, και με υποθέσεις όπου είναι επιθυμητή η εκδίκαση από ειδικό δικαστή του εν λόγω δικαστηρίου.
County Courts
Τα County Courts ασχολούνται με όλες τις αστικές υποθέσεις εκτός από τις πιο σύνθετες και τις πιο απλές (συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων ζητημάτων αξίας μικρότερης των £5000), όπως αξιώσεις για την εξόφληση χρεών, την παραβίαση σύμβασης που αφορά σε αγαθά ή ιδιοκτησία, τον προσωπικό τραυματισμό, οικογενειακά θέματα (συμπεριλαμβανομένης της υιοθεσίας και του διαζυγίου), θέματα κατοικίας (συμπεριλαμβανομένης της ανάκτησης υποθήκης και καθυστερουμένων μισθωμάτων και της ανάκτησης ιδιοκτησίας), και την επιβολή προηγούμενων αποφάσεων του County Court. Οι υποθέσεις εξετάζονται από δικαστή χωρίς ενόρκους. Για τις αποφάσεις των County Courts μπορεί να ασκηθεί έφεση στο κατάλληλο τμήμα του High Court.
Crown Court
Το Crown Court ασχολείται με ποινικώς κολάσιμες υποθέσεις που έχουν παραπεμφθεί από τα Magistrates’ Courts, συμπεριλαμβανομένης της εκδίκασης σοβαρών ποινικών υποθέσεων (όπως η δολοφονία, ο βιασμός και η ληστεία), των υποθέσεων που αποστέλλονται για επιμέτρηση ποινής, και των προσφυγών. Οι υποθέσεις εξετάζονται από δικαστή και από ενόρκους. Για τις αποφάσεις του Crown Court μπορεί να ασκηθεί έφεση στο ποινικό τμήμα του Court of Appeal.
Magistrates’ Courts
Τα Magistrates’ Courts ασχολούνται με ποινικές υποθέσεις ελαφράς μορφής και παραπομπές στο Crown Court, με απλές αστικές υποθέσεις, συμπεριλαμβανομένων των υποθέσεων του δικαστηρίου οικογενειακών υποθέσεων και του δικαστηρίου ανηλίκων, και με τις άδειες στοιχημάτων, τυχερών παιχνιδιών και πώλησης οινοπνευματωδών. Οι υποθέσεις συνήθως εξετάζονται είτε από σώμα 3 δικαστών του εν λόγω δικαστηρίου είτε από έναν District Judge χωρίς ενόρκους. Για τις ποινικές αποφάσεις του Magistrates’ Courts μπορεί να ασκηθεί έφεση στο Crown Court. Για τις αστικές αποφάσεις μπορεί να ασκηθεί έφεση στα County Courts.
Δικαστική Υπηρεσία
Η Δικαστική Υπηρεσία λαμβάνει αποφάσεις σε θέματα όπως το άσυλο, η μετανάστευση, η αποζημίωση για βαριές σωματικές βλάβες, η κοινωνική ασφάλιση, η εκπαίδευση, η απασχόληση, η διατροφή παιδιών, οι συντάξεις, η φορολογία και η έγγειος ιδιοκτησία. Για τις αποφάσεις της Δικαστικής Υπηρεσίας μπορεί να ασκηθεί έφεση στο κατάλληλο τμήμα του High Court.
French to Greek: La politique commune de l’immigration General field: Law/Patents Detailed field: Government / Politics
Source text - French ASSEMBLÉE NATIONALE
CONSTITUTION DU 4 OCTOBRE 1958
TREIZIEME LEGISLATURE
Enregistré à la Présidence de l'Assemblée nationale le 3 juin 2008
RAPPORT D'INFORMATION
DÉPOSÉ
PAR LA DÉLÉGATION DE L'ASSEMBLÉ NATIONALE
POUR L'UNION EUROPÉENNE (1),
sur la politique commune de l’immigration
(E 3678 et E 3679),
ET PRÉSENTÉ
par M. Thierry MARIANI,
Député.
Mesdames, Messieurs,
Depuis le Conseil européen de Tampere d’octobre 1999, l’Union européenne a initié un ambitieux programme législatif sur l’immigration.
Une approche globale de cette question est plus que jamais nécessaire ; en effet, l’élargissement de l’Union à 27 États membres permet la libre circulation des personnes sur un espace étendu et des clandestins continuent d’affluer aux frontières européennes tant orientales que méridionales.
Cinq pays, la France, l’Espagne, l’Italie, le Royaume-Uni et l’Allemagne concentrent 80 % des flux migratoires.
Cette harmonisation des législations est difficile. Chaque État membre, de par son passé, sa position géographique, sa démographie a une approche particulière de cette question.
De plus, les questions migratoires restent un sujet sensible et les États membres tiennent à garder leurs compétences et à préserver leur souveraineté.
La Commission cherche, malgré tout, à relancer cette politique et donner une suite au programme de La Haye qui s’achève en 2010. C’est dans ce sens qu’elle a publié une communication en décembre 2007 intitulée « Vers une politique commune de l’immigration » et qu’elle présentera une nouvelle communication sur l’immigration ainsi qu’un plan d’action pour l’asile le 17 juin prochain.
Dans ce contexte, la France, qui va assumer la présidence de l’Union européenne, a inscrit parmi ses priorités, l’immigration.
Son ambition est double ; elle souhaite en premier lieu suivre et faire adopter des directives clés en cours de discussion.
En second lieu, elle cherche à redonner une nouvelle impulsion politique à ce processus et va proposer à ses partenaires la conclusion d’un pacte européen sur l’immigration et l’asile qui s’articulera autour de cinq priorités :
- organiser l’immigration légale et favoriser l’immigration professionnelle, en fonction des capacités d’accueil de chaque État ;
- mieux protéger les frontières extérieures de l’Union dans un esprit de solidarité et rendre plus opérationnel le contrôle ;
- rendre plus effectif l’éloignement des étrangers en situation irrégulière et définir une politique commune de retour ;
- mettre en œuvre un régime européen d’asile ;
- renforcer le codéveloppement et l’aide au développement.
Ce rapport souhaite apporter la contribution de la Délégation à ce sujet. Il est l’occasion de faire le point sur la politique commune en matière d’immigration et présente comment le projet français de pacte cherche à lui donner un nouvel élan politique. Le rapporteur s’est rendu à Bruxelles et dans quelques pays européens pour connaître l’accueil réservé à ce projet.
I. UN NOUVEL ÉLAN POLITIQUE
A. Une nécessité : la poursuite d’une politique commune et d’une approche globale de la question des migrations
Depuis le Conseil européen de Tampere en 1999, l’Union européenne cherche à mettre en place une politique commune en matière d’immigration fondée sur une approche globale de la question migratoire.
C’est un véritable défi, car chaque État membre, de par son histoire, sa géographie, sa démographie, et ses politiques économiques a une vision propre de la gestion de ses flux migratoires.
Cependant, l’élargissement de l’Union européenne à 27 États membres qui en fait un territoire de 4 millions de km2 sans frontières intérieures, la libre circulation entre les États membres et les arrivées massives de clandestins sur son sol rendent plus que jamais nécessaire une approche globale et concertée.
1) De Tampere à La Haye
Évoquée au début comme une question d’intérêt commun dans le traité de Maastricht en 1993, l’immigration est devenue au fil des années un sujet prioritaire.
Dans un premier temps, la Commission a œuvré à la constitution d’un espace de liberté, de sécurité et de justice.
En 1999, l’immigration figure au titre IV du traité d’Amsterdam qui retient trois domaines afin d’arriver à la mise en œuvre de cet espace : la lutte contre l’immigration clandestine, l’élaboration d’une politique commune d’asile et le traitement équitable des ressortissants des pays tiers en situation régulière.
Face au faible degré d’harmonisation des législations nationales, un nouveau programme est adopté en 2004 lors du Conseil européen de La Haye pour parachever et compléter les objectifs de Tampere.
Parmi ses recommandations figurent l’établissement d’un véritable système commun d’asile, la constitution d’un nouveau système de gestion intégrée des frontières extérieures et la création d’une agence européenne dénommée Frontex, ainsi que le l’établissement d’un véritable partenariat avec les pays tiers.
2) Un nouveau cap
Le programme de La Haye s’achèvera en 2010 ; c’est pourquoi, la Commission a fixé de nouveaux objectifs pour la décennie future.
Dans sa communication : « Vers une politique commune en matière d’immigration », elle y développe une approche équilibrée de la question migratoire. Elle appelle à compléter le volet sur l’immigration légale et notamment à favoriser l’entrée de travailleurs qualifiés, tout en encourageant le renforcement de la lutte contre l’immigration irrégulière en améliorant la politique européenne en matière de retour. Elle préconise également une meilleure protection des frontières extérieures et incite à doter l’agence Frontex de moyens opérationnels. Dans cette optique, elle souhaite parvenir à élaborer un code communautaire des visas.
3) De nouvelles règles juridiques avec le traité de Lisbonne
a) La communautarisation de cette politique
Actuellement, les domaines relevant de l’immigration sont soumis à des règles particulières ; les questions relevant des politiques de lutte contre l’immigration illégale, les délivrances de visas et le droit d’asile sont soumises au Conseil à la règle de la majorité qualifiée, mais l’immigration légale relève de l’unanimité.
Le traité de Lisbonne dispose que l’adoption des prochaines mesures dans le domaine de l’immigration sera soumise à la majorité qualifiée au Conseil.
Néanmoins, les dispositions relatives aux passeports, aux titres d’identité et aux titres de séjour continueront d’être prises à l’unanimité des membres du Conseil.
b) L’extension de la codécision
Une grande partie des mesures sera soumise à la procédure législative ordinaire, c’est-à-dire à la codécision entre le Parlement et le Conseil.
c) Des mesures détaillées
Le chapitre 2 du traité sur le fonctionnement de l'Union européenne liste le contenu de la politique commune ainsi que les règles juridiques qui s’y rapportent.
L’article 77 traite de la libre circulation, du contrôle aux frontières, de la politique commune de visas et de titres de séjour de courte durée et de la mise en place progressive du système de gestion intégré.
L’article 78 consacre la politique commune en matière d’asile, de protection subsidiaire et de protection temporaire.
Son contenu comprend notamment :
- un statut uniforme d’asile ;
- un statut uniforme de protection subsidiaire ;
- des procédures communes pour l’octroi et le retrait du statut uniforme d’asile ou de protection subsidiaire ;
- des critères et mécanismes de détermination de l’État membre responsable de l’examen d’une demande d’asile ou de protection subsidiaire ;
- des normes concernant les conditions d’accueil des demandeurs d’asile ou de protection subsidiaire ;
- un partenariat avec les pays tiers.
Une disposition originale prévoit que, en cas de situation d’urgence caractérisée par un afflux de réfugiés sur le territoire d’un ou plusieurs États membres, le Conseil, sur proposition de la Commission et après consultation du Parlement européen, peut adopter des mesures provisoires.
L’article 79 du traité fixe comme objectif : « l’Union développe une politique commune de l’immigration visant à assurer, à tous les stades, une gestion efficace des flux migratoires, un traitement équitable des ressortissants de pays tiers en séjour régulier et la prévention de l’immigration illégale ».
Cette politique s’articule autour de plusieurs points :
- les conditions d’entrée et de séjour, ainsi que les normes relatives à la délivrance de visas et de titre de séjour de longue durée ;
- la définition des droits des ressortissants des pays tiers ;
- la lutte contre l’immigration clandestine, y compris l’éloignement ;
- la lutte contre la traite des êtres humains ;
- la conclusion d’accords de réadmission.
La souveraineté des États membres est néanmoins ménagée. Ils conservent la compétence pour fixer des volumes d’entrées de ressortissants de pays tiers aux fins d’emploi.
Le traité supprime aussi les restrictions actuelles concernant le contrôle de la Cour de justice des Communautés européennes.
B. Une nouvelle impulsion politique au processus
C’est dans ce contexte que la France a inscrit, parmi les priorités retenues pour sa présidence de l’Union, l’immigration.
Elle souhaite redonner une nouvelle impulsion politique au processus et aboutir à la conclusion avec nos partenaires d’un pacte européen sur l’immigration et l’asile.
Cette ambition s’appuie sur un constat : la majeure partie des États membres partagent un même objectif : la maîtrise et l’organisation des flux migratoires.
1) L’initiative française est politique
Cette initiative prendra la forme d’un pacte. Le choix de ce terme reflète la volonté de la présidence française de parvenir à un engagement fort de nature plus politique que juridique.
L’adoption de ce pacte sera soumise à un calendrier serré.
L’élaboration et les négociations se situent dans le cadre du Conseil, illustration supplémentaire de sa nature politique. Après sa présentation dès juillet lors du sommet JAI informel, les discussions débuteront, afin d’aboutir à une adoption en octobre au Conseil européen.
2) … concrète
Ce pacte fixe de grandes orientations mais se veut aussi pragmatique; ainsi, il propose des mesures précises et concrètes. Il prévoit par ailleurs un mécanisme de suivi semestriel.
Un premier projet a été dévoilé par le ministre de l’immigration, de l’intégration, de l’identité nationale et du développement solidaire, M. Brice Hortefeux, lors d’une audition devant la Délégation en janvier dernier.
Il s’articule autour de cinq grands principes :
- organiser l’immigration légale et favoriser l’immigration professionnelle, en fonction des capacités d’accueil de chaque État ;
- mieux protéger les frontières extérieures de l’Union dans un esprit de solidarité et rendre plus opérationnel le contrôle ;
- rendre plus effectif l’éloignement des étrangers en situation irrégulière et définir une politique commune de retour ;
- mettre en œuvre un régime européen d’asile ;
- renforcer le codéveloppement et l’aide au développement.
3) … et le fruit d’une réflexion commune
L’adoption de ce pacte doit avant tout participer d’une réflexion commune.
Tous les États membres y sont associés. La présentation de ce projet s’est effectuée en amont. En effet, élaboré dès décembre 2007, le projet de pacte a commencé à être présenté par le ministre de l’immigration, de l’intégration, de l’identité nationale et du développement solidaire dès le mois de janvier à ses partenaires.
M. Brice Hortefeux a effectué une tournée des capitales européennes afin de présenter le pacte et de recueillir des suggestions pour enrichir les propositions françaises. Débutée en janvier, cette tournée lui a permis de se rendre dans plus d’une dizaine de pays européens et de rencontrer ses homologues d’une douzaine de pays européens.
Dans le même temps, le secrétaire général du ministère s’est rendu dans les autres États-membres et a organisé plusieurs réunions de travail entre hauts fonctionnaires.
Chaque État a été invité à apporter des contributions écrites qui permettront la rédaction d’un document qui sera présenté en juillet.
Les négociations auront alors lieu dans le cadre des institutions européennes.
L’implication personnelle du ministre de l’immigration, de l’intégration, de l’identité nationale et du développement solidaire, en amont de la présidence a été appréciée de ses partenaires européens.
II. UNE DÉMARCHE COMPLÉMENTAIRE
Les propositions du pacte relèvent à la fois des législations des États membres et de la législation communautaire. C’est pourquoi, dans le cadre de ce pacte, la présidence française suivra attentivement les textes européens en cours de discussion dans ce domaine et continuera les négociations pour parvenir à donner une suite au programme de La Haye.
L’approche européenne repose sur une démarche globale fondée sur un équilibre. Son objectif est d’une part d’encourager l’immigration légale et de favoriser l’immigration professionnelle et d’autre part d’afficher sa détermination à lutter contre l’immigration irrégulière.
A. Favoriser l’immigration légale et encourager l’immigration professionnelle
1) Favoriser l’immigration légale
a) Encourager l’immigration professionnelle
Le vieillissement démographique et la pénurie de main d’œuvre dans certains secteurs d’activité rendent nécessaire l’immigration professionnelle en Europe.
Certains nouveaux États membres, comme la Pologne ou la Roumanie, sont confrontés à un besoin de main-d’œuvre du fait de l’émigration de leurs travailleurs qualifiés dans d’autres États membres.
Parmi les orientations du projet de pacte figure l’organisation de l’immigration légale en fonction des capacités d’accueil de chaque État, de ses besoins et de l’état de son marché du travail.
L’objectif est de favoriser l’immigration choisie et concertée, à caractère professionnel et de favoriser l’intégration des étrangers.
Cet objectif est partagé par la Commission. Dans sa communication « Vers une politique commune en matière de migrations », elle met en avant sa volonté d’attirer une main d’œuvre plus qualifiée sur le sol européen. En effet, seuls 1,7 % des migrants sur le territoire européen seraient des travailleurs qualifiés.
Cette question se heurte à la volonté des États membres de préserver une marge de manœuvre importante dans un domaine sensible : la fixation du nombre d’immigrants économiques qu’ils souhaitent accueillir.
Une première directive en 2001 relative aux conditions d’entrée et de séjour des ressortissants de pays tiers aux fins d’un emploi salarié n’a pu être adoptée.
A la suite de cet échec, la Commission a lancé une consultation sur la gestion des migrations économiques qui a abouti à une communication en décembre 2005.
Elle a alors proposé l’adoption de nouveaux textes afin de faciliter l’immigration professionnelle. Pour ce faire, elle a privilégié une approche sectorielle en définissant quatre catégories : les travailleurs qualifiés, les travailleurs saisonniers, les personnes transférées au sein de leur entreprise et les stagiaires rémunérés.
Elle prend soin de réaffirmer que chaque État membre conserve le droit de fixer le nombre de migrants économiques autorisés à entrer sur leur territoire.
Dans l’immédiat, deux directives sont en cours de discussion: l’une proposant la création d’une carte bleue afin d’attirer une main d’œuvre hautement qualifiée et l’autre instaurant un socle de droits communs pour les travailleurs des pays tiers ainsi qu’une procédure unique pour recevoir un titre de séjour et de travail.
La directive COM (2007) 637 final/E 3678 propose de délivrer à des travailleurs hautement qualifiés de pays tiers à l’Union européenne un titre de séjour dénommé carte bleue européenne.
Son objectif principal est de rendre plus attractif le marché du travail européen.
Ce titre spécifique serait à la fois un permis de séjour et de travail, dont la durée de validité serait alignée sur celle du contrat de travail et pourrait être renouvelable.
Les avantages liés à cette carte permettront à terme (au bout de deux ans), l’obtention d’une carte de résident longue durée, le regroupement familial et une mobilité intracommunautaire. Elle permettra également à son titulaire de bénéficier des mêmes droits que les travailleurs nationaux.
La directive instaure une procédure commune d’admission fondée sur des conditions sélectives.
Le travailleur doit bénéficier d’un contrat de travail ou d’une offre d’emploi ferme d’une durée minimale de un an. Il doit attester de qualifications professionnelles (diplôme ou expérience professionnelle d’au moins trois ans) pour les professions non réglementées et toucher un salaire mensuel au moins égal à trois fois le SMIC.
Il est prévu une dérogation à la condition salariale pour les jeunes diplômés de moins de trente ans.
Translation - Greek ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ 4ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1958
13η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
ΕΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΣΤΙΣ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ ΤΟΥ 2008
ΕΚΘΕΣΗ
ΥΠΟΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ (1),
σχετικά με την κοινή μεταναστευτική πολιτική
(E 3678 et E 3679),
και παρουσιασμένη από τον κ. Thierry MARIANI,
βουλευτή.
Κυρίες, κύριοι,
Από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο Τάμπερε τον Οκτώβρη του 1999, η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκίνησε ένα φιλόδοξο νομοθετικό πρόγραμμα για τη μετανάστευση.
Είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη η σφαιρική προσέγγιση αυτού του ζητήματος. Μάλιστα, η διεύρυνση της Ένωσης στα 27 κράτη μέλη επιτρέπει την ελεύθερη κυκλοφορία των ατόμων σε έναν ευρύ χώρο και οι λαθρομετανάστες εξακολουθούν να εισρέουν τόσο από τα ανατολικά όσο και από τα νότια ευρωπαϊκά σύνορα.
Πέντε χώρες, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία συγκεντρώνουν το 80% των μεταναστευτικών ρευμάτων.
Αυτή η εναρμόνιση των νομοθεσιών είναι δύσκολη. Κάθε κράτος μέλος ανάλογα με το παρελθόν του, τη γεωγραφική του θέση, τη δημογραφία του έχει ξεχωριστή προσέγγιση σε αυτό το ζήτημα.
Επίσης, τα μεταναστευτικά προβλήματα παραμένουν ευαίσθητο θέμα και τα κράτη μέλη ενδιαφέρονται για τη διατήρηση των αρμοδιοτήτων και της κυριαρχίας τους.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί, παρ’όλα αυτά, να επαναφέρει στην επιφάνεια αυτή την πολιτική και να δώσει συνέχεια στο πρόγραμμα της Χάγης το οποίο ολοκληρώνεται το 2010. Με αυτό τον σκοπό, δημοσίευσε το Δεκέμβριο του 2007 έκθεση με τίτλο «Προς κοινή μεταναστευτική πολιτική» και θα παρουσιάσει νέα έκθεση για τη μετανάστευση καθώς και σχέδιο δράσης για το άσυλο στις 17 του επόμενου Ιουνίου.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Γαλλία, η οποία θα αναλάβει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει καταγράψει ανάμεσα στις προταιρεότητές της τη μετανάστευση.
Η φιλοδοξία της είναι διττή. Επιθυμεί, κατά πρώτο λόγο, να ακολουθήσει και να περάσει προς υιοθέτηση τις οδηγίες-κλειδιά που βρίσκονται υπό συζήτηση.
Κατά δεύτερον, προσπαθεί να δώσει νέα πολιτική ώθηση σε αυτή τη διαδικασία και θα προτείνει στους εταίρους της τη σύναψη ευρωπαϊκού συμφώνου για τη μετανάστευση και το άσυλο το οποίο θα διαρθρώνεται γύρω από πέντε προταιρεότητες:
-την οργάνωση της νόμιμης μετανάστευσης και την προώθηση της μετανάστευσης του εργατικού δυναμικού σύμφωνα με τις ικανότητες υποδοχής κάθε κράτους,
- την καλύτερη προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης σε πνεύμα αλληλεγγύης και τη διεξαγωγή πιο λειτουργικού ελέγχου,
-την πραγματική απομάκρυνση των παράνομα διαμενόντων αλλοδαπών και τον καθορισμό κοινής πολιτικής για την επιστροφή,
-την εφαρμογή ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου,
-την ενίσχυση της συνανάπτυξης και τη στήριξη στην ανάπτυξη.
Αυτή η έκθεση επιθυμεί να αποτελέσει τη συνεισφορά της Αντιπροσωπείας σε αυτό το θέμα. Αποτελεί ευκαιρία αξιολόγησης της κοινής πολιτικής για τη μετανάστευση και παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο το γαλλικό σχέδιο του συμφώνου προσπαθεί να της δώσει νέα πολιτική ώθηση. Ο εισηγητής μετέβη στις Βρυξέλλες και σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες για να ενημερωθεί για την υποδοχή που επεφυλάχθη σε αυτό το σχέδιο.
Ι. ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΘΗΣΗ
Α. Αναγκαιότητα: η επιδίωξη κοινής πολιτικής και σφαιρικής προσέγγισης της μετανάστευσης
Από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Τάμπερε το 1999, η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να καθιερώσει κοινή πολιτική για τη μετανάστευση η οποία να στηρίζεται σε σφαιρική προσέγγιση του μεταναστευτικού προβλήματος.
Πρόκειται για πραγματική πρόκληση διότι κάθε κράτος μέλος ανάλογα με την ιστορία του, τη γεωγραφική του θέση, τη δημογραφία του και τις οικονομικές του πολιτικές έχει τη δική του οπτική ως προς τη διαχείρηση των μεταναστευτικών ρευμάτων.
Ωστόσο, η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα 27 κράτη μέλη η οποία δημιουργεί μία εδαφική έκταση 4 εκατομ. τ.χλμ. χωρίς εσωτερικά σύνορα, η ελεύθερη κυκλοφορία ανάμεσα στα κράτη μέλη και οι μαζικές αφίξεις λαθρομεταναστών στο έδαφός της καθίστούν απαραίτητη περισσότερο από ποτέ τη σφαιρική και συντονισμένη προσέγγιση.
1) Από το Τάμπερε στη Χάγη
Παρότι αρχικά έγινε αναφορά στη μετανάστευση ως ένα ζήτημα κοινού ενδιαφέροντος στη συνθήκη του Μάαστριχτ το 1993, με το πέρασμα του χρόνου έγινε προταιρεότητα.
Σε πρώτο χρόνο, η Επιτροπή εργάστηκε πάνω στη δημιουργία ενός χώρου ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης.
Το 1999, η μετανάστευση εμφανίζεται στο κεφάλαιο Δ' της Συνθήκης του Άμστερνταμ το οποίο επιλέγει τρεις τομείς προκειμένου να καλύψει αυτό το πεδίο: την καταπολέμηση της λαθρομετανάστευσης, την καθιέρωση κοινής πολιτικής για το άσυλο και την ίση μεταχείρηση των παράνομα διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών.
Απέναντι στις ελάχιστα εναρμονισμένες εθνικές νομοθεσίες, το 2004 υιοθετήθηκε ένα νέο πρόγραμμα κατά τη διάρκεια του Ευρωπαίκού Συμβουλίου της Χάγης για την τελειοποίηση και την ολοκλήρωση των στόχων του Συμβουλίου του Τάμπερε.
Ανάμεσα στις προτάσεις του εμφανίζονται η καθιέρωση πραγματικού κοινού συστήματος ασύλου, η συγκρότηση νέου συστήματος ενιαίας διαχείρησης των εξωτερικών συνόρων και η δημιουργία ευρωπαϊκού οργανισμού με το όνομα Frontex, όπως επίσης και η καθιέρωση πραγματικής συνεργασίας με τις τρίτες χώρες.
2) Νέα πορεία
Το πρόγραμμα της Χάγης θα ολοκληρωθεί το 2010. Για αυτόν το λόγο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει θέσει νέους στόχους για την προσεχή δεκαετία.
Στην έκθεσή της «Προς κοινή μεταναστευτική πολιτική» αναπτύσσει ισορροπημένη προσέγγιση του μεταναστευτικού θέματος. Καλεί σε συμπλήρωση της πτυχής για τη νόμιμη μετανάστευση και κυρίως στην προώθηση της εισόδου εξειδικευμένων εργαζόμενων, ενώ ταυτόχρονα ενθαρρύνει την ενίσχυση της καταπολέμησης της παράνομης μετανάστευσης μέσω της βελτίωσης της ευρωπαϊκής πολιτικής για την επιστροφή. Συστήνει, επίσης, καλύτερη προστασία των εξωτερικών συνόρων και παροτρύνει την παροχή λειτουργικών μέσων στον οργανισμό Frontex. Με αυτόν τον τρόπο επιθυμεί να επιτύχει τη διαμόρφωση ενός κοινοτικού κώδικα θεωρήσεων.
3) Οι νέες νομικές διατάξεις σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λισαβόνας.
α) Η κοινοτικοποίηση αυτής της πολιτικής
Σήμερα, οι τομείς οι οποίοι σχετίζονται με τη μετανάστευση υπόκεινται σε συγκεκριμένες διατάξεις. Τα ζητήματα τα οποία σχετίζονται με τις πολιτικές καταπολέμησης της παράνομης μετανάστευσης, τις εκδόσεις θεωρήσεων και το δικαίωμα ασύλου υπόκεινται στο Συμβούλιο στον κανόνα της ειδικής πλειοψηφίας, αλλά η νόμιμη μετανάστευση απαιτεί ομοφωνία.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας ορίζει ότι η υιοθέτηση των επόμενων μέτρων στον τομέα της μετανάστευσης θα υπόκειται στο Συμβούλιο στον κανόνα της ειδικής πλειοψηφίας.
‘Ομως, οι διατάξεις οι οποίες σχετίζονται με τα διαβατήρια, τις ταυτότητες και τα έγγραφα διαμονής θα συνεχίσουν να λαμβάνονται με βάση τον κανόνα της ομοφωνίας των μελών του Συμβουλίου.
β) Η διεύρυνση της συναπόφασης
Ένα μεγάλο μέρος των μέτρων θα υπόκειται στη συνήθη νομοθετική διαδικασία, δηλαδή στη συναπόφαση μεταξύ του Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.
γ) Λεπτομερή μέτρα
Το κεφάλαιο 2 της συνθήκης σχετικά με τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιλαμβάνει το περιεχόμενο της κοινής πολιτικής καθώς και τους νομικούς κανόνες οι οποίοι αναφέρονται σε αυτή.
Το άρθρο 77 πραγματεύεται την ελεύθερη κυκλοφορία, τον έλεγχο των συνόρων, την κοινή πολιτική για τις θεωρήσεις και τα έγγραφα διαμονής βραχείας διάρκειας και τη σταδιακή δημιουργία του συστήματος ενιαίας διαχείρησης.
Το άρθρο 78 είναι αφιερωμένο στην κοινή πολιτική για το άσυλο, την επικουρική προστασία και την προσωρινή προστασία.
Το περιεχόμενό του περιλαμβάνει συνήθως:
- ένα ενιαίο σύστημα ασύλου,
- ένα ενιαίο σύστημα επικουρικής προστασίας
- τις κοινές διαδικασίες για την παραχώρηση και την ανάκληση του ενιαίου συστήματος ασύλου ή της επικουρικής προστασίας,
- τα κριτήρια και τους μηχανισμούς καθορισμού του κράτους μέλους το οποίο θα είναι υπεύθυνο για την εξέταση ενός αιτήματος ασύλου ή επικουρικής προστασίας,
- τους κανόνες οι οποίοι αφορούν τις συνθήκες υποδοχής των αιτούντων άσυλο ή επικουρική προστασία,
- τη σύμπραξη με τις τρίτες χώρες.
Νέα διάταξη προβλέπει ότι, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης η οποία χαρακτηρίζεται από συρροή προσφύγων στο έδαφος ενός ή περισσότερων κρατών μελών, το Συμβούλιο μπορεί να υιοθετήσει προσωρινά μέτρα με πρόταση της Επιτροπής και μετά από γνωμοδότηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το άρθρο 79 της Συνθήκης καθορίζει ως στόχο: «η Ένωση διαμορφώνει κοινή μεταναστευτική πολιτική η οποία στοχεύει στη διασφάλιση, σε όλα τα στάδια, αποτελεσματικής διαχείρησης των μεταναστευτικών ρευμάτων, ίσης μεταχείρησης των νόμιμα διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών και αποτροπής της παράνομης μετανάστευσης».
Αυτή η πολιτική διαρθρώνεται γύρω από πολλά σημεία:
-τις προϋποθέσεις εισόδου και παραμονής καθώς και τους κανόνες οι οποίοι σχετίζονται με την έκδοση θεωρήσεων και εγγράφου διαμονής μακράς διάρκειας,
-τον ορισμό των δικαιωμάτων των υπηκόων τρίτων χωρών,
-την καταπολέμηση της λαθρομετανάστευσης, συμπεριλαμβανομένης και της απομάκρυνσης,
-την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων,
-τη σύναψη συμφωνιών επανεισδοχής.
Ωστόσο, η κυριαρχία των κρατών μελών προστατεύεται. Διατηρούν τη δυνατότητα να καθορίζουν τον αριθμό των εισερχόμενων υπηκόων τρίτων χωρών με επαγγελματικούς σκοπούς.
Η Συνθήκη καταργεί, επίσης, τους ισχύοντες περιορισμούς σχετικά με τον έλεγχο του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Β. Νέα πολιτική ώθηση στη διαδικασία
Υπό αυτές τις συνθήκες, η Γαλλία κατέγραψε ανάμεσα στις προταιρεότητες που επέλεξε για την προεδρία της στην Ένωση τη μετανάστευση.
Επιθυμεί να δώσει νέα πολιτική ώθηση στη διαδικασία και να καταλήξει στη σύναψη ενός ευρωπαϊκού συμφώνου με τους συνεργάτες μας για τη μετανάστευση και το άσυλο.
Αυτή η φιλοδοξία στηρίζεται στην εξής διαπίστωση: η πλειονότητα των κρατών μελών μοιράζονται έναν κοινό στόχο, την καλή διαχείρηση και την οργάνωση των μεταναστευτικών ρευμάτων.
1) Η γαλλική πρωτοβουλία είναι πολιτική
Αυτή η πρωτοβουλία θα πάρει τη μορφή ενός συμφώνου. Η επιλογή αυτού του όρου αντανακλά την επιθυμία της γαλλικής προεδρίας να επιτύχει μία ισχυρή δέσμευση περισσότερο πολιτικής παρά νομικής φύσεως.
Η υιοθέτηση αυτού του συμφώνου θα υπόκειται σε αυστηρό πρόγραμμα.
Οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται στο πλαίσιο του Συμβουλίου, συμπληρωματική απεικόνιση της πολιτικής του φύσης. Μετά την παρουσίασή του από τον Ιούλιο κατά τη διάρκεια της άτυπης συνόδου του Συμβουλίου «Δικαιοσύνη και Εσωτερικές Υποθέσεις» (ΔΕΥ), οι συζητήσεις θα ξεκινήσουν για να καταλήξουν στην υιοθέτησή του τον Οκτώβριο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
2) ... συγκεκριμένη
Αυτό το σύμφωνο καθορίζει σημαντικές κατευθυντήριες γραμμές αλλά θεωρείται επίσης ρεαλιστικό διότι προτείνει ακριβή και συγκεκριμένα μέτρα. Προβλέπει, επιπλέον, μηχανισμό μηνιαίου ελέγχου.
Ο κ. Brice Hortefeux, υπουργός Μετανάστευσης, Κοινωνικής Ενσωμάτωσης, Εθνικής Ταυτότητας και Συνανάπτυξης, αποκάλυψε ένα πρώτο σχέδιο κατά τη διάρκεια ακρόασης της αντιπροσωπείας τον περασμένο Ιανουάριο.
Διαρθρώνεται γύρω από πέντε σημαντικές αρχές:
- οργάνωση της νόμιμης μετανάστευσης και την προώθηση της μετανάστευσης του εργατικού δυναμικού σύμφωνα με τις ικανότητες υποδοχής κάθε κράτους,
- καλύτερη προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης σε πνεύμα αλληλεγγύης και τη διεξαγωγή πιο λειτουργικού ελέγχου,
- πραγματική απομάκρυνση των παράνομα διαμενόντων αλλοδαπών και τον καθορισμό κοινής πολιτικής για την επιστροφή,
- εφαρμογή κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου,
- ενίσχυση της συνανάπτυξης και την στήριξη της ανάπτυξης.
3) ... και προϊόν κοινής σκέψης
Η υιοθέτηση αυτού του συμφώνου πρέπει πάνω από όλα να αποτελεί μέρος μιας κοινής σκέψης.
Αφορά όλα τα κράτη μέλη. Η παρουσίαση αυτού του σχεδίου πραγματοποιήθηκε στην αρχή. Μάλιστα, το σχέδιο του συμφώνου το οποίο δημιουργήθηκε από τον Οκτώβρη του 2007 ξεκίνησε να παρουσιάζεται από τον υπουργό Μετανάστευσης, Κοινωνικής Ενσωμάτωσης, Εθνικής Ταυτότητας και Συνανάπτυξης στους εταίρους του από τον Ιανουάριο.
Ο κ. Brice Hortefeux πραγματοποίησε περιοδεία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ώστε να παρουσιάσει το σύμφωνο και να συγκεντρώσει προτάσεις για τον εμπλουτισμό των γαλλικών προτάσεων. Αυτή η περιοδεία, η οποία ξεκίνησε τον Ιανουάριο, του επέτρεψε να πάει σε περισσότερες από δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες και να συναντήσει τους ομολόγους του από δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες.
Συγχρόνως, ο γενικός γραμματέας του υπουργού πήγε στα άλλα κράτη μέλη και διοργάνωσε πολλές συνεδριάσεις μεταξύ ανώτερων δημόσιων λειτουργών.
Κάθε κράτος κλήθηκε να συνεισφέρει με γραπτές προτάσεις οι οποίες θα επιτρέψουν τη σύνταξη ενός εγγράφου που θα παρουσιαστεί τον Ιούλιο.
Οι διαπραγματεύσεις θα λάβουν, επομένως, χώρα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών.
Η προσωπική εμπλοκή του υπουργού Μετανάστευσης, Κοινωνικής Ενσωμάτωσης, Εθνικής Ταυτότητας και Συνανάπτυξης στην αρχή της προεδρίας του εκτιμήθηκε από τους ευρωπαίους εταίρους του.
ΙΙ. ΕΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΒΗΜΑ
Οι προτάσεις του συμφώνου συνδέονται ταυτόχρονα με τις νομοθεσίες των κρατών μελών και την κοινοτική νομοθεσία. Για αυτόν το λόγο, στο πλαίσιο αυτού του συμφώνου, η γαλλική προεδρία θα ακολουθήσει προσεκτικά τα σχετικά με αυτόν τον τομέα ευρωπαϊκά κείμενα που βρίσκονται υπό συζήτηση και θα συνεχίσει τις δραπραγματεύσεις προκειμένου να επιτύχει τη συνέχεια του προγράμματος της Χάγης.
Η ευρωπαϊκή προσέγγιση στηρίζεται σε ένα συνολικό βήμα το οποίο είναι βασισμένο σε μία ισορροπία. Ο στόχος της είναι από τη μία πλευρά να ενθαρρύνει τη νόμιμη μετανάστευση και να προωθήσει την μετανάστευση του εργατικού δυναμικού και από την άλλη πλευρά να προβάλει αποφασιστικότητα στην καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης.
Α. Προώθηση της νόμιμης μετανάστευσης και ενθάρρυνση της μετανάστευσης του εργατικού δυναμικού
1) Προώθηση της νόμιμης μετανάστευσης
α) ενθάρρυνση της μετανάστευσης του εργατικού δυναμικού
Η δημογραφική γήρανση και η έλλειψη εργατικού δυναμικού σε ορισμένους τομείς δραστηριότητας καθιστούν αναγκαία τη μετανάστευση του εργατικού δυναμικού στην Ευρώπη.
Ορισμένα καινούρια κράτη μέλη, όπως η Πολωνία ή η Ρουμανία, αντιμετωπίζουν την ανάγκη εργατικού δυναμικού λόγω της μετανάστευσης των εξειδικευμένων εργαζόμένων τους σε άλλα κράτη μέλη.
Ανάμεσα στις κατευθυντήριες γραμμές του σχεδίου του συμφώνου εμφανίζεται η οργάνωση της νόμιμης μετανάστευσης σύμφωνα με τις ικανότητες υποδοχής, τις ανάγκες και την κατάσταση της αγοράς εργασίας κάθε κράτους.
Στόχος είναι η προώθηση της επιλεκτικής και συντονισμένης μετανάστευσης με επαγγελματικό χαρακτήρα και η προώθηση της ένταξης των αλλοδαπών.
Αυτόν τον στόχο θέτει και η Επιτροπή. Στην έκθεσή της «Προς κοινή μεταναστευτική πολιτική», θέτει ως προταιρεότητα την επιθυμία της για προσέλκυση πιο εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού στο ευρωπαϊκό έδαφος. Μάλιστα, μόνο το 1,7% των μεταναστών στο ευρωπαϊκό έδαφος ενδέχεται να είναι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι.
Αυτό το πρόβλημα προσκρούει στην επιθυμία των κρατών μελών να διατηρήσουν ένα αξιόλογο ποσοστό εργαζομένων σε έναν σημαντικό τομέα: τον καθορισμό του αριθμού των οικονομικών μεταναστών που επιθυμούν να δέχονται.
Μία πρώτη οδηγία το 2001 η οποία ήταν σχετική με τις προϋποθέσεις εισόδου και παραμονής των υπηκόων τρίτων χωρών με επαγγελματικούς σκοπούς δεν στάθηκε δυνατό να υιοθετηθεί.
Μετά από αυτή την αποτυχία, η Επιτροπή ξεκίνησε διαβουλεύσεις για την αντιμετώπιση της οικονομικής μετανάστευσης η οποία κατέληξε σε διάταγμα το Δεκέμβριο του 2005.
Πρότεινε την υιοθέτηση νέων κειμένων ώστε να διευκολυνθεί η μετανάστευση του εργατικού δυναμικού. Για αυτόν τον σκοπό, προχώρησε σε μία κλαδική προσέγγιση ορίζοντας τρεις κατηγορίες: τους εργαζόμενους υψηλής εξειδίκευσης, τους εποχικούς εργαζόμενους, τους ενδοϋπηρεσιακώς μετατιθέμενους και τους αμειβόμενους ασκούμενους.
Φροντίζει να επιβεβαιώσει ότι κάθε κράτος μέλος διατηρεί το δικαίωμα να καθορίζει τον αριθμό των οικονομικών μεταναστών οι οποίοι επιτρέπεται να εισέλθουν στο έδαφός του.
Προς το παρόν, δύο οδηγίες βρίσκονται υπό συζήτηση: η μία προτείνει τη δημιουργία μιας μπλε κάρτας της ΕΕ ώστε να προσελκύσει εργατικό δυναμικό υψηλής εξειδίκευσης και η άλλη εγκαινιάζει βάση κοινών δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους τρίτων χωρών καθώς και μία ενιαία διαδικασία για την απόκτηση εγγράφου διαμονής και εργασίας.
Η οδηγία του Συμβουλίου COM (2007) 637 τελικό/E 3678 προτείνει την έκδοση εγγράφου διαμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την ονομασία μπλε κάρτα της ΕΕ στους εργαζόμενους υψηλής εξειδίκευσης τρίτων χωρών.
Ο κύριος στόχος της είναι να γίνει πιο ελκυστική η ευρωπαϊκή αγορά εργασίας.
Αυτό το συγκεκριμένο έγγραφο θα αποτελεί ταυτόχρονα άδεια παραμονής και εργασίας της οποίας η διάρκεια εγκυρότητας θα προσαρμόζεται σε αυτή του συμβολαίου εργασίας και θα είναι δυνατό να ανανεωθεί.
Τα πλεονεκτήματα τα οποία συνδέονται με αυτήν την κάρτα θα επιτρέπουν μακροπρόθεσμα (στο τέλος δύο χρόνων) την απόκτηση κάρτας διαμονής μακράς διάρκειας, την οικογενειακή επανένωση και τη διακοινοτική κινητικότητα. Η κάρτα θα επιτρέπει επίσης στον κάτοχό της να επωφελείται από τα ίδια δικαιώματα με τους γηγενείς εργαζόμενους.
Η οδηγία εγκαινιάζει μία κοινή διαδικασία εισδοχής βασισμένη σε επιλεγμένες προϋποθέσεις.
Ο εργαζόμενος πρέπει να διαθέτει συμβόλαιο εργασίας ή οριστική προσφορά εργασίας διάρκειας το λιγότερο ενός χρόνου. Πρέπει να πιστοποιεί επαγγελματικά προσόντα (δίπλωμα ή επαγγελματική εμπειρία τουλάχιστον τριών χρόνων) για τα μη νομοθετικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα και να κερδίζει μηνιαίο μισθό τουλάχιστον ίσο του τριπλάσιου του βασικού μισθού.
Εξαιρούνται του όρου σχετικά με το μισθό οι νέοι διπλωματούχοι κάτω των τριάντα ετών.
Expertise 
Portfolio