This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation, Editing/proofreading
Expertise
Specializes in:
Mathematics & Statistics
Science (general)
Medical: Pharmaceuticals
Nutrition
Medical: Health Care
Genetics
Furniture / Household Appliances
Environment & Ecology
Biology (-tech,-chem,micro-)
Anthropology
Rates
Payment methods accepted
PayPal
Portfolio
Sample translations submitted: 1
English to Greek: GEORGE R.R. MARTIN, “THE HEDGE KNIGHT” - "Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ" General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - English Φαινόταν σαν κάθε αρχοντικό σπίτι της Δύσης και του Νότου να είχε στείλει έναν ή τρεις ιππότες στο Άσφορντ για να δουν την όμορφη κόρη και να δεχθούν την πρόκληση να συναγωνιστούν προς τιμήν της.
Όμως, όσο ωραία κι αν ήταν τα κιόσκια τους, ήξερε ότι δεν υπήρχε θέση για εκείνον εκεί. Ένας ξεφτισμένος μάλλινος μανδύας θα ήταν το μόνο καταφύγιό του απόψε. Ενώ οι λόρδοι και οι μεγάλοι ιππότες δειπνούσαν, τρώγοντας καπόνια και βυζασταρούδια γουρούνια, το δείπνο του Ντανκ θα ήταν ένα σκληρό ινώδες κομμάτι αλατισμένου βοδινού. Ήξερε πολύ καλά ότι αν κατασκήνωνε σ’ εκείνη τη φανταχτερή περιοχή, θα έπρεπε να υπομείνει τόσο τη σιωπηλή περιφρόνηση όσο και την ανοιχτή κοροϊδία. Λίγοι ίσως να τον αντιμετώπιζαν ευγενικά, ωστόσο με έναν τρόπο που ήταν σχεδόν χειρότερος.
Ένας περιπλανώμενος ιππότης πρέπει να διατηρεί την υπερηφάνεια του. Χωρίς αυτή δεν ήταν τίποτα παραπάνω από έναν μισθοφόρο. Θα πρέπει να κερδίσω τη θέση μου σ’ αυτή την εταιρεία. Αν πολεμήσω καλά, κάποιος λόρδος μπορεί να με πάρει στο σπιτικό του. Τότε θα ιππεύσω σε αριστοκρατική εταιρεία, και θα τρώω φρέσκο κρέας κάθε βράδυ σε μια αίθουσα κάποιου κάστρου, και θα φτιάξω το δικό μου κιόσκι στα τουρνουά. Αλλά πρώτα πρέπει να τα πάω καλά. Απρόθυμα, γύρισε την πλάτη του στην περιοχή του τουρνουά και οδήγησε τα άλογά του στα δένδρα.
Στα προάστια του μεγάλου λιβαδιού, μισό μίλι από την πόλη και το κάστρο, βρήκε ένα μέρος όπου μια κάμψη σ’ ένα ρέμα είχε δημιουργήσει μια βαθιά λίμνη. Πυκνά καλάμια μεγάλωναν κατά μήκος των ορίων της, και μια ψηλή φυλλώδης λεύκη δέσποζε πάνω απ’ όλα. Το ανοιξιάτικο χορτάρι ήταν τόσο πράσινο όσο ένα οποιοδήποτε λάβαρο ενός ιππότη και μαλακό στην αφή. Ήταν ένα όμορφο σημείο, και κανένας δεν το είχε διεκδικήσει ακόμη. Αυτό θα είναι το δικό μου κιόσκι, μονολόγησε ο Ντανκ, ένα κιόσκι στεγασμένο με φύλλα, πιο πράσινα ακόμη και από τα λάβαρα των Τύρελς και των Έστερμοντς.
Τα άλογά του ήρθαν πρώτα. Αφού τα φρόντισε, ξεγυμνώθηκε και προχώρησε στη λίμνη για να ξεπλύνει τη σκόνη του ταξιδιού. «Ένας αληθινός ιππότης είναι καθαρός όσο και θεϊκός,» ο γέρος πάντα έλεγε, επιμένοντας να πλένονται από την κορφή ως τα νύχια κάθε φορά που το φεγγάρι άλλαζε, είτε ήταν δύσοσμοι είτε όχι. Τώρα που ήταν ένας ιππότης, ο Ντανκ ορκίστηκε ότι θα έκανε το ίδιο.
Κάθισε γυμνός κάτω από τη λεύκη ενώ στέγνωνε, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά του ανοιξιάτικου αέρα στο δέρμα του ενώ παρακολουθούσε μία δρακόμυγα (λιβελούλα) που κινούνταν νωχελικά μεταξύ των καλαμιών. Γιατί να την ονομάσουν δρακόμυγα; αναρωτήθηκε. Δε μοιάζει καθόλου με δράκο. Όχι ότι ο Ντανκ είχε δει ποτέ δράκο. Ωστόσο, ο γέρος είχε δει. Ο Ντανκ είχε ακούσει την ιστορία μισή εκατοντάδα φορές, το πως ο Σερ Άρλαν ήταν μόλις ένα μικρό αγόρι όταν ο παππούς του τον πήγε στην Αποβάθρα του Βασιλιά, και το πώς θα έβλεπαν εκεί τον τελευταίο δράκο το χρόνο πριν πεθάνει. Ήταν ένα πράσινο θηλυκό, μικρό και νάνος, τα φτερά της μαραμένα. Κανένα από τα αυγά της δεν εκκολάφτηκαν ποτέ. «Κάποιοι λένε ότι ο Βασιλιάς Αεγκόν τη δηλητηρίασε,» ο γέρος θα έλεγε. «Αυτός θα ήταν ο τρίτος Αεγκόν, όχι ο πατέρας του Βασιλιά Νταερόν, αλλά αυτός που είχαν ονομάσει κατάρα του Δράκου, ή Αεγκόν ο Άτυχος. Φοβόταν τους δράκους, επειδή είχε δει το κτήνος του θείου του να καταβροχθίζει την ίδια τη μητέρα του. Τα καλοκαίρια έχουν γίνει συντομότερα από τότε που ο τελευταίος δράκος πέθανε, και οι χειμώνες μακρύτεροι και πιο ανελέητοι.»
Ο αέρας άρχισε να γίνεται πιο δροσερός καθώς ο ήλιος βυθίστηκε κάτω από τις κορυφές των δέντρων. Όταν ο Ντανκ ένιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνάει τους βραχίονές του, κτύπησε τον χιτώνα και τις βράκες του στον κορμό της λεύκης, ώστε να ξεφορτωθεί την περισσότερη από τη βρωμιά, και τα φόρεσε για μια ακόμη φορά. Την επομένη θα μπορούσε να αναζητήσει το δάσκαλο των παιχνιδιών και να κάνει εγγραφή το όνομά του, αλλά είχε άλλα ζητήματα που έπρεπε να διερευνήσει απόψε αν ήλπιζε να διαγωνιστεί.
Δε χρειαζόταν να μελετήσει την αντανάκλασή του στο νερό για να γνωρίζει ότι δεν έμοιαζε πολύ με ιππότη, γι’ αυτό κρέμασε την ασπίδα του Σερ Άρλαν σταυρωτά στην πλάτη του, ώστε να επιδεικνύει τη σφραγίδα-σύμβολο. Περδικλώνοντας τα άλογα, ο Ντανκ τα άφησε να θερίζουν το παχύ πράσινο χορτάρι κάτω από τη λεύκη καθώς ξεκίνησε με τα πόδια για την περιοχή του τουρνουά. Σε κανονικές εποχές το λιβάδι χρησίμευε ως κοινή γη για το λαό της πόλης Άσφορντ απέναντι από το ποτάμι, αλλά τώρα είχε μεταμορφωθεί. Μια δεύτερη πόλη είχε ξεπεταχτεί εν μια νυκτί, μια πόλη από μετάξι αντί για πέτρα, μεγαλύτερη και ωραιότερη από τη μεγαλύτερη αδελφή της. Δεκάδες έμποροι είχαν στήσει τους πάγκους τους κατά μήκος της περιοχής, πουλώντας τσόχες και φρούτα, ζώνες και μπότες, δέρματα και πηλοφόρια, πήλινα σκεύη, πολύτιμους λίθους, σκεύη από κασσίτερο, μπαχαρικά, πούπουλα, και όλα τα είδη άλλων αγαθών. Ταχυδακτυλουργοί, κουκλοπαίκτες, και μάγοι περιφέρονταν μέσα στο πλήθος διαλαλώντας την πραμάτεια τους ... όπως έκαναν οι πόρνες και οι λωποδύτες. Ο Ντανκ ήταν επιφυλακτικός με τα νομίσματά του.
Ο άντρας που χρειαζόταν βρισκόταν στο τέλος της σειράς, ένα πουκάμισο από λεπτή αλυσιδωτή θωράκιση και ένα ζευγάρι προστατευτικά μεταλλικά γάντια πανοπλίας, σε σχήμα ουράς αστακού φανερώθηκαν μπροστά του. Ο Ντανκ τα περιεργάστηκε από κοντά. «Κάνεις καλή δουλειά,» είπε.
«Καμία καλύτερη.» Ένας κοντόχοντρος άντρας, ο σιδεράς δεν ήταν πάνω από πέντε πόδια ψηλός, εν τούτοις ευρύς όσο ο Ντανκ περίπου στο στήθος και τους βραχίονες. Είχε μια μαύρη γενειάδα, τεράστια χέρια και κανένα ίχνος ταπεινότητας.
«Χρειάζομαι οπλισμό για το τουρνουά,» του είπε ο Ντανκ. «Ένα κουστούμι από καλό μεταλλικό θώρακα, με μεταλλικό προστατευτικό περιλαίμιο, περικνημίδες, και περικεφαλαία.» Η ημι-περικεφαλαία του γέρου θα ταίριαζε στο κεφάλι του, αλλά ήθελε περισσότερη προστασία για το πρόσωπό του από αυτή που μία ρινική ράβδος μόνο θα μπορούσε να προσφέρει.
Ο οπλοποιός τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. «Είσαι μεγαλόσωμος, αλλά έχω θωρακίσει και πιο μεγαλόσωμους.» Εμφανίστηκε πίσω από το τραπέζι. «Γονάτισε, θέλω να μετρήσω αυτούς τους ώμους. Μάλιστα, και αυτόν τον χοντρό λαιμό σου.» Ο Ντανκ γονάτισε. Ο οπλοποιός άπλωσε ένα κομμάτι βούρδουλα με κόμπους κατά μήκος των ώμων του, γρύλισε, το πέρασε στο λαρύγγι του, ξαναγρύλισε. «Σήκωσε το χέρι σου. Όχι, το δεξί.» Γρύλισε τρίτη φορά. «Τώρα μπορείς να σηκωθείς.» Το εσωτερικό ενός ποδιού, το πάχος της γάμπας του, και το μέγεθος της μέσης του προκάλεσαν επιπλέον γρυλισμούς. «Έχω μερικά κομμάτια στην άμαξά μου που μπορεί να σου κάνουν.» είπε ο άντρας όταν τελείωσε. «Τίποτα ωραιοποιημένο με χρυσό ή ασήμι, έχε το νου σου, μόνο καλό ατσάλι, δυνατό και απλό. Φτιάχνω κράνη που μοιάζουν με κράνη, όχι πτερωτά γουρούνια και αλλόκοτα ξένα φρούτα, αλλά τα δικά μου θα σε εξυπηρετήσουν καλύτερα αν χτυπηθείς με λόγχη στο πρόσωπο.»
«Αυτά είναι όλα όσα θέλω,» είπε ο Ντανκ. «Πόσο κάνουν;» «Οκτακόσια αρσενικά ελάφια, επειδή αισθάνομαι γεναιόδωρος.»
«Οκτακόσια;» Ήταν περισσότερα απ’ ότι περίμενε. «Εγώ ... εγώ θα μπορούσα να ανταλλάξω κάποια παλιά πανοπλία, φτιαγμένη για πιο μικρόσωμο άντρα .. μια ημι-περικεφαλαία, έναν αλυσιδωτό θώρακα ...
Translation - Greek Φαινόταν σαν κάθε αρχοντικό σπίτι της Δύσης και του Νότου να είχε στείλει έναν ή τρεις ιππότες στο Άσφορντ για να δουν την όμορφη κόρη και να δεχθούν την πρόκληση να συναγωνιστούν προς τιμήν της.
Όμως, όσο ωραία κι αν ήταν τα κιόσκια τους, ήξερε ότι δεν υπήρχε θέση για εκείνον εκεί. Ένας ξεφτισμένος μάλλινος μανδύας θα ήταν το μόνο καταφύγιό του απόψε. Ενώ οι λόρδοι και οι μεγάλοι ιππότες δειπνούσαν, τρώγοντας καπόνια και βυζασταρούδια γουρούνια, το δείπνο του Ντανκ θα ήταν ένα σκληρό ινώδες κομμάτι αλατισμένου βοδινού. Ήξερε πολύ καλά ότι αν κατασκήνωνε σ’ εκείνη τη φανταχτερή περιοχή, θα έπρεπε να υπομείνει τόσο τη σιωπηλή περιφρόνηση όσο και την ανοιχτή κοροϊδία. Λίγοι ίσως να τον αντιμετώπιζαν ευγενικά, ωστόσο με έναν τρόπο που ήταν σχεδόν χειρότερος.
Ένας περιπλανώμενος ιππότης πρέπει να διατηρεί την υπερηφάνεια του. Χωρίς αυτή δεν ήταν τίποτα παραπάνω από έναν μισθοφόρο. Θα πρέπει να κερδίσω τη θέση μου σ’ αυτή την εταιρεία. Αν πολεμήσω καλά, κάποιος λόρδος μπορεί να με πάρει στο σπιτικό του. Τότε θα ιππεύσω σε αριστοκρατική εταιρεία, και θα τρώω φρέσκο κρέας κάθε βράδυ σε μια αίθουσα κάποιου κάστρου, και θα φτιάξω το δικό μου κιόσκι στα τουρνουά. Αλλά πρώτα πρέπει να τα πάω καλά. Απρόθυμα, γύρισε την πλάτη του στην περιοχή του τουρνουά και οδήγησε τα άλογά του στα δένδρα.
Στα προάστια του μεγάλου λιβαδιού, μισό μίλι από την πόλη και το κάστρο, βρήκε ένα μέρος όπου μια κάμψη σ’ ένα ρέμα είχε δημιουργήσει μια βαθιά λίμνη. Πυκνά καλάμια μεγάλωναν κατά μήκος των ορίων της, και μια ψηλή φυλλώδης λεύκη δέσποζε πάνω απ’ όλα. Το ανοιξιάτικο χορτάρι ήταν τόσο πράσινο όσο ένα οποιοδήποτε λάβαρο ενός ιππότη και μαλακό στην αφή. Ήταν ένα όμορφο σημείο, και κανένας δεν το είχε διεκδικήσει ακόμη. Αυτό θα είναι το δικό μου κιόσκι, μονολόγησε ο Ντανκ, ένα κιόσκι στεγασμένο με φύλλα, πιο πράσινα ακόμη και από τα λάβαρα των Τύρελς και των Έστερμοντς.
Τα άλογά του ήρθαν πρώτα. Αφού τα φρόντισε, ξεγυμνώθηκε και προχώρησε στη λίμνη για να ξεπλύνει τη σκόνη του ταξιδιού. «Ένας αληθινός ιππότης είναι καθαρός όσο και θεϊκός,» ο γέρος πάντα έλεγε, επιμένοντας να πλένονται από την κορφή ως τα νύχια κάθε φορά που το φεγγάρι άλλαζε, είτε ήταν δύσοσμοι είτε όχι. Τώρα που ήταν ένας ιππότης, ο Ντανκ ορκίστηκε ότι θα έκανε το ίδιο.
Κάθισε γυμνός κάτω από τη λεύκη ενώ στέγνωνε, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά του ανοιξιάτικου αέρα στο δέρμα του ενώ παρακολουθούσε μία δρακόμυγα (λιβελούλα) που κινούνταν νωχελικά μεταξύ των καλαμιών. Γιατί να την ονομάσουν δρακόμυγα; αναρωτήθηκε. Δε μοιάζει καθόλου με δράκο. Όχι ότι ο Ντανκ είχε δει ποτέ δράκο. Ωστόσο, ο γέρος είχε δει. Ο Ντανκ είχε ακούσει την ιστορία μισή εκατοντάδα φορές, το πως ο Σερ Άρλαν ήταν μόλις ένα μικρό αγόρι όταν ο παππούς του τον πήγε στην Αποβάθρα του Βασιλιά, και το πώς θα έβλεπαν εκεί τον τελευταίο δράκο το χρόνο πριν πεθάνει. Ήταν ένα πράσινο θηλυκό, μικρό και νάνος, τα φτερά της μαραμένα. Κανένα από τα αυγά της δεν εκκολάφτηκαν ποτέ. «Κάποιοι λένε ότι ο Βασιλιάς Αεγκόν τη δηλητηρίασε,» ο γέρος θα έλεγε. «Αυτός θα ήταν ο τρίτος Αεγκόν, όχι ο πατέρας του Βασιλιά Νταερόν, αλλά αυτός που είχαν ονομάσει κατάρα του Δράκου, ή Αεγκόν ο Άτυχος. Φοβόταν τους δράκους, επειδή είχε δει το κτήνος του θείου του να καταβροχθίζει την ίδια τη μητέρα του. Τα καλοκαίρια έχουν γίνει συντομότερα από τότε που ο τελευταίος δράκος πέθανε, και οι χειμώνες μακρύτεροι και πιο ανελέητοι.»
Ο αέρας άρχισε να γίνεται πιο δροσερός καθώς ο ήλιος βυθίστηκε κάτω από τις κορυφές των δέντρων. Όταν ο Ντανκ ένιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνάει τους βραχίονές του, κτύπησε τον χιτώνα και τις βράκες του στον κορμό της λεύκης, ώστε να ξεφορτωθεί την περισσότερη από τη βρωμιά, και τα φόρεσε για μια ακόμη φορά. Την επομένη θα μπορούσε να αναζητήσει το δάσκαλο των παιχνιδιών και να κάνει εγγραφή το όνομά του, αλλά είχε άλλα ζητήματα που έπρεπε να διερευνήσει απόψε αν ήλπιζε να διαγωνιστεί.
Δε χρειαζόταν να μελετήσει την αντανάκλασή του στο νερό για να γνωρίζει ότι δεν έμοιαζε πολύ με ιππότη, γι’ αυτό κρέμασε την ασπίδα του Σερ Άρλαν σταυρωτά στην πλάτη του, ώστε να επιδεικνύει τη σφραγίδα-σύμβολο. Περδικλώνοντας τα άλογα, ο Ντανκ τα άφησε να θερίζουν το παχύ πράσινο χορτάρι κάτω από τη λεύκη καθώς ξεκίνησε με τα πόδια για την περιοχή του τουρνουά. Σε κανονικές εποχές το λιβάδι χρησίμευε ως κοινή γη για το λαό της πόλης Άσφορντ απέναντι από το ποτάμι, αλλά τώρα είχε μεταμορφωθεί. Μια δεύτερη πόλη είχε ξεπεταχτεί εν μια νυκτί, μια πόλη από μετάξι αντί για πέτρα, μεγαλύτερη και ωραιότερη από τη μεγαλύτερη αδελφή της. Δεκάδες έμποροι είχαν στήσει τους πάγκους τους κατά μήκος της περιοχής, πουλώντας τσόχες και φρούτα, ζώνες και μπότες, δέρματα και πηλοφόρια, πήλινα σκεύη, πολύτιμους λίθους, σκεύη από κασσίτερο, μπαχαρικά, πούπουλα, και όλα τα είδη άλλων αγαθών. Ταχυδακτυλουργοί, κουκλοπαίκτες, και μάγοι περιφέρονταν μέσα στο πλήθος διαλαλώντας την πραμάτεια τους ... όπως έκαναν οι πόρνες και οι λωποδύτες. Ο Ντανκ ήταν επιφυλακτικός με τα νομίσματά του.
Ο άντρας που χρειαζόταν βρισκόταν στο τέλος της σειράς, ένα πουκάμισο από λεπτή αλυσιδωτή θωράκιση και ένα ζευγάρι προστατευτικά μεταλλικά γάντια πανοπλίας, σε σχήμα ουράς αστακού φανερώθηκαν μπροστά του. Ο Ντανκ τα περιεργάστηκε από κοντά. «Κάνεις καλή δουλειά,» είπε.
«Καμία καλύτερη.» Ένας κοντόχοντρος άντρας, ο σιδεράς δεν ήταν πάνω από πέντε πόδια ψηλός, εν τούτοις ευρύς όσο ο Ντανκ περίπου στο στήθος και τους βραχίονες. Είχε μια μαύρη γενειάδα, τεράστια χέρια και κανένα ίχνος ταπεινότητας.
«Χρειάζομαι οπλισμό για το τουρνουά,» του είπε ο Ντανκ. «Ένα κουστούμι από καλό μεταλλικό θώρακα, με μεταλλικό προστατευτικό περιλαίμιο, περικνημίδες, και περικεφαλαία.» Η ημι-περικεφαλαία του γέρου θα ταίριαζε στο κεφάλι του, αλλά ήθελε περισσότερη προστασία για το πρόσωπό του από αυτή που μία ρινική ράβδος μόνο θα μπορούσε να προσφέρει.
Ο οπλοποιός τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. «Είσαι μεγαλόσωμος, αλλά έχω θωρακίσει και πιο μεγαλόσωμους.» Εμφανίστηκε πίσω από το τραπέζι. «Γονάτισε, θέλω να μετρήσω αυτούς τους ώμους. Μάλιστα, και αυτόν τον χοντρό λαιμό σου.» Ο Ντανκ γονάτισε. Ο οπλοποιός άπλωσε ένα κομμάτι βούρδουλα με κόμπους κατά μήκος των ώμων του, γρύλισε, το πέρασε στο λαρύγγι του, ξαναγρύλισε. «Σήκωσε το χέρι σου. Όχι, το δεξί.» Γρύλισε τρίτη φορά. «Τώρα μπορείς να σηκωθείς.» Το εσωτερικό ενός ποδιού, το πάχος της γάμπας του, και το μέγεθος της μέσης του προκάλεσαν επιπλέον γρυλισμούς. «Έχω μερικά κομμάτια στην άμαξά μου που μπορεί να σου κάνουν.» είπε ο άντρας όταν τελείωσε. «Τίποτα ωραιοποιημένο με χρυσό ή ασήμι, έχε το νου σου, μόνο καλό ατσάλι, δυνατό και απλό. Φτιάχνω κράνη που μοιάζουν με κράνη, όχι πτερωτά γουρούνια και αλλόκοτα ξένα φρούτα, αλλά τα δικά μου θα σε εξυπηρετήσουν καλύτερα αν χτυπηθείς με λόγχη στο πρόσωπο.»
«Αυτά είναι όλα όσα θέλω,» είπε ο Ντανκ. «Πόσο κάνουν;» «Οκτακόσια αρσενικά ελάφια, επειδή αισθάνομαι γεναιόδωρος.»
«Οκτακόσια;» Ήταν περισσότερα απ’ ότι περίμενε. «Εγώ ... εγώ θα μπορούσα να ανταλλάξω κάποια παλιά πανοπλία, φτιαγμένη για πιο μικρόσωμο άντρα .. μια ημι-περικεφαλαία, έναν αλυσιδωτό θώρακα ...
More
Less
Experience
Years of experience: 13. Registered at ProZ.com: Oct 2014.
Portfolio