This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation, Editing/proofreading
Expertise
Specializes in:
Government / Politics
History
Also works in:
General / Conversation / Greetings / Letters
Poetry & Literature
More
Less
Rates
Payment methods accepted
PayPal, Wire transfer, Check
Portfolio
Sample translations submitted: 1
Dutch to English: De fanfare die een olifant opat/The Brass-Band That Ate an Elephant General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - Dutch Hier was het weer begonnen. En dat het daarom ook goed was dat ik weer vertrok. Langzaam werd de stad een kloostercel voor me, een aangename maar toch: een cel, en ik was bang dat ik op een dag een harde klap zou horen en gevangen zou zitten in deze stad.
Ik zag mezelf opeens als de in zichzelf pratende man die ik soms in de frituur trof. Het was goed praten met hem, over het dagelijkse nieuws. Over die idiote Antwerpenaren die een profclub naar de stad wilden lokken. Maar die, als je even uitgepraat was, onverstoorbaar in zichzelf begon te praten en zijn worst at alsof hij een mondharmonica bespeelde. Of als de vrouw die de koster assisteerde in de kerk. Als ze een zangboekje overhandigde, draaide ze een rondje. Ze droeg van die lichtbruine stevige stappers die tantes vroeger aanhadden.
Of als de man die ik dagelijks bezocht in een van de paviljoenen nabij het Guislain. Ik was hem tegengekomen toen ik het museum bezocht. Patiënten die naar buiten mochten, draaiden rondjes op het museumterrein, bezochten soms de kantine. Verstokte rokers, allen. De meesten groetten vriendelijk, op een ouderwetse manier. Je zag ze door hun dorpen lopen voor het noodlot toesloeg en hun buren groeten, een kort gesprek maken over het weer. Nu was alleen de groet nog maar over. Yves, die al twintig jaar op dit terrein woonde, zei dat hij onlangs nog in de stad was geweest. Naar de HEMA. ‘Maar toen waren de stemmekens weer gekomen,’ zei hij, en was hij teruggekeerd naar het pleintje in het Guislain waar hij niet kon verdwalen. Waar hij de baas was over de stemmekens omdat ze zich bij zijn rondjes moesten neerleggen.
Ja, het was tijd om weg te gaan, wist ik na tientallen kilometers pelgrimage. Ik weet ook nog het exacte moment; wat ik dacht, wat ik wilde. Ik wilde mijn mobiele telefoon in het water gooien. Dagen had ik gelopen, gekeken, en alleen het hoogst noodzakelijke gesproken. Ik kan een kluizenaar zijn, dacht ik. Maar ik wilde ook terug: ik wilde met de auto terug naar Terneuzen, door dat troosteloze landschap, het uitgediepte kanaal, in de regen, door een landschap dat niet valt te regisseren.
Boreman blijft, zijn reis is van andere aard, of zoals hij ooit zei: ‘De mooiste reis die ik me kan inbeelden, zou zijn om een keer iemand anders te zijn. En zo trachten te begrijpen waarom die andere mens zoveel lichter leeft dan ik’.
Translation - English It had begun again here. And so it was right to leave: gradually, the city was becoming a cell for me – a pleasant one, a monk’s perhaps, but still, a cell – and I was scared that I would one day hear a loud slam and be imprisoned in this city.
I suddenly saw in myself the man I sometimes bumped into in the chip shop. The one who talked to himself constantly. It was good to talk with him, about the day’s news. About those idiots from Antwerp who wanted to entice a professional football club to the city. But, once we’d said all there was to say, he would continue to talk to himself, unperturbed, and eat his sausage as though playing a mouth organ.
Or the lady who helped the sexton in the church. She turned round in a little circle as she handed you a hymn book. She wore a pair of those sturdy, light-brown boots favoured by the aunties of yesteryear.
Or the man who I visited every day in a gazebo near the Guislain. I had first met him when I visited the museum. Patients who were allowed outside walked circuits of the museum courtyard, sometimes visited the café. Hardened smokers, the lot of them. Most of them greeted you amiably, like people used to. You could see them, before fate had struck, walking through their villages, greeting neighbours, making small talk about the weather. Now, only the greeting remained. Yves, who had lived on the premises for twenty years, said that he had recently been into the city. To the HEMA store. ‘But then the voices came back,’ he said, and he had returned to the square at the Guislain, where he could not go astray. Where he was in control of the voices, which had to quieten down as he walked in his circuits.
Yes, after a pilgrimage of many miles, I knew it was time to leave. I still remember the exact moment. What I thought. What I wanted. I wanted to throw my mobile phone in the water. I had walked, looked, for days, and only spoken when absolutely necessary. I could be a monk, I thought. But I also wanted to go back, drive back to Terneuzen, through that cheerless scenery, past the deep, wide canal, in the rain, through a landscape with its own unalterable script.
Boreman stayed behind. His journey belongs to another world. Or, as he once put it: ‘The most wonderful journey I can imagine would be, just for once, to be someone else. And to try and understand why that person lives more lightly than me.’
More
Less
Translation education
Bachelor's degree - The University of Sheffield
Experience
Years of experience: 9. Registered at ProZ.com: Jun 2014.
Expertise 
Portfolio