This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Freelance translator and/or interpreter, Verified site user
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Access to Blue Board comments is restricted for non-members. Click the outsourcer name to view the Blue Board record and see options for gaining access to this information.
Polish to German: Apelacja PL-DE General field: Law/Patents Detailed field: Law (general)
Source text - Polish Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Sąd Okręgowy
w Warszawie
Wydział V Cywilny Odwoławczy
za pośrednictwem
Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia
w Warszawie
VI Wydziału Cywilnego
Sygnatura akt VI C xxx/10
Wartość przedmiotu zaskarżenia: 40.000 zł
Powód:
Stanisław T.
reprezentowany przez
adw. AA
Pozwany:
Stanisław A.
adres
APELACJA POWODA
od wyroku zaocznego z dnia xxx 2010 r.
sygn. akt. VI C xxx/10, doręczonego powodowi w dniu 6 sierpnia 2010 r.
I. Zaskarżam powyższy wyrok w całości.
II. Zarzucam zaskarżonemu wyrokowi:
1) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 24 k.c. polegającą na uznaniu, że zachowanie pozwanego jako podjęte w ramach ustalonego porządku prawnego nie ma cech bezprawności;
2) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 6 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. przez niezastosowanie względem pozwanego wymagania ciężaru udowodnienia, iż jego działanie nie było bezprawne.
III. Wnoszę o:
1) zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie powództwa w całości;
2) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za I instancję według norm przepisanych;
3) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
UZASADNIENIE
Wyrokiem zaocznym z dnia vvv 2010 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia VI Wydział Cywilny oddalił powództwo powoda.
Sąd w oparciu o art. 339 k.p.c. słusznie uznał za prawdziwe twierdzenia powoda dotyczące złożenia przez Stanisława A. nieprawdziwych, zniesławiających i poniżających powoda zeznań w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w Warszawie Wydział XXIV Cywilny, sygn. akt XXIV C xxx/08.
Naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 24 k.c.
Nie sposób jednakże zgodzić się z argumentacją Sądu, jakoby zachowanie pozwanego mieściło się w ramach porządku prawnego, co zdaniem Sądu automatycznie miało wyłączać bezprawność działania pozwanego. Powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1971 r. sygn. akt CR 425/71, Sąd Rejonowy pominął bardziej aktualny dorobek orzeczniczy, precyzujący pojęcie działania w ramach porządku prawnego jako przesłanki egzoneracyjnej. I chociaż Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 13 kwietnia 2000 r. (III CKN 777/98) co do zasady potwierdził, że „zeznanie w charakterze świadka strony w procesie karnym cywilnym, jak również złożenie doniesienia do organów ścigania uznać należy za działanie w ramach obowiązującego porządku prawnego”, to jednocześnie wskazał – nawiązując do wyroku SN z dnia 2 czerwca 1982 r., IV CR 46/81 –, że „egzoneracja oparta na braku bezprawności z powodu działania w ramach porządku prawnego nie wchodzi w rachubę (…) gdy wykracza poza granice, jakie porządek ten zakreśla”. W sentencji orzeczenia Sąd Najwyższy wskazuje, że „działanie w ramach obowiązującego porządku prawnego, by wyłączyć bezprawność, musi być dokonane w granicach określonych tym porządkiem prawnym, to jest pozostawać w zgodzie z obowiązującymi przepisami, powinno być rzeczowe, obiektywne, podjęte z należytą ostrożnością i przez osobę uprawnioną”. Należy wskazać, że pozwany był osobą uprawnioną, czy wręcz zobowiązaną do składania zeznań przed sądem. Z tego uprawnienia nie można jednak wysnuć uprawnienia do składania fałszywych zeznań, albowiem tego typu zachowanie wypełnia znamiona ustawowe art. 233 k.k., pozostając w jaskrawej sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym.
Naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. art. 6 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.
Przede wszystkim należy jednak podnieść, że Sąd Rejonowy w ogóle nie był uprawniony do badania przesłanki bezprawności działania pozwanego.
W wyroku z dnia 11 października 2005 r. V CK 259/05 Sąd Najwyższy bowiem jednoznacznie przesądził, że „z art. 24 k.c. wynika domniemanie bezprawności działania, co w sposób korzystny dla pokrzywdzonego wpływa na rozłożenie ciężaru dowodu. Domniemanie to powinien zatem obalić pozwany (art. 6 k.c.); to pozwany w procesie o ochronę dóbr osobistych ma obowiązek wykazania istnienia okoliczności usprawiedliwiających to działanie, a więc wyłączających bezprawność.”
Z przytoczonego orzeczenia należy wysnuć wniosek, że Sąd w ogóle nie bada bezprawności działania, ponieważ bezprawność naruszenia dóbr osobistych nie jest przesłanką uwzględnienia powództwa o ochronę tych dóbr. W zaistniałej sytuacji, wobec niestawiennictwa pozwanego, Sąd Rejonowy powinien był wydać wyrok zaoczny w pełni uwzględniający żądanie powoda.
Niezależnie od obrazy prawa materialnego, której dopuścił się Sąd, należy wskazać na brak należytej staranności Sądu w prowadzeniu rozprawy. Ów brak przejawia się w zamieszczeniu w protokole rozprawy głównej z 22 lipca 2010 r. adnotacji, że Sąd rozpoznał sprawę „o odszkodowania z tytułu wypad. komunikacyjnych”, podczas gdy sprawa dotyczy naruszenia dóbr osobistych. Może zatem powstać wątpliwość, czy Sąd wiedział, na jakim stanie faktycznym oparł swe orzeczenie.
Apelacja jest zatem w pełni zasadna i powinna zostać uwzględniona w całości.
Translation - German Warschau, 12. August 2010
Bezirksgericht Warschau [Sąd Okręgowy]
V. Zivilberufungskammer
durch Vermittlung vom
Amtsgericht für Warszawa-Śródmieście
[Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia]
Warschau
VI Zivilabteilung
Aktenzeichen VI C xxx/10
Berufungswert: 40.000 PLN
Kläger:
Stanisław T.
vertreten von
Rechtsanwalt AA
Beklagter:
Stanisław A.
Wohnhaft
BERUFUNG DES KLÄGERS
gegen das Versäumnisurteil vom xxx 2010
Aktenzeichen VI C xxx/10, dem Kläger am 6. August 2010 zugestellt
I. Ich fechte das o.a. Versäumnisurteil vollumfänglich an.
II. Ich werfe dem angefochtenen Versäumnisurteil Folgendes vor / Ich erhebe folgende Vorwürfe gegen das Urteil:
1) die Verletzung materiellen Rechts durch irrtümliche Auslegung von Art. 24 des polnischen Zivilgesetzbuches (ZGB) [Kodeks cywilny], die auf der Annahme beruhte, dass das Verhalten des Beklagten im Rahmen geltender Rechtsordnung stattfand und als solches keine Anzeichen von Rechtswidrigkeit trägt;
2) die Verletzung materiellen Rechts durch irrtümliche Auslegung von Art. 6 des polnischen ZGB i.V.m. Art. 24 § 1 des polnischen ZGB indem der Beklagte nicht verpflichtet wurde es nachzuweisen, dass sein Verhalten nicht rechtswidrig war.
I. Ich beantrage:
1) das angefochtene Versäumnisurteil zu ändern und der Klage vollumfänglich stattzugeben;
2) den Beklagten zu verurteilen gemäß geltender Gebührenordnung die erstinstanzlichen Kosten an den Kläger zu zahlen;
3) den Beklagten zu verurteilen gemäß geltender Gebührenordnung die Kosten des Berufungsverfahrens, darunter die Prozessvertretungskosten an den Kläger zu zahlen.
BEGRÜNDUNG
Durch Versäumnisurteil vom vvv 2010 hat das Amtsgericht für Warschau-Śródmieście VI Zivilabteilung die Klage abgewiesen.
Das Gericht hat anhand von Art. 339 der polnischen ZPO [Kodeks postępowania cywilnego] die Aussagen des Klägers in Hinsicht auf die Falschaussage von Stanisław A., welche den Kläger im Verfahren vor dem Bezirksgericht in Warschau XXIV Zivilabteilung, Aktenzeichen XXIV C xxx/08 verläumdete und ihn herabwürdigte zu Recht anerkannt.
Die Verletzung des materiellen Rechts durch irrtümliche Auslegung von Art. 24 des polnischen BGB
Allerdings ist der Argumentation des Gerichts, gemäß welcher das Verhalten des Beklagten im Rahmen geltender Rechtsordnung stattfand, was nach Meinung des Gerichts automatisch Anzeichen von Rechtswidrigkeit ausschließt nicht zuzustimmen. Beruhend auf dem Urteil des polnischen Obersten Gerichts [Sąd Najwyższy] vom 28. Oktober 1971 Aktenzeichen CR 425/71 hat das Amtsgericht eine aktuellere Errungenschaft der Rechtsprechung übersehen, welche den Begriff des Handels im Rahmen der geltenden Rechtsordung als Rechtfertigungsgrund präzise definiert. Und obwohl das Oberste Gericht im Urteil vom 13. April 2000 (III CKN 777/98) generell bestätigt hat, dass „sowohl die Zeugenaussage einer Partei im Zivilstrafprozess, als auch die Berichterstattung an Organe der Strafverfolgung als Handeln im Rahmen geltender Rechtsordung anzuerkennen ist”, hat es – im Bezug auf das Urteil des Obersten Gerichts vom 2. Juni 1982, IV CR 46/81 –gleichzeitig darauf hingewiesen, dass „ein Rechtfertigungsgrund, der auf fehlender Rechtswidrigkeit wegen Handeln im Rahmen geltender Rechtsordnung gestützt ist, dann außer Frage steht (…), wenn solch ein Rechtfertigungsgrund über die Grenzen der geltenden Rechtsordnung schreitet”. In der Entscheidungsformel weisst das Oberste Gericht auf Folgndes hin: „damit Handeln im Rahmen geltender Rechtsordnung als nicht rechtswidrig angesehen wird, muss es innerhalb der Grenzen stattfinden, die durch diese Rechtsordnung bestimmt wurden; das heißt gemäß geltender Vorschriften, sachlich, objektiv, mit gegebener Vorsicht und von einer dazu befugten Person vorgenommen werden”. Es ist darauf hinzuweisen, dass der Beklagte berechtigt oder gar zur Aussage vor Gericht verpflichtet war. Aus dieser Berechtigung ergibt sich jedoch nicht die Berechtigung zu Falschaussagen, da ein derartiges Verhaten gesetzliche Tatbestandsmerkmale aus Art. 233 des polnischen StGB [Kodeks karny] erfüllt und somit im krassen Wiederspruch zu der geltenden Rechtsordnung steht.
Die Verletzung materiellen Rechts durch irrtümliche Auslegung von Art. 6 ZGB i.V.m. Art. 24 § 1 ZGB.
Vor allem ist jedoch darauf hinzuweisen, dass das Amtsgericht überhaupt nicht befugt war die Rechtswidrigkeitsvoraussetzung des Handelns des Beklagten zu prüfen.
Im Urteil vom 11. Oktober 2005 V CK 259/05 hat das Oberste Gericht nämlich einstimmig entschlossen, dass sich „aus Art. 24 ZGB die Vermutung der Handlungsrechtswidrigkeit ergibt, was zu Gunsten des Geschädigten auf die Verteilung der Beweislast Einfluss hat. Diese Vermutung sollte also der Beklagte wiederlegen (Art. 6 ZGB); der Beklagte ist die Partei, die im Prozess um allgemeinen Persönlichkeitsrechtsschutz verpflichtet ist zu beweisen, dass rechtfertigende Umstände (rechtswidrigkeitsausschliessende Umstände) seines Verhaltens bestehen.”
Aus dem zitierten Urteil ergibt sich der Schluss, dass das Gericht die Rechtswidrigkeit des Handelns überhaupt nicht prüfen dürfte, da die Rechtswidrigkeit der Verletzung der allgemeinen Persönlichkeitsrechte keine Vorraussetzung der Stattgabe einer Persönlichkeitsrechtsschutzklage ist. In der gegebenen Situation, zumal der Beklagte nicht zur Verhandlung erschien, hätte das Amtsgricht ein Versäumnisurteil erlassen sollen, welches dem Klagebegehren des Klägers vollumfänglich stattgegeben hätte.
Unabhängig von der Verletzung materiellen Rechts durch das Gericht, ist mangelnde erforderliche Sorgfalt des Gerichts während der Verhandlungsdurchführung zu erwähnen. Diese mangelnde erforderliche Sorgfalt äußert sich durch ein Vermerk im Hauptverhandlungsprotokoll vom 22. Juli 2010, gemäß welchem das Gericht sich mit dem Fall der „Entschädigung wegen Verkehrsunfalls" beschäftigt hat, obwohl der Fall die Verletzung allgemeiner Persönlichkeitsrechte betrifft. Es besteht daher der Zweifel, ob das Gericht wusste auf welchem Tatbestand es sein Urteil gestützt hat.
Da die Berufung begründet ist sollte ihr vollumfänglich stattgegeben werden.
Anlagen:
1. Prozessvollmacht
2. Berufungsabschrift
3. Zahlungsbeleg der Gerichtskosten für die Berufung
More
Less
Experience
Years of experience: 20. Registered at ProZ.com: Jun 2013.
Expertise 