This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Freelance translator and/or interpreter, Verified site user
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation
Expertise
Specializes in:
Law: Contract(s)
Law (general)
Religion
History
Tourism & Travel
Also works in:
Art, Arts & Crafts, Painting
More
Less
Rates
French to Dutch - Rates: 0.08 - 0.10 EUR per word Dutch to French - Rates: 0.08 - 0.10 EUR per word
French to Dutch: L’attraction poétique du mot ‘AILLEURS’
Source text - French De poëtische verlokking van het woord 'ELDERS'
Dit gedicht is i.v.m. een wedstrijd (L'observatoire et l'espace) door mezelf ontworpen. Dit heb ik direct in het Frans geconcipiëerd, dus ik heb geen brontekst.
Uit de 'L'actualité' geciteerd (3 juin 2009):
Concours « Attraction poétique » les résultats!
Après examen de plus de 80 poèmes, de la part d’élèves du monde entier, cinq lauréats se sont distingués: Marjolijn Du Jour pour L’Alliance Française de la Haye (Pays-Bas), enz.
Translation - Dutch L’attraction poétique du mot ‘AILLEURS’
A La Haye notre gouvernement a son siège, elle est la résidence.
I l y a également les lieux chers et mémorables de mon enfance :
L es dunes où je jouais à cache-cache avec mes frères et ma cousine
Le parvis de l’église où nous jouions à la marelle, moi et mes copines.
Et cette ville abrite des édifices anciens comme plusieurs beaux palais
Une visite vaut la peine pour admirer les musées, le palais de la Paix.
Rentrée chez moi, je recommence sans cesse à parler avec élan
Sur mon sujet préféré: La Haye et ses lieux d’aujourd’hui et d’antan.
Aux Pays-Bas, ce petit royaume, en bord de mer du Nord situé
Immergé et émergé, derrière les digues et les dunes protégé
Les villes médiévales et du 17e siècle montrent leur vieille splendeur
La capitale Amsterdam, la ville la plus importante, estimée la meilleure.
Et Leyde chérissant son université, donnée par Guillaume d’Orange, un héritage
Utrecht, le berceau du christianisme dans ces régions, au début du Moyen Age.
Rentrée chez moi, je me propose de visiter encore cette île, très belle,
Schouwen-Duiveland, la perle de Zélande, d’une beauté exceptionnelle.
A visiter les sites de notre vieux continent l’Europe, on a intérêt d’y aller
Il faut voyager en Italie, à Rome, dans l’Antiquité par les Romains fondée.
Le Portugal peut être un bon choix, ou la Grèce, le Danemark, ou la Russie.
L’Europe compte tant de curiosités, de beaux paysages et bien des pays.
Elle a beau connaître des guerres horribles entre les états et les nations
Un esprit européen nous unit aujourd’hui, nous avons même une Union !
Rentrée chez moi, je vais préparer mes vacances à Paris, en France,
Sa Tour Eiffel et le Louvre m’invitent et en plus …son élégance.
A la Terre, là où vit toute l’humanité, à notre planète familière,
Il y a des continents avec des pays et des populations qui diffèrent :
Les climats y sont différents tout comme leurs paysages et leurs nations,
Leur histoire, leur droit, leurs coutumes, leurs langues, leurs traditions.
Et pourtant, ces soixante dernières années, le monde a connu un changement :
Une union, celle des Nations Unies effectue entre ses pays un rapprochement.
Rentrée chez moi, je prends mon atlas pour chercher plusieurs zones,
Scrutant les pays où habitent les Chinois, les Maltais et les francophones.
Au système solaire avec toutes ses planètes et ses planétoïdes
Il appartient également des milliards d’astres et d’astéroïdes
La galaxie, cette nébuleuse spirale, est étudiée par une sonde.
Le soleil est observé, puisqu’il est indispensable pour le monde.
Et par engins spéciaux on recherche l’espace extragalactique :
Un nouveau corps céleste, à porter le nom d’une divinité mythique.
Rentrée chez moi, je choisis un film, comme en cinémascope
Sur l’écran, l’imagerie spatiale ressemble à un kaléidoscope.
Aux mondes plus lointains, extérieurs au système solaire,
Il y aurait d’autres systèmes avec leurs propres sphères.
L’aventure spatiale continue à attirer, le cosmos reste inouï,
Les espaces célestes cachent encore des mystères dans l’infini.
Et, prise par un vertige, il me semble de pouvoir contempler
Un maelström de ces mondes étranges, pas encore explorés.
Rentrée chez moi, je remercie avec respect le Créateur:
Sa création superbe me fascine toujours, ici et ailleurs.
French to Dutch: Chers jeunes mariés
Source text - French Dit gedicht heb ik in opdracht geschreven voor een bruidspaar.
De tekst heb ik direct in het Frans geconcipiëerd, dus er is geen brontekst. Vertaalde inhoud ( niet als gedicht):
Lief bruidspaar,
Voor jullie huwelijk hebben jullie een gedenkwaardige dag gekozen :
de geboortedag van Rome, werkelijk een datum om nooit te vergeten.
In Saint-Maxime, een stad in de Provence, zal de plechtigheid worden gevierd,
Ze heeft voor jullie familie en vrienden een zeer persoonlijk onderkomen in petto.
Het hele jaar door is deze stad een bezoek waard,
vooral door verliefde paartjes, zoal jullie weten ...
Daarom staan jullie erop om in Sainte-Maxime
Al jullie dierbaren uit te nodigen voor een intiem onthaal.
Daar zij daar altijd aanwezig zijn, de blauwe zee en het grote strand,
Hebben ze heus geen uitnodiging nodig voor jullie huwelijk.
Ze verheugen zich met het bruidspaar en de bruidsstoet,
Die aanwezig is, op de feestelijke ontvangst aan het begin van jullie huwelijksleven.
De stralende zon en de schuim veroorzakende wind nemen op hun beurt deel
Aan de belevenis en maken steeds weer en overal verblekende baren.
De golven en het zand groeten elkaar en fluisteren vrolijk: Het is zo heerlijk...
Ze spelen hun eeuwig spel en blijven dit wijsje neuriën:
Fieke, fantastische Fieke, nu een gehuwde vrouw,
Voortaan kun je rekenen op je lenteprins Pierre.
Translation - Dutch Chers jeunes mariés,
Vous avez choisi pour votre mariage un moment mémorable:
Le jour de naissance de Rome, vraiment une date inoubliable.
C’est à Sainte-Maxime, cité provençale, que la cérémonie est célébrée,
Elle réserve à votre famille et à vos amis un séjour très personnalisé.
Toute l’année cette ville vaut la peine d’être visitée
Notamment par des couples amoureux, vous le savez...
C’est pourquoi vous tenez à inviter à Sainte-Maxime
Tous ceux qui vous sont chers pour un accueil intime.
Comme elles sont toujours là, la mer bleue et la grande plage,
Elles n’ont sûrement pas besoin d’un faire part de mariage;
Elles se réjouissent avec les jeunes mariés et le cortège nuptial
Qui assiste à la réception de fête au début de votre vie conjugale.
Le soleil brillant et le vent faisant de l’écume participent à leur tour
A l’événement et font des vagues blanchissantes partout et toujours.
Les ondes et le sable se saluent et murmurent joyeusement: C’est si bon...
Ils jouent leur jeu éternel et continuent à fredonner cette chanson :
Fieke magnifique, Fieke, maintenant femme mariée,
Désormais, tu peux compter sur Pierre, ton prince printanier.
French to Dutch: Mamie (deux chapitres)
Source text - French BRONTEKST Boileau Narjeac Mamie 7832 woorden
L’ombre, derrière la fenêtre, ressemblait à une branche agitée par le vent; elle remuait le long de la vitre. Puis le verre découpé se brisa et une main gantée chercha l'espagnolette. La fenêtre s’ouvrit et ne silhouette plus noire que la nuit prit pied dans le corridor. Elle s’immobilisa un long moment, écoutant les bruits minuscules du silence. Enfin, elle tendit devant elle un rayon lumineux mince comme une canne blanche et d’un pas hésitant d’aveugle longea le couloir. Une porte. Deux portes. Un débarras. La chambre d’Amalia. L’ombre s’arrêta. C’était là.
La forte respiration d’une femme endormie s’entendait à travers le panneau. La lueur de la lampe se posa sur la poignée. Une main adroite la fit tourner avec lenteur, puis éteignit la torche. Un veilleur éclairait doucement la pièce. Un pas. Deux pas. Trois pas. L’homme voyait distinctement Amalia et son bébé qu’elle serrait contre elle. « Touchant ! »pensa-t-il.
Une porte ouverte donnait accès à la nursery. Il s’arrêta sur le seuil, ralluma sa lampe et en promena le rayon sur les murs. Jolie tapisserie. Des moulins à vent, des bateaux à voiles, des dauphins. Du bleu et du rose. Le rayon s’abaissa, repéra les moïses et le petit enfant immobile, un poing sur la bouche.
L’homme se pencha sur le berceau, accrocha la lampe à un bouton de son blouson, écarta les couvertures et glissa une main sous la nuque du bébé tandis que l’autre lui soutenait les reins. Il le souleva sans le réveiller. Alors, le portant devant lui comme une offrande, il repassa devant le lit d’Amalia et, à pas comptés, parcourut le couloir jusqu'à la fenêtre. Un léger coup de sifflet. Le complice perché sur l'échelle, prit l'enfant, disparut. A son tout, l'homme, à reculons, s'enfonça, comme un plongeur, dans l'obscurité.
- Encore merci, cher ami, dit Cléry. On vous verra, la semaine prochaine ?
- Pas avant samedi, répondit le notaire. Je suis débordé, en ce moment.
Jacques Cléry ferma la portière, baissa la vitre.
- Tâchez d’amener Bélières. Il a l’air charmant, ce garçon.
Le notaire se pencha et murmura à l’oreille de Cléry :
- Irène paraît bien fatiguée, ce soir.
- Bah ! Ça lui passera, grogna Cléry.
Irène avait allumé une cigarette. Elle fit semblant de ne pas avoir entendu.
- Pas d’imprudence, hein ! reprit le notaire.
- Oui, plaisanta Cléry, je sais…Boire ou conduire…Allez ! Bonsoir, Albert.
Il démarra sèchement. Le notaire regarda les feux de la Porsche qui s’éloignait dans l’avenue, puis il gravit le perron, sentit une goutte d’eau sur son visage, observa le ciel encombré.
- Encore la pluie, dit-il en revenant au salon.
- Alors, demanda sa femme, comment ça s'est passé? Elle faisait toujours sa tête d'enterrement?
- Toujours, bien sûr. Elle n’en a pas de rechange. Il s’adressa à Bélières :
- C’est un cas. Je vous assure. Vous qui venez de la voir pour la première fois, quelle a été votre impression ?
L’architecte posa son verre de champagne sur une petite table, près du canapé.
- Elle m’a paru un peu renfermée, dit-il.
Mme Teissère sourit avec indulgence.
- Votre mari ne veut pas se compromettre, dit-elle. Mais vous, Yvonne, franchement…
- J’avoue que je l’ai trouvée un peu…bizarre. Il m’a surtout semblé que le ménage n’allait pas fort.
- Oh ! dit Charles Teissère, il ne va pas du tout.
- Mon mari les soigne depuis…depuis combien de temps, Charles ?
- Depuis six ans…en fait, depuis leur mariage. C’est là que tout a commencé.
- C’est fou, ce qu’ils ont pu changer, tous les deux, remarqua le notaire. Lui, il portait beau, n'est-ce pas, Suzanne? Il n'a jamais eu l'air très malin, mais il était gai, plein d'entrain, tout ce qu'il faut pour plaire aux femmes. Et elle…Eh bien, je la trouvais plutôt à mon goût.
- On en apprend des choses, plaisanta le médecin. Sacré Albert !
- Ne vous méprenez pas, protesta le notaire. Maintenant, elle se néglige. Vous avez vu…Même pas une touche de rouge à lèvres, et fichue comme l’as de pique. Mais à l’époque, elle ne manquait pas d’allure.
- C’est vrai, dit Suzanne. Je reconnais qu’elle était très séduisante. Et puis, elle avait la réputation d’être une bonne cavalière. Et ça…ça attire les hommes…Est-ce que je me trompe, Simon ?
L’architecte posa une main sur le genou de sa femme.
- J’ai connu Yvonne au manège, dit-il. Cela vous prouve à quel point vous avez raison.
Le notaire agita un index grondeur.
- Suzanne oublie l’essentiel. Irène Cléry a été une très grande cavalière. Elle a remporté plusieurs concours hippiques, dont celui de La Baule.
- Fichtre ! apprécia l’architecte. Ce n’est pas rien.
- C’est là qu’elle a rencontré son mari. Lui aussi monte à la perfection. D’ailleurs, vous pourrez le constater vous-mêmes, si vous acceptez son invitation.
- Mais est-ce qu’on doit l’accepter ? dirent ensemble Yvonne et Simon.
Ils se regardèrent en riant.
- Chez nous, su moins, l’entente règne, reprit l’architecte. Et je sens qu’on a bien envie, tous les deux, d'aller faire un tour à La Rochette.
- Au château de La Rochette, rectifia sa femme. Ma pauvre chéri, il faudra que tu en construises, des H.L.M., avant qu’on puisse se payer un château de La Rochette.
- Et il n’y a pas que le château, observa le médecin. Ajoutez, tout autour, une centaine d'hectares de bois et de prairies, sans parler de deux ou trois fermes. Ils sont très riches.
- Elle est très riche, précisa le notaire. C’est elle qui a la fortune. Il n’est pas sans rien, mais il a surtout apporté son savoir-faire.
- …et son nom, ajouta Madeleine Teissère. Cléry de Bellefond de Leuze.
Le médecin haussa les épaules.
- Tu sais, dit-il, de nos jours…
- Oh ! mais, pas du tout. Elle y tient, à son nom. Et au titre…Baronne Cléry de Bellefond de Leuze.
- Née Daudricourt, ajouta le notaire. Son père était un gros minotier de région du Mans. Après fortune faite, il a acheté cette énorme propriété de La Rochette et, comme il aimait beaucoup les chevaux, il s’est lancé dans l’élevage. Voilà toute l’histoire. Madeleine, un peu de champagne ?
- Non, merci.
Elle se tourna vers son mari.
- Il faut être raisonnable, Charles. Il est temps de rentrer.
- Bah, dit le notaire. Rien ne vous presse. D’abord, il pleut. Attendez une éclaircie. Et puis, je vois bien que nos amis ont encore des questions à nous poser. Non ? Bien vrai ?
- Si, dit Yvonne. Enfin, voilà des gens qui ont tout pour être heureux. Ils sont riches. Ils ont la passion des chevaux et ils peuvent la satisfaire autant qu’ils le désirent.
- Combien ont-ils de bêtes, à l’écurie ? l’interrompit son mari.
Le notaire consulta le médecin du regard.
- Combien ? dit-il. Une trentaine, à peu près…Et une demi-douzaine de chevaux de selle, pour la promenade. Il y a des élevages plus importants, bien sûr. Mais celui de La Rochette est très coté.
- Alors, reprit Yvonne, qu’est-ce qui leur manque ?
- La joie de vivre, dit le médecin. Je vais vous expliquer.
Il s’assit lourdement sur le canapé et alluma un long cigarillo.
- Pardonnez-moi. Je donne le mauvais exemple mais le tabac me fait oublier mes rhumatismes. Pour en revenir au ménage Cléry, d’abord, j’ai toujours pensé que leur mariage avait été arrangé par le vieux Daudricourt. Il fallait un homme à poigne pour gouverner le domaine. Le commerce des chevaux, c’est très spécial, vous vous en doutez. Si l’on n’est pas un peu maquignon, on est sûr d'être roulé. Cléry a tout de suite attrapé le coup. Il devait y avoir chez lui un peu de sang paysan qui s'est réveillé. Il est devenu très vite ce que vous avez vu : un puissant gaillard au teint allumé par la vie au grand air, les petits verres, les gueuletons d’affaires. Un personnage à l Maupassant qui n’est pas très aimé de son personnel parce qu’il est très exigeant et même assez dur. Pourtant, moi qui le connais bien, je crois qu’au fond c’est un brave type, mais un type déçu.
- Et sa femme ? demanda Yvonne.
- Justement. C'est elle, je vous l’ai dit, qui a la fortune. Alors elle n’a pas tardé à le faire sentir à ce pauvre Cléry. Elle l’a traité en intendant.
- Peut-être pas, quand même, observa le notaire.
- Mettons que j’exagère un peu.
- Ce n’est pas comme ça que je vois les choses, dit Madeleine Teissère. Ce n’est pas elle qui l’a humilié. C’est lui, au contraire, qui s’est senti humilié, qui a eu l’impression d’être au service de sa femme. Il apportait le nom ; elle apportait l’argent. Il pensait que le nom lui donnait un droit sur l’argent, et elle, de son côté, pensait que l’argent lui méritait le nom. Enfin, quelque chose comme ça.
- Si bien que chacun a toujours cru qu’il pouvait se passer de l’autre, conclut le médecin.
- Et ils ne s’en sont pas privés, reprit le notaire. Madame allait de concours hippique en concours hippique. Monsieur courait la campagne et aussi les jupons ; c’est du moins ce qu’on raconte. Et puis ils ont eu un enfant. Elle n'en voulait pas, pourtant. Mais ce sont des choses qui arrivent. Oh, c'est un petit garçon qu'elle a appelé Patrice...Raconte la suite, Charles.
Le médecin posa avec précaution son cigare au bord du cendrier.
- La suite ?...Je ne vais pas entrer dans les détails. L’accouchement a été très difficile. Voilà. C’est ça, la suite. Et la pauvre femme a été prévenue : une autre grossesse mettrait sa vie en danger. Depuis, j’ai bien l’impression qu’elle considère son mari comme un ennemi qu’il faut tenir à distance.
- C’est à ce point ? fit Yvonne d’un ton incrédule. Une femme a pourtant les moyens, maintenant d’éviter un accident.
- Ma chère amie, dit le médecin, il n’y a ni pilule ni stérilet contre les obsessions. Et chez elle, c’est une idée fixe : son mari est un danger. Je ne trahis pas le secret professionnel : un soir, ici même, elle nous l’avoué. Nous étions tous les quatre : Suzanne et Albert, Madeleine et moi. Elle était venue se réfugier chez nous ; il n’y a pas d’autre mot. Son mari était rentré ivre et avait voulu… bref… elle nous est arrivée, sur le coup de neuf heures. Elle nous a tout raconté…Des choses que nous n’aurions jamais imaginées ; si son fils était un bébé chétif, c’était la faute de son mari…S’il avait moins bu et moins couru, il aurait fait un enfant plus robuste. Et quoi encore ?
- Qu’elle était obligée de s’enfermer la nuit dans sa chambre, poursuivit Madeleine.
- Ah ! oui. Et qu’elle songeait à divorcer, bien entendu.
- Et puis elle s’est accusée d’être une mauvaise mère. Tout ce qu'elle a pu nous dire! Et qu'elle n'avait pas l'instinct maternel et qu'elle n'aurait pas dû laisser à sa servante le soin de s’occuper du petit. Mais c'est vrai, on ne vous a pas encore parlé d’Amalia. Décidément, c’est un roman, ces Cléry. Encore un doigt de champagne, Yvonne.
Le médecin écarta les rideaux tirés devant la fenêtre du petit salon.
- Vous entendez ça, dit-il. Un vrai déluge. Encore une Saint-Médard qui tient ses promesses. Heureusement que votre hôtel n’est pas loin. De toute façon, nous vous reconduirons, mon cher Simon. Mais excuse-moi, Albert. Je t’ai interrompu. Tu allais nous parler d’Amalia.
- Ah ! oui, dit le notaire. Une chance pour Irène d'avoir prés d'elle cette Amalia. C'est une Portugaise qui est venue en France il y a une dizaine d'années. Une personne très bien, qui parle couramment notre langue et qui a une certaine classe.
- Elle aussi, tu la trouves à ton goût, observa malicieusement le médecin.
Le notaire prit à témoin ses amis.
- Ce qu’il peut être bête, quand il s’y met ! Mais réellement, c’est une belle femme. Pas du tout le genre sec et noiraud. Plutôt une abondante femelle comme en sculptait Maillol. Elle a épousé, il y a trois ou quatre ans, un de ses compatriotes, un nommé Jesu Pereira, et le hasard a fait que ce Pereira est venu travailler chez Cléry. Il était… je ne sais plus… lad…palefrenier…peu importe. Le pauvre bougre a été tué d’un coup de pied de cheval.
- Mais c’est affreux ! tout ce que vous nous racontez, s’écria Yvonne.
- Hé, je n’y peux rien. Amalia était enceinte. Cléry, qui n’est pas, je le répète, un mauvais bougre, l’a gardée et elle est devenue une sorte de gouvernante. Ses attributions sont des plus vagues. En réalité, elle est la nourrice du petit Patrice. Oui, parce qu’elle a eu son enfant presque en même temps que Irène Cléry. Alors, elle les allaite tous les deux, ce qui fait bien l’affaire d’Irène, qui n’est pas très douée, côté mamelles.
- Albert ! s’écria sa femme. Comment peux-tu dire…
- Notre Albert se dévergonde, nota gravement le médecin.
- Bah, il faut bien plaisanter un peu, reprit le notaire. Pratiquement, c’est Amalia qui élève le bébé. Irène s’en occupe à peine.
- Mais alors, qu’est-ce qu’elle fait ? demanda Simon Bélières. Elle monte à cheval ?
- Même pas. Elle n’a plus de goût à rien. Elle lit, elle fume, elle se promène dans le parc, si on peut appeler ça un parc; la campagne commence tout de suite derrière le château, et tout appartient aux Cléry jusqu'à l'horizon. Quand il pleut, elle se tire les cartes. Ou bien elle reste des heures à contempler ses poissons. Il y a, dans le salon, un superbe aquarium. Vous verrez, elle n'oubliera pas de vous le montrer. C'est une vie bien triste, croyez-moi.
- Et le père ? interrogea Yvonne. Est-ce qu'il s’occupe un peu, lui, du bébé ?
- Il n’en a guère le temps. Mais je crois qu’il lui est très attaché, n’est-ce pas, Suzanne ?
- Oh ! oui. C’est l’impression qu’il donne. Mais, vous savez, ce n’est pas facile de savoir ce qu’ils ressentent, l’un et l’autre. Elle, dans ses moments de crise, se laisse aller à quelques confidences, et encore on peut se demander si elle ne pousse pas volontairement les choses au noir, car elle aime bien qu’on la plaigne. Mais lui, derrière sa jovialité apparente, qu’est-ce qu’il pense au juste ? Il a l'air tout d’une pièce, comme ça Moi, je le crois, au fond, très compliqué. Ce n’est pas l’avis d’Albert. Bon. Je souhaite me tromper.
- Encore une question, dit le jeune architecte. Ce n’est pas que je sois particulièrement curieux, mais si nous devons être reçus au château, il vaut mieux que nous sachions exactement quoi nous en tenir. Surtout avec deux personnages déjà braqués l’un contre l’autre. Mme Cléry a-t-elle menacé ouvertement son mari de divorcer, ou bien est-ce un propos qu’elle a tenu dans la colère et qui ne tire pas à conséquence?
- Bien sûr, intervint le médecin. C’est un propos en l’air.
- Pourtant, s’il la trompe ? Et si elle est au courant ?
- Mais ça lui est bien égal d’être trompée, dit Madeleine Teissère. Pendant ce temps-là, il la laisse tranquille.
- Ça, dit le notaire, d’un air de doute, c’est à voir. Fière comme elle est, ça m’étonnerait qu’elle se résigne si facilement. Mais là, nous allons peut-être un peu trop loin. Après tout, cela ne nous regarde pas.
- Vous êtes très liés avec eux ? demanda Yvonne.
- Eh bien, nous nous voyons souvent, oui. Suzanne et moi, nous allons faire un peu de cheval, le dimanche. Cléry possède de braves bêtes, bien sages, et il les prête très volontiers. Quand vous irez là-bas, dites-lui de ma part que vous voudriez Clairon. C’est un excellent cheval qui vous amusera beaucoup. En revanche, quand le temps est mauvais, ils viennent ici. Ils ont quelques rares amis à Château-Gontier, mais Laval est un peu plus près de La Rochette. Ce n’est pas rigolo, La Rochette, quand il pleut. Nous essayons de les distraire. Nous invitons des gens comme vous, des mordus de l’équitation. Les hommes parlent cheval. Les dames…
Il se tourna vers sa femme.
- Au fait, Suzanne, de quoi parlez-vous ?
- De quoi des dames peuvent-elles parler, s’écria Suzanne en riant. De spectacles, de livres… Irène Cléry est cultivée et elle achète beaucoup de romans. Elle nous les prête. On discute. C’est très agréable. Sortie de La Rochette, qu’elle appelle son >, Irène est capable de beaucoup de gaieté ; ou plutôt, elle l’était. Après tout, elle n’a que trente-deux ans.
- Et lui ? demanda Yvonne.
- Combien lui donnez-vous ?
- Je ne sais pas. Son début de calvitie le vieillit.
- Il a quarante et un ans, mais c’est vrai, il fait davantage.
- Le mauvais âge, reprit le médecin. Cléry est exactement l’homme qui court au-devant d’un infarctus. L’alcool, le tabac, les femmes. Vingt de tension. Je l’ai mis en garde mais il n’écoute personne. Ajoute à ça qu’il conduit comme un dingue. La pauvre Irène ! Je la vois plutôt veuve que divorcée.
- Si encore elle avait de la famille, dit Madeleine Teissère. Mais non. Ses parents sont morts et son frère habite en Irlande. Lui aussi élève des chevaux, ça ne vous étonnera pas. Sa sœur compte beaucoup moins pour lui que ses pouliches. Côté Cléry, il n’y a plus que le père qui est un vieillard retiré aux environs de Grasse. Aussi elle a raison, Irène, quand elle appelle La Rochette son .
- Elle n’y est tout de même pas prisonnière ?
- Non. Mais elle y est pratiquement seule. Comptez avec moi : il y a Amalia, le ménage Maufranc, lui, valet de chambre et elle, cuisinière. Quelque chose comme cent vingt-cinq ans à eux deux. Et puis, les gardiens, Denis et Thérèse Jusseaume, lui est aussi le jardinier. Ils habitent dans un pavillon qui flanque la grille. Ça ne fait pas grand monde, vous voyez. Ce n'est pas l'espace qui lui manque, au château. Il y a plus de vingt pièces. C'est désert et silencieux comme un musée. Aussi, vous ferez ’ne bonne action en allant leur rendre visite, de temps en temps.
- Eh bien, c’est entendu, dit l’architecte en se levant.
Il donna une petite tape sur l’épaule de sa femme.
- Tu viens, Yvonne. Je crois que nous avons abusé. Et merci, chers amis, de nous servir de guides dans cette ville de Laval, qui n’est pas du tout le petit trou qu’on nous avait dépeint… Au fait, on ne peut pas arriver à La Rochette les mains vides. Qu’est-ce qui plairait à Mme Cléry ? Des fleurs, c’est bien banal et elle a déjà un jardinier. Des friandises ?
- Non, dit la femme du notaire. Offrez-lui un petit poisson.
- Un poisson ? Mais où voulez-vous que je prenne un poisson ?
- Chez Métivier, sur le quai Sadi-Carnot. Il vend des articles de pêche et des poissons d’aquarium. Elle a envie d’un corydoras léopart. C’est une horrible bestiole, blanc et noir comme une lettre de deuil. Mais tous les goûts sont dans la nature.
- Vite ! s’écria le médecin. La pluie a presque cessé. Je vous prends dans ma R 5. On se serrera un peu…Alors à jeudi prochain ?
- Promis, dit le notaire. Mais pas d’excès, hein ? A la fortune du pot.
Cléry jura.
- Ce foutu cric ! Il ne cesse pas de déraper.
La Porsche était rangée sur le bas-côté. Cléry avait retiré sa veste, sa cravate. Le genou du pantalon maculé de boue, il essayait vainement, à quatre pattes, dans l’herbe, de placer le cric sous l’essieu arrière. Obstinément, l’outil se dérobait dès qu’il commençait à manœuvrer la manivelle. Il se redressa, s’essuya le front d’un revers de bras.
- Dépêchez-vous, dit Irène. Je voudrais bien rentrer.
- Mais moi aussi. Qu’est-ce que vous vous figurez ? s’écria-t-il, hors de lui. Vous ne voyez pas que je suis trempé ?
- Pourquoi n’essayez-vous pas de déplacer la voiture ?
- Parce que si la roue tourne, je vais déjanter. Et puis, vous m’embêtez, à la fin.
Il jeta autour de lui, sur la campagne déserte, un regard plein de rancune. Pas une lumière. Aucun secours à attendre. Il gratta le sol pour réunir une poignée de petits cailloux et de graviers qu'il tassa de son mieux sous la semelle du cric. Un tour de manivelle, deux tours. La Porsche tressaillit. Lentement, il la souleva.
- Travailler comme ça, à tâtons, grommela-t-il. On n'a pas idée.
Le cric tenait bon, cette fois. La roue endommagée s’arrache à l’ornière avec un bruit de succion. Cléry dégagea la manivelle, fit sauter l'enjoliveur et entreprit de desserrer les boulons. Il les recueillit et les rangea dans la poche de son pantalon Le plus pénible était fait. Retirer la roue blessée, pousser à sa place la roue de secours, facile.
- Je crois que ça va aller, dit-il.
Sa chemise lui collait à la peau. La pluie lui suspendait des gouttes au bout du nez. Il avait une furieuse envie d’une cigarette. Il rangea la roue souillée d’argile grasse. Restait à revisser les boulons. Le premier s’ajusta tout de suite au pas de vis. Le deuxième aussi. Le troisième luis glissa des doigts.
- Merde !
En tombant, le boulon avait produit un léger choc dans l’herbe. D’un mouvement prompt, comme s’il avait voulu saisir une bête, Cléry jeta la main à plat en direction du bruit. Rien. Il tâta alentour. Rien.
- Mais nom du Dieu de nom de Dieu, qu’est-ce que j’ai, ce soir ? Il est forcément là.
Il se mit des deux mains à palper la terre ruisselante. Un boulon, ce n’est pas une tête d’épingle. Irène abaissa sa vitre.
- Eh bien! Est-ce qu’on va bientôt partir ?
- Passez-moi mon briquet. Il est dans ma veste.
Il s’accouda à la portière.
- La poche de gauche.
Et, pendant qu’elle fouillait, il ajouta :
- Si vous étiez un boulon, où iriez-vous vous cacher pour m’empoisonner ?
Elle se rebiffa aussitôt ?
- Jaques, je vous prie de me parler sur un autre ton. Le voilà, votre briquet.
Cléry replongea sous la voiture, et essaya de promener dans l’ornière la petite flamme que le vent couchait. La lueur hésitante se perdait dans l’obscurité. Pas le moindre reflet de métal en vue. Le briquet devenait brûlant. Cléry l’éteignit. Quand la poisse s’en mêle ! Cette saloperie de boulon avait dû rouler plus loin qu’il ne l’avait cru.
- Allumez pleins phares, hurla-t-il.
Peut-être la nappe de clarté ferait-elle briller quelque chose, dans l’herbe. Irène donna le maximum de lumière.
- Vous savez quelle heure il est ? demanda-t-elle.
- Je m’en fous.
- Il est minuit et demi. Je m’inquiète pour le petit.
- Mais le petit dort à poings fermés. Vous n’allez pas recommencer.
- Je ne suis pas tranquille.
- Bon, bon. Tant pis pour mon boulon.
Il jeta ses outils dans le coffre et reprit sa place au volant.
- Je vous préviens. Je vais rouler au pas. Je n’ai pas l’intention d’esquinter ma roue.
- Bien sûr. Votre roue passe avant Patrice.
Il soupira et dégagea lentement la Porsche.
- J’en ai assez de ces sorties du soir, dit-elle.
- Vous en avez assez de tout, si je comprends bien. Ma pauvre amie, vous n’êtes vraiment pas drôle.
Ils se turent, Irène déclencha le ventilateur du chauffage et regarda le paysage familier qui venait sans se presser au-devant d’eux. Enfin la grille du parc s’esquissa dans les hachures de la pluie. Cléry stoppa tout contre et alla ouvrir. La voiture s’engagea dans l’allée.
- Vous pourriez refermer, fit Irène, aigrement.
- Il n’y a pas de voleurs, ici ! répliqua-t-il. Vivement un bain bien chaud. Je suis transi.
- Je vous rejoins, dit Cléry. Mais allez… allez… puisque vous êtes si pressée.
Il avait allumé le lustre du hall et tiré de sa poche une cigarette qu’il jeta rageusement quand il s’aperçut qu’elle était mouillée. Il s’assit alors sur la deuxième marche de l’escalier et entreprit de retirer ses souliers maculés et trempés.
- Bonsoir, dit Irène en se penchant sur la rampe.
- Oui, oui. Bonsoir.
Il remua ses pieds délivrés et pinça ses chaussettes pour les décoller de la peau.
- Je m’en souviendrai de cette soirée ! murmurât-il avec rancune.
Irène arrivait au premier, enlevait son manteau, tout en marchant. Dès qu’elle fut entrée dans sa chambre, elle le jeta sur le lit, puis, sans bruit, elle poussa la porte de la nursery et avança la tête. La lumière du plafonnier de la chambre éclairait obliquement les deux berceaux. Dans la pièce voisine, on entendait la calme respiration d’Amalia. Elle s’approcha du berceau de Patrice. Il était vide.
- Elle a pris le petit avec elle, pensa-t-elle. Il a dû faire le méchant.
Elle se tourna vers le second berceau pour s’assurer que l’autre bébé dormait bien. Les couvertures avaient été repoussées. L’enfant n’était plus là.
- Patrice a sans doute réveillé Julio en pleurant, se dit-elle. Pour avoir la paix, Amalia les a mis tous les deux dans son lit. Je n’aime pas beaucoup ça.
La porte de la chambre où dormait Amalia était entrouverte. Irène la poussa et aperçut, à la lueur de la veilleuse, les deux têtes côte : celle de son bébé et celle de la servante. Mais Julio était invisible.
Irène fit le tour du lit, passa la main sous le drap. Bizarre ! Où était Julio ? Elle revint dans la nursery, demeura immobile entre les deux berceaux vides, cherchant à comprendre. Si Julio avait été malade, Amalia aurait prévenu. Irène prenait toujours la précaution, quand elle devait sortir le soir, de lui laisser le numéro de téléphone de la maison où elle se rendait. Non. Il ne s’était rien produit d’anormal. D’ailleurs, si quelque chose était arrivée, Amalia n’aurait pas dormi de si bon cœur. Irène entendit son mari dans l’escalier et sortit sur le palier.
- Jaques, dit-elle à mi-voix, venez vite.
Cléry apparut, ses souliers au poing comme un gibier mort.
- Qu’est-ce qu’il y a encore ?...J’aurai de la veine si je ne me paye pas une bronchite. Au mois du juin une bronchite !... Alors ? Qu’est-ce que vous me voulez ?
- Le petit Julio n’est plus là. Patrice dort à côté d’Amalia. On dirait que Julio a disparu.
- Absurde !
- Eh bien, regardez vous-même.
- Une minute, que diable ! J’ai bien le temps de passer mon pyjama, j’imagine.
Irène revint dans sa chambre. Elle commençait à être très inquiète. Le plus simple était, évidemment, de réveiller Amalia ; mais Patrice entendrait du bruit et se mettrait à pleurer. Il valait mieux attendre.
Cléry s’arrêta sur le seuil.
- Alors ? dit-il, en boutonnant la veste de son pyjama. Vous l’avez retrouvé, ce gosse ?... A huit mois, ça m’étonnerait qu’il fasse une figue.
Il traversa la pièce, vers la nursery.
- Doucement, dit-elle. Ne traînez pas vos mules.
Il haussa les épaules. Elle le suivit de loin jusque dans la chambre où Amalia dormait toujours pesamment, ignorant les ombres qui s’agitaient autour d’elle.
- Exact, chuchota Cléry. Il n’est pas là.
Sur la pointe des pieds, il rebroussa chemin, récupéra ses mules et s’assit sur le lit de sa femme. La pendulette marquait une heure moins dix.
- Il doit y avoir une explication très simple, dit-il. Peut-être ce gosse s’est-il mis à pleurer. Elle l’aura mis dans la chambre d’amis…
- Non. Pas Amalia.
- Qu’est-ce que vous en savez ? Vous n’y êtes pas allée voir. Venez. J’en aurai le cœur net.
Il la précéda dans le couloir dont il alluma les appliques. Tout de suite, il aperçut la fenêtre ouverte, au bout du corridor.
- Ma parole ! s’écria-t-il. On est entré ici.
Il courut jusqu’à la fenêtre, se pencha et découvrit l’échelle. Puis il constata qu’un carreau avait été découpé.
- Que s’est-il passé ? demanda Irène, qui avait couru derrière lui.
- Eh bien, voyez vous-même. C’est assez clair. Quelqu’un est venu.
- Un voleur ?
- Bien sûr, un voleur.
- Mon Dieu ! Mes bijoux.
Il la saisit par le bras.
- On va vérifier. Mais je ne pense pas qu’il s’agisse de vos bijoux.
- De quoi, alors ?
- On est venu enlever le petit.
- Julio ?
- Non. Patrice.
- Mais il est là, Patrice. Vous perdez la tête, ou quoi ?
- Attendez ! Je crois que je commence à comprendre.
- Lâchez-moi. Vous me faites mal.
- Oh ! pardon.
Il referma la fenêtre et appuya son front sur la vitre intacte. La pluie avait cessé, mais un vent froid, qui sentait l’herbe mouillée, soufflait à travers le carreau éventré.
- Le voleur est entré dans la chambre d’Amalia, dit-il lentement. Il a cru que le bébé qu’elle serrait contre elle était son fils. Logique, non?...L'autre, dans la nursery, ne pouvait donc être que le nôtre. Il l'a enlevé. Les choses n'ont pas pu se passer autrement.
- Il faut réveiller Amalia.
Irène avait crié. Il mit un doigt sur sa bouche.
- Doucement. Après tout, je peux me tromper. Tout ça est tellement incroyable… Ne restons pas là. On gèle.
- Qu’est-ce qu'on va faire ?
- D'abord, vérifier si on ne nous a rien pris. Mais on n'est sûrement pas venu pour emporter des tableaux ou de l'argenterie. Vous permettez que j'endosse m robe de chambre ?
Ils descendirent dans le hall sur lequel s’ouvraient en enfilade le salon, la bibliothèque, la salle à manager et, tout au fond, le bureau de Cléry. L’inspection fut vite faite. Rien n’avis été touché.
- J’en étais sûr, dit Cléry. Maintenant, la situation est claire. Nous devons nous préparer à lâcher pas mal de millions.
- Mais enfin… Mais c’est impossible, protesta Irène.
Elle se laissa tomber dans un fauteuil, près de l’aquarium où tout un petit peuple semblait butiner, parmi les algues et les rocailles.
- Je deviens folle, gémit-elle. Qu’est-ce qui nous prouve qu’on a voulu enlever Patrice ?
- C’est pourtant évident. Il suffit de réfléchir une seconde.
- Vous allez prévenir la police ?
De ses deux mains jointes, il se frappait le menton, à petits coups.
- Est-ce qu’il faut prévenir la police ? Quel est le mieux ? Attendre ?... Téléphoner au commissariat… Pour dire que Julio a disparu ?
- Evidemment.
- Mais… est-ce que nous devons faire savoir aux bandits qu’ils se sont trompés ?
- Comment ! Vous hésitez ?
Cléry, les mains au dos, fit lentement le tour du salon, puis s’arrêta devant Irène.
- J’admets, dit-il. Demain, la police, la télévision, les journaux annoncent que les voleurs n’ont pas enlevé le bon bébé. Est-ce que les voleurs ne vont pas se méfier ?... Je pose la question. Moi, à leur place, je me méfierais, je croirais à une ruse et je garderais mon otage. Mais supposons...
- Ah ! ça suffit, s’écria Irène. Ce n’est pas le moment de supposer.
- Laissez-moi finir. Supposons que les bandits acceptent cette idée qu’ils ont enlevé un enfant sans valeur... Pensez-vous sérieusement qu’ils vont s’embarrasser de lui ? Je suis persuadé qu’ils vont trouver une autre solution.
- Ils le tueraient ?
- C’est probable. Tandis que si...
Irène se boucha les oreilles.
- Assez ! cria-t-elle. Assez !
Cléry s’approcha d’elle, lui saisit les poignets et la secoua brutalement.
- Vous allez m’écouter !... Je suis bien obligé d’envisager toutes les hypothèses. Ce n’est pas pour mon plaisir. Je sais bien que si Julio est abandonné vivant quelque part, sur le seuil d’une boutique ou dans une poubelle, nous ne cesserons de trembler pour Patrice. Vous comprenez ça, oui ? Ces bandits ne vont pas renoncer si facilement. Et nous ne pourrons pas indéfiniment protéger Patrice.
- Alors, qu’est-ce que vous proposez ?
- Je propose... qu’on fasse exactement comme si le bébé était bien Patrice. C’est probablement la seule façon de sauver Julio et de mettre Patrice à l’abri.
- Vous accepterez de payer pour un enfant qui ne nous est rien ?
- Nous n’avons pas le choix.
- Et si vous ne préveniez pas la police ? Dans ce genre d’affaire, les bandits menacent toujours de tuer leur otage si la police est alertée.
- Je sais, dit Cléry. Mais, d’une façon ou d’une autre, la police est toujours informée et les otages sont rarement supprimés. A la longue, le kidnapping a trouvé ses règles. C’est triste, mais c’est comme ça.
- A votre avis, il faudra payer cher ?
- Probablement. Là aussi, il y a maintenant une sorte de tarif.
Irène sursauta.
- Mais où voulez-vous qu’on prenne l’argent ?
- Je ne sais pas encore. On verra.
Irène serra frileusement sur sa poitrine sa veste de tailleur.
- J’ai peur, murmura-t-elle. J’ai peur pour Patrice. C’est affreux. Pourquoi s’attaquer à nous ?... Oh ! Je sais bien qui a fait le coup.
- Ah ! non, s’écria Cléry. Vous n’allez pas recommencer.
Ils s’affrontèrent. Leurs regards s’empoignèrent comme des mains de lutteurs.
- Pas le moment de parler de ça, reprit Cléry. Nos conflits n’intéressent personne. Je vais appeler le commissariat. Et puis, tant pis, je réveillerai Albert. Il peut nous aider.
Il fit un pas vers sa femme.
- Irène, je vous en prie. Vous devez être de mon côté, dans l’intérêt du petit. Je peux compter sur vous ?... Bon. Faites du café. Nous allons en avoir besoin.
- Et Amalia ? interrogea Irène.
Cléry, qui se dirigeait vers le téléphone, s’arrêta.
- C’est vrai. J’allais oublier. Je veux bien la réveiller, mais vous allez encore penser que... Une belle femme toute moite de sommeil et qui van sans doute se mettre à hurler ! Ce n’est pas un spectacle pour un homme comme moi, n’est-ce pas ?... Excusez-moi, ma pauvre Irène. Je ne voulais pas rouvrir les hostilités. Je vous attends ici. Qu’elle passe un peignoir et qu’elle vienne. Je tâcherai de la convaincre. Et vous, soutenez-moi. Maintenant, tout dépend d’elle.
Il regarda Irène qui s’éloignait vers l’escalier.
Il passa dans son bureau, à la recherche inquiète d’un paquet de cigarettes. Il ramassa quelques Gauloises en vrac dans un tiroir, et les mit dans sa poche après en avoir allumé une d’une main mal assurée. Sa montre marquait une heure et demie. La police ne serait sans doute pas là avant trois quarts d’heure. Est-ce qu’Amalia serait capable de jouer la comédie, devant les inspecteurs ? C’était une âme simple ; elle aurait beaucoup de peine à imaginer qu’on lui demandait de se comporter avec Patrice comme si Patrice était Julio. Devant la police, elle ne devrait pas montrer un chagrin excessif. Une angoisse réelle, mais pas plus. Le fils de ses maîtres avait disparu. La police prenait l’affaire en main. Il n’y avait pas de quoi s’effondrer dans les larmes. A condition qu’elle eût sans cesse présent à l’esprit qu’il s’agissait de l’enfant de ses maîtres et non du sien. C’était peut-être attendre trop d’elle. Et pourtant il n’y avait pas d’autre solution.
Il tendit l’oreille, cherchant à surprendre, au-dessus de sa tête, un bruit de pas, des gémissements, mais le silence n’était troublé que par le frôlement du vent sur les volets. Il vint au bas de l’escalier, écouta en vain.
dit-il tout bas. Il s’avisa qu’il faudrait mettre dans la confidence les Maufranc et les Jusseaume. Cela faisait beaucoup de monde. Pour les Jusseaume, ce n’était peut-être pas nécessaire. Ils vivaient un peu à l’écart, dans leur pavillon, et ils devaient être bien incapables de reconnaître Julio et Patrice, quand Amalia promenait les bébés dans le parc. Les Maufranc, eux, avaient l’oeil. Mais ils étaient totalement dévoués à Irène et ils ne la trahiraient jamais. Quand même ! La partie était loin d’être gagnée. Et si les policiers découvraient qu’on leur avait menti...
Cléry alluma une autre cigarette à son mégot. Et il pensait qu’il lui faudrait sans doute hypothéquer le domaine, ou vendre une ferme, car jamais il ne consentirait à se séparer de ses chevaux.
D’où venait le coup ? Probablement d’un palefrenier congédié. Car il pouvait aussi s’agir d’une vengeance. D’une vengeance raffinée. Il aurait été si facile d’incendier, par exemple, les écuries. Ou, pourquoi pas, de lui tirer dessus quand, de grand matin, il piquait un petit galop, avec Frimousse, jusqu’au bois des Lapins. Mais non. On voulait qu’il souffrît
Là –haut, soudain, le bébé se mit à crier et bientôt Amalia et Irène apparurent sur le palier. Amalia tenait l’enfant dans ses bras. Elle le berçait machinalement et semblait mal réveillée.
- Faites-le taire, dit Cléry à sa femme. On ne s’entend plus.
Irène prit le bébé dont les cris redoublèrent. Il était au bord de la suffocation, les mains convulsées, la petite bouche édentée cherchant l’air.
- Vous voyez bien qu’il ne veut pas venir avec moi, dit Irène.
Amalia saisit l’enfant avec une douceur maternelle.
- Là, là..., fit-elle. Oui, on va boire... et puis on va être bien sage.
Elle commença à descendre, roucoulant à l’oreille du petit des mots tendres.
Quand Irène fut près de lui, il chuchota :
- Vous l’avez prévenue ?
Impatientée, Irène haussa les épaules.
- Evidemment.
- Et c’est tout ce que ça lui fait ? Vous n’avez pas su lui expliquer.
- Je suis si bête, dit Irène. Heureusement que vous êtes là.
Elle entraîna Amalia vers le salon et la fit asseoir à côté d’elle sur le canapé. L’enfant, qui s’assoupissait, recommença à hurler. Alors Amalia ouvrit sa robe de chambre, déboutonna sa camisole et dégagea un sein d’une blancheur qu’on avait envie de toucher. Elle en dirigea le bout vers les lèvres de l’enfant qui, brusquement apaisé, se mit à téter ; sa main, comme une étoile minuscule, cherchant à rapprocher encore de lui le globe familier.
- Monsieur Bébé avait soif, dit Amalia.
Cléry la considérait avec une sorte de respect.
- Amalia, murmura-t-il, vous savez pourquoi on vous a réveillée.
Pour ne pas déranger Patrice, elle ne bougeait que les yeux. Elle regarda Cléry.
- On a voulu me la prendre, dit-elle, et elle considéra le petit avec une douceur qui irrita Irène.
- Mais on a enlevé le vôtre, dit Cléry.
- On s’apercevra bien qu’on s’est trompé, fit Amalia, calmement. Monsieur n’aura qu’`à dire la vérité.
- Mais justement ! commença Cléry.
Il s’interrompit, ne sachant plus comment venir à bout de cette confiance aveugle qu’elle lui témoignait. Elle aurait dû pleurer, crier, et au contraire, elle était là, devant lui, à peine implorante, le contemplant avec cette foi des simples qui s’en remettent à quelque saint patron.
- Justement, répéta-t-il. On ne me croira pas. Voyons, Amalia, racontez-nous la soirée. Quand nous sommes partis, vous faisiez la toilette des enfants. Et après ?
- Après, dit-elle, je les ai couchés. Mais monsieur Bébé pleurait. Ses dents le tourmentent. Je l’ai bercé. Et pour finir, je l’ai pris dans mon lit.
- Et Julio ? Où était-il ?
- Mais dans son berceau.
- Et le berceau dans la nursery.
- Oui, monsieur Bébé s’est endormi, mais je n’ai pas voulu le déranger. Je l’ai gardé près de moi.
- Vous n’avez entendu aucun bruit ?
- Non. J’étais un peu fatiguée et je me suis endormie à mon tour, jusqu’`a ce que Madame me réveille.
- De sorte, conclut Cléry, que l’individu qui s’est introduit dans votre chambre a pensé que le bébé que vous serriez contre vous était votre fils. Qui ne s’y serait trompé ? Il ignorait que, quand nous nous absentons, vous venez coucher dans la chambre contiguë à la nursery et que vous amenez le berceau de votre fils près de celui de Patrice, pour plus de commodité.
- Mais vous embêtez Amalia, s’écria Irène. Elle sait tout ça.
- Permettez. C’est l’essentiel. Amalia, ce que je veux que vous saisissiez bien, c’est que le voleur n’avait pas les moyens d’identifier les enfants. Alors, si je prétends qu’il s’est trompé, il pensera que c’est une ruse pour lui faire rendre le bébé, et nous ne pourrons pas lui prouver le contraire. Les maillots des petits ne portent aucun signe distinctif, et des enfants si jeunes se ressemblent, forcément. Vous me suivez, n’est-ce pas ?... Nous avons affaire à des gens résolus, car je pense qu’ils sont plusieurs. Une expédition comme celle-là ne peut pas être conduite par un seul homme. Alors, qu’est-ce qu’ils vont faire, hein ?
Amalia releva la tête. Elle avait des yeux noirs, immenses et opaques, à la Picasso. A peine si l’on voyait, au coin des paupières, un peu de blanc. Des yeux d’émail qui réfléchissaient la lumière du plafonnier.
- Qu’est-ce qu’ils vont faire ? reprit Cléry. Moi, je vais vous le dire. Ils nous rendront votre bébé contre une rançon, ou bien excusez-moi d’^être aussi brutal, ils se débarrasseront de lui.
Amalia ne bougea pas, tout entière à sa tâche de nourrice, mais son visage exprima soudain une attention douloureuse.
- Non, fit-elle. Non. C’est impossible. Monsieur fera quelque chose.
Cléry – ce fut plus fort que lui – appuya la main sur l’épaule de la servante.
- Ma bonne Amalia, dit-il, je ferai l’impossible. Mais à une condition. C’est que vous, nous, tout le monde ici, nous laissions croire à la police, aux journaux, que le bébé qui a été enlevé est bien Patrice, notre fils. Je vous assure que les bandits prendront soin du bébé, s’ils sont certains d’en tirer de l’argent.
- Monsieur paierait pour mon petit Julio ? murmura-t-elle d’une voix humble et soumise.
De sa main libre, elle s’essuya les yeux, puis elle retira très doucement son sein de la bouche de l’enfant et se rajusta, pleine de dignité.
- Monsieur est bon, dit-elle. Moi, je veux bien travailler pour rien.
- Mais il ne s’agit pas de ça. Vous n’êtes pas responsable de ce qui arrive. Tout ce qu’on vous demande, c’est de nous laisser libres d’agir pour le mieux. La police va venir. Vous n’aurez qu’à faire comme si Patrice était votre fils. Je vous assure qu’il n’y a pas d’autre solution.
- Nous voulons sauver Julio, intervint Irène, et aussi mettre Patrice à l’abri. Ils nous rendront Julio et disparaîtront et on sera tous tranquilles.
- Promis ? fit Cléry.
Brusquement, Amalia se mit à sangloter. Elle faisait oui, de la tête, sans pouvoir parler.
- Eh bien ! Eh bien ! dit Cléry. Calmez-vous, ma bonne Amalia.
- C’est de ma faute, balbutia-t-elle.
- Mais non. Allez coucher Patrice et attendez qu’on vous appelle. Et vous, Irène, préparez-nous du café. Inutile de réveiller maintenant les Maufranc. Je leur ferai la leçon plus tard. J’appelle la police.
Il se dirigea vers son bureau et s’accorda encore une longue minute de réflexion. Est-ce que, d’une certaine façon, il n’allait pas sacrifier Julio à Patrice ? Comment faire la part de la prudence et celle de la lâcheté ? Le téléphone sonna. Ils s’immobilisèrent tous les trois.
- C’est eux, fit Cléry à voix basse, comme s’il craignait d’être entendu.
- Eh bien, qu’est-ce que vous attendez ? dit Irène. Il alla décrocher.
- Oui. C’est moi... Oui, je vous entends très bien. Irène s’assit lentement. Amalia demeurait debout sur le seuil du salon, le bébé endormi dans les bras.
- Quatre millions ! s’écria Cléry. Vous êtes complètement fou. Je n’ai presque pas d’argent liquide.
Irène tourna la tête vers Amalia.
- Quatre millions, chuchota-t-elle, ça fait quatre cents millions de centimes. C’est impossible.
- Mon pauvre petit Julio, balbutia la servante.
- Eh oui, votre pauvre petit Julio, fit Irène sèchement.
- Ecoutez, disait Cléry. Essayez de comprendre. Vous m’obligez à emprunter. Ça va prendre du temps. Et toutes ces démarches vont se savoir... Mais, bon Dieu, je n’y peux rien. Les banquiers se méfieront. Moi, je veux bien ne pas prévenir la police, mais elle sera prévenue malgré tout. Dès qu’on demande une grosse somme en petites coupures, tout le monde comprend qu’il s’agit d’un enlèvement... Quoi ?
Des sonorités sortaient de l’appareil. Cléry, machinalement, avait saisi une règle, sur son bureau, et s’en battait les mollets.
- J’ai besoin de plusieurs jours, reprit-il. Et je vous préviens... si vous faites du mal à mon bébé, j’aurai votre peau.
La communication fut brutalement coupée. Cléry revint vers le salon.
- Vous avez entendu ?... Quatre cents millions ! C’est de la démence... Allez coucher le petit, Amalia. On n’a pas besoin de vous ici.
- Monsieur ne pourra pas payer, dit Amalia.
- Est-ce que je sais.
- Je pense à Julio.
- Mais nous aussi, Amalia. Nous aussi.
- Monsieur a besoin de réfléchir, dit Irène. Il ne faut pas le tourmenter. Laissez-nous, maintenant.
Elle ferma la porte derrière la servante et demanda :
- Qui était-ce ?
- Une voix d’homme, expliqua-t-il. Pas tellement menaçante. Mais résolue. Heureusement que vous n’entendiez pas, toutes les deux. Il a dit : Comme ça... Tranquillement. Oh ! Je marchanderai... C’est affreux de parler de cette façon-là. Mais quoi ! Il s’agit bien d’un marché et ils le savent.
- Il rappellera ?
- Naturellement.
- Dans un cas comme celui-là, est-ce que la police ne met pas le téléphone sur écoute ?
- Je pense que si. Irène, soyez gentille. Une tasse de café bien fort. Je suis flapi. Ce malheureux gamin, je me demande si on le récupérera. Ils l’ont peut-être emmené bien loin, déjà. Même si la police se met à l’écoute, ça ne changera pas grand-chose.
- Je reviens, dit Irène. Attendez-moi pour téléphoner au commissariat.
Cléry eut une quinte de toux qui réveilla en lui l’envie de fumer. Il alluma une cigarette et se planta devant l’aquarium. C’était reposant de regarder les poissons qui se laissaient monter vers la surface et, de leurs lèvres molles, goûtaient des bulles, avant de couler vers le sable et d’y piocher délicatement du nez.
Quatre cents millions ! Le prix de la ferme des Trois-Routes. Jamais !
Translation - Dutch
P. Boileau en Th. Narcejac De baby
Paris, Denoël, 1983
De schaduw achter het raam leek op een tak die door de wind heen en weer werd bewogen, ze bewoog zich langs de ruit. Daarna brak het losgesneden glas en een gehandschoende hand zocht de spanjolet. Het venster werd geopend en een silhouet, zwarter dan de nacht, belandde in de gang. Een hele poos bleef de schaduw onbeweeglijk staan, luisterend naar het minste geluid dat de stilte kon verstoren. Uiteindelijk stak hij een lichtstraal zo smal als een witte wandelstok voor zich uit en liep met de weifelende stap van een blinde door de gang. Eén deur. Twee deuren. Een bergkast. De slaapkamer van Amalia. De schaduw hield stil. Daar was het.
De zware ademhaling van een slapende vrouw was door de wand te horen. Het schijnsel van de lamp richtte zich op de deurknop. Behendig werd die door een hand langzaam omgedraaid, daarna ging de zaklantaarn uit. Een nachtlampje verlichtte het vertrek gedempt. Eén stap. Twee stappen. Drie stappen. De man zag duidelijk Amalia en haar baby die zij dicht tegen zich aan had gedrukt. “Ontroerend!” dacht hij.
Een geopende deur bood toegang tot de kinderkamer. Hij bleef op de drempel staan, deed zijn lamp weer aan en liet de lichtstraal over de muren glijden. Aardig behangsel. Windmolens, zeilboten, dolfijnen. Blauw en roze. De straal ging omlaag, vond de tenen wiegjes en het kindje, roerloos, een knuistje tegen zijn mond. De man boog zich over de wieg, hing de lamp aan een knoop van zijn jack, schoof de dekentjes weg en gleed een hand onder de nek van de baby en ondersteunde met de andere zijn lendenen. Zonder hem te wekken tilde hij hem op. Toen droeg hij hem voor zich uit als een offerande, kwam weer langs het bed van Amalia en liep langzaam de gang door tot aan het venster. Een zacht gefluit. De medeplichtige, boven op de ladder, nam het kind, verdween. Op zijn beurt verdween de man achteruitlopend en sprong als een duiker de duisternis in.
- Nogmaals bedankt, beste vriend, zei Cléry. Zien we je de volgende week?
- Niet voor zaterdag, antwoordde de notaris. Momenteel heb ik het te druk. Jacques Cléry sloot het portier en draaide het autoraampje naar beneden.
- Probeer Bélières mee te brengen. Die jongen lijkt me erg aardig.
De notaris bukte zich en fluisterde Cléry in het oor:
- Irène lijkt vanavond erg vermoeid.
- Ach kom, dat gaat wel over, bromde Cléry.
Irène had een sigaret opgestoken. Ze deed net alsof ze niets had gehoord.
- Voorzichtig, hè! hervatte de notaris.
- Ja, weet ik, schertste Cléry…Drinken of autorijden…Kom! Goedenavond, Albert.
Hij gaf snel gas. De notaris keek naar de lichten van de Porsche die verder de laan uitreed; daarna ging hij het bordes op, voelde een waterdruppel op zijn gezicht, keek naar de bedekte lucht.
- Weer regen, zei hij toen hij de salon weer terugkwam in de salon.
- En, vroeg zijn vrouw, hoe is het gegaan? Had zij nog steeds dat begrafenisgezicht?
Natuurlijk nog steeds. Zij kan geen ander gezicht zetten.
Hij richtte zich tot Bélières.
- Dat is een bijzonder geval, verzeker ik je .Wat was je indruk nu je haar net voor het eerst hebt gezien?
De architect zette zijn champagneglas op een tafeltje bij de zitbank.
- Ze scheen me enigszins gesloten, zei hij.
Mevrouw Teissière glimlachte toegeeflijk.
- Je man wil zich niet blootgeven, zei ze. Maar jij, Yvonne, eerlijk…
- Ik moet bekennen dat ik haar een beetje…vreemd vond. Ik had vooral de indruk dat het niet goed boterde tussen die twee.
- Oh! zei Charles Teissère, het botert helemaal niet.
- Mijn man behandelt hen al, al hoe lang, Charles?
- Al zes jaar…feitelijk sinds hun huwelijk. Toen is alles begonnen.
- Het is gek dat zij allebei zo konden veranderen, merkte de notaris op. Hij zag er goed uit, is het niet, Suzanne? Hij leek nooit erg slim, maar hij was vrolijk, sprankelde van levenslust, alles wat nodig is om bij vrouwen in de smaak te vallen. En zij…Nou ja, mij beviel ze wel.
- We leren nog eens wat, schertste de dokter. Dekselse Albert!
- Nee, vergissen jullie je niet, protesteerde de notaris. Nu verwaarloost zij zich. Hebben jullie gezien. Zelfs geen vleugje lippenstift en afschuwelijk gekleed. Maar in die tijd had ze best stijl.
- Dat is waar, zei Suzanne. Ik moet toegeven dat zij erg aantrekkelijk was. En bovendien stond ze bekend als een goede amazone. En dat...dat vinden mannen aantrekkelijk....Of vergis ik me, Simon?
De architect legde zijn hand op de knie van zijn vrouw...
- Ik heb Yvonne op de manege leren kennen, zei hij . Dat bewijst hoezeer je gelijk hebt.
De notaris hief een vermanende vinger.
- Suzanne vergeet het belangrijkste. Irène Cléry was een zeer goede amazone. Ze heeft verschillende concours hippiques gewonnen, waaronder die van La Baule.
- Nou nou! zei de architect waarderend. Dat is niet niks.
- Daar heeft zij haar man ontmoet. Hij is ook een voortreffelijke ruiter. Trouwens dat zullen jullie zelf kunnen vaststellen als jullie zijn uitnodiging aannemen.
- Maar moeten we die aannemen? zeiden Yvonne en Simon tegelijk.
Ze keken elkaar lachend aan.
- Wij zijn tenminste eensgezind, hervatte de architect. En ik voel dat wij allebei zin hebben om een kijkje te nemen in La Rochette.
- In het kasteel van La Rochette, verbeterde zijn vrouw. Mijn lieve schat, je zult heel wat woningwetwoningen moeten bouwen voordat wij een kasteel La Rochette kunnen betalen.
- En niet alleen het kasteel, merkte de arts op. Er komt nog ongeveer honderd hectare bos en weilanden bij, nog afgezien van twee of drie boerderijen. Ze zijn zéér rijk.
- Zìj is zéér rijk, preciseerde de notaris. Zìj bezit het vermogen. Hij zit niet zonder geld, maar hij heeft vooral zijn kennis van zaken meegebracht.
- … en zijn naam, voegde Madeleine Teissère eraan toe. Cléry de Bellefond de Leuze.
De dokter haalde zijn schouders op.
- Je weet, zei hij, tegenwoordig…
- Nee hoor, helemaal niet. Zij stelt prijs op zijn naam. En op de titel…barones Cléry de Bellefond de Leuze.
- Geboren Daudricourt, voegde de notaris eraan toe. Haar vader was een belangrijke meelhandelaar in de omgeving van Le Mans. Nadat hij fortuin had gemaakt, kocht hij dat enorme landgoed La Rochette en begon een stoeterij, omdat hij dol was op paarden. Dat is de hele geschiedenis. Madeleine, nog een beetje champagne?
- Neen, dank je.
Ze wendde zich naar haar man.
- We moeten verstandig zijn, Charles. Het is tijd om naar huis te gaan.
- Ach, zei de notaris, waarom zo’n haast? Ten eerste regent het. Wacht tot het opklaart. En bovendien zie ik wel dat onze vrienden nog vragen voor ons hebben. Niet? Wel waar?
- Jawel, zie Yvonne. Nou ja, die mensen hebben alles om gelukkig te zijn. Ze zijn rijk. Ze houden heel veel van paarden en ze kunnen zich naar hartenlust aan hun hobby wijden.
- Hoeveel paarden hebben ze in de stal, onderbrak haar man haar.
De notaris keek de arts vragend aan.
- Hoeveel? zei hij.
- Zo’n dertig, ongeveer… En een zestal rijpaarden voor de ritten. Er zijn natuurlijk belangrijkere stoeterijen. Maar die van La Rochette staat zeer goed aangeschreven.
- Nou, zei Yvonne weer, wat ontbreekt hun dan nog?
- Hun levensvreugde, zei de arts. Ik zal het jullie uitleggen.
Hij installeerde zich eens uitgebreid op de bank en stak een lange cigarillo aan.
- Neem me niet kwalijk. Ik geef het slechte voorbeeld, maar door het roken vergeet ik mijn reumatiek. Om terug te komen op het echtpaar Cléry, in de eerste plaats heb ik altijd gedacht dat hun huwelijk was geregeld door de oude Daudricourt. Er was een energieke man nodig om het landgoed te beheren. Paardenhandel is echt werk voor specialisten, dat kun je je voorstellen. Als je niet een beetje paardenkoper bent, word je zeker belazerd. Cléry heeft meteen zijn slag geslagen. Hij moet een beetje boerenbloed hebben gehad dat zich niet verloochent. Hij is erg vlug degene geworden die jullie hebben gezien: een stevige, robuuste kerel met een teint die gekleurd is door het buitenleven, borreltjes en zakenlunches.
Een personage als van Maupassant die niet erg geliefd is bij zijn personeel omdat hij veeleisend is en zelfs nogal hard. Toch geloof ik, die hem goed ken, dat hij eigenlijk een goede vent is, maar ontgoocheld.
- En zijn vrouw? vroeg Yvonne.
- Precies, ik heb jullie gezegd dat zij het vermogen bezit. Nou, dat heeft ze die arme Cléry gauw laten voelen. Zij heeft hem de rol toebedeeld als beheerder.
- Misschien toch niet, merkte de notaris op.
- Laten we zeggen dat ik een beetje overdrijf.
- Zo zie ik het niet, zei Madeleine Teissière. Zìj heeft hem niet vernederd. In tegendeel, hìj voelt zich vernederd en heeft de indruk dat hij in dienst van zijn vrouw staat. Hij bracht de naam in, zij bracht het geld. Hij dacht dat de naam hem het recht op het geld gaf en zìj dacht dat zij door het geld recht had op de naam. Nou ja, zoiets.
- Zodat elk van hen altijd dacht dat hij de ander niet nodig had, besloot de dokter.
- En dat hebben ze wel laten zien, zei de notaris weer. Mevrouw ging van het ene concours hippique naar het andere. Mijnheer reisde het platteland af en zat ook achter de vrouwen aan; dat is tenminste wat men vertelt. En toen hebben ze een kind gekregen. Zij wilde echter geen kind. Maar dat zijn dingen die gebeuren. Oh, het is pas kort geleden. De baby is acht maanden. Het is een jongetje dat zij Patrice heeft genoemd... Vertel het vervolg, Charles.
De dokter legde voorzichtig zijn sigaar op de rand van de asbak.
- Het vervolg? Ik zal niet op de details ingaan. Het was een erg zware bevalling. En de arme vrouw is gewaarschuwd: een tweede zwangerschap zou haar leven in gevaar brengen. Ik heb wel de indruk dat zij sindsdien haar man ziet als een vijand die op afstand gehouden dient te worden.
- Gaat het zover, zei Yvonne ongelovig. Vrouwen kunnen nu toch een ongelukje voorkomen?
- Beste meid, zei de arts, er bestaat geen pil of spiraaltje tegen dwangvoorstellingen. En bij haar is het een dwangidee: haar man is een gevaar.
Ik verraad geen beroepsgeheim: op een avond heeft zij het, ja zelfs hier, aan ons bekend. We wareen hier met zijn vieren. Ze was bij ons gekomen om een toevlucht te zoeken; er is geen ander woord voor. Haar man was dronken thuisgekomen en wilde.... kortom…klokslag negen uur kwam ze bij ons aan. Ze heeft ons alles verteld....Dingen die we ons nooit hadden kunnen voorstellen; dat het de schuld van haar man was, dat haar zoon een ziekelijke baby was…Als hij minder gedronken en minder avontuurtjes had gehad, zou hij een steviger kind hebben verwekt. En wat verder?
- Dat ze gedwongen was zich ’s nachts in haar slaapkamer op te sluiten, ging Madeleine door.
- Oh! ja. En dat zij natuurlijk overwoog te scheiden.
- En bovendien is ze zichzelf gaan beschuldigen dat ze een slechte moeder is. Wat ze ons allemaal niet verteld heeft! En dat ze geen moederinstinct had en dat ze de zorg voor het kleintje niet aan haar dienstmeisje had moeten overlaten. Maar dat is waar ook. We hebben jullie nog niet gesproken over Amalia. Het is beslist net een roman, het verhaal over die Cléry’s. Nog een bodempje champagne, Yvonne.
De dokter trok de gordijnen voor het raam van de kleine zitkamer open. Jullie horen het, zie hij. Een echte zondvloed. Dat was ook te verwachten gezien de voorspelling. Gelukkig is jullie hotel niet ver weg. Hoe dan ook, we brengen jullie thuis, beste Simon. Maar neem me niet kwalijk, Albert. Ik heb je onderbroken. Je zou ons net over Amalia vertellen.
- Oh ja, zei de notaris. Een geluk voor Irène dat ze die Amalia heeft. Het is een Portugese die ongeveer tien jaar geleden naar Frankrijk is gekomen. Een heel goed mens, ze spreekt onze taal vloeiend en heeft een zekere distinctie.
- Ook zìj bevalt je wel , constateerde de arts plagerig.
De notaris nam zijn vrienden tot getuigen. - Wat kan hij vervelend zijn als hij het erom doet! Maar echt, het is een mooie vrouw. Helemaal niet dat uitgedroogde en donkere soort. Eerder een weelderige vrouw zoals Maillol ze beeldhouwde. Ze is drie of vier jaar geleden met een landgenoot van haar getrouwd, een zekere Jesu Pereira, en het toeval wilde dat die Pereira bij Cléry is komen werken. Hij was…ik weet niet meer…staljongen…paardenknecht…doet er niet toe. De arme drommel is gedood door een trap van een paard.
- Maar wat is dat allemaal afschuwelijk, riep Yvonne uit.
- Ja, ik kan het niet helpen. Amalia was in verwachting. Cléry, die, ik herhaal het, niet een slechte kerel is heeft haar in dienst gehouden en zij werd een soort van kinderverzorgster. Haar bevoegdheden zijn heel onduidelijk. In werkelijkheid is zij de voedster van de kleine Patrice. Ja, omdat zij haar kind op ongeveer hetzelfde moment heeft gekregen als Irène Cléry. Nou, ze zoogt ze allebei, wat een uitkomst is voor Irène, die wat haar boezem betreft niet rijk bedeeld is.
- Albert! riep zijn vrouw uit. Hoe kun je zeggen…
- Onze Albert wordt schaamteloos, merkte de dokter streng op.
- Ach, je moet wel eens een geintje maken, hernam de notaris. Praktisch voedt Amalia de baby op. Irène bemoeit zich nauwelijks met hem.
- Maar wat doet zìj dan? vroeg Simon Bélières. Rijdt ze paard?
- Zelfs dat niet. Ze heeft nergens meer zin in. Ze leest, ze rookt, ze wandelt in het park, als je dat een park kunt noemen; het open veld begint meteen achter het kasteel en alles tot aan de horizon behoort aan de Cléry’s. Wanneer het regent, legt ze zich de kaart. Of wel blijft ze uren naar haar vissen kijken. Er is in de zitkamer een schitterend aquarium. Jullie zullen het zien, ze zal niet vergeten het jullie te tonen. Het is een erg triest leven, geloof me.
- En de vader? vroeg Yvonne. Bemoeit hij zich een beetje met de baby?
- Hij heeft er bijna geen tijd voor. Maar ik geloof dat hij erg aan hem is gehecht, niet waar, Suzanne?
- Oh ja! Die indruk geeft hij. Maar, weet je, het is niet gemakkelijk om aan de weet te komen wat zij beiden voelen.
Als ze weer eens een crisis heeft, laat ze zich verleiden tot een paar vertrouwelijke mededelingen, en dan nog kun je je afvragen of zij niet opzettelijk de zaken te zwart voorstelt, want ze vindt het prettig dat je haar beklaagt. Maar wat hìj precies denkt achter zijn ogenschijnlijke opgeruimdheid? Zo lijkt hij een man uit één stuk. Maar ik denk dat hij eigenlijk erg gecompliceerd is. Albert meent van niet. Goed. Ik hoop dat ik me vergis.
- Nog een vraag, zei de jonge architect. Niet dat ik bijzonder nieuwsgierig ben, maar als we op het kasteel ontvangen worden is het beter dat we precies weten waaraan we ons moeten houden. Vooral met twee personen die al vijandig tegenover elkaar staan. Heeft mevrouw Cléry openlijk haar man gedreigd met een scheiding, of zijn het maar woorden die ze in woede heeft uitgesproken?
- Natuurlijk, kwam de dokter tussenbeide. Het is loos geklets.
- Als hij toch haar bedriegt? En als zij op de hoogte is?
- Maar het laat haar koud dat ze wordt bedrogen, zie Madeleine Teissière. In die tijd laat hij haar tenminste met rust.
- Dat staat te bezien, zei de notaris twijfelend. Het zou me verbazen dat zij er zo gemakkelijk in zou berusten, trots als zij is. Maar daarin gaan we misschien een beetje te ver. Eigenlijk gaat dat ons niet aan.
- Zijn jullie erg met hen bevriend? vroeg Yvonne.
- Wel, we bezoeken elkaar dikwijls, ja. Suzanne en ik doen zondags een beetje aan paardrijden. Cléry bezit goede paarden, heel braaf en hij leent ze graag uit. Wanneer jullie erheen gaan, zeg hem dan namens mij dat jullie Clairon zouden willen. Het is een uitstekend paard waarvan jullie veel plezier zullen hebben. Daarentegen komen zij hier, als het slecht weer is. Ze hebben een paar vrienden in Château-Gontier, maar Laval is een beetje dichter bij La Rochette. La Rochette is niet leuk wanneer het regent. Wij proberen hen te vermaken. We nodigen mensen uit, zoals jullie, die gek zijn op paardrijden. De mannen praten over paarden. De dames…
Hij wendde zich tot zijn vrouw.
- Waarover praten jullie eigenlijk, Suzanne?
- Waarover dames kunnen praten, riep Suzanne lachend uit. Over toneelvoorstellingen, over boeken…Irène Cléry is ontwikkeld en ze koopt veel romans. Ze leent ze ons. We wisselen van gedachten. Het is erg plezierig. Als ze weg is uit La Rochette, dat kasteel dat zij haar ‘gevangenis’ noemt, kan Irène heel vrolijk zijn; of liever dat kon ze. Alles welbeschouwd is ze pas tweeendertig.
- En hij? vroeg Yvonne.
- Hoe oud schat je hem?
- Ik weet het niet. Zijn beginnende kaalheid maakt hem oud.
- Hij is eenenveertig, maar het is waar, hij ziet er ouder uit.
- De gevaarlijke leeftijd, hernam de dokter. Cléry is precies een man die om een hartinfarct vraagt. Alcohol, tabak en vrouwen. Een bloeddruk van tweehonderd. Ik heb hem gewaarschuwd, maar hij luistert naar niemand. Daarbij komt dat hij rijdt als een gek. Die arme Irène! Ik zie haar eerder weduwe worden dan een gescheiden vrouw.
- En had ze nu nog maar familie, zei Madeleine Teisière. Maar neen. Haar ouders zijn overleden en haar broer woont in Ierland. Hij fokt ook paarden, dat zal jullie niet verbazen. Zijn zuster is voor hem veel minder belangrijk dan zijn merrieveulens. Aan de kant van Cléry is er alleen zijn vader, een gepensioneerd oude man die in de omgeving van Grasse woont. Niet ten onrechte noemt Irène La Rochette haar ‘gevangenis’.
- Zij is er toch geen gevangene?
- Nee, maar ze is er praktisch alleen. Tel maar met me mee: je hebt Amalia, het echtpaar Maufranc, hij huisknecht en zij kokkin. Ongeveer honderdvijfentwintig jaar met zijn tweeën. En dan de bewakers, Denis en Thérèse Jusseaume, hij is ook de tuinman. Ze wonen in een huisje dat naast het hek staat. Dat zijn maar een paar mensen, zie je. Aan ruimte geen gebrek op het kasteel. Er zijn meer dan twintig vertrekken. Het is uitgestorven en stil als een museum. Jullie zullen dan ook een goede daad verrichten door hen af en toe op te zoeken.
- Oké, afgesproken, zei de architect terwijl hij opstond. Hij tikte zijn vrouw op haar schouder.
- Kom je, Yvonne. Ik geloof dat we al te lang zijn gebleven. En bedankt, beste vrienden, dat jullie onze gids zijn in Laval, dat helemaal niet dat kleine gat is dat ons werd beschreven...Tussen twee haakjes, we kunnen niet met lege handen in La Rochette aankomen. Wat zou mevrouw Cléry leuk vinden? Bloemen is afgezaagd en ze heeft toch al een tuinman. Iets lekkers?
- Nee, zei de vrouw van de notaris. Geef haar een visje.
- Een vis? Maar waar wil je dat ik een vis vandaan haal?
- Bij Métivier, aan de Quai Sadi-Carnot. Hij verkoopt visartikelen en vissen voor aquaria. Ze wil een crydoras léopart hebben. Dat is een afgrijselijk beestje, wit en zwart, als een rouwbrief. Maar ieder zijn smaak.
- Vlug! riep de dokter uit. Het is zo goed als droog. Ik neem jullie mee in mijn Renault 5.We zullen een beetje moeten opschikken. Dus, tot volgende week donderdag?
- Beloofd, zei de notaris. Maar niet overdrijven, hè? Eten wat de pot schaft.
Cléry vloekte.
- Die rotkrik. Die blijft er maar wegglijden.
De Porsche stond geparkeerd op de wegberm. Cléry had zijn jasje uitgetrokken, zijn das afgedaan. De knie van zijn pantalon zat onder de moddervlekken, in het gras probeerde hij tevergeefs op handen en voeten de krik onder de achterste as te zetten. Steeds vertikte het gereedschap het, zodra hij de zwengel begon te draaien. Hij ging weer rechtop staan en veegde zijn voorhoofd af met de bovenkant van zijn arm.
- Schiet op, zei Irène. Ik zou wel naar huis willen.
- Maar ik ook. Wat denk je wel? riep hij boos uit. Zie je niet dat ik doorweekt ben?
- Waarom probeer je de auto niet te verplaatsen?
- Omdat ik dan het wiel verlies. En bovendien werk jij me op mijn zenuwen.
Hij keek wrokkig om zich heen, naar het uitgestorven landschap. Geen lichtje te bekennen. Geen hulp te verwachten. Hij wroette in de aarde om een handvol keitjes en grind bij elkaar te rapen die hij zo goed en zo kwaad als het ging onder de voet van de krik legde. Eén slag met de zwengel, twee slagen. De Porsche schudde. Langzaam kreeg hij de auto omhoog.
- Om zo op de tast te moeten werken, mopperde hij. Wat stom.
Ditmaal bleef de krik staan. Met een zuigend geluid werd het beschadigde wiel uit het wagenspoor losgerukt. Cléry maakte de zwengel los, wipte de wieldop op en begon de schroefbouten los te draaien. Hij verzamelde ze en stopte ze in zijn broekzak. Het moeilijkste was gedaan. Het kapotte wiel eraf halen, het reservewiel op zijn plaats duwen, gemakkelijk.
- Ik denk dat het gaat lukken, zei hij. Zijn overhemd plakte aan zijn huid. Regendruppels hingen aan zijn neus. Hij had een verschrikkelijke trek in een sigaret. Hij borg het wiel dat vuil was van de vette klei op. Nu nog de schroefbouten weer aandraaien. De eerste paste meteen in de schroefdraad. De tweede ook. De derde gleed uit zijn vingers.
- Verrek! De schroefbout had een schokje gegeven toen die in het gras viel. Met een vlugge beweging stak Cléry zijn vlakke hand uit in de richting van het geluid, alsof hij een beest wilde vangen. Niets. Hij tastte rond. Niets.
- Verdomme, wat heb ik vanavond? Hij mòet er zijn . Hij tastte met beide handen over de kletsnatte aarde. Een schroef is geen speldenknop.
Irène draaide haar raampje open.
- En, gaan we nu gauw weg?
- Geef me mijn aansteker eens aan. Die zit in mijn jaszak.
Hij leunde met zijn elleboog tegen het portier. De linkerzak. En terwijl zij daarin zocht, zei hij:
Als jij een schroefbout was, waar zou jij je dan verbergen om mij het leven zuur te maken?
Ze zette onmiddellijk haar stekels op.
- Jacques, ik verzoek je een andere toon tegen me aan te slaan. Hier is je aansteker.
Cléry dook weer onder de auto en probeerde het vlammetje dat door de wind klein werd gemaakt in het wagenspoor rond te laten gaan. Het aarzelende schijnsel verdween in de duisternis. Er was niet de minste weerschijn van metaal te zien. De aansteker werd gloeiend heet. Cléry deed hem uit. Als je eenmaal pech hebt, blijft alles misgaan! Die rottige schroefbout moest verder weg gerold zijn dan hij had gedacht.
- Doe de koplampen aan, schreeuwde hij.
Misschien zou de lichtzee iets in het gras doen schitteren. Irène liet al de lichten schijnen.
- Weet je hoe laat het is? vroeg ze.
- Dat kan me niet schelen.
- Het is half één. Ik maak me ongerust over de kleine.
- Maar de kleine slaapt als een roos. Ga nu niet weer beginnen.
- Ik ben ongerust.
- Goed, goed. Jammer dan van mijn schroefbout.
Hij gooide zijn gereedschap in de kofferbak en nam weer plaats achter het stuur.
- Ik waarschuw je. Ik ga stapvoets rijden. Ik ben niet van plan mijn wiel te vernielen.
- Natuurlijk, jouw wiel is belangrijker dan Patrice.
Hij zuchtte en begon langzaam de Porsche weer uit de berm te halen.
- Ik heb genoeg van dat ’s avonds uitgaan, zei ze.
Jij hebt overal genoeg van, als ik je goed begrijp. Zielige meid, je bent echt niet leuk.
Ze deden er het zwijgen toe. Irène zette de ventilator van de verwarming aan en keek naar het vertrouwde landschap dat zich langzaam voor hun ogen ontrolde. Eindelijk werd het hek van het park door de slagregen heen zichtbaar. Cléry bracht de auto er vlak naast tot stilstand en ging het openen. De auto sloeg de oprijlaan in.
- Je zou het weer kunnen sluiten, zei Irène vinnig.
- Er zijn hier geen dieven, antwoordde hij. Graag een goed warm bad. Ik ben versteend.
- Ik kom zo bij je, zei Cléry. Maar ga…ga dan maar, als je zo’n haast hebt.
Hij had de kroonluchter in de hal aangedaan en uit zijn zak een sigaret gehaald die hij woedend wegwierp, toen hij merkte dat die kletsnat was. Hij ging op de tweede traptrede zitten en begon zijn vuile en doorweekte schoenen uit te trekken.
- Nou, welterusten, zei Irène over de trapleuning buigend.
- Ja, ja. Welterusten.
Hij bewoog zijn voeten en pakte zijn sokken tussen de vingers om ze van zijn huid te trekken.
- Deze avond zal me nog lang heugen, mompelde hij wrokkig.
Irène kwam op de eerste etage en trok al lopend haar mantel uit. Zodra ze haar kamer was binnengegaan, wierp ze die op het bed, daarna duwde ze geluidloos de deur van de kinderkamer open en stak haar hoofd om de deur. Het licht van de plafonnière in de slaapkamer scheen schuin op de twee wiegjes. In het aangrenzende vertrek was de kalme ademhaling van Amalia hoorbaar. Ze ging naar het wiegje van Patrice. Het was leeg.
- Ze heeft de kleine bij zich genomen, dacht ze. Hij is zeker lastig geweest. Ze draaide zich om naar de tweede wieg om zich ervan te vergewissen dat de andere baby wel degelijk sliep.
De dekentjes waren weggeschoven. Het kind lag er niet meer.
- Waarschijnlijk heeft Patrice Julio gewekt door zijn gehuil, dacht ze.
Om rust te hebben heeft Amalia ze allebei in haar bed gelegd. Dat vind ik helemaal niet prettig.
De slaapkamer van Amalia stond op een kier. Irène duwde de deur open en merkte in het schijnsel van het waaklampje naast elkaar de twee hoofden: dat van haar baby en dat van het dienstmeisje. Maar geen Julio te zien.
Irène liep om het bed heen en schoof haar hand onder het laken. Vreemd! Waar was Julio? Ze ging terug naar de kinderkamer, bleef onbeweeglijk tussen de twee lege wiegjes staan en probeerde het te begrijpen. Als Julio ziek was geweest, zou Amalia haar gewaarschuwd hebben. Wanneer Irène ’s avonds uitging, nam zij altijd de voorzorgsmaatregel haar het telefoonnummer te geven van het adres waarheen ze zou gaan.
Neen, er was niet abnormaals voorgevallen. Trouwens, als iets was gebeurd, zou Amalia niet zo vredig slapen. Irène hoorde haar man op de trap en ging naar de overloop.
- Jacques, zei ze halfluid, kom gauw.
Cléry verscheen met zijn schoenen als geschoten wild in de hand.
- Wat is er nou weer?...Ik mag geluk hebben als ik er geen bronchitis aan over houd. Een bronchitis in juni!...Nou? Wat wil je van me?
- Julio is weg. Patrice slaapt naast Amalia. Het lijkt of Julio is verdwenen.
- Wat idioot!
- Nu, kijk zelf…
- Een ogenblik, verrek! Ik neem aan dat ik wel even de tijd krijg mijn pyjama aan te trekken.
Irène ging weer naar haar slaapkamer. Ze begon erg ongerust te worden. Het was natuurlijk het eenvoudigst om Amalia te wekken; maar dan zou Patrice zou geluiden horen en beginnen te huilen. Het was beter om te wachten.
Cléry bleef op de drempel staan.
- Nou? zei hij, terwijl hij zijn pyjamajasje dichtknoopte. Heb je het kind teruggevonden?...Het zou me verbazen dat het met acht maanden wegloopt. Hij liep het vertrek door naar de kinderkamer.
- Zachtjes, zei ze. Niet zo met je pantoffels sloffen.
Hij haalde zijn schouders op . Zij volgde hem op afstand tot in de slaapkamer waar Amalia nog steeds in diepe slaap was, onbewust van de schaduwen die om haar heen bewogen.
Inderdaad, fluisterde Cléry. Hij is er niet.
Op zijn tenen liep hij terug, deed zijn pantoffels weer aan en ging op het bed van zijn vrouw zitten. Het klokje stond op tien voor één.
Er moet een heel eenvoudige verklaring voor zijn, zei hij. Misschien begon het kind te huilen . Ze zal hem in de logeerkamer gelegd hebben…
- Nee, dat doet Amalia niet.
- Wat weet jij ervan? Je bent daar niet gaan kijken. Kom. Ik wil weten hoe het zit.
Hij liep voor haar uit in de gang waar hij de wandlichten aanstak. Onmiddellijk zag hij het open raam aan het eind van de gang.
- Neen maar! riep hij uit, ze zijn hier binnengekomen.
Hij rende naar het venster, boog zich voorover en ontdekte de ladder. Daarna constateerde hij dat een ruit was uitgesneden.
- Wat is er gebeurd? vroeg Irène die hem achterna was gerend.
- Wel, kijk zelf. Het is nogal duidelijk. Er is iemand gekomen.
- Een dief?
- Natuurlijk, een dief.
- Mijn hemel! Mijn juwelen!
Hij greep haar bij de arm.
- We zullen het controleren. Maar ik denk niet dat het om jouw juwelen gaat.
- Waarom dan?
- Zij zijn gekomen om de kleine te ontvoeren.
- Julio?
- Nee, Patrice.
- Maar Patrice is daar. Heb je soms je verstand verloren?
- Wacht. Ik denk dat ik het begin te begrijpen.
- Laat me los. Je doet me pijn.
- O, neem me niet kwalijk.
Hij sloot het raam weer en drukte zijn voorhoofd tegen de ruit die nog heel was. De regen was opgehouden, maar een koude wind die rook naar nat gras waaide door de opengesneden ruit.
- De dief is in de slaapkamer van Amalia binnengekomen, zei hij langzaam. Hij geloofde dat de baby die zij tegen zich aan had gedrukt, haar zoon was. Logisch, niet?...De andere, in de kinderkamer, kon dus niet anders dan de onze zijn. Die heeft hij ontvoerd.
- We moeten Amalia wekken.
Irène had hard gepraat. Hij legde een vinger op zijn mond.
- Zachtjes. Ik kan me toch vergissen. Het is allemaal zo ongelooflijk. Laten we niet hier blijven, het is hier ijskoud.
- Wat moeten we doen?
- Eerst nagaan of ze niets van ons hebben gestolen. Maar ze zijn zeker niet gekomen om schilderijen of tafelzilver mee te nemen. Vind je het goed dat ik mijn kamerjas aantrek?
Ze gingen naar beneden de hal in waarop achtereenvolgens de zitkamer, de bibliotheek, de eetkamer en helemaal achteraan de studeerkamer van Cléry uitkwamen. De inspectie was gauw gedaan. Er was niets aangeraakt.
- Ik was er zeker van, zie Cléry. Nu is de situatie duidelijk. We moeten ons erop instellen dat we aardig wat miljoenen kwijt zullen zijn.
- Maar…Nee, dat is onmogelijk, protesteerde Irène.
Ze liet zich in een leunstoel vallen naast het aquarium waar een heel volkje tussen de algen en de rotstuintjes naar voedsel leek te zoeken.
- Ik word gek, huilde ze. Wat bewijst ons dat ze Patrice wilden ontvoeren?
- Dat is toch duidelijk. Je hoeft maar even na te denken.
- Ga je de politie waarschuwen?
Met gevouwen handen sloeg hij zich zachtjes tegen zijn kin.
- Moeten we de politie waarschuwen? Wat ik het beste? Wachten?...Naar het politiebureau bellen?...Om te zeggen dat Julio is verdwenen?
- Vanzelfsprekend.
- Maar…moeten we de schurken laten weten dat ze zich hebben vergist?
- Hoe! Weifel je?
Cléry liep met zijn handen op de rug een rondje door de zitkamer en stond daarna stil voor Irène.
- Ik veronderstel, zei hij. Morgen maken de politie, de televisie en de kranten bekend dat de dieven niet het goede kind hebben ontvoerd. Zullen de dieven geen wantrouwen koesteren?...Ik stel de vraag. Als ik in hun plaats was, zou ik zou het wantrouwen. Ik zou denken dat het een list was en ik zou mijn gijzelaar vasthouden. Maar laten we veronderstellen…
Oh, dat is genoeg, riep Irène uit. Dit is niet het moment om iets te veronderstellen.
- Laat me uitpraten. Laten we veronderstellen dat de schurken zich neerleggen bij de gedachte dat ze een kind zonder waarde hebben ontvoerd…Denk je echt dat zij dat zullen meesjouwen? Ik ben ervan overtuigd dat ze een andere oplossing zullen vinden.
- Zouden ze hem doden?
- Dat is waarschijnlijk. Terwijl als…
Irène stopte haar oren dicht.
- Genoeg, schreeuwde ze, genoeg!
Cléry ging naar haar toe, greep haar polsen vast en schudde haar ruw door elkaar.
Je zult naar me luisteren!...Ik ben verplicht alle veronderstellingen goed te bekijken. Dat doe ik niet voor mijn plezier. Ik weet wel dat, als Julio ergens levend wordt achtergelaten, op de drempel van een winkel of in een vuilnisbak, we angst blijven houden om Patrice. Dat begrijp je, nietwaar? Die schurken zullen het niet zo gemakkelijk opgeven. En wij zullen Patrice niet eeuwig kunnen beschermen.
- Wat stel je dan voor?
- Ik stel voor dat we precies doen alsof de baby wel Patrice is. Dat is waarschijnlijk de enige manier om Julio te redden en Patrice in veiligheid te brengen.
- Berust je erin te betalen voor een kind waar we niets mee hebben?
- We hebben geen keus.
- En als je de politie niet zou waarschuwen? Schurken dreigen in dergelijke zaken altijd hun gijzelaar te doden als de politie wordt gealarmeerd.
Weet ik, zei Cléry. Maar op de een of andere manier wordt de politie altijd op de hoogte gebracht en de gijzelaars worden zelden gedood. Kidnappen heeft zo in de loop der tijd zijn eigen regels uitgevonden. Het is triest, maar het is niet anders.
- Moeten we volgens jou veel betalen?
- Waarschijnlijk wel. Daarvoor geldt nu ook een soort tarief.
Irène sprong overeind.
- Maar waar wil je dat we het geld vandaan halen?
- Dat weet ik nog niet. We zullen wel zien.
Irène trok rillend van kou het jasje van haar mantelpak dicht om zich heen.
Ik ben bang, mompelde ze. Ik ben bang om Patrice. Het is afschuwelijk. Waarom hebben ze het op ons gemunt?... Oh, ik weet al wie het gedaan heeft.
- Nee, riep Cléry uit. Je gaat niet weer beginnen.
Ze keken elkaar dreigend aan. Met hun blikken streden ze met elkaar als worstelaars met hun handen.
- Het is nu niet het moment om daarover te spreken, ging Cléry verder. Onze ruzies gaan niemand wat aan. Ik ga het politiebureau bellen. En jammer dan, ik zal Albert wekken. Hij kan ons helpen.
Hij deed een pas naar zijn vrouw.
- Irène, alsjeblieft. Je moet aan mijn zijde staan in het belang van de kleine. Kan ik op je rekenen?...Goed. Zet maar even koffie. We zullen die nodig hebben.
- En Amalia? vroeg Irène.
Cléry, die naar de telefoon op weg was, bleef staan.
- Dat is waar. Ik zou het vergeten. Ik wil haar wel wekken maar je zult wel weer denken dat…Een mooie vrouw helemaal klam van de slaap, die waarschijnlijk zal gaan gillen. Dat is geen tafereel voor een man zoals ik, nietwaar? Neem me niet kwalijk, arme Irène.
Ik wilde niet de vijandelijkheden heropenen. Ik wacht hier op jullie. Laat haar een peignoir aantrekken en hier komen. Ik zal proberen haar te overreden. En jij moet me helpen. Nu hangt alles van haar af.
Hij keek naar Irène die wegliep naar de trap. “Waarom is ze toch zo halsstarrig, zo eigenzinnig, zo gesloten? dacht hij. Ze is in mijn hand als een kastanjebolster, vol stekels. Als wat we nu meemaken, onze relatie toch eens zou kunnen herstellen!”
Hij liep zijn kantoor in, gespannen op zoek naar een pakje sigaretten. Hij pakte een paar losse gauloises uit een la en stak ze in zijn zak nadat hij er met onvaste hand één had opgestoken. Zijn horloge wees half twee aan. De politie zou er waarschijnlijk pas over drie kwartier zijn. Zou Amalia in staat zijn toneel te spelen voor de inspecteurs? Het was een simpele ziel; ze zou veel moeite hebben zich voor te stellen wat men haar vroeg: zo met Patrice om te gaan alsof Patrice Julio was. Tegenover de politie mocht ze zich niet buitengewoon verdrietig tonen. Wel echt angstig, meer niet. De zoon van haar bazen was verdwenen. De politie nam de zaak ter hand. Het was niet waard om daarover tranen met tuiten te huilen. Wel voorwaarde dat zij zich bewust bleef dat het om het kind van haar bazen ging en niet om hààr kind. Dat was misschien teveel gevraagd van haar. En toch was er geen andere oplossing. Hij spitste de oren en trachtte van boven zijn hoofd het geluid van stappen, van gekerm op te vangen, maar de stilte werd slechts verstoord door het ruisen van de wind tegen de luiken. Hij ging onderaan de trap luisteren, zonder resultaat.
“Wat voert ze toch uit?” zei hij heel zacht. Hij bedacht dat hij de Maufrancs en de Jusseaumes in vertrouwen moest nemen. Dat werd wel veel mensen. Voor de Jusseaumes was het misschien niet nodig. Zij leefden meer achteraf in hun eigen huisje en zij zouden echt niet Julio of Patrice kunnen herkennen, wanneer Amalia met de baby’s in het park wandelde. De Maufrancs echter letten op alles. Zij waren Irene echter volkomen toegewijd en ze zouden haar nooit verraden. Maar toch! De zaak was nog lang niet beklonken. En als de politieagenten zouden ontdekken dat ze waren voorgelogen…
Aan zijn peuk stak Cléry een tweede sigaret aan. “Ik handel eerlijk, zei hij nog eens bij zichzelf. Ik zal, wat dan ook doen, om Julio te redden. Maar ik zal toch niet zo ver gaan dat we ons ruïneren. Niemand kan me dat vragen.” En hij bedacht dat hij waarschijnlijk een hypotheek op het landgoed zou moeten nemen, of een boerderij zou moeten verkopen, want nooit zou hij erin toestemmen afstand te doen van zijn paarden.
Wie had hem dit geleverd? Vermoedelijk een ontslagen stalknecht. Want er kon ook sprake zijn van wraak. Van een subtiele wraak. Het zou zo gemakkelijk zijn geweest om bijvoorbeeld de paardenstallen in brand te steken. Of, waarom niet, hem overhoop schieten, wanneer hij vroeg in de ochtend met Frimousse in draf tot aan het Konijnenbos reed. Maar nee hoor. Ze wilden dat hij eronder leed. “Welnu, ik lijd eronder, verdomme! Maar dat is vanwege die arme Amalia!”
Daarboven begon de baby plotseling te huilen en weldra verschenen Amalia en Irène op de overloop. Amalia hield het kind in haar armen. Zij wiegde het werktuiglijk en ze leek nog niet goed wakker.
- Laat hem stil zijn, zei Cléry tegen zijn vrouw. We kunnen elkaar niet verstaan.
Irène nam de baby die nog veel harder begon te huilen. Hij stikte haast, zijn handjes samengeknepen, zijn tandenloze mondje naar lucht happend.
- Je ziet wel dat hij niet bij mij wil komen, zei Irène.
Amalia nam het kind met een moederlijke zachtheid.
- Toe maar…, zei ze. Ja, we gaan drinken… en dan moeten we braaf zijn.
Zij begon de trap af te lopen, terwijl ze de kleine lieve woordjes in zijn oor kirde.
“Zei ik het niet, dacht Cléry. Ze heeft het helemaal niet begrepen.”
Toen Irène bij hem was, fluisterde hij:
- Heb je haar gewaarschuwd?
Irène haalde ongeduldig haar schouders op.
- Natuurlijk.
- En dat is haar enige reactie? Je hebt het haar dus niet kunnen uitleggen.
- Ik ben ook zo dom, zei Irène. Gelukkig dat jij er bent.
Ze trok Amalia naar de salon en liet haar naast haar op de bank zitten. Het kind dat indommelde, begon weer te brullen. Toen sloeg Amalia haar kamerjas open, knoopte haar vestje los en ontblootte een blanke borst die je graag zou willen aanraken. Zij bracht de tepel naar de lippen van het kind dat, onverwachts tot bedaren gebracht, begon te drinken; terwijl zijn handje als een klein sterretje die vertrouwde bol nog dichter probeerde te naderen.
- Meneertje heeft dorst, zei Amalia.
Cléry bekeek haar met een soort eerbied.
- Amalia, fluisterde hij, u weet waarom we u hebben gewekt.
Om Patrice niet te storen bewoog zij alleen haar ogen. Ze keek Cléry aan.
- Ze hebben hem van me willen stelen, zei ze en keek naar de kleine met een liefheid die Irène ergerde.
Maar ze hebben ùw kind ontvoerd, zei Cléry.
Ze zullen wel merken dat ze zich hebben vergist, zei Amalia kalm. Mijnheer hoeft alleen de waarheid te zeggen.
- Maar precies! begon Cléry.
Hij onderbrak zich, omdat hij niet meer wist hoe hij een eind kon maken aan het blinde vertrouwen dat zij in hem stelde. Zij had moeten huilen, schreeuwen, maar in plaats daarvan zat ze daar, voor hem, terwijl ze, nauwelijks smekend, aandachtig naar hem keek met het geloof van eenvoudigen van geest die zich verlaten op een of andere patroonheilige.
- Precies, herhaalde hij. Ze zullen me niet geloven. Laten we eens nagaan, Amalia, vertelt u ons over de avond. Toen wij waren vertrokken, hebt u de kinderen verzorgd. En daarna?
- Daarna, zei ze, heb ik hen in bed gelegd. Maar meneertje huilde. Hij heeft last van zijn tandjes. Ik heb hem in slaap gewiegd. En ten slotte heb ik hem in mijn bed genomen.
- En Julio? Waar was hìj?
- In zijn wieg natuurlijk.
- En de wieg in de kinderkamer.
- Ja, meneertje viel in slaap, maar ik wilde hem niet storen. Ik heb hem bij me gehouden.
- U hebt geen enkel geluid gehoord?
- Nee. Ik was een beetje moe en ik ben op mijn beurt ingeslapen, totdat mevrouw me wekte.
- Zodat de kerel die in uw slaapkamer binnensloop, heeft gedacht dat de baby die u tegen u aandrukte, uw zoon was, besloot Cléry. Wie zou zich niet hebben vergist? Hij wist niet dat u, wanneer wij niet thuis zijn, in de kamer slaapt die grenst aan de kinderkamer en dat u gemakshalve de wieg van uw zoon bij die van Patrice hebt gebracht.
- Maar je verveelt Amalia, riep Irène uit. Dat weet ze allemaal.
- Laat me even. Want de hoofdzaak is, Amalia, dat ik wil dat u doorheeft dat het voor de dief niet mogelijk was om de kinderen te identificeren. Als ik beweer dat hij zich heeft vergist, zal hij dus denken dat het een list is om hem de baby te laten teruggeven en wij zullen hem niet het tegendeel kunnen bewijzen. De hemdjes van de kleintjes hebben geen enkel bijzonder kenteken, en zulke jonge kinderen lijken nu eenmaal op elkaar. U volgt me, nietwaar?...We hebben te doen met vastberaden mensen, want ik denk dat er een paar zijn. Een onderneming zoals deze kan niet door een man alleen worden uitgevoerd. Nou, wat zullen ze dan doen?
Amalia hief haar hoofd op. Ze had zwarte ogen, enorm en donker, zoals Picasso ze schilderde. In de ooghoeken was nauwelijks een beetje wit te zien. Ogen van glazuur die het licht van de plafondlamp weerspiegelden.
- Wat ze zullen doen? hernam Cléry. Ìk zal het u zeggen. Ze zullen ons uw baby tegen een losprijs teruggeven, of, vergeeft u me dat ik zo ruw ben, ze zullen zich van hem ontdoen.
Amalia, die helemaal opging in haar taak van voedster, bewoog niet, maar haar gezicht kreeg plotseling een smartelijke uitdrukking.
- Nee, zei ze. Nee. Dat is onmogelijk. Mijnheer zal iets doen.
Cléry kon niets anders doen dan zijn hand op de schouder van het dienstmeisje leggen.
- Beste Amalia, zei hij, ik zal doen wat maar mogelijk is. Maar onder één voorwaarde. En wel, dat u, wij, iedereen hier, laten geloven aan de politie, aan de kranten, dat de baby die is ontvoerd echt ònze zoon Patrice is. Ik verzeker u dat de bandieten voor de baby zullen zorgen als zij er zeker zijn van dat ze er geld uit kunnen slaan.
- Zou mijnheer voor mijn kleine Julio betalen? fluisterde ze nederig en onderdanig.
Met haar vrije hand veegde ze haar ogen af, daarna trok ze heel voorzichtig haar borst uit de mond van het kind en fatsoeneerde heel waardig haar kleren.
Mijnheer heeft een goed hart, zei ze. Ik wil wel voor niets werken.
- Maar daar gaat het niet om. U bent niet verantwoordelijk voor wat er gebeurd is. Alles wat we u vragen, is dat u ons vrij laat om zo goed als het kan te handelen. De politie zal komen. U zult alleen maar moeten doen alsof Patrice uw zoon is. Ik verzeker u dat er geen andere oplossing is.
- Wij willen Julio redden, en ook Patrice in veiligheid brengen, zo mengde Irène zich in de discussie. Ze zullen ons Julio teruggeven en vervolgens verdwijnen en wij allen zullen onbezorgd leven.
- Belooft u mee te werken? zei Cléry.
Plotseling begon Amalia te snikken. Ze knikte van ja met haar hoofd zonder te kunnen praten.
- Nou! Nou! zei Cléry. Bedaar, beste Amalia.
- Het is mijn schuld, stamelde ze met moeite.
- Neen hoor. Gaat u Patrice naar bed brengen en wacht tot we u roepen. En Irène, zet jij koffie voor ons. Niet nodig om nu de Maufrancs te wekken. Ik zal hen later inlichten. Ik bel de politie.
Hij ging naar zijn kantoor en gunde zich nog ruim een minuut de tijd om na te denken. Ging hij niet in zekere zin Julio voor Patrice opofferen? Hoe onderscheid te maken tussen voorzichtigheid en lafheid? De telefoon rinkelde. Alle drie bleven onbeweeglijk staan.
- Dat zijn ze, zei Cléry zacht, alsof hij bang was dat hij werd gehoord.
- Nou, waar wacht je op? zei Irène.
Hij ging opnemen.
- Ja. Dat ben ik…Ja, ik hoor u heel goed. Irène ging langzaam zitten. Amalia bleef op de drempel van de salon staan met de ingeslapen baby in haar armen.
- Vier miljoen! riep Cléry uit. U bent volslagen krankzinnig. Ik heb bijna geen contant geld.
Irène wendde haar hoofd naar Amalia.
- Vier miljoen, fluisterde ze, dat is vier honderd miljoen centen. Dat is onmogelijk.
- Mijn arme kleine Julio, stamelde het dienstmeisje.
- Ja, uw arme kleine Julio, zei Irène droog.
- Luister, zei Cléry. Probeert u het te begrijpen. U dwingt mij om te lenen. Dat zal tijd kosten. En al die pogingen zullen bekend worden…Maar, goeie God, ik kan er niets aan doen. De bankiers zullen wantrouwig worden. Ik ben bereid de politie er buiten te houden, maar die zal desondanks op de hoogte raken. Zodra men een grote geldsom in kleine coupures vraagt, begrijpt iedereen dat het om een ontvoering gaat…Wat?
Er kwamen geërgerde klanken uit het toestel. Onwillekeurig had Cléry een liniaal van zijn bureau gepakt en sloeg zich ermee tegen zijn kuiten.
Ik heb een paar dagen nodig, hernam hij. En ik waarschuw u…als u mijn baby kwaad doet, zal ik u te pakken krijgen.
De verbinding werd plotseling verbroken. Cléry keerde terug naar de salon.
- Hebben jullie het gehoord?...Vier honderd miljoen! Dat is waanzin…Breng de kleine in bed, Amalia. We hebben u hier niet nodig.
- Mijnheer zal het niet kunnen betalen, zei Amalia.
- Weet ik veel...
- Ik denk aan Julio.
- Maar wij ook, Amalia. Wij ook.
- Mijnheer moet nadenken, zei Irène. We moeten hem niet lastig vallen. Laat ons nu met rust.
Ze sloot de deur achter het dienstmeisje en vroeg:
- Wie was het?
- Een mannenstem, zei hij. Eigenlijk niet dreigend. Maar vastberaden. Gelukkig dat jullie beiden het niet hoorden. Hij zei: “Als u niet betaalt, zult u uw kind niet weerzien.” Op die manier…Rustig. Oh! Ik zal afdingen…Het is afschuwelijk om op deze manier te spreken. Maar wil je! Er is wel degelijk sprake van een markt en dat weten zij.
- Zal hij terugbellen?
- Natuurlijk.
- Luistert de politie in zo’n geval de telefoon niet af?
- Ik denk van wel. Irène, wees lief. Een kop echt sterke koffie. Ik ben bekaf. Dat ongelukkige jongetje, ik vraag me of we hem terug zullen krijgen. Ze hebben hem misschien al heel ver weg gebracht. Zelfs als de politie de telefoon afluistert, zal dat niet veel veranderen.
- Ik kom zo terug, zei Irène. Wacht even op mij voordat je het politiebureau belt.
Cléry kreeg een hoestbui waardoor hij zin kreeg om te roken. Hij stak een sigaret aan en ging voor het aquarium staan. Het was rustgevend om te kijken naar de vissen die naar de oppervlakte zwommen en met hun weke lippen genietend luchtbelletjes maakten om zich daarna naar het zand te laten glijden en er voorzichtig met hun neus in te wroeten.
Vier honderd miljoen! De prijs van de boerderij Trois-Routes. Dat nooit!
Dutch to French: krantenartikel (uit de jaren zestig) Detailed field: Other
Source text - Dutch We waren belangrijk voor Iran, daarom leven we nog
André Overkamp zat 2 jaar in ontwikkelingswerk
WINTERSWIJK – “De een wil boekhouder worden, de ander schilder; ik wilde in het ontwikkelingswerk, niet omdat ik zo’n idealist ben maar gewoon, omdat het me trok. Een beetje avontuur schuw ik overigens niet en bovendien is het een dankbaar werk, wat je doet.
Wanneer je in Nederland aan een groot project meewerkt ben je een nummer, terwijl je in een ontwikkelingland min of meer zelfstandig iets op poten kunt zetten. Na afloop kun je dan zegen: kijk, dat heb ik gedaan. Het is een erg dankbaar werk!”
André Overkamp, 24 jaar, vertelt in zijn ouderlijke woning, boerderij Sevink te Meddo, van het werk dat sedert juni 1966 zijn leven is geworden. Op de eerste dag van de hooimaand van dat jaar vertrok hij naar Perzië (Iran) om daar als vrijwilliger aan het ontwikkelingswerk te gaan deelnemen. Na zijn MULO-b-diploma te hebben gehaald en vervolgens voor de Rijks Hoge School voor Tropische en Subtropische Landbouw, pakte de jonge Meddoër zijn koffers. Waarom?
“Toen ik nog in Deventer op school zat had ik contact gekregen met een Europese werkgroep, die in 1962 door prinses Beatrix na de aardbevingsramp bij Dousadj was opgericht met het doel de wederopbouw van het verwoeste gebied (er waren toen twaalfduizend doden te betreuren) ter hand te nemen. Dat contact heeft bij mij geloof ik de doorslag gegeven om Nederland te verlaten. Daar treur ik niet om, want ik heb het uitstekend naar mijn zin gehad. Samen met een tweetal anderen werd ik neergezet in een dorpje, Sjahabad, dat ligt in het noordoosten, vlak bij de Russische grens.
Voor mijn komst in Iran was er een associatie tot stand gekomen die de hulp aan melaatsen voor hun rekening wilde nemen. Deze associatie kreeg van de Persische Sjah 40.000 hectare grond en dit gebied werd tot ons werkterrein. Toen wij er kwamen was er eigenlijk niets, enkel een paar kleine dorpjes die sterk onderontwikkeld waren. We zijn toen in 1966 begonnen met de houw van huizen, overigens zeer primitieve, die onderdak moesten verschaffen aan talrijke melaatsen in dat gebied, In heel Iran zijn namelijk maar twee ziekenhuizen voor melaatsen, veel te weinig gezien het aantal mensen dat aan deze vreselijke ziekte bloot staat. Het doel van onze bouwactiviteiten was dus min of meer het ontlasten van die twee ziekenhuizen, die alleen de meest ernstige gevallen konden behandelen. De mensen die dus in onze dorpen hun intrek namen waren voornamelijk zij, die niet iedere dag medische hulp nodig hadden”.
Pionierswerk
Volgens André is het aantal melaatsen in Iran enkel te schatten, maar zelfs hieraan wil hij zich niet wagen. Wel is naar zijn mening hun aantal in het noorden va het land het grootst. Overigens is de melaatsheid de laatste jaren met kracht aangepakt, hoofdzakelijk door toedoen van de Sjah, die zijn militairen inzet op onderwijs- en medisch gebied, Dit is noodzakelijk omdat de Perzische doktoren zich voornamelijk hebben geconcentreerd in de grotere bevolkingscentra en zij zich niet in de afgelegen gebieden willen vestigen.
Niettegenstaande zijn liefde voor het werk is de weg van André Overkamp in de beginperiode van zijn Perzische tijd bepaald niet over rozen gegaan. Zeven dagen per week moest er van ‘’s morgens vroeg tot ‘’s avonds laat worden gezwoegd, Pas later kreeg men tijd om één dag uit te rusten van het vermoeiende pionierswerk in een gebied dat geheel van de buitenwereld was afgesloten. Wilde men een telefoongesprek voeren dan moest men daarvoor eerst een afstand van ruim 150 kilometer afleggen. Post kwam er in de beginperiode slechts éénmaal per maand, die dan door mensen van de organisatie waarvoor de groep van André werkte, werd meegebracht uit de hoofdstad Teheran. Van het wereldnieuws werd met op de hoogte gehouden door Radio Nederland Wereldomroep, die ook in het noordoosten van Iran goed is te ontvangen.
Vruchten
De pioniersactiviteiten, waarmee André en de overige twee stafleden, ook Nederlanders, medio 1966 begonnen, wierp al vrij snel zijn eerste vruchten af. “Toen ik in november van het vorig jaar naar Nederland terugkeerde was er ongeveer tachtig hectare ontgonnen, dertig hectare geïrrigeerd en vijftig hectare droge cultuur. Er stonden toen circa vijftig woningen, een badhuis, een garage, timmerwerkplaatsen, een steenfabriek (welke overigens was gebouwd door een aannemer) en gips- en klakovens. Toen wij er kwamen woonde er slechts één gezin, toen wij teruggingen telde het dropje ongeveer 250 à 300 inwoners. Een belangrijke factor die hierin heeft meegespeeld is wel de waterboringen, die door een Frans team werden verricht”. Aldus André Overkamp, die in november 1967 voor het eerst naar Nederland terugkeerde om vervolgens een kleine maand later weer de subtropische zon van het Midden-Oosten op te zoeken. Daarna heeft hij ruim een half jaar op een door een Nederlander gedreven veeteeltbedrijf in Iran gewerkt.
Volgens André, sedert juni weer inwoner van Meddo, is er in Iran een levensgrote kloof tussen de rijke en arme bevolking. Naast de oliemiljonairs zijn er de nomaden, die verstoken zijn van alle comfort en leven onder zeer primitieve omstandigheden. Toch is dit niet het belangrijkste ; belangrijker zijn de besmettelijke ziekten die interen op de energie van de Perzische bevolking. Niettemin liggen de levensomstandigheden in Iran op een aanzienlijk hoger niveau dan in de nabuurlanden.
Grootgrondbezit
André Overkamp gelooft dat de Sjah alles in het werk stelt om de ontwikkeling van zijn land zo voorspoedig mogelijk te doen verlopen. “De Sjah is in feite een dictator maar als ze een betere persoon op de troon willen hebben moeten ze knap zoeken. Wat hij doet is dikwijls aanleiding tot frustraties onder bepaalde delen van de bevolking, zoals bijvoorbeeld toen hij een paar jaar geleden een eind maakte aan het grootgrondbezit, althans in principe. Toen kreeg hij de rijke, bezittende klasse tegen zich. Ook de geestelijkheid neemt een vijandige houding aan tegen de Sjah, hetgeen extra zwaar weegt omdat die geestelijkheid veel invloed heeft bij het armere deel van de bevolking bij wie de Sjah wel populair is. Maar, zoals gezegd, de keizer speelt bij de ontwikkeling een belangrijke rol. Al moet er aan toegevoegd worden dat hij alleen doet wat hem het beste voorkomt”. De woorden rollen sneller over de lippen van de 24-jarige Meddoër als bij vertelt van de confrontaties met de Perzische nomaden, de Koerden. Voorwaarde voor het ontginnen van het 40.000 hectare grote gebied was het verwijderen van de grote kuddes schapen, die funest zijn voor de sporadische vegetatie in dit gebied. “We hebben wel eens vreselijk geknokt met die nomaden. Soms was het een compleet veldslagje, zij het dat wij die uivochten met stokken en stenen. Uiteraard waren wij altijd in de minderheid en daarom moesten we heel erg oppassen. Waren wij voor de Sjah niet zo belangrijk, nou dan hadden we geloof ik niet meer geleefd”.
Peru
Ruim twee maanden heeft André Overkamp nu weer de Nederlandse lucht ingeademd. Binnenkort precies weet hij het nog niet, pakt hij weer zijn koffers. Het volgende reisdoel van deze jonge avonturier is Zuid-Amerika ; voor het echt zo ver is gaat hij eerst nog naar Parijs, waar het hoofdkantoor van de Companie International de Dévelopment Rural is gevestigd. Daar zal hij worden geïnformeerd over zijn nieuwe taak in een nieuw gebied, dat waarschijnlijk Peru zal heten. Daar zal hij ook zijn kennis van de Spaanse taal (“Ik heb al wel wat Spaans geleerd, uit een boekje, met een gemiddelde van zeven bladzijden per jaar”) moeten perfectioneren.
Na twee maanden vakantie verlangt André Overkamp er naar weer aan de slag te kunnen. “Momenteel wil ik niets liever dan dit ontwikkelingswerk. Het is mogelijk dat ik er een keer de buik van vol krijg, maar dan zullen we wel verder zien. Voorlopig ga ik er weer twee jaar tussen uit”.
W. S.
Translation - French NOUVELLES LOCALES
Nous étions importants pour l’Iran, c’est pourquoi - nous sommes toujours en vie
André Overkamp a travaillé deux années dans l’aide au développement
WINTERSWIJK « L’un rêve de devenir comptable, l’autre de devenir peintre; moi, j’ai voulu travailler dans l’aide au développement. Ce n'était pas que j’étais spécialement idéaliste, mais simplement parce que j’ai été attiré par l’aide au développement. D’ailleurs, j’ai l’esprit aventurier et de plus, ce travail apporte de la satisfaction personnelle.
On n’est qu’un numéro quand on collabore à un grand projet aux Pays-Bas, tandis qu’on peut mettre quelque chose sur pied de manière plus ou moins indépendante dans un pays en voie de développement. A la fin, on peut alors dire : voilà, c’est moi qui ai fait cela. Ce travail apporte de la satisfaction personnelle! »
Au domicile paternel, la ferme Sevink à Meddo [un petit village dans la province de Gueldre près de la frontière allemande] André Overkamp, 24 ans, raconte son travail, devenu sa vie depuis 1966. Le premier jour du mois des moissons [juillet] de cette année-là, il est parti en Perse (l’Iran) pour y travailler en tant que volontaire à l’aide au développement. Après avoir obtenu le diplôme MULO-b [ancienne dénomination pour l’enseignement secondaire général moyen] puis le diplôme de l’école nationale de l’enseignement supérieur de l’agriculture tropicale et subtropicale, le jeune homme de Meddo a fait ses valises. Pourquoi ?
«Quand j’étais encore étudiant à Deventer, j’ai noué des contacts avec un groupe de travail européen, fondé par la princesse Beatrix en 1962 après le tremblement de terre de Dousadj, pour la reconstruction de la région dévastée (on dénombrait douze mille morts). Je crois que ce contact a fait pencher la balance, pour moi, pour quitter les Pays-Bas. Je ne regrette rien, parce que ça m’a énormément plu. Avec deux autres volontaires j’ai été placé dans un petit village, Sjahabad, au nord-est, tout près de la frontière russe.
Avant mon arrivée en Iran, une association a été fondée pour se charger de l’aide aux lépreux. Cette association a obtenu du Shah persan un terrain de 40 000 hectares qui est devenu notre chantier. Quand nous y sommes arrivés il n’y avait, à proprement dit, rien, seulement quelques petits villages sous-développés. Alors, en 1966 nous avons entamé la construction de maisons, dans tous les cas très primitives, pour abriter les nombreux lépreux dans cette région.
En effet, dans tout l’Iran il n’y avait que deux hôpitaux pour les lépreux, beaucoup trop peu par rapport au nombre de gens qui souffraient de cette épidémie. Le but de nos constructions était donc de dégorger les deux hôpitaux qui pouvaient seulement soigner les cas les plus graves.
Ainsi, les personnes qui se sont installées dans nos villages étaient principalement celles qui n’avaient pas besoin d'assistance médicale tous les jours ».
Travail pionnier
D'après André on ne peut qu'évaluer approximativement le nombre de lépreux en Iran. Cependant, il ne veut même pas tenter de le faire. Il est vrai que, selon lui, le plus grand nombre se trouve dans le nord du pays. D’ailleurs, ces dernières années on a pris le problème de la lèpre à bras le corps, l’action principale étant celle du Shah qui engagea ses militaires dans les domaines de l’enseignement et de la médecine. Cette intervention est indispensable, parce que les médecins persans se sont concentrés surtout dans les zones de population les plus peuplées et qu’ils ne désirent pas s’installer dans les régions perdues.
Malgré l'amour pour son travail, André Overkamp n’a certainement pas eu la vie toute rose au début de sa période persane. On devait bosser sept jours par semaine ‘du matin au soir’. C’est seulement plus tard qu’on a obtenu une journée libre pour se remettre de ce travail pionnier fatigant dans une région complètement isolée du monde extérieur. Lorsqu’on voulait passer un coup de téléphone, il fallait d’abord parcourir une distance de plus de 150 kilomètres. Au début, le courrier ne parvenait qu'une fois par mois, acheminé depuis la capitale Téhéran par les personnes de l’organisation qui avait engagé le groupe d’André. On était au courant de l’actualité internationale par la Radio Nederland Wereldomroep [l’Association de radiodiffusion internationale des Pays-Bas], que l’on peut bien capter au nord-ouest de l’Iran.
Fruits de l’effort
Les travaux pionniers commencés par André et les deux autres cadres à la mi-66 ont livré assez rapidement leurs premiers fruits. « Lorsque je suis retourné aux Pays-Bas en novembre de l’année dernière, on avait défriché environ quatre-vingts hectares, dont trente irrigués et cinquante de culture sèche (sans inondation du champ). A ce moment-là il y avait environ cinquante habitations, un bain communal, un garage, des ateliers de menuisiers, une usine à briques (qui était d’ailleurs bâtie par un entrepreneur) et des fours à chaux et à plâtre. Tandis qu’une seule famille y habitait à notre arrivée, le village comptait environ 250 à 300 habitants à notre départ. Les forages d’eau, un facteur qui a joué un rôle important, ont été effectués par une équipe française. » Ainsi a raconté André Overkamp, qui est retourné pour la première fois aux Pays-Bas en novembre 1967 pour ensuite s’installer de nouveau, un petit mois plus tard, sous le soleil subtropical du Moyen-Orient. Puis, il a travaillé plus d’un semestre en Iran dans une entreprise d’élevage dirigée par un Néerlandais.
Selon André, habitant de nouveau à Meddo depuis juin, il existe en Iran un clivage énorme entre les riches et les pauvres. A côté des millionnaires du pétrole il y a des nomades, privés de tout le confort vivant dans des circonstances très primitives. Cependant, ce fait n’est pas le plus important; plus importantes encore sont les maladies contagieuses qui rongent l’énergie de la population persane. Néanmoins, les conditions de vie en Iran sont à un niveau considérablement plus élevé que dans les pays voisins.
Grande propriété
André Overkamp pense que le Shah met tout en œuvre pour que son pays se développe de la manière la plus prospère possible. « En fait, le Shah est un dictateur, mais il est difficile de trouver une personne mieux pour le trône. Ce qu’il fait entraîne souvent des frustrations dans certaines classes de la société, comme par exemple quand il a mis fin à la grande propriété il y a quelques années; tout au moins en principe. La classe possédante riche s’était alors opposée à lui. Le clergé prend également une attitude hostile envers le Shah. Ce fait pèse lourd, parce que le clergé a beaucoup d’influence sur la population la plus pauvre auprès de laquelle le Shah est bien populaire. Toutefois, comme on l’a dit, l’empereur joue un rôle important dans le développement. Il faut tout de même bien ajouter qu’il fait seulement ce que bon lui semble. »
Le flot de paroles s’accélère quand le jeune originaire de Meddo raconte des confrontations avec les Kurdes, les nomades persans. L’enlèvement de grands troupeaux de moutons était funeste à la végétation sporadique de cette zone de 40 000 hectares. « Nous nous sommes parfois bagarrés avec ces nomades. Parfois c’était une petite bataille, à l’aide de bâtons et de pierres. Naturellement, nous étions toujours en minorité et c’est pourquoi il fallait faire très attention. Je crois que nous n’aurions pas survécu, si nous n’étions pas aussi importants pour le Shah ».
Le Pérou
Cela fait maintenant plus de deux mois qu’André Overkamp respire l'air néerlandais.
Sous peu, il ne sait pas encore quand, il fera de nouveau ses valises. Le but du voyage suivant de ce jeune aventurier est l’Amérique du Sud; avant cela il ira d’abord à Paris, où la Compagnie international de développement rural a son siège principal. Là, il sera renseigné sur sa nouvelle tâche dans une nouvelle région, probablement nommée le Pérou. Là, il devra aussi perfectionner ses connaissances de la langue espagnole (« J’ai déjà appris un peu d’espagnol, dans un livre, avec la moyenne de sept pages par an »).
Après deux mois de vacances, André Overkamp désire se remettre au travail.
« Actuellement je ne demande qu’à faire de l’aide au développement. Il est possible que j’en aie plein le dos une fois, mais alors on verra. Pour le moment j'aurai de nouveau deux ans de dépaysement».
W.S.
Dutch to French: twee pagina's van een website (met commentaar van de opdrachtgever) General field: Marketing Detailed field: Retail
Source text - Dutch Mediterraan
Vanaf de introductie van deze geitenkaas variant waren de reacties onverdeeld positief. Door de toevoeging van olijven, zontomaten, basilicum en knoflook heeft deze kaas de smaak van de zomer.
Bleu
De combinatie van milde geitenkaas met blauwschimmel is voor de meeste consumenten nog een brug te ver. Het is slechts een kwestie van tijd voordat dit vooroordeel uit de weg is. Want als deze kaas U op de tong smelt bent U meteen verkocht. Deze geitenkaas bleu is dan ook een waardige aanvulling op Uw blauwader assortiment
Fenegriek
Door de sterk gestegen populariteit van geitenkaas in het algemeen is ook de vraag naar meer variaties toegenomen. De laatste aanvulling op het geitenkaas assortiment is de geitenkaas met fenegriek. Een kaasje die de verfijnde smaak van geitenkaas combineert met de nootachtig zoete smaak van de fenegriek. Smullen maar!
Het Stellinger kruidenkaas assortiment is inmiddels uitgegroeid naar een grote familie kazen die ook in de toekomst door zal blijven groeien. De laatste telg in deze familie is de rode pestokaas.
Omdat dit soort typerende kazen onmisbaar zijn op de kaasplank, is gekozen voor een 4/5 kilo model. Lekker makkelijk snijdbaar en snel op, waardoor de omzetsnelheid is gewaarborgd.
Stellinger kruidenkaas is leverbaar in 11 varianten
Stellinger brandnetelkaas is een smaakvolle aanvulling op het assortiment traditionele kaassoorten. De consument is dikwijls op zoek naar kaas voor op een kaasplateau, die verschilt van de "gewone" Hollandse Kaas. Stellinger brandnetelkaas is hiervoor een prima keuze. De toevoeging van brandnetel een een vleugje knoflook zorgen voor een verrassende smaak. Een uniforme uitstraling van het gehele Stellinger kruidenkaas assortiment zorgt voor een professioneel geheel.
Stellinger walnootkaas is de laatste tijd bezig met een stevige opmars. Steeds meer klanten weten deze smaak te waarderen. De combinatie van mild romige kaas met walnoten is een feestje op de tong.
Stellinger sambalkaas is een niet te missen variant binnen het Stellinger kruidenkaas assortiment. Door de toevoeging van sambal heeft deze kaas een mooi rood-oranje zuivel. De smaak is , zoals te verwachten, lekker pittig
Stellinger Toscaanse kruidenkaas heeft dankzij haar ingrediënten, knoflook, basilicum, zontomaatjes en olijven, een uitgesproken smaak. De geur roept bij menigeen herinneringen op aan een mooie vakantie aan de Middellandse zee. Kortom een welkome variant op het kaasplateau.
Stellinger knoflookkaas is van oudsher een gewaardeerde kruidenkaas. Een onmisbare schakel in het kruidenkaas assortiment
Rode pestokaas is de nieuwste smaak binnen ons kruidenkaas assortiment. De bijzondere rode kleur zorgt voor een grote herkenbaarheid. De combinatie van verse Italiaanse kruiden en tomaten geeft een onvergetelijke smaaksensatie
Groene Pestokaas is één van de meest opvallende binnen ons kruidenkaas assortiment. De bijzondere groene kleur zorgt voor een grote herkenbaarheid. De consument is helemaal "om" als ze ook mogen proeven.
Stellinger fenegriekkaas is een kruidenkaas waarmee een kaasspecialist zich kan onderscheiden.
Waar veel verkooppunten zich beperken tot hooguit 5 soorten kruidenkaas, weet Eisenga kaas haar klanten te verwennen met 11 soorten kruidenkaas, waarvan de Stellinger fenegriekkaas zich mag beroepen op een exclusieve status. De smaak laat zich het best beschrijven als nootachtig zoet.
Stellinger mosterdkaas is al sinds jaar en dag één van de toppers van het Stellinger kruidenkaas assortiment.
De pittige smaak van de mosterdzaadjes combineren perfect met de licht romige smaak vande kaas. Het zuivel leent zich ook perfect om te presenteren
Stellinger peperkaas is de variant waar de smaak van de peper volledig in harmonie is met de vol romige smaak van de kaas. Laat U verrassen door dit juweeltje van het Stellinger kruidenkaas assortiment.
Stellinger bieslook-paprika-knoflookkaas is de onbetwiste topper van het Stellinger kruidenkaas assortiment.
De smakelijke aanblik wordt bevestigd als U deze kaas met een smaakexplosie van knoflook, bieslook en paprika proeft. Onontbeerlijk op het kaasplateau.
Het commentaar van de webmaster:
Bij deze wil ik U hartelijk danken voor de vertaling van onze website.
Uw werkzaamheden worden hoog gewaardeerd en deze vertaling zal dan ook z.s.m. worden toegevoegd aan deze website.
Translation - French Méditerranéen
Depuis l’introduction de ce fromage de chèvre les réactions des consommateurs ont été entièrement positives. L’addition d’olives, de tomates séchées au soleil, de basilic et d’ail donne à ce fromage une saveur d’été.
Bleu
La combinaison du fromage de chèvre tendre et les marbrures bleues est encore pour la plupart des consommateurs assez nouvelle. Une fois en bouche ce fromage fondant élimine tous les préjugés négatifs. Aussi ce fromage de chèvre bleu est-il un complément digne de votre assortiment de fromage à moisissures internes.
Fenugrec
Grâce à la popularité fortement augmentée du fromage de chèvre en règle générale, il y a aujourd’hui une demande plus forte de variantes de ce fromage. Le dernier exemple est le fromage de chèvre au fenugrec. C’est un fromage d’un goût raffiné combiné avec le doux goût de noix du fenugrec. On va se régaler!
Aujourd’hui, l’assortiment de fromages aux herbes Stellinger s’ajoute à une grande famille de fromages qui continuera à se développer à l’avenir. Le dernier-né est le fromage pesto rouge.
Comme ces types de fromages sont indispensables du plateau de fromages, notre choix s’est porté sur le modèle de 4 / 5 kg : facilement à découper et invitant à manger. Ainsi, l’augmentation du chiffre d’affaires est garantie.
Le fromage Stellinger est livrable en 11 variantes
Le fromage aux orties Stellinger est un complément goûteux de l’assortiment de fromages traditionnels. Le consommateur cherche souvent un plateau de fromages varié se distinguant d’un plateau de fromages hollandais ‘ordinaire’. Le fromage Stellinger aux orties est un bon choix à cette fin. L’addition des orties et de l’ail lui donnent un goût surprenant.
La présentation excellente et uniforme de l’ensemble de fromages aux herbes Stellinger montre un grand professionnalisme.
Ces derniers temps, le fromage aux noix Stellinger a un succès grandissant. Il y a de plus en plus de clients qui apprécient ce goût. La combinaison des noix et du fromage crémeux et tendre est vraiment délectable.
Le fromage au piment rouge est une variante indispensable au sein de l’assortiment de fromages aux herbes Stellinger. Le piment donne à ce produit laitier une belle couleur rouge-orangé et, évidemment, un goût agréablement piquant.
Le fromage aux herbes de Toscane Stellinger a un goût prononcé grâce à ses ingrédients : ail, basilic, tomates séchées au soleil et olives. L’arôme rappelle les belles vacances écoulées sur la côte méditerranéenne. Bref, une variante bienvenue sur le plateau de fromages.
Le fromage à l’ail a été de tout temps un fromage épicé très apprécié. C’est un maillon indispensable au sein de l’assortiment de fromages épicés.
Le fromage Pesto rouge est le goût le plus récent de notre assortiment de fromages épicés.
Il est très reconnaissable par sa couleur rouge. La combinaison des herbes italiennes fraîches et des tomates lui donne une sensation de goût inoubliable.
Le fromage Pesto vert est l’un des plus remarquables de notre assortiment de fromages épicés. Il est très reconnaissable par sa couleur spécifique. Le consommateur qui le goûtera sera conquit.
Le fromage fenugrec Stellinger est un fromage épicé avec lequel un spécialiste de fromage peut se distinguer.
Tandis que beaucoup de points de vente se limitent à 5 variantes de fromages, Kaas propose à ses clients 11 variantes dont le fromage fenugrec Stellinger a un statut privilégié.
Il est décrit comme ayant une saveur à noix douce.
Le fromage moutardé Stellinger est toujours un classique inébranlable de la gamme de fromages épicés.
Le goût piquant des graines de moutarde et le goût légèrement crémeux du fromage forment une combinaison parfaite. Ce produit se présente aussi très bien.
Le fromage au poivre Stellinger est une variante dont la saveur de poivre et le goût riche et crémeux du fromage sont en parfaite harmonie.
Laissez-vous surprendre par ce délice dans l’assortiment de fromages épicés Stellinger.
Le fromage à l’ail-ciboulette-paprika est le succès incontesté des fromages épicés Stellinger
Son goût explosif d’ail, de ciboulette et de paprika confirme son apparence goûteuse et en fait un complément indispensable du plateau de fromages.
Le commentaire de l’administrateur site Web:
Par la présente, je tiens à vous remercier beaucoup de votre traduction de notre site Web.
Vos activités sont très appréciées et cette traduction sera ajoutée à ce site Web le plus tôt possible.
Current:
Freelancer, certified translator French - Dutch / Dutch - French, registered in the Dutch Registers of Interpreters and Translators on Oath (number 4414) (December 2010).
Education
Bachelors degree Translation at the Hogeschool West-Nederland voor Vertaler en Tolk (University of Professional Education for Translator and Interpreter, HWN ) (march 2009)
Certified translator of Judicial and legal documentation in criminal law(French - Dutch) at the SIGV (Association of SIGV Court Interpreters and Legal Translators at Utrecht) (January 2011).
Training:
Courses 'Français diplomatique' Perpignan (july 2008) and 'Français et Droit' (Paris, juin 2009, 2010 and 2010)
Workshops Civil Lawsuits and Corporate Law (Amsterdam, may, juin 2010)
Businees correspondence I and II at the College for Interpreters and Translators (ITV Utrecht, 2010 , 2011)
Several Workshops Civil Law(Amsterdam, November, December 2011)
Workshops Notarial Law Nijkerk, March, April, May 2012
Université d'été (Institut français à Amsterdam (July 2012)
Workshops Civil Law (Amsterdam, May 2013)
Introduction memoQ (on line April / May 2013)
Université d'été (Institut français à Amsterdam (July 2013)
COURSERA MOOC Calvin - Histoire et réception d'une Réforme (University of Geneva, February 2014)
Université d'été (Institut français à Amsterdam (July 2014)
COUSERA MOOC (with distinction) Villes africaines (École Polytechnique Fédérale de Lausanne, February 2015)
COURSERA MOOC (with distinction) Magna Carta (University of London, March 2015)
COURSERA MOOC Droit international et droit comparé (École normale supérieure de Paris, August 2015)
FUN MOOC Droit des entreprises (Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne March 2015)
COURSERA MOOC (with distinction) Rédaction de contrats (University of Geneva, April 2015)
FUN MOOC Propriété ... etc. mieux connaître le droit des biens (Université Panthéon-Assass Paris II, juin 2015)
Coursera MOOC Droit international et droit comparé (École normale supérieure de Paris, août 2015)
FUN MOOC Comprendre l'exercice de la Justice etc. (Université Panthéon-Assass Paris II, septembre 2015)
FUN MOOC Sur les pas des combattants de Verdun : 1916 - 2016 (Université de Lorraine, mars 2016)
FUN MOOC Le droit des contrats de travail en France (Le Cnam, janvier 2017)
FUN MOOC La loi des hommes et la loi de Dieu (Institut Catholique de Paris, mars 2017)
FUN MOOC Les fondamentaux de l'état civil (Le CNFPT, octobre 2018)
FUN MOOC 18e siècle : le comabat des Lumières (Université PARIS LUMIÈRES, février 2019) Past:
Teacher of History and Civics (education at The Hague) at several universities of Professional Education (teachers seminaries) at The Hague, Rotterdam and Leiden (till september 2006).
Teacher of Religion (education University of Utrecht) at universities of Professional Education (teachers seminaries) at Rotterdam and Leiden(till september 2006).
Interests:
Ballroom and latin dancing, theatre
Groups and Associations:
NGTV (Dutch Society of Interpreters and Translators)
member VertalersForum (TranslatorsForum)
member SVVT (Women's Network of Translators and Interpreters
Keywords: dutch, french, history art religion legal documents
Expertise 
Portfolio 